‘Trap’: Peterson Netflix-documentaire liet dingen weg | Durham Herald Sun
Durham
Zo, je hebt “The Staircase” gezien, regisseur Jean-Xavier de Lestrade’s versie van de kronkelende zaak tegen Michael Peterson.
De romanschrijver, voormalig kandidaat-burgemeester van Durham en columnist voor The Herald-Sun werd beschuldigd van moord nadat zijn vrouw, Kathleen, werd gevonden op 9 december 2001, onderaan hun achtertrap in het herenhuis van het echtpaar.
“The Staircase” verpakte veel van de wendingen van de zaak in zijn 13 afleveringen, die deze maand op Netflix debuteerden, maar het is gewogen in de richting van Peterson en het perspectief van zijn advocaat.
In dit verhaal bieden we wat meer over een aantal van de mensen en elementen van de zaak in de dood van Kathleen, 48, een Nortel Network executive en Durham socialite. (Als u op zoek bent naar informatie over de beruchte uilentheorie, lees dan het hele verhaal hier.)
Peterson’s oorlogsverhaal
In interviews heeft Peterson gezegd dat hij naar de oorlog ging omdat hij gevechten wilde zien en aspiraties had over het schrijven van de grote Amerikaanse oorlogsroman.
Nadat hij het Korps Mariniers had verlaten, schreef Peterson drie romans en schreef hij mee aan een biografie en een andere roman.
Hij veroverde het succes dat op zijn eerste romans volgde tot een prominente plaats in Durham, onder meer als columnist in de krant. Hij stelde zich zonder succes kandidaat voor het burgemeesterschap in 1999 en daarna voor de gemeenteraad in november 2001, een maand voordat Kathleen dood werd aangetroffen.
In de herfst van 1999 was Peterson, samen met vier anderen, in de race om de volgende burgemeester van Durham te worden. Jarenlang had Peterson een ernstige oorlogswond aan zijn rechterbeen geclaimd. Hij zei ook dat hij twee Purple Hearts had ontvangen in Vietnam.
Indertijd heeft The News & Observer die claims nader bekeken. In de dossiers van het Korps Mariniers staat niet vermeld dat Peterson een Purple Heart medaille heeft ontvangen, die wordt uitgereikt aan soldaten die gewond zijn geraakt of zijn gesneuveld in de strijd. Het dossier verifieerde dat hij twee andere hoge gevechtsonderscheidingen ontving, de Silver Star en de Bronze Star with Valor.
Hier volgt een uittreksel uit het verhaal uit 1999:
“In een interview had Peterson gezegd dat hij een van de Purple Hearts ontving toen een landmijn in de buurt van hem opblies in Vietnam. Een radio-operator stapte op de mijn en stierf door de ontploffing, zei hij, en de granaatscherven scheurden in zijn rechterbeen.
‘Ik werd een keer neergeschoten, de andere was een landmijn – mijn radio-operator stapte op een mijn,’ zei hij toen.
Geconfronteerd met zijn militaire gegevens waaruit blijkt dat de verwonding optrad terwijl hij twee jaar later in Japan was gestationeerd, onthulde Peterson dat de beenwond optrad in een twee auto-ongeluk in Japan. Hij zei dat zelfs zijn familie en naaste vrienden de waarheid niet wisten.
‘Het is een dekmantel; ik geef het toe,’ zei Peterson toen. Mijn tweede vrouw, zij weet het niet. Ik ga het vandaag met haar bespreken.’ “
Voor het moordproces van Peterson in 2003 sprak The News & Observer met mariniers, Peterson en bekeek militaire archieven, waarin Peterson’s verslag van de strijd was opgenomen. Een verhaal schetste toen de verschillende perspectieven van wat er gebeurde tijdens een gevecht in 1969 in Vietnam dat leidde tot de dood van een Amerikaanse radio-operator. Peterson werd later erkend met een Silver Star Medal voor moed in de strijd tijdens die strijd.
Een familie met schulden
Naast de bewering dat Kathleen informatie ontdekte over Peterson’s biseksualiteit in de nacht van haar dood, beweerden de aanklagers ook dat Peterson zijn vrouw vermoordde om controle te krijgen over haar vermogen, waaronder een verzekeringspolis van 1,4 miljoen dollar.
De aanklagers presenteerden deskundigen en bewijzen die de bezorgdheid benadrukten over Kathleen’s mogelijke ontslag bij Nortel, waar ze directeur van informatiediensten was en $145.000 per jaar verdiende. Ze wezen ook op de dalende waarde van Nortel’s aandelen.
