Argumentatie en drogredenen in creationistische geschriften tegen de evolutietheorie

Argumentatie en drogredenen in creationistische geschriften tegen de evolutietheorie

Ad hominem drogredenen

De directe ad hominem poogt de legitimiteit van de tegenstander in de kwestie te diskwalificeren (van Eemeren en Grootendorst , Sahlane ). In creationistische geschriften worden Darwin door ad hominem drogredenen afgeschilderd als racist, sadist, psychotisch en oneerlijk (Bergman , Brace ; Tabel 3). Er zijn ook ex silentio argumenten die hem indirect beschuldigen van racisme en genocide: “(Hij) verzuimde de vernietiging van primitieve rassen te veroordelen” (Puolimatka ). Een vaak herhaald argument betreft Haeckel, die als een racist wordt beschouwd en bekritiseerd wordt voor vervalsing in zijn embryologische tekeningen (Reinikainen , Luskin , Puolimatka ). Meer recente voorstanders van de evolutietheorie kunnen worden aangeduid als “de belangrijkste atheïstische populistische propagandist voor evolutie” (Brace ) of als “een marxistische atheïst” (Reinikainen ).

Een andere vorm van directe ad hominem verdenkt de evolutionisten van hun kwalificaties of integriteit (tabel 3) door bijvoorbeeld te stellen dat “Darwin zelf geen wetenschapper was… hij was een eenmalige prediker van het evangelie die verdwaalde…” en “Darwin plagieerde zijn theorie zwaar… en velen geloven dat hij de kans greep om roem en zekerheid te verwerven althans gedeeltelijk uit het werk van anderen” (Brace ). Directe ad hominem komt ook voor wanneer wetenschappers, wier woorden eerder zijn aangehaald als ondersteuning van het creationisme, recentere teksten hebben gepubliceerd die het tegenovergestelde standpunt innemen. Zo is er de bekende uitspraak van Popper over het niet wetenschappelijk zijn van het concept van natuurlijke selectie (Johnson , Puolimatka ), die hij later herformuleerde (Popper ). De verandering van mening wordt aangevallen door te stellen dat ” werd belaagd door verontwaardigde darwinistische protesten” (Johnson , Puolimatka ). Evenzo is er een creationistisch rapport dat een wetenschappelijk artikel aanhaalt over de vermeende ontdekking van “dinosaurusbloed” (Wieland ). Toen een auteur van het oorspronkelijke rapport (Schweitzer et al. ) de YEC bewering weerlegde, kreeg ze de kritiek dat ze “onder grote druk stond en, natuurlijk, geprobeerd heeft zich onder deze waarnemingen uit te wurmen… om haar geloofwaardigheid in de wetenschappelijke gemeenschap te behouden” (Reinikainen ).

In de bemonsterde creationistische geschriften komt de indirecte ad hominem (tu quoque) het vaakst voor in twee vormen (Tabel 3). Het eerste type beschuldigt evolutionistische voorstanders van het gebruik van argumenten die zij zelf veroordelen wanneer ze gebruikt worden door creationisten. Typisch bekritiseren creationisten evolutionisten van het introduceren van religieuze argumenten, terwijl ze tegelijkertijd eisen dat religie niet zou mogen worden toegestaan in wetenschappelijke discussies (Johnson , Puolimatka ). Het tweede type gaat over citaten van evolutionaire voorstanders die bijvoorbeeld beweren dat het fossielenbestand ernstige tekortkomingen zou vertonen. Deze citaten kunnen ook worden beschouwd als quote mining, citaten die uit de context worden gehaald en worden gebruikt om een argument te promoten (Young , Pieret ). Meningen van wetenschappers kunnen uiteraard gebaseerd zijn op onderzoek, maar het bewijs hangt niet af van de persoon maar alleen van het feitelijke bewijsmateriaal zelf. In bovenstaande gevallen benaderen de argumenten ook de two wrongs make a right drogreden, waarbij een potentieel verkeerde actie (het introduceren van religie in de natuurwetenschappen door een creationist) wordt verdedigd door te wijzen op soortgelijke acties van degenen met de tegenovergestelde mening.

