Why Are People Attracted To Certain Hair Colors?
Onze perceptie van haarkleur lijkt grotendeels op iets dat gebruikt wordt door slechte stand-up comics: “domme blondjes”, “roodharigen met een slecht humeur”, enzovoort. Maar, zoals we zullen ontdekken, kunnen stereotypen diepgewortelde wortels in de psychologie hebben, en onze houding ten opzichte van haarkleur is gecorreleerd met alles van genetische evolutie tot de kans op kanker. Nee, echt. Aantrekkingskracht is zelden iets eenvoudigs en het lijkt erop dat onze mening over de aantrekkelijkheid van verschillende haarkleuren, natuurlijk of anderszins, voortkomt uit een combinatie van historische referenties, culturele vooroordelen, mogelijke ideeën over zeldzaamheid en bescherming tegen ziektes, en nog een heleboel andere factoren. En, “iets aantrekkelijk vinden”, zoals we zullen zien, is niet noodzakelijk hetzelfde als het nastreven ervan.
De opvattingen over haarkleur zijn doorheen de Europese geschiedenis radicaal veranderd; de prerafaëlieten waren verzot op karmozijnrode lokken, zoals blijkt uit hun schilderijen, terwijl Italianen uit de Renaissance fetisjeerden op blond haar en ongelooflijk gevaarlijke en stinkende verfstoffen produceerden om het te kunnen verkrijgen. Blond haar veroorzaakte een kleine rel in 2007 toen een Japanse diplomaat suggereerde dat het de reden was waarom de Amerikanen werden tegengehouden bij onderhandelingen in het Midden-Oosten. Alle studies die in dit artikel vermeld worden, werden uitgevoerd in Westerse gebieden door wetenschappers die zich focusten op Amerikaanse of Europese perspectieven, dus we kunnen ze niet noodzakelijk als een globale les beschouwen; maar als een weerspiegeling van lokale attitudes over haarkleur, seksualiteit, aantrekkelijkheid en partnerkeuze, zijn ze behoorlijk fascinerend.
Hier volgt wat van de wetenschap over de houding van de Westerse wereld tegenover haarkleur en wat het betekent voor ons gedrag. Er is een schrijnend gebrek aan wetenschap over hoe haarkleur voorkeur werkt onder de LGBT-gemeenschap, bijvoorbeeld, of in culturen waar een haarkleur de norm is (bijvoorbeeld bij de Japanners); maar het lijkt erop dat de psychologie van haarkleur en aantrekkingskracht complexer is dan alleen “blondjes hebben meer plezier”.
Blonde vrouwen krijgen echt meer aandacht van mannen (maar om een droevige reden)
Het lijkt erop dat, in ieder geval voor hetero mannen, de aantrekkingskracht op blondines reëel is, al is het misschien niet om de redenen die we traditioneel geloven. Een nu beroemde Franse studie die in 2012 werd gepubliceerd, wilde vaststellen welke haarkleuren de meeste aandacht van mannen in nachtclubs trokken, en wat dat zou kunnen betekenen. De Franse wetenschapper Nicolas Guéguen van de Université de Bretagne-Sud deed een reeks studies om de interesse van mannen in haarkleuren te meten: hij zette experimenten op waarbij vrouwen met verschillend gekleurde pruiken in een nachtclub zaten en wachtten op mannelijke toenaderingen, die van het personeel niet meegerekend.
De resultaten waren fascinerend: 127 mannen benaderden “blonde” vrouwen, brunettes scoorden 84 benaderingen, zwartharigen 82, en roodharigen (nu dit is een verrassing) een magere 29. Roodharigen, zo lijkt het, zijn niet de dynamische, seksuele Joan Holloways van het conventionele speelveld. Guéguen had deze uitkomst voorspeld: hij merkte in de inleiding van de studie op dat eerder onderzoek heeft uitgewezen dat blonde vrouwen die van deur tot deur gaan meer geld inzamelen dan brunettes, en dat blonde serveersters meer fooi krijgen. Er zijn wel een paar beperkingen aan dit onderzoek: het vond plaats in één stad in Frankrijk, en er wordt niet vermeld of de vrouwen of de mannen die hen benaderden gekleurd waren. Culturele verwachtingen over schoonheid en lokale idealen kunnen van invloed zijn op het speelveld, hier.
Maar er is meer aan de hand. Psychologen Raj Persaud en Adrian Furnham wijzen er in hun onderzoek in Psychology Today op dat de aantrekkingskracht op blondines niet noodzakelijkerwijs een compliment is; zij halen een onderzoek aan van de Universiteit van Westminster die mannen in nachtclubs vroeg naar hun mening over de haarkleur van vrouwen, en ontdekten dat brunettes in feite worden gezien als de meest zelfverzekerde, terwijl blondines worden gezien als “behoeftiger” en daarom gemakkelijker te benaderen zonder afwijzing. Dus in praktische zin hangt een benadering in een nachtclub niet noodzakelijk samen met de piek van aantrekkelijkheid; het is ook gebaseerd op een oordeel over hoe waarschijnlijk iemand is om je af te wijzen.
