1
Het onderzoek bevestigt de ‘Out Of Africa’-hypothese dat alle moderne mensen afstammen van één enkele groep Homo sapiens die 2000 generaties geleden uit Afrika emigreerden en zich in de loop van duizenden jaren over Eurazië verspreidden. Deze kolonisten vervingen andere vroege mensen (zoals Neanderthalers), in plaats van met hen te kruisen.
Academici analyseerden het mitochondriaal DNA (mtDNA) en Y-chromosoom DNA van Aboriginal Australiërs en Melanesiërs uit Nieuw-Guinea. Deze gegevens werden vergeleken met de verschillende DNA-patronen die in verband worden gebracht met de vroege mens. Het onderzoek was een internationale inspanning, waarbij onderzoekers uit Tartu in Estland, Oxford, en Stanford in Californië allemaal belangrijke gegevens en expertise bijdroegen.
De resultaten toonden aan dat zowel de Aboriginals als de Melanesiërs de genetische kenmerken delen die in verband worden gebracht met de exodus van de moderne mens uit Afrika 50.000 jaar geleden.
Tot nu toe was een van de belangrijkste redenen om te twijfelen aan de “Out Of Africa” theorie het bestaan van inconsistent bewijs in Australië. De skelet- en werktuigresten die daar zijn gevonden verschillen opvallend van die elders op de “kustweg” – de route door Zuid-Azië die de vroege kolonisten namen.
Sommige geleerden beweren dat deze discrepanties bestaan omdat de vroege kolonisten zich vermengden met de plaatselijke Homo erectus bevolking, of omdat er een latere, secundaire migratie uit Afrika plaatsvond. Beide verklaringen zouden de theorie van één enkele, gemeenschappelijke oorsprong voor de hedendaagse mens ondermijnen.
Maar in het laatste onderzoek was er geen bewijs van een genetische overerving van de Homo erectus, wat erop wijst dat de kolonisten zich niet vermengden en dat deze mensen daarom dezelfde directe voorouders hebben als de andere Euraziatische volkeren.
Geneticus Dr Peter Forster, die het onderzoek leidde, zei: “Hoewel gespeculeerd is dat de bevolkingen van Australië en Nieuw-Guinea van dezelfde voorouders afstammen, verschilt het fossielenbestand zo sterk dat het moeilijk te bewijzen is geweest. Voor het eerst geeft dit bewijs ons een genetisch verband dat aantoont dat de Australische Aboriginal en Nieuw-Guinese populaties rechtstreeks afstammen van dezelfde specifieke groep mensen die voortkwam uit de Afrikaanse migratie.”
Op het moment van de migratie, 50.000 jaar geleden, waren Australië en Nieuw-Guinea verbonden door een landbrug en de regio was ook alleen gescheiden van de belangrijkste Euraziatische landmassa door smalle zeestraten, zoals Wallace’s Line in Indonesië. De landbrug werd ongeveer 8.000 jaar geleden onder water gezet.
De nieuwe studie verklaart ook waarom de fossiele en archeologische gegevens in Australië zo verschillen van die elders, hoewel de genetische gegevens geen bewijs leveren van kruisingen met Homo erectus, en wijzen op één enkele paleolithische kolonisatie.
De DNA-patronen van de Australische en Melanesische populaties tonen aan dat de populatie zich in relatieve isolatie heeft ontwikkeld. De twee groepen delen ook bepaalde genetische kenmerken die buiten Melanesië niet worden aangetroffen. Dit zou suggereren dat er zeer weinig genenstroom naar Australië was na de oorspronkelijke migratie.
Dr Toomas Kivisild, van de afdeling Biologische Antropologie van de Universiteit van Cambridge, die mede-auteur van het rapport was, zei: “Het bewijsmateriaal wijst op relatieve isolatie na de eerste aankomst, wat zou betekenen dat belangrijke ontwikkelingen in skeletvorm en gereedschapsgebruik niet werden beïnvloed door bronnen van buitenaf.”
“Er was waarschijnlijk een kleine secundaire genenstroom naar Australië toen de landbrug vanuit Nieuw-Guinea nog open was, maar toen deze eenmaal onder water was gezet, was de bevolking blijkbaar duizenden jaren geïsoleerd. De verschillen in de archeologische gegevens zijn daar waarschijnlijk het resultaat van, eerder dan van secundaire migratie of kruisingen.”
De studie is gepubliceerd in het nieuwe nummer van Proceedings of the National Academy of Sciences.
Gerelateerde informatie
Australië’s archeologische gegevens bevatten verschillende schijnbare inconsistenties met de “Out Of Africa” theorie. In het bijzonder zijn de vroegst bekende Australische skeletten, uit Lake Mungo, betrekkelijk slank en sierlijk van vorm, terwijl jongere skeletvondsten veel robuuster zijn. Deze robuustheid, die bijvoorbeeld terug te vinden is in de wenkbrauwstructuur van de moderne Aboriginals, zou ofwel wijzen op een kruising tussen homo sapiens en homo erectus, ofwel op meerdere migraties naar Australië, gevolgd door een kruising.
De archeologische gegevens wijzen ook op een intensivering van de dichtheid en de complexiteit van de verschillende stenen werktuigen in Australië tijdens het Holoceen (beginnend rond 10.000 jaar BP), in het bijzonder de opkomst van de rugvormig-geslepen-steentechnologie. De eerste dingo’s arriveerden rond dezelfde tijd, en men denkt dat beide naar het continent werden gebracht door nieuw aangekomen mensen – wat heeft geleid tot theorieën over een secundaire migratie die heeft geresulteerd in geschillen over de theorie van het enkele punt van oorsprong.