Winter White Cosmo (geïnspireerd door Bonefish Grill)

Winter White Cosmo (geïnspireerd door Bonefish Grill)

Deze Winter White Cosmo geeft een bloemige, licht fruitige, matig zoete draai aan de klassieker en zal je laten denken, “Hmmmm. Wat zit daar in?” Het geheim zit in het cranberrysap…het is wit!

Vakantie tradities zijn grappig. Ze geven een warm en donzig gevoel in deze tijd van het jaar, maar als ze uiteenvallen, kan dat een nostalgisch en zelfs een beetje triest gevoel geven. Onlangs heb ik mijn vrienden ondervraagd, en bijna allemaal zijn ze het met me eens: December arriveert met een onderliggende melancholie die jaar na jaar in overvloed lijkt toe te nemen.

Verandering is moeilijk, vooral in een tijd van het jaar waarin de dingen niet meer lijken op de magie die we als kind ervoeren. Familieleden overlijden, ons achterlatend met gapende gaten die exponentieel groeien tijdens Kerstmis. De tradities van onze jeugd veranderen in een volwassen realiteit die vaak verschilt van hoe we als kind de feestdagen vierden. Ik verlang naar nog een avond met mijn familie, helemaal in stijl gekleed voor de dienst in St. Matthew om zeven uur, waarbij we Stille Nacht zingen bij kaarslicht en dan de kerk verlaten met een bruine tas van de ouderlingen gevuld met lekkernijen en een sinaasappel.

Ja. Een sinaasappel. Deze tijd van het jaar koop en snuffel ik altijd aan sinaasappels, omdat ze me doen denken aan die fantastische bruine zakken met lekkernijen uit mijn kindertijd.

Na de kerk gingen we naar tante Judy’s huis voor chique hors d’oeuvres, nog steeds gekleed in onze fluwelen avondkleding. Natuurlijk openden we cadeautjes, maar ik herinner me vooral dat we allemaal samen waren, onze voeten over haar tapijt sleepten om een lading op te brengen om elkaar te shockeren terwijl we probeerden stiekem een tweede glas bourbon slush te drinken.

Hoewel tante Judy, oom Hank, tante Barb en oma niet meer bij ons zijn en ik terugverlang naar die kerstervaring uit mijn kindertijd, wend ik me tot mijn kinderen en realiseer me dat hun kersttradities net zo magisch zijn, zij het anders dan wat mij dierbaar was. Maar zouden ze dat niet moeten zijn?

Absoluut. Ze moeten absoluut uniek zijn, en een huwelijk tussen de tradities van mijn man en die van mij. Nu ik volwassen ben, besef ik dat het nooit te laat is om een nieuwe traditie te beginnen. In mijn boek, als het wordt herhaald een keer, het kwalificeert.

Toen ik een account director bij AT&T en had een klein team rapporteert aan mij, heb ik uitgeroepen tot de eerste donderdag in december “Team Strategie” dag. Om zo productief mogelijk te zijn, ontmoetten we elkaar op een externe locatie voor een afleidingsvrije “planning”, en ik vertelde mijn team om hun agenda’s leeg te maken voor de rest van de dag, zodat ze zich konden concentreren op de taak die voor ons lag.

Met andere woorden, plan niets, zodat we de rest van de dag kunnen eten, drinken, socialiseren en vrolijk zijn. We begonnen in één restaurant, genoten van een fantastische maaltijd en gingen vervolgens naar een andere locatie om onze gesprekken voort te zetten onder het genot van cocktails halverwege de middag.

We bleven elk jaar tot bijna middernacht op stap en één jaar bleven we acht uur lang aan dezelfde tafel zitten, sloten af met de lunchserver, bestelden vervolgens het avondeten en sloten nog een tabblad af. Toen we besloten dat ons gedrag grensde aan sociaal afwijkend gedrag, ontmoetten we elkaar het jaar daarop in Tims nieuwe huis, zodat we: A.) Meer comfortabel zijn. Heb je ooit geprobeerd om acht uur lang in een restaurantstoel met rechte rug te zitten? Pijnlijk ongemakkelijk na uur vier,

B.) Een conferentiegesprek voeren of een e-mail versturen ondanks het feit dat iedereen nu een vrije dag heeft, en

C.) geld besparen door te bestellen en onze eigen drankjes te maken.

De jaarlijkse bijeenkomst met deze mensen is nu een van mijn meest favoriete vakantietradities. Mr. Musky weet dat ik de eerste donderdag van december minstens twaalf uur weg ben, en hij weet dat er over de bijeenkomst niet te onderhandelen valt.

Komt hier ooit een einde aan? Waarschijnlijk wel. Maar dan zal ik er, samen met het kerstliedjes zingen bij kaarslicht, de sinaasappels in bruine zakken en het huis van tante Judy, een beetje melancholisch op terugkijken, maar toch met liefde terugdenken aan de goede tijden die we hebben gehad terwijl ik me op mijn nieuwe tradities voorbereid, wat die ook mogen zijn.

Misschien maak ik zelfs wel een Winter White Cosmo, voor de goede oude tijd.

Groet en een vrolijk kerstfeest allemaal.

Jen

Print