… Maar hetero vrouwen geven de voorkeur aan bruinharige mannen boven blond
Een fascinerende studie van de dating website WhatsYourPrice.com heeft aangetoond dat de voorkeur van hetero vrouwen voor haarkleur eigenlijk heel anders is dan die van mannen. Je kunt een online datingsituatie vergelijken met die van een nachtclub, in die zin dat de kans om als vreemdeling te worden afgewezen een van de belangrijkste factoren is bij de besluitvorming; maar vrouwen gingen niet zozeer voor “benaderbare” blonde mannen, maar vermeden hen volledig en gaven hen minder aandacht dan roodharigen of brunettes (die duidelijk favoriet waren). Blonde mannen, zo lijkt het, werden gezien als weinig verplichtend en onbetrouwbaar; brunettes werden waarschijnlijk verkozen om hun standvastigheid en verdienpotentieel. Wat bij vrouwen een (licht) voordeel kan zijn, is op de lange termijn datingmarkt een mogelijk nadeel voor mannen.
The Attraction To Blondes May Also Be Based On Rarity
De antropoloog Peter Frost heeft een mogelijke reden geopperd voor het verlangen naar blondines op evolutionair niveau: een zoektocht naar een partner die ongewoon en opvallend is. De Huffington Post meldde dat zijn theorie is gebaseerd op het idee van partnerkeuze als bepaald door nieuwigheid. Met andere woorden, blondjes trekken de aandacht omdat ze door onze primitieve hersenen worden gezien als “nieuw” en “opwindend,” aangezien natuurlijk blond haar op volwassen leeftijd zeldzamer is dan brunette of zwart.
Frost’s theorie gaat over schaarste. “Hoe gewoner een haarkleur wordt, hoe minder vaak hij de voorkeur krijgt,” legde hij uit. “Het is een soort nieuwigheidseffect. Op het moment dat je gewoon wordt, heb je niet meer dezelfde aantrekkingskracht. Er is selectie om een beetje anders te zijn en op te vallen.” Het zou een theorie zijn geweest die begrepen werd door oude Romeinse vrouwen, die bekend stonden om hun pogingen om hun haar te bleken of pruiken te dragen gemaakt van het haar van blonde Duitse slavinnen om de zeldzame kleur voor zichzelf te vangen.
Echter, er is een probleem met dit: een natuurlijke roodharige zijn is een van de zeldzaamste haarkleuren in de wereld, en toch, zoals we zagen bij Guéguen’s studie, wordt het helemaal niet gezien als een lokmiddel. Als zeldzaamheid de enige factor zou zijn, dan zou een vrouw met vuurrood haar zeker als het aantrekkelijkst worden gezien in een selectie van keuzes; maar zo werkt het niet.
Bias tegen roodharigen kan zowel genetisch &maatschappelijk
Natuurlijke vuurrode lokken zijn wereldwijd verbijsterend zeldzaam, en mensen die de afwijzing van een situatie als die van Guéguen hebben ervaren, maken het waarschijnlijk nog zeldzamer door het te verven in iets dat meer “acceptabel” is. Dus waarom zijn we niet geneigd om van rooien te houden? Een baanbrekend redactioneel artikel in The Week in 2014 bracht een verscheidenheid aan wetenschappelijke theorieën samen om te verklaren waarom zeldzaamheid geen liefde betekent voor de roodharigen. Een mogelijkheid is dat sproeten, de gebruikelijke begeleiding van rood haar, aan potentiële partners signaleren dat er een grote kans op kanker is; een andere is dat rood haar ook kan aantonen dat er niet veel genetische vermenging is geweest in het voorgeslacht van de persoon, en onderzoek toont aan dat in sommige situaties genetische diversiteit iemand aantrekkelijker kan maken.
Europese roodharigen hebben ook te maken met veel historische vooroordelen en oude overtuigingen; met name middeleeuwse Europeanen stonden wantrouwend tegenover roodharigen en schilderden Judas Iskariot af als een roodharige man. Roodharige vrouwen hebben een seksuele, explosieve reputatie opgebouwd: Jacky Colliss Harvey’s History Of The Redhead legt uit dat iedereen, van Maria Magdalena tot Cleopatra, geassocieerd werd met rood haar, en dat de Romeinen het associeerden met ideeën van barbarisme, over-emotionaliteit en geweld.
Er blijkt een toenemende voorkeur te zijn onder mannen voor een brunette partner
Laten we teruggaan naar die studie van de Universiteit van Westminster waarin verschillende stereotypen van haar worden vergeleken met wat mannen zeggen te willen. Een andere studie, uitgevoerd door de City University in Londen, vroeg 1500 mannen om kwaliteiten toe te kennen aan foto’s van vrouwelijke roodharigen, blondines en brunettes, en verzamelde vervolgens wat ze vonden. Het algemene beeld? Mannen vonden brunettes het aantrekkelijkst, maar het ging verder dan dat: ze beoordeelden hen ook als het meest “stabiel” en “intelligent”, blondines als het meest “benaderbaar” en “jeugdig”, en roodharigen als het meest “vurig” (een teruggrijpen naar oude overtuigingen over roodharigen en hun humeurigheid, hoewel het lijkt dat roodharige mensen inderdaad lichamelijk gevoeliger zijn voor pijn dan anderen).
De toegenomen voorkeur voor brunettes kan, zo denken de onderzoekers, een verschuiving in partnerprioriteiten inhouden. Terwijl vorige generaties mannen een jonge, toegankelijke partner wilden (d.w.z. een stereotype blondje), willen deze een “gelijkwaardig partnerschap,” met een vrouw of vriendin die zich staande kan houden en over gelijke verdienmogelijkheden beschikt. Stereotypen dicteren dat blondines te kneedbaar zijn en roodharigen te emotioneel wispelturig, terwijl brunettes worden gezien als “precies goed”. En natuurlijk, deze vooroordelen zijn gewoon dat: stereotypen.
Images: Pexels;Giphy