Kathleen Peterson’s zus, Candace Zamperini, getuigde dat in het midden van 2001, Kathleen zich zorgen maakte over het verliezen van haar baan en klaagde over krappe financiën die de familie verhinderden om hun lekkende sanitair en andere problemen met het huis te repareren.
De aanklagers toonden aan dat de Petersons eind 2001 meer dan $143.000 aan creditcardschuld hadden en dat er meer geld van hun bankrekeningen ging dan er binnenkwam. Uit sommige e-mailberichten van Peterson bleek dat hij in de maanden voor de dood van zijn vrouw financiële hulp zocht voor zijn kinderen.
Op 18 april 2001 schreef Peterson aan een oom van vaderskant van Margaret en Martha Ratliff, de twee jonge vrouwen die Peterson opvoedde nadat hun vader was omgekomen in de oorlog en hun moeder dood was aangetroffen onderaan een trap in Duitsland. Martha Ratliff zou gaan studeren aan de privé-universiteit van San Francisco voor $33.000 per jaar, en Peterson vroeg de oom om $5.000 per semester bij te dragen. De oom stemde toe.
Op 29 november 2001 schreef Peterson aan zijn ex-vrouw, Patricia, een onderwijzeres in Duitsland, en drong er bij haar op aan een lening van 30.000 dollar af te sluiten om de creditcardschulden van hun twee volwassen zonen, Clayton en Todd, af te lossen. De jonge mannen waren alleen al aan rente $1.000 per maand verschuldigd.
Peterson eindigde het bericht met de woorden: “Het is voor mij gewoon niet mogelijk om dit met Kathleen te bespreken.”
De verdediging voerde echter aan dat de Petersons genoeg geld hadden en een vermogen van $2 miljoen. De advocaten van de verdediging wezen erop dat het echtpaar welgesteld genoeg was om $200.000 van Kathleen’s salaris uit te stellen en aandelenopties had kunnen uitoefenen die maar liefst $667.000 winst zouden hebben opgeleverd.
In een kanttekening, Peterson’s bijna 9.500-square-foot herenhuis in 1810 Cedar Street verkocht in de zomer van 2004 voor ongeveer de helft van de oorspronkelijke vraagprijs. Het huis ging aanvankelijk op de markt voor 1,175 miljoen dollar, maar de prijs werd eind 2003 verlaagd tot 975.000 dollar. Het herenhuis met zes slaapkamers en zes badkamers werd in 2004 verkocht voor $640.000. Belastinggegevens waardeerden het huis destijds op $925.000.
Het huis werd in 2008 opnieuw verkocht voor $1,3 miljoen aan Biond Fury, een helderziende uit New York. De huidige belastingwaarde is 1,9 miljoen dollar, volgens de belastinggegevens van Durham County.
Andere interessante feiten over het huis van Peterson: het was eerder eigendom van de nationaal erkende geleerde Henry Louis “Skip” Gates Jr., die er woonde toen hij lesgaf aan Duke. En het was een locatie voor de film “The Handmaid’s Tale” uit 1990, die in Durham en Raleigh werd opgenomen met Robert Duvall, Faye Dunaway en Natasha Richardson in de hoofdrollen. Het pand werd gebruikt als de woning van de commandant en was prominent aanwezig.
Clayton Peterson’s juridische problemen
De documentaire verwijst naar Peterson’s oudste zoon, Clayton, die in de problemen kwam op de universiteit, maar gaat niet in op de details die leidden tot zijn verblijf van vier jaar in de federale gevangenis.
Clayton had turbulente tienerjaren doorgemaakt in Duitsland, waar gemakkelijke toegang tot alcohol en een fascinatie voor explosieven hem later in de problemen zouden brengen, volgens een N&O artikel.
Hij keerde terug naar Durham en probeerde in de voetsporen van zijn vader te treden op Duke University.
Op 19-jarige leeftijd werd Clayton Peterson gearresteerd en beschuldigd van het plaatsen van een kleine bom in een kantoor van Duke University.
Clayton werd in een federale rechtbank veroordeeld voor het bezit van een vernielzuchtig voorwerp nadat hij in april 1994 had toegegeven dat hij had ingebroken in het Allen Building, waarin de president van Duke en verschillende andere kantoren van hoge ambtenaren zijn gehuisvest. Hij gaf toe dat hij een pijpbom ondergedompeld in benzine in een kast op de tweede verdieping had geplaatst en dat hij foto-identificatieapparatuur had gestolen om een vals ID te maken.
