Tor.com
“Let That Be Your Last Battlefield”
Geschreven door Lee Cronin en Oliver Crawford
Regisseerd door Jud Taylor
Seizoen 3, Episode 15
Productie aflevering 60043-70
Oorspronkelijke uitzenddatum: 10 januari 1969
Stardate: 5730.2
Captain’s log. De Enterprise is op weg naar Ariannus om de wereld te ontsmetten, die wordt overspoeld door een bacteriële infectie. Sulu pikt een Starfleet shuttle op die op een onregelmatige koers vliegt – het komt overeen met de configuratie van de shuttle die twee weken geleden van Starbase 4 is gestolen.
De shuttle is beschadigd en de enige inzittende reageert niet, dus laat Kirk Sulu de shuttle naar de baai trekken, waarna hij, Spock en een veiligheidsteam naar de baai gaan om een mensachtige genaamd Lokai te vinden, wiens huidpigmentatie aan de linkerkant zwart is en aan de rechterkant wit. Hij zakt in elkaar en wordt naar de ziekenboeg gebracht.
Lokai ontwaakt, volhoudend dat zijn behoefte aan de shuttle het noodzakelijk maakte dat hij er gebruik van maakte. Hij neemt het Kirk kwalijk dat hij van diefstal wordt beschuldigd, maar hij is wel dankbaar voor de redding. Hij weigert echter verdere vragen te beantwoorden. Kirk is van plan hem op Starbase 4 af te zetten zodra ze klaar zijn op Ariannus.
Chekov meldt een ander schip, maar het is onzichtbaar, want er is geen geld in het budget voor een nieuw buitenaards schip. Het schip is blijkbaar gebouwd voor snelheid, en het maakt een kamikaze run op de Enterprise en desintegreert tegen de schilden, maar voordat het dat doet, deponeert het een andere persoon die lijkt op Lokai op de brug. Zijn naam is Bele, en zijn huid is zwart aan de rechterkant en wit aan de linkerkant.
Bele is een officier van de wet op Cheron, en hij zit achter Lokai aan. Hij wil Lokai in hechtenis nemen, maar Kirk is er nog niet klaar voor om hem uit te leveren. Kirk en Spock begeleiden Bele naar de ziekenboeg, waar McCoy Lokai verzorgt.
Lokai is een politieke gevangene: hij is een opruier die vecht voor rechten voor zijn volk – de mensen met een zwarte huidskleur aan de linkerkant – na millennia van onderdrukking door Bele’s volk. Het is duidelijk dat ze elkaar verachten, en Kirk moet ze fysiek gescheiden houden.
Kirk wijst er ook op dat er geen uitleveringsverdrag bestaat tussen de Federatie en Cheron. Het beste wat hij Bele kan bieden – die wil dat de Enterprise onmiddellijk naar Cheron gaat – of Lokai- die asiel wil – is hen beiden naar Starbase 4 te brengen en de autoriteiten daar met hen te laten afrekenen.
Nadat Bele naar zijn gastenverblijf is gestuurd, meldt Chekov dat het schip van koers is veranderd. Scotty kan de controle niet terugkrijgen. Kirk roept rood alarm af, terwijl Lokai de ziekenboeg verlaat. Bele verschijnt op de brug en kondigt aan dat hij mentale controle over het schip heeft. Hij achtervolgt Lokai al 50.000 jaar, en hij wacht niet langer.
Lokai komt naar de brug en smeekt om een toevluchtsoord, waarbij Bele hatelijk commentaar geeft over hoe hij altijd dwazen vindt om hem te helpen. Kirk probeert ze in hechtenis te nemen, maar ze worden blijkbaar allebei beschermd door een persoonlijk krachtveld.
Dus Kirk heeft nog een laatste troef in handen: hij zal het schip vernietigen. Bele zegt dat hij bluft, dus Kirk start de zelfvernietiging. Bele houdt het vol tot de laatste seconde en dan breekt Kirk de sequentie af en geeft Bele de controle terug aan Kirk. Het schip zet koers naar Ariannus.
Kirk stopt hen niet in de gevangenis en moedigt hen aan om de Federatie te leren kennen van enkele van haar beste vertegenwoordigers.