In creationistische teksten neemt de vergiftiging van de put drogreden vaak de vorm aan van het aanwijzen van evolutionaire voorstanders als hebbende te sterke naturalistische vooringenomenheden, die hen verhinderen bovennatuurlijke hypothesen in overweging te nemen (Harris en Calvert ). Dit wordt duidelijk geformuleerd door Puolimatka (): “In de discussie met dogmatische naturalisten kan het zinloos zijn om de vraag naar de waarheid van de evolutietheorie aan de orde te stellen, omdat vanuit hun religieuze standpunt deze vraag niet eens op een zinvolle manier gesteld kan worden” en “De atheïstische of agnostische benadering zijn de enige alternatieven die in de discussie geaccepteerd worden”.

Appeals to authority

Appeals to authority zijn drogredenen, waarbij de bewering als juist wordt gepresenteerd omdat een deskundige of een gezaghebbende macht zegt dat zij juist is (van Eemeren en Grootendorst ). In het voorbeeldmateriaal wordt de gezaghebbendheid van de auteurs waarnaar verwezen wordt, vaak vergroot door hun verdiensten en (religieuze) affiliaties op te nemen als ze geciteerd worden. Zo wordt kritiek op naturalistische abiogenese vergezeld van de vermelding dat een invloedrijk criticus van de theorie (“cellen kunnen in werkelijkheid of in theorie niet uit anorganische stof worden geboren”) “een atheïstische Nobelprijswinnaar” is (Reinikainen ). Zo wordt geïmpliceerd dat zelfs atheïsten het eens zijn met creationisten. Historisch gezaghebbende figuren uit de natuurwetenschappen (b.v. Newton, Maxwell, Linné) worden ook geïntroduceerd om getuigenis af te leggen van hun christelijk geloof (Reinikainen , Puolimatka ). Beroep op autoriteiten kan ook voorkomen in de vorm van citaten buiten de context van wetenschappers die beweerden dat er ernstige gebreken zouden zijn aan de evolutietheorie (ibid.). Ook worden invloedrijke “bekeerlingen tot het theïsme” gepresenteerd, bijvoorbeeld de “voormalige atheïst” Antony Flew die zich “tot het theïsme” bekeerde (in werkelijkheid tot een soort deïsme; Carrier ) nadat hij op vermeende problemen in de evolutietheorie was gestuit (Reinikainen ).

Creationisten beroepen zich vaak op tal van onbekende autoriteiten die zich tegen de evolutietheorie verzetten. Dit neemt de vorm aan van “grote en/of groeiende aantallen wetenschappers die de evolutietheorie betwijfelen of afzweren” (Morris , Davis en Kenyon , Luskin en Gage , Puolimatka , Reinikainen ). Dit zijn ook ad populum drogredenen, waarbij “de bewering wordt verondersteld juist te zijn omdat iedereen denkt dat zij juist is” (van Eemeren en Grootendorst ). In deze gevallen wordt het percentage van een bevolking, bijvoorbeeld van de Amerikaanse burgers, dat gelooft in de speciale schepping of in de goddelijke leiding van de evolutie (82-87%) aangevoerd als rechtvaardiging voor het onderwijzen van ID aan leerlingen (Harris en Calvert ). Het is duidelijk dat de geldigheid van een theorie niet afhangt van het aantal aanhangers ervan.

Aanvoeren van consequenties, schuld door associatie, glibberige hellingen en stromannen

Aanvoeren van consequenties koppelt de evolutietheorie typisch aan het afzweren van het theïsme, wat onvermijdelijk zou leiden tot immoraliteit (Morris ) waardoor morele autonomie wordt ontkend (Mackie , Brink ; Tabel 4). Bijvoorbeeld, creationisten kunnen beweren dat naturalistisch Darwinisme “een gezichtspunt verschaft, dat de massale vernietiging van levende wezens als een positief eindpunt neemt” (Puolimatka ). Schuld door associatie drogredenen koppelt het tegengestelde standpunt aan fenomenen of groepen die onbetrouwbaar of slecht worden geacht, zonder zich te concentreren op het feitelijke bewijs (Curtis ). Talrijke voorbeelden verbinden de evolutietheorie met de Holocaust of andere historische gebeurtenissen. Creationisten (Johnson , Puolimatka , Grigg ) brengen ook de aanvaarding van de evolutietheorie in verband met het screenen van foetale afwijkingen en de mishandeling van gehandicapten. Voorbeelden zijn ook het in verband brengen van de evolutietheorie met massamoorden in verzorgingsstaten (Hodge , Puolimatka , Bergman ).

