Your Gateway John Coltrane Albums
In veel van de commentaren werd het album My Favorite Things genoemd. Atlantic/Warner Music Group hide caption
toggle caption
Atlantic/Warner Music Group
Bedankt voor al jullie reacties op onze recente oproep, “Wat is het eerste John Coltrane Album Waar Je Verliefd Op Werd?” We hebben er op dit moment 99! Dat is bijna een record voor A Blog Supreme. Bedankt!
Het is geweldig om te zien dat zoveel mensen hun oprechte connectie met Coltrane’s muziek blootleggen, een muzikant wiens passie zo sterk is dat het tastbaar aanvoelt, als een materieel goed. Ik wil graag een aantal van mijn favoriete reacties, en mijn reacties daarop, hieronder weergeven.
Ik denk dat het echt interessant is wanneer historische incidenten het historische register vormen. Voor de opnamesessie die de eerste paar tracks van Coltrane’s Lush Life opleverde, gaat het verhaal dat pianist Red Garland simpelweg verzuimde om in de studio te verschijnen. Het veranderde een kwartet in een trio — en, vele jaren later, werd het het eerste favoriete album van een zekere M Wilson (linesegment):
Lush Life. Ik heb nooit geweten dat harmonie zo goed kon worden uitgedrukt door middel van een enkel tooninstrument (en dat allemaal omdat de pianist niet kwam opdagen de eerste dag).
Ik ben ook voortdurend onder de indruk dat mensen Coltrane vanuit zo veel verschillende plaatsen benaderen. Er zijn mensen die Coltrane vinden in zijn vroege solodiscografie, die de Coltrane ontdekken die samenwerkte met Miles Davis en Thelonious Monk. En dan zijn er mensen als Mark Saleski, die bij Something Else! reviews schrijft, en Coltrane leerde kennen via de vrijbuitende duetsessie Interstellar Space uit 1967:
Voor mij was het Interstellar Space, al geef ik eerlijk toe dat toen ik er voor het eerst naar luisterde ik NIET wist wat er aan de hand was. Dat weerhield me er niet van om te genieten van de wilde energie van het album. Zelfs nu begrijp ik de bedoeling van ‘Trane niet helemaal, maar in de loop der jaren hebben mijn oren zich voldoende ontwikkeld om te kunnen genieten van dingen als gedeconstrueerde arpeggio’s, verschuivende ritmes, en wat die specifieke sonische architectuur nog meer zo leuk maakt.
Zie je, meestal werkt het zo dat iemand de tonale, hard-swingende Coltrane eerder ontdekt dan de skronky, extatische Coltrane. Zie Glenn Harcourt (rroseselavy123):
“My Favorite Things” was, zo niet het eerste, dan toch een van de eerste halfdozijn of zo jazzalbums die ik ooit hoorde, en het kwam dicht in de buurt van een levensveranderende ervaring. Het opende een hele nieuwe spirituele wereld en ook een muzikale, en binnen een jaar kwam ik thuis van mijn eerstejaars job op de universiteit en plofte ik neer op mijn bed in het donker, sloot mijn ogen en liet mijn geest wegzweven in de “Interstellar Space”. Ik heb al 40 jaar niet meer omgekeken, en het was een geweldige reis.
Ik moet vermelden dat het grootste deel van de reacties kwam met vermelding van de gebruikelijke verdachten: Giant Steps, A Love Supreme, John Coltrane en Johnny Hartman. Er was echter ook een lange staart, waarbij Ole Coltrane opvallend vaak opdook. Robert T. Jordan (rtj) heeft een waanzinnig verhaal over een ander minder bekend juweeltje:
In 1967 – ’68 zat ik in het Amerikaanse leger, gestationeerd in Vietnam. We hadden een platenspeler op batterijen, en LP’s. KULU SE MAMA was een album dat we veel draaiden.
My Favorite Things stond ook hoog in de resultaten, zoals J. Philbrick (Brick1111) schreef in:
Ik wist niets van Coltrane tot een jazzklas op de universiteit in 1972. De leraar … speelde “My Favorite Things” en ik was verkocht. De Soprano op die manier horen spelen was verbluffend. Zo’n exotisch, levendig geluid. Dat album werd mijn eerste Coltrane liefde op het hoogste niveau.
Nog iemand anders getroffen door het jaar 1972 daar? Dat is 11 jaar nadat het album werd uitgebracht. Dat zou hetzelfde zijn als Wilco’s Summerteeth, Beck’s Midnite Vultures, of Dr. Dre’s 2001 dit jaar, in 2010, onderwijzen. Zo ondenkbaar is het natuurlijk niet, maar een jazzprofessor uit 1972 was vrij zeker van de status van “instant classic” van die plaat. Hij had natuurlijk gelijk.
Er gaat niets boven dat vormende moment waarop je voor het eerst beseft dat jazzmuziek niet alleen maar gaat over snel en opwindend en veel noten tegelijk spelen — dat jazz ook in staat is tot trage, pijnlijke schoonheid. Dat klinkt als de ervaring van Josh Rosen (cbies), en ook die van mij:
Mijn eerste kennismaking met coltrane was een paar jaar geleden, op een verzamelalbum dat ik kreeg toen ik 13 of 14 was, waar ze de eerste 4 minuten van “my favorite things” op hadden staan. ik was, interessant genoeg (of passend genoeg – ik ben tenslotte toetsenist), meer gehecht aan het geluid van mcCoy dan aan dat van trane, dus kocht ik het volledige album op iTunes. Ik vond het eigenlijk niet zo’n goed album, met uitzondering van “but not for me”. Uiteindelijk kocht ik Giant Steps en daarna Blue Trane, maar ik was pas echt weg van hem toen ik Ballads kocht. Ik begreep eindelijk dat er meer in zijn geluid zit dan zijn ik-kan-meer-noten-sneller-dan-jou zestiende en triool loopjes, en besloot om nog eens naar zijn vroegere werk te kijken. Dat is toen ik begon te graven in “naima” en “syeeda’s song flute”, en toen was ik binnen.
Josh klinkt als een vrij jonge kerel — middelbare school leeftijd. Terwijl Jim Cameron (HenGates) in de buurt was om My Favorite Things te horen spelen in het radioprogramma van Symphony Sid!
My Favorite Things. Het was de eerste jazzplaat die ik ooit kocht, en een levensveranderende ervaring. Ik had Symphony Sid het titelnummer horen spelen in zijn WADO radioshow. Op een avond, onder de indruk van het feit dat het zo’n lang nummer was, luisterde ik er met grote concentratie naar, en begon ik aan een levenslange jazzreis die nog niet voorbij is. John Coltrane was een groot artiest en een groot man.
Ik vermoed dat een deel van de reden waarom deze vraag zoveel reacties heeft gekregen, is dat er veel ingangspunten zijn voor de muziek van deze Coltrane kerel. Van 1955 tot 1967 veranderde zijn muziek zo veel, zo snel, dat er voor elk wat wils is: classy post-bop, math-jazz, prachtige ballads, gespierde manhandling, spirituele devotie, buitenwerelden. Natuurlijk, iets voor iedereen verandert snel in alles voor iemand. Maar dat is voor een andere post.
Gerelateerd op NPR Music: The Cocktail Party Guide To John Coltrane.