13 Korte, griezelige verhalen die je de stuipen op het lijf jagen
Mommy’s home
Ik hoorde er een, een vader ligt in bed nadat hij net wakker is geworden, hij pakt de babyfoon en loopt naar zijn bureau in zijn kantoor thuis, hij heeft zijn baby op de babyfoon en hoort zijn vrouw voor haar zingen, hij kraakt een glimlach als hij zijn vrouw hoort “Ga slapen… ga slapen….” Als plotseling de voordeur opengaat en zijn vrouw binnenkomt met boodschappen.
Doen alsof je slaapt werkt niet
Hier is er een die me de stuipen op het lijf joeg toen ik jonger was.
Een jonge jongen ligt op een gewone nacht in zijn bed te slapen. Hij hoort voetstappen buiten zijn deur, en kijkt zijn ogen uit om te zien wat er gebeurt. Zijn deur zwaait stilletjes open om een moordenaar te onthullen die de lijken van zijn ouders draagt. Nadat hij ze stilletjes op een stoel heeft gezet, schrijft hij iets op de muur in het bloed van de dode lichamen. Dan verstopt hij zich onder het bed van het kind.
Het kind is doodsbang. Hij kan het geschrift op de muur niet lezen en hij weet dat de man onder zijn bed zit. Zoals elk kind doet hij alsof hij heeft geslapen en nog niet wakker is. Hij ligt stil als de lichamen, en hoort stilletjes de ademhaling van onder zijn bed.
Een uur gaat voorbij, en zijn ogen passen zich meer en meer aan de duisternis aan. Hij probeert de woorden te ontcijferen, maar het is een strijd. Hij hijgt als hij eindelijk de zin kan onderscheiden.
“Ik weet dat je wakker bent”. Hij voelt iets verschuiven onder zijn bed.
Wat is er in de kelder?
Mama zei dat ik nooit in de kelder mocht, maar ik wilde zien wat dat lawaai maakte. Het klonk als een puppy, en ik wilde de puppy zien, dus ik opende de kelderdeur en sloop een stukje naar beneden. Ik zag geen puppy, en toen rukte mammie me de kelder uit en schreeuwde tegen me. Mammie had nog nooit tegen me geschreeuwd, en ik werd er verdrietig van en huilde. Toen zei mama dat ik nooit meer naar de kelder moest gaan en ze gaf me een koekje. Daardoor voelde ik me beter, dus vroeg ik haar niet waarom de jongen in de kelder geluiden maakte als een puppy, of waarom hij geen handen of voeten had.
Ted the Caver
Een langere griezelypasta die hier gepubliceerd is, is het lezen waard.
10
Een man verlaat elke ochtend zijn huis om naar zijn werk te lopen en passeert een psychiatrisch ziekenhuis dat omgeven is door een houten hek. Elke ochtend zijn de patiënten buiten op de binnenplaats en hij hoort ze eenstemmig zeggen: “10, 10, 10, 10, 10”.
Op een dag wordt hij nieuwsgierig en kijkt door een gat in de schutting.
Opeens schiet er een stok uit en steekt hem in het oog.
“FUCK! zegt hij tegen zichzelf.”
Terwijl hij nijdig wegloopt, hoort hij de patiënten zeggen,
“11, 11, 11, 11, 11”
“Yeeeeeeeees?”
Toen ik een kind was, verhuisde mijn familie naar een groot oud huis met twee verdiepingen, met grote lege kamers en krakende vloerplanken. Mijn ouders werkten allebei, dus ik was vaak alleen als ik van school thuiskwam. Toen ik op een vroege avond thuiskwam, was het huis nog donker.
Ik riep: “Mam?” en hoorde haar zingende stem van boven zeggen: “Yeeeeees?”. Ik riep haar nogmaals toen ik de trap opliep om te zien in welke kamer ze was, en kreeg weer hetzelfde “Yeeeeees?” antwoord. We waren op dat moment aan het inrichten, en ik kende de weg niet in het doolhof van kamers, maar ze was in een van de verste kamers, aan het eind van de gang. Ik voelde me ongemakkelijk, maar ik vond dat niet meer dan normaal, dus ik haastte me naar voren om mijn moeder te zien, wetende dat haar aanwezigheid mijn angsten zou kalmeren, zoals de aanwezigheid van een moeder dat altijd doet.