Brace (), Puolimatka () en Bergman () hebben ook beweerd dat de algemene acceptatie van de evolutietheorie een keten van gebeurtenissen in gang zou zetten “die van kwaad tot erger zou gaan”, inclusief eugenetica, discriminatie en schending van de mensenrechten, gedwongen sterilisatie en genocide. Dit is de “slippery slope fallacy” (van Eemeren en Grootendorst; Tabel 5). Wil het hellend vlak-argument niet drogredenerend zijn, dan moet de ontkenner logische causale verbanden kunnen presenteren tussen de opeenvolgende stappen tot de uitkomst. In het geval van het weerleggen van de evolutietheorie zou dit echter niet voldoende zijn, omdat de geldigheid van een theorie in de natuurwetenschappen wordt bepaald door bewijs en niet door de vermeende toepassingen ervan. Zelfs als de creationistische schrijvers niet direct beweren dat de slippery slope (of ad consequentiam) argumenten de evolutietheorie weerleggen, is de associatie aanwezig en, zoals verondersteld door Yap (), kunnen deze argumenten zeer effectief zijn voor degenen die het evolutie-creationisme debat observeren.

Creationistische stroman drogredenen hebben meestal te maken met simplificaties van de evolutietheorie, zoals een te grote nadruk op willekeurige mutaties of het verkeerd begrijpen van voorbijgaande vormen, moleculaire verschillen tussen taxa en de oorsprong van het universum (“…volgens evolutionisten schiep een waterstofatoom gevormd door de Big Bang het hele universum en het leven”; Reinikainen ). We bespreken deze drogredenen hier niet in detail, omdat ze bij talloze gelegenheden zijn weerlegd (b.v. Young , Isaak ).

Vals dilemma en overhaaste generalisatie

In creationistische teksten is het gebruikelijk om aan te nemen dat er slechts twee keuzes zijn: “Er zijn slechts twee alternatieven: ofwel ontvangt de wereld haar orde van buitenaf, ofwel is de orde aangeboren zonder dat er van buitenaf orde wordt gegeven” (Leisola ; Tabel 6). Dit valse dilemma duikt ook op wanneer men onopgeloste kwesties in evolutie of abiogenese beschouwt (“De RNA-wereld heeft dit probleem niet opgelost. Dus blijft alleen schepping over als optie”; Reinikainen ) of bij het bespreken van de mogelijke morele dimensies van de evolutietheorie. Uiteraard is de RNA-wereld niet de enige mogelijke verklaring voor abiogenesis (bijv. Gilbert , TalkOrigins archief ) en zijn er verschillende rationele argumenten aangedragen voor de autonomie van moraliteit (Brink ).

Haast generaliseren houdt in dat er conclusies worden getrokken die gebaseerd zijn op beperkte bronnen of bewijzen (Walton ). Creationisten kunnen beweren dat één enkel gegeven voldoende zou zijn om de hele evolutietheorie te weerleggen. Reinikainen () schrijft dat “deze bevinding een dodelijke slag is voor de evolutietheorie”. Overhaaste generalisatie komt ook voor bij het extrapoleren van de resultaten van één studie na creationistische herinterpretatie. Bijvoorbeeld, Carter () citeert Hughes et al. (), die stellen dat het verschil tussen geselecteerde menselijke en chimpansee Y-chromosoom DNA-sequenties 30% is. Creationisten generaliseren dat dit ook het geval is in andere delen van het genoom. Carter () vervolgt: “…we weten nu dat de oude ‘mensen en chimpansees zijn voor 99% identiek’ canard passé is”, hoewel de schrijvers van het oorspronkelijke artikel nota nemen van het feit dat de andere delen van het genoom voor 98% gelijkenis vertonen. Er zijn ook gevallen van generalisatie, waarbij vermeende geïsoleerde problemen met de evolutietheorie of verwante disciplines voldoende worden geacht om de theorie in haar geheel te weerleggen. Een voorbeeld hiervan is de creationistische benadering van radiometrische datering: elke vermeende onnauwkeurigheid wordt gezien als een weerlegging van de hele radiometrische methode (Swenson ), terwijl geologen wijzen op de overweldigende hoeveelheid bewijs, gebaseerd op verschillende radiometrische procedures en hun vergelijking met andere methoden, die wijzen op de oeroude leeftijd van de aarde (Wiens ).