Lokai maakt daar gebruik van door in de recreatieruimte met enkele bemanningsleden te praten en hen te vertellen over de onderdrukking waaronder hij leefde. Bele weigert zijn verzoek om Lokai onmiddellijk naar Cheron te brengen – er moet een hoorzitting komen, in plaats van een uitleveringsverdrag tussen de twee regeringen. Bele is ook geschokt dat de bemanning niet begrijpt wat het verschil is tussen hem en Lokai: de kant van het lichaam die zwart is, is anders. Voor Bele is dat alles, terwijl het voor de Starfleet officieren een onbelangrijk verschil is.
Het schip komt aan op Ariannus. Scotty ziet toe op de ontsmettingsprocedure, en dan beveelt Kirk het schip naar Starbase 4 te gaan. Kirk nodigt Bele uit op de brug, waar wordt onthuld dat hij de navigatie en de zelfvernietiging heeft doorgebrand. Het schip is weer onder Bele’s controle. Lokai duikt op en de twee schreeuwen tegen elkaar en vallen dan aan. Ze vechten, zelfs als Kirk hen ervan probeert te overtuigen dat vechten hun strijd alleen maar voortijdig zal beëindigen.
Ze zijn echter toch al bijna bij Cheron, dus gaat Kirk de rest van de weg daarheen. Spocks scan laat steden zien, een wegenstelsel en lagere dieren- en plantenwereld, maar geen levend wezen. Er zijn wel veel lijken. Bele en Lokai zijn er kapot van dat de haat die hun volk voor elkaar koesterde tot genocide heeft geleid. Eerst verlaat Lokai de brug, dan achtervolgt Bele hem. Ze achtervolgen elkaar door de gangen voor wat wel dagen lijkt voor Lokai het haalt naar de transporter kamer en zichzelf naar beneden straalt. Bele volgt.
Laten ze elkaar maar afmaken, Kirk laat Sulu koers zetten naar Starbase 4.
Fascinerend. Spock geeft Bele een stukje Vulcan-geschiedenis, in overeenstemming met wat ons is verteld, voornamelijk in “Balance of Terror”: Vulcans waren vroeger wild en oorlogszuchtig, net als de Cherons, maar ze hebben zich gered door logica te omarmen.
Ik ben arts, geen roltrap. McCoy is er zeker van dat de pigmentatie van Lokai een genetische mutatie is die niet normaal kan zijn. Spock is het daarmee eens. Ze hebben het 100% mis als Bele opduikt en ontdekt wordt dat er een hele planeet van deze mensen is. Oeps.
Naar warp één, aye. Sulu heeft het, samen met Chekov, over raciale vooroordelen als een abstract en verouderd concept uit de 20e eeuw op Aarde. Aan het eind vraagt hij zich af wat ze nog hebben om voor te vechten.
Het is een Russische uitvinding. Chekov moet elke keer verslag uitbrengen als er iets vreselijk mis gaat met het schip. Het is klote om de vaandrig te zijn. De begroetingsfrequenties staan open. Uhura doet haar gebruikelijke ding, berichten doorgeven en mensen begroeten en zo.
Ik kan de wetten van de fysica niet veranderen. Scotty houdt zich verrassend stil over de vernietiging van het schip en geeft rustig zijn code, samen met Kirk en Spock.
Kanaal open. “Het enige wat telt is hun haat.”
“Is dat alles wat ze ooit hadden, sir?”
“Nee, maar dat is alles wat ze nog hebben.”
Spock, Uhura en Kirk geven de moraal van de aflevering.
Welkom aan boord. Nadat we vorige week Catwoman hadden, krijgen we deze week de Riddler! Frank Gorshin, die vooral bekend is geworden door zijn rol als de Riddler in de tv-serie Batman en de bijbehorende film, speelt Bele. Lou Antonio speelt Lokai, terwijl de vaste gasten James Doohan, Nichelle Nichols, George Takei, Walter Koenig, en Majel Barrett er ook allemaal zijn.
Onbelangrijke zaken: De sequentie voor de zelfvernietiging van de Enterprise werd bijna identiek herhaald in Star Trek III: The Search for Spock, alleen werd de sequentie in de film voltooid.
