1
“Bij zoogdieren in het algemeen,” zegt U professor David Carrier van de School voor Biologische Wetenschappen, “is het verschil tussen mannetjes en vrouwtjes vaak het grootst in de structuren die als wapens worden gebruikt.”
Het verzamelen van bewijsmateriaal
Jarenlang heeft Carrier de hypothese onderzocht dat generaties van interpersoonlijke man-vrouw agressie lang in het verleden structuren in het menselijk lichaam hebben gevormd om zich te specialiseren voor succes in gevechten. Eerder werk heeft aangetoond dat de proporties van de hand niet alleen voor de handvaardigheid zijn — zij beschermen de hand ook wanneer deze tot een vuist wordt gevormd. Andere studies keken naar de kracht van de botten van het gezicht (een waarschijnlijk doelwit van een stoot) en hoe onze hielen, die op de grond staan, extra kracht aan het bovenlichaam kunnen geven.
“Een van de voorspellingen die hieruit naar voren komt,” zegt Carrier, “is dat als we gespecialiseerd zijn in stoten, je zou verwachten dat mannen bijzonder sterk zijn in de spieren die geassocieerd worden met het geven van een stoot.”
Jeremy Morris, toen een doctoraal student en nu een assistent-professor aan het Wofford College, ontwierp een experiment met Carrier, doctoraal student Jenna Link en universitair hoofddocent James C. Martin om het seksueel dimorfisme, of fysieke verschillen tussen mannen en vrouwen, van stootkracht te onderzoeken. Het is al bekend dat het bovenlichaam van mannen gemiddeld 75% meer spiermassa en 90% meer kracht heeft dan dat van vrouwen. Maar het is niet bekend waarom.
“De algemene benadering om te begrijpen waarom seksueel dimorfisme evolueert,” zegt Morris, “is om de werkelijke verschillen in de spieren of het skelet van mannetjes en vrouwtjes van een bepaalde soort te meten, en dan te kijken naar de gedragingen die deze verschillen zouden kunnen drijven.”
Slaan door een stoot
Om hun hypothese te testen moesten de onderzoekers de stootkracht meten, maar voorzichtig. Als deelnemers direct op een zak of ander oppervlak sloegen, riskeerden ze handletsel. In plaats daarvan maakten de onderzoekers een handslinger die de bewegingen van een stoot zou nabootsen. Ze maten ook de kracht van de deelnemers bij het naar voren trekken van een lijn boven hun hoofd, vergelijkbaar met de beweging van het werpen van een speer. Dit testte een alternatieve hypothese dat de kracht van het bovenlichaam van mannen kan zijn ontwikkeld voor het doel van werpen of speerjagen.
Twintig mannen en 19 vrouwen namen deel. “We lieten hen een activiteitenvragenlijst invullen,” zegt Morris, “en ze moesten in het ‘actieve’ bereik scoren. Dus we kregen geen couch potatoes, we kregen mensen die zeer fit en actief waren.”
Maar zelfs met ongeveer gelijke fitnessniveaus was de gemiddelde kracht van de mannen tijdens een stootbeweging 162% groter dan die van de vrouwen, waarbij de minst krachtige man nog steeds sterker was dan de krachtigste vrouw. Een dergelijk onderscheid tussen de geslachten, zegt Carrier, ontwikkelt zich met de tijd en met een doel.
“Het evolueert langzaam,” zegt hij, “en dit is een dramatisch voorbeeld van seksueel dimorfisme dat consistent is met mannetjes die meer gespecialiseerd worden in vechten, en mannetjes die op een bepaalde manier vechten, namelijk stoten gooien.”
Ze vonden niet dezelfde grootte van verschil in bovenhandse trekkracht, waardoor extra gewicht wordt gegeven aan de conclusie dat de kracht van het bovenlichaam van mannen is gespecialiseerd in het slaan in plaats van het gooien van wapens.
Het doorbreken van een erfenis van geweld
Het is een ongemakkelijke gedachte om te overwegen dat mannen misschien zijn ontworpen om te vechten. Dat betekent echter niet dat mannen vandaag de dag voorbestemd zijn om het gewelddadige leven van hun voorouders te leiden.
“De menselijke aard wordt ook gekenmerkt door het vermijden van geweld en het vinden van manieren om coöperatief te zijn en samen te werken, om empathie te hebben, om voor elkaar te zorgen, toch?” zegt Carrier. “Er zijn twee kanten aan wie we zijn als soort. Als ons doel is om alle vormen van geweld in de toekomst te minimaliseren, dan zal het begrijpen van onze neigingen en wat onze aard echt is, helpen.”
De studie werd gefinancierd door de National Science Foundation en omvatte extra co-auteurs Jenna Link en James C. Martin, beiden van het Department of Nutrition and Integrative Physiology aan de Universiteit van Utah.