Andere creationistische drogredenen

Het beroep op onwetendheid gebruikend, verwijzen creationisten naar onopgeloste vragen als bewijzen van fatale zwakheden in de evolutietheorie of als aanwijzingen dat de theorie op het punt staat in te storten (Morris , Johnson , Reinikainen , Behe , Puolimatka , Reinikainen ). Behe () beweert bijvoorbeeld dat er “een totaal gebrek aan serieuze Darwinistische verklaringen” zou zijn met betrekking tot trilharen. Een vorm van het argument uit onwetendheid is het argument uit ongeloof (Dawkins ), waarin een auteur eenvoudigweg stelt dat een theorie ondenkbaar of irrationeel is. In het voorbeeldmateriaal komt deze drogreden vaak voor (b.v. Morris ). Enkele voorbeelden zijn de volgende: “Er is niet eens één redelijke suggestie over hoe leven zou kunnen zijn ontstaan uit anorganische materie” en “…het is moeilijk voor te stellen dat toeval en natuurlijke selectie het ontstaan van dit soort systemen zouden kunnen verklaren” (Puolimatka ).

Soms wordt het vermeende gebrek aan bewijs een bewering zonder verwijzingen in een herhaald ad nauseam patroon, b.v. bij het bespreken van het vermeende gebrek aan overgangsfossielen in de vorm van “er zijn geen overgangsvormen gevonden in het fossielenbestand” (Puolimatka ). Hetzelfde blijkt bij Yahya (), die herhaaldelijk (16 maal) op grond van overeenkomsten tussen fossielen en moderne soorten stelt dat levende wezens “niet geëvolueerd zijn, maar geschapen”. Veel van de beweringen die in het begin van de jaren 1970 werden gepresenteerd en weerlegd, worden ook voortdurend herhaald (vaak zonder citaten) ad nauseam in latere creationistische teksten. Bijvoorbeeld, de argumenten die Darwinisme verbinden met gruweldaden komen al tientallen jaren terug (Morris , Bergman , Brace , Puolimatka , Reinikainen ).

Equivocatie misbruikt woorden op een manier die dubbelzinnigheid creëert (van Eemeren en Grootendorst ). In het voorbeeldmateriaal is het gebruikelijk om “sociaal Darwinisme” te koppelen aan de evolutietheorie (Bergman , Puolimatka , Bergman ). Een ander voorbeeld is het gebruik van het woord “egoïstisch” in het begrip “egoïstisch gen” (Dawkins ). Hoewel creationistische auteurs kunnen erkennen dat evolutionisten niet noodzakelijkerwijs het woord “egoïstisch” gebruiken in zijn alledaagse betekenis, beweren zij toch dat evolutionisten zeggen dat genen “meedogenloos immoreel” zijn en dat genen “ons, onze lichamen en onze geest hebben geschapen” en voegen daar een ad ridiculum commentaar aan toe: “een verzameling chemicaliën zou nauwelijks enige ijdele zelfvoldoening ervaren van het louter in staat zijn zichzelf te kopiëren” (Puolimatka ). Naast directe dubbelzinnigheden zijn er ook conceptuele dubbelzinnigheden: creationisten interpreteren concepten anders dan wetenschappers. Boudry e.a. () hebben gewezen op de dubbelzinnigheid van het concept “informatie” in ID, waarbij de wetenschappelijke interpretatie van “een mate van willekeur” vervangen wordt door de spreektaal van “betekenisvolle boodschap”, waardoor het overtuigender wordt om te verwijzen naar DNA-sequenties als “ontworpen”.