De beelden die gesuperponeerd werden over Bele en Lokai die door de gangen van de Enterprise rennen, waren stockbeelden van steden die in Europa in brand stonden na luchtaanvallen tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Het in- en uitzoomen op het rode alarmsignaal, met de camera schuin, was naar verluidt een eerbetoon aan Gorshin’s bekendere rol als de Riddler, aangezien dat soort maf camerawerk een kenmerk was van Batman.
Gene Coon’s schets was oorspronkelijk in 1966 geschreven voor het eerste seizoen, maar werd nooit gebruikt. Tegen de tijd dat het derde seizoen begon, gebruikten ze alle oude rommel die op kantoor rondslingerde, dus haalden ze deze uit het stof en gaven die aan Oliver Crawford om er een teletekst op te baseren. Zoals al Coon’s derde seizoen werk, waarvan dit zijn laatste is, is het onder zijn “Lee Cronin” pseudoniem. De Romulan War romans van Michael A. Martin werd vastgesteld dat er tijdens het titulaire conflict een veldslag plaatsvond op Cheron, waarnaar Admiraal Jarok verwees in “The Defector” van TNG, maar als er tijdens de Romulaanse oorlog een veldslag had plaatsgevonden, zou Kirk niet hebben gezegd dat het in een onbekende regio lag…
Greg Cox stelde in zijn roman “No Time Like the Past” vast dat Bele en Lokai hun strijd op Cheron voortzetten, ook al waren zij de enigen die nog over waren.
Om brutaal te gaan. “Het slaat nergens op!” Wanneer mensen artikelen schrijven over hoe Star Trek sociaal commentaar gaf, komt deze aflevering altijd naar voren als een populair voorbeeld van hoe briljant ze daarin waren.
En elke keer als ik zo’n artikel lees, doen mijn tanden pijn, want deze aflevering is gewoon vreselijk.
De basisboodschap is een goede. Ik hou van de totale verwarring op het gezicht van Kirk en Spock als Bele uitlegt dat Lokai zo duidelijk inferieur is vanwege de witte en zwarte pigmentatie op zijn gezicht.
Maar dat is dan ook het enige waar deze slopende aflevering over beschikt. Er zit maar een kwartiertje verhaal in, en dat wordt eindeloos uitgerekt tot een uur. Ontelbare reacties als de bemanning zich afvraagt waar het onzichtbare schip is. Ontelbare reacties als ze zich realiseren dat de Enterprise onbestuurbaar is. Gewoon eindeloze close-ups (inclusief een bizarre fetisj voor close-ups van ogen en monden tijdens de zelfvernietigings sequentie). Lange close-up reactieshots wanneer Bele het schip voor de tweede keer overneemt. De spectaculair oninteressante ontsmettingsprocedure op Ariannus, die absoluut niets met het plot te maken heeft en tussen de scènes had moeten plaatsvinden, maar nee, we moeten ons door deze simpele procedure heen worstelen die zonder problemen verloopt omdat we tijd moeten vullen.
En dan de laatste vernedering, gedwongen worden te kijken naar gewoon eindeloze shots van Bele en Lokai die door gangen rennen. En door gangen rennen. En dan door nog meer gangen rennen. En dan, voor de goede orde, rennen door nog meer gangen.
Alles gewikkeld rond een plot dat de subtiliteit heeft van een nucleaire explosie, met als kers op de taart het mokerslag stukje in de recreatieruimte waar Chekov en Sulu het hebben over de slechte oude 20e eeuw met zijn vieze raciale vooroordelen, en godzijdank hebben we die onzin niet meer. (En ik vraag me af waar Stiles uit “Balance of Terror” in past…)
Okay, de aflevering heeft nog een voordeel: niemand heeft ooit de fout gemaakt Frank Gorshin in iets te casten, en hij doet het fantastisch als de hardliner Bele. Een agressief gemene wending, alleen al door de duffe manier waarop Gorshin door de gangen rent (wat hij veel doet, had ik dat al gezegd?) aan het eind.
Warp factor rating: 3
Volgende week: “Whom Gods Destroy’
Keith R.A. DeCandido organiseert een speciaal New York Review of Science Fiction evenement in de Brooklyn Commons, ter ere van de 50e verjaardag van Star Trek, met auteurs Steven Barnes en David Mack, en Tor.com’s eigen Emmet Asher-Perrin. Het vindt plaats op donderdag 8 september – de eigenlijke 50ste verjaardag – om 19 uur.