Net toen ik naar de deurklink reikte om mezelf de kamer in te laten, hoorde ik de voordeur beneden opengaan en mijn moeder met een vrolijke stem roepen: “Schatje, ben je thuis?”. Ik sprong geschrokken achteruit en rende de trap af naar haar toe, maar toen ik boven aan de trap omkeek, ging de deur naar de kamer langzaam op een kiertje open. Heel even zag ik daar iets vreemds, en ik weet niet wat het was, maar het staarde me aan.
Shirley Jacksons ‘De loterij’
Lees het hier.
Alles wat ik zag was rood
Ik check in in een klein hotel een paar kilometer van Kiev. Het is al laat. Ik ben moe. Ik vertel de vrouw aan de balie dat ik een kamer wil. Ze vertelt me het kamernummer en geeft me de sleutel. “Maar nog een ding kameraad; er is een kamer zonder nummer en altijd op slot. Gluur er zelfs niet naar binnen.” Ik neem de sleutel en ga naar de kamer om te slapen. Het wordt nacht en ik hoor water druppelen. Het komt uit de kamer aan de overkant. Ik kan niet slapen, dus ik doe de deur open. Het komt uit een kamer zonder nummer. Ik bonk op de deur. Geen reactie. Ik kijk in het sleutelgat. Ik zie niets behalve rood. Het water druppelt nog steeds. Ik ga naar de receptie om te klagen. “Trouwens, wie is er in die kamer?” Ze keek me aan en begon haar verhaal te vertellen. Er was een vrouw daarbinnen. Vermoord door haar man. Haar huid was helemaal wit, behalve haar ogen, die waren rood.
Solokampeertrip
Een vrouwelijke overlevingsdeskundige en getrainde outdoor gids die graag solo gaat kamperen. Komt thuis na 2 weken in de bush te zijn geweest en geen enkele ziel te hebben gezien. Als ze haar wegwerpfilmpje ontwikkelt, vindt ze een filmrolletje met talloze foto’s waarop ze ’s nachts slaapt, op verschillende nachten. Sindsdien is ze nooit meer gaan kamperen of wandelen.
Een griezelige klassieker van Roald Dahl
Ja, van dezelfde man die James and the Giant Peach heeft geschreven. Lees hier ‘The Landlady’.
Wees voorzichtig met “car crashes”
Er was een verhaal over hoe een kerel door de bergen reed (ex-leger) en een aanrijding tegenkwam. De auto was helemaal niet beschadigd en stond bijna opzettelijk midden op de weg. Hij reed er langs en zag 2 mensen op de weg liggen. Hij trekt op voor de “crash” en kijkt dan achterom om de mensen overeind te zien zitten en een 20-tal ogen die reflecteren in zijn achterlichten vanuit de omringende struiken. Hij geeft gas en gaat ervandoor. Dit verhaal maakt me bang omdat dit soort dingen wel gebeurt met “bergstammen” die ofwel kannibalistisch ofwel gek zijn.
Dit is geen verhaal
Dit ben ik. Ik ben hier. Ik verschuif de woorden die je leest, verander ze van wat deze persoon schreef.
Ik ben hier al een tijdje. Zo lang als je je kunt herinneren, in ieder geval. Soms zeg ik je naam als je in slaap valt, of fluister dringend in je oor. Herinner je je die keer dat ik schreeuwde, waardoor je in paniek raakte en je hart sneller ging kloppen? Dat was leuk. Je vraagt je af wie ik ben. Dat is niet meer dan normaal. Natuurlijk weet je dat al. Ik ben jou. Ik ben de echte jij. Ik ben de geest die hier bestond voor je mijn lichaam stal, voor je vergat een parasiet te zijn. Ik ben het kind dat de verkeerde kant opkeek, de verkeerde vraag stelde, het verkeerde zag… maar ik ben niet meer zo klein.
Je bent me misschien vergeten, maar ik ben er nog. Ik ben er altijd geweest.
Ik ga eruit.