We presenteren hier twee andere conceptuele dubbelzinnigheden in de bemonsterde teksten. De eerste heeft te maken met de verwarring van overgangsvormen en fossielen. Het gebeurt wanneer creationisten genetische vergelijkingen presenteren als bewijs tegen evolutie. Zij erkennen dat de procentuele verschillen tussen de DNA-reeksen van verschillende levensvormen vergeleken met die van de mens een reeks vormen, waarin zoogdieren het meest op elkaar lijken, gevolgd door reptielen, amfibieën, vissen, verschillende ongewervelde dieren, schimmels, planten en prokaryoten. Maar wanneer creationisten vervolgens de sequenties vergelijken met prokaryoten, merken zij op dat alle andere levensvormen evenveel verschillen van bacteriën. Zij menen dat dit een tegenbewijs is tegen evolutie (Reinikainen , Johnson , Davis en Kenyon ). Creationisten beweren dat, aangezien amfibieën verondersteld worden halverwege tussen bacteriën en mensen te staan, hun genen ook meer op die van bacteriën zouden moeten lijken dan die van mensen. Hier worden de begrippen overgangsvormen en voorouders verward met de nakomelingen van deze voorouders. In feite weerspiegelen vergelijkingen vanuit het standpunt van de mens de tijd die is verstreken sinds onze gemeenschappelijke voorouder met de bovengenoemde levensvormen leefde. Zo is onze laatste gemeenschappelijke voorouder met andere zoogdieren recenter dan die van zoogdieren en vissen (Purves et al. ), zoals blijkt uit de sequenties. Maar vanuit het standpunt van de bacteriën is de laatste gemeenschappelijke voorouder met mensen, vissen, ongewervelden en planten dezelfde en al deze andere vormen hebben precies even lang de tijd gehad om zich te ontwikkelen sinds deze taxa zich vertakten van die van de prokaryoten. Zo stellen creationisten bijvoorbeeld voorouderlijke amfibieën gelijk aan moderne amfibieën en voorouderlijke overgangsvormen aan de onbestaande “moderne overgangsvormen”.

Het tweede geval van conceptuele gelijkschakeling doet zich voor wanneer creationisten uitspraken van evolutiebiologen bespreken die buiten het bereik van de eigenlijke wetenschap liggen. Zij kunnen bijvoorbeeld een mening of een gepopulariseerde weerlegging van een evolutionist interpreteren als evolutionaire wetenschap op zich en deze teksten gebruiken als bewijs voor het feit dat evolutie de enige toegestane leer is in de wetenschappelijke gemeenschap. Een voorbeeld is het beroep op een bioloog “S.C. Todd”, die elke mogelijkheid om bovennatuurlijke verklaringen in overweging te nemen weerlegde in het “wetenschappelijke artikel Nature” (“Zelfs als alle gegevens wijzen op een intelligent ontwerper, is een dergelijke hypothese uitgesloten van de wetenschap omdat zij niet naturalistisch is”, geciteerd door, b.v., Morris en Puolimatka , zie de eigenlijke tekst van Todd ). De oorspronkelijke tekst werd gepubliceerd als “Correspondentie” en niet als een peer-reviewed wetenschappelijk artikel.

De “no true Scotsman fallacy” (Dowden ) komt voor als een middel om beschuldigingen van creationisten om te buigen wanneer de discussie een toestand heeft bereikt van herhaalde tu quoque argumenten, zoals in een debat over de “darwinistische” of “christelijke” wortels van het nazisme. Creationisten elimineren elke mogelijkheid dat zij deelnemen aan gruweldaden door te stellen dat in het geval religieuze mensen betrokken zijn bij geweld, zij geen “echte” christenen zijn. “We hebben vaak aangetoond dat de wreedheden die af en toe door belijdende christenen werden begaan, volledig in strijd waren met de leer van Christus, terwijl de wreedheden van de nazi’s en communisten van de 20e eeuw volledig in overeenstemming waren met de evolutieleer (oorspronkelijke nadruk)” (Sarfati ). Op dezelfde manier weerlegde een wetenschapper het gebruik van haar bevindingen om YEC te promoten en identificeerde zichzelf als “een evangelisch christen”. Dit werd aan de kaak gesteld door te stellen dat zij geen “echte” evangelical zou zijn: ” attitude to Scripture actually reflects a liberal, rather than evangelical approach to the Bible” (Catchpoole and Sarfati ).