Clayton zei in een interview in 1997 vanuit de gevangenis met een journalist van de N&O dat hij de bom had geplaatst om de aandacht af te leiden van zijn streven naar een vals identiteitsbewijs, waarover hij met vrienden had gesproken. Clayton Peterson zei ook dat hij stappen ondernam om te voorkomen dat de bom zou ontploffen.
Na zijn vrijlating schreef Clayton zich in aan de N.C. State University, waar hij een honors student werd en valedictorian van zijn klas.
Todd Peterson werkte niet mee
Peterson’s oudere zoon, Todd, studeerde ook af aan de N.C. State University en werkte korte tijd voor Nortel Networks, die zijn stiefmoeder, Kathleen, in dienst had.
Hij begon toen een website, Futazi.com, die tips gaf aan middelbare scholieren over zoenen, seks, dronken vrienden en make-up. Hoewel Todd zei dat de website bedoeld was om advies te geven aan tieners zoals zijn zussen, zeiden sommigen dat de inhoud en de foto’s van schaars geklede meisjes ongepast waren voor die leeftijdsgroep.
De site introduceerde ook Todd’s alter ego, bodybuilder “Roman Croft,” met voor-en-na foto’s van hem in boxershorts.
In een interview in januari 2002 vertelde Todd aan de N&O: “Toen ik tweedejaars was op de universiteit, was ik echt ontevreden dat ik een niemand was, dus wilde ik iets creëren.”
Op de avond van Kathleen’s dood was Todd met vrienden op een feestje geweest en kwam hij met vier vrienden naar het huis nadat de politie was gearriveerd.
In getuigenverklaringen maakte de politie duidelijk dat Todd die avond niet meewerkte. Een voormalig Durham-agent getuigde dat hij Todd moest vragen niet met anderen te praten, maar dat Todd dat toch bleef doen. De politie verplaatste twee vrouwen die bij Todd waren naar een andere kamer en op een gegeven moment probeerde Todd uit het raam te seinen, getuigde de rechercheur.
De zoektocht naar de blow poke
Durham district attorney turned Superior Court Judge Jim Hardin zei deze week in een interview dat hij nog steeds niet gelooft dat de blow poke die Peterson’s verdediging in de rechtszaal presenteerde, de blow poke was die Kathleen’s zus aan het stel gaf.
Hardin beweerde dat Peterson Kathleen sloeg met een blow poke, of iets wat daar op lijkt, maar de politie was niet in staat om het te vinden. Zamperini, Kathleen’s zus, had gezegd dat zij Kathleen en haar andere broers en zussen jaren geleden een blow poke had gegeven.
Na afloop van het proces in 2003 introduceerde David Rudolf, advocaat van Peterson, een blow poke die volgens hem zojuist door Clayton was ontdekt in Peterson’s garage.
Er waren meerdere huiszoekingen, zei Hardin in een interview deze week. Een keer, zei Hardin, waren het ongeveer 20 agenten en ze waren er de hele dag.
“Ik liet de agenten elke centimeter van dat huis opmeten,” zei Hardin, zodat hij een schaalmodel kon hebben.
Peterson bestelde extra blow pokes
In een interview op BBC Radio’s 5 Live, die een podcast serie deed over de Michael Peterson zaak, zei Hardin dat de aanklagers dachten dat het “iets als de blow poke was,” maar hij persoonlijk geloofde “dat we het moordwapen hebben gevonden.”
Nadat het proces ongeveer drie weken voorbij was, kreeg Hardin’s kantoor een telefoontje van een federaal openbaar ministerie, vertelde Hardin aan de BBC. Iemand had een telefoontje gekregen van een dame in Vermont die zei dat iemand met de naam Michael Peterson drie blow pokes had besteld voordat Rudolf de blow poke introduceerde waarvan hij zei dat die in Peterson’s huis was gevonden.
“Dus de dame stuurde ons de verzendorder en het tegoed,” zei hij.
De tijdlijnen lijken echter niet overeen te komen. Verzoeken aan het kantoor van de officier van justitie en de griffie van vorig jaar om dat ontvangstbewijs te bekijken, waren zonder succes.
In 2004 stond in een artikel in de Herald-Sun dat de blow poke door Peterson was besteld bij een winkel in Maine. Het artikel zei dat de bestelling was gedaan voordat de blow poke opdook in de rechtbank, maar het is niet duidelijk of het juist is.
Iemand die zich identificeerde als Mike Peterson “liet een bericht achter op ons antwoordapparaat dat hij ze onmiddellijk nodig had,” manager Alechia Maguire van Hurlbutt Designs in Kennebunk, Maine, vertelde The Herald-Sun in maart 2004.
Twee pokes, die 82 dollar kostten.50 per stuk, werden verzonden door ’s nachts lucht op 29 sept. 2003, Maguire said.
De pokes verzonden naar Peterson waren nieuwe gemaakt in China, geen antiek, zei ze.
Rudolf introduceerde de blow poke in de rechtbank op 23 sept. 2003.
Hardin zei toen hij met de BBC sprak dat hij uit zijn hoofd ging, en het kon Maine zijn geweest, maar hij was er vrij zeker van dat het aantal blow pokes drie was.
Een document ingediend in de Peterson-zaak namens het State Attorney General’s Office wees erop dat Peterson twee blow pokes bestelde, maar verwoordde het verband iets anders dan Hardin.
“In dit verband is het interessant op te merken dat de verdachte wist waar hij blaaspijpen kon krijgen, omdat hij op 29 september 2003 twee blaaspijpen had gekocht en laten verschepen van een bedrijf in Maine,” aldus het staatsdossier.
Het staatsdossier – dat werd ingediend jaren voordat er vragen rezen over de bloedspat-expert van de aanklager, Duane Deaver – was een reactie op een niet-succesvolle wraking van de verdediging in de zaak, die een beschuldiging bevatte over het achterhouden door de aanklagers van bewijs over een bandenstrijkijzer die door een buurman was gevonden.
Om de situatie nog verwarrender te maken, vertelde Peterson de BBC dat de blow pokes werden besteld om aan te tonen dat het niet de blow poke kon zijn geweest, “and then the real blow poke shows up.”
In 2003, vertelde Rudolf The News & Observer dat hij van plan was om ze te gebruiken als rekwisieten tijdens slotpleidooien.
Het idee was om een blow poke over het hoofd van een etalagepop of dummy te slaan om te laten zien hoe verminkt het object zou zijn geweest als het als wapen was gebruikt, in tegenstelling tot de onbeschadigde blow poke die in de Peterson garage was gevonden.
Rudolf zei dat de blow pokes te veel verschilden van Peterson’s blow poke om een effectieve demonstratie te maken. Bovendien, zei de verdediger, leek de demonstratie een beetje veel.
“Ik dacht niet dat het nodig was,” zei Rudolf.
Niets van dit alles werd getoond in de documentaire, die uitgebreide beelden bevatte van planningssessies van de verdediging.
Hardin’s ‘overlevingscomplex’
De documentaire liet wat interessante achtergrondinformatie over Hardin achterwege, waaronder dat een van zijn grootste fans het grootste deel van het proces bijwoonde: zijn moeder.
Toen Hardin 12 was, zag hij zijn ouderlijk huis afbranden, waarbij zijn twee jongere zusjes en broer werden gedood.
Couch-Hardin vertelde WRAL in 2003 dat hij lakens aan elkaar bond en ze gebruikte om uit zijn raam te klimmen. Zijn broer en twee zussen kwamen om bij de brand.
“Ik denk dat hij een overlevingscomplex heeft. Hij probeert het goed te maken voor de andere kinderen, denk ik, die het niet overleefden,” vertelde ze aan WRAL.
Andere bloeddeskundigen
Dus, wat vond Hardin dat de documentaire wegliet?
Hardin zei deze week in een interview dat naast bloedspatdeskundige Duane Deaver van het State Bureau of Investigation, twee gerenommeerde bloedspatdeskundigen met zijn team overlegden en een derde met de verdediging.
Deaver leidde de bloedspatanalyse voor de SBI in de Peterson-zaak en had een carrière van bijna 25 jaar als plaats-delictonderzoeker. Maar in 2011 werd Deaver ontslagen na een reeks rommelige rechtszaken, waaronder de vrijspraak van Greg Taylor, die 19 jaar in de gevangenis zat voor een moord die hij niet had gepleegd. Deaver verzuimde het resultaat van bloedtesten te melden die Taylor van nut zouden zijn geweest.
In 2011 oordeelde rechter Orlando Hudson dat Deaver de jury in de Peterson-zaak misleidde, een van de redenen die werden aangevoerd om het moordvonnis te vernietigen.
Twee andere gerenommeerde deskundigen beoordeelden alles wat Deaver deed, zei Hardin. Ze verschilden op een paar kleine gebieden, maar “in termen van zijn kernadviezen, kwamen ze met dezelfde conclusie,” zei Hardin.
News & Observer-stafschrijfster Brooke Cain werkte mee aan dit verhaal.