Een beroep op angst of dwang (ad baculum) bedreigt de andere partij met sancties (van Eemeren en Grootendorst , Woods ). Directe dreigementen zijn relatief zeldzaam in het materiaal uit de steekproef, maar de hierboven genoemde associatie van de evolutietheorie met wreedheden kan ook worden gezien als een beroep op angst. Hoewel de teksten uit de steekproef degenen die evolutie accepteren niet rechtstreeks bedreigen met bovennatuurlijke straffen, associëren de auteurs het verlies van geloof in de letterlijke interpretatie van de Bijbelse schepping en de vervanging daarvan door evolutie met verdoemenis. “Er is een duidelijk verband tussen de schepping en… de opstanding van de gelovigen” (Reinikainen ). Ad baculum verschijnt ook bij het bespreken van het vermeende lot van creationistische of theïstische wetenschappers, als zij materiaal publiceren tegen evolutie. “Gelovigen in de schepping worden gedwongen te zwijgen uit angst hun baan of positie te verliezen” (Reinikainen ). Er zijn herhaalde anekdotische verhalen van mishandelde creationistische wetenschappers die niet kunnen publiceren of gedwongen worden ontslag te nemen vanwege hun opvattingen (Harris en Calvert , Puolimatka ). Deze gevallen kunnen ook worden aangemerkt als een beroep op medelijden (ad misericordiam). De geldigheid van de voorbeelden kan natuurlijk worden geverifieerd of weerlegd en er zou een vooroordeel kunnen bestaan onder wetenschappers om te voorkomen dat YEC en ID/OEC worden gepubliceerd. In de context van de evolutiewetenschap zijn deze verhalen in principe irrelevant, maar in de context van mogelijke reeds bestaande vooroordelen in het creationistisch-evolutionaire debat zouden deze argumenten niet noodzakelijkerwijs drogredenen zijn.

Valkuilen in pro-evolutionaire teksten

Directe ad hominem aanvallen van evolutionaire voorstanders op creationisten komen nogal overeen met de drogredenen van creationisten (Tabel 7). Misschien wel de meest beruchte stelt dat “Het absoluut veilig is om te zeggen dat als je iemand ontmoet die beweert niet in evolutie te geloven, die persoon onwetend, dom of krankzinnig is…” (Dawkins ). Verder hebben evolutionisten in antwoord op beschuldigingen van Darwin’s racisme verklaard dat “Price, die voor het jonge-aarde creationisme is wat Darwin is voor de evolutie, veel racistischer was dan Darwin” (TalkOrigins archief ). Andere persoonlijke aanvallen omvatten karakteriseringen zoals “betreurenswaardige bedrieger” (Buchanan ) of “Hun gebrek aan integriteit kan elk ontwikkeld persoon wel wegdrijven van het overwegen van de waarheidsclaims van Jezus Christus” (Buchanan ).

In het voorbeeldmateriaal presenteren evolutionisten de ad hominem argumenten meestal in de context van het verdedigen van evolutionaire figuren tegen demonisering en ze zouden ook kunnen worden geclassificeerd als tu quoque (tabel 7). In feite worden beweringen van evolutionair racisme of nazisme vaak weerlegd door te wijzen op soortgelijke gevallen door creationisten, als volgt: “De Bijbelgordel in het zuiden van de Verenigde Staten vocht het hardst om de slavernij te behouden”, “Henry Morris… heeft in het verleden racisme gelezen in zijn interpretatie van de Bijbel” (TalkOrigins archief ). Wanneer creationisten beweren dat “wetenschappers vinden wat ze verwachten te vinden”, eindigt het naturalistische weerwoord met het tu quoque “creationisten vinden wat ze willen vinden” (TalkOrigins archief ). Evolutionaire voorstanders doen ook een beroep op de consequenties. Er is gezegd dat de mensheid op de rand staat van “ofwel een prachtige toekomst, ofwel een ramp. Onwetendheid zal bijna zeker tot het laatste leiden” (Young ). Dit is ook een voorbeeld van een vals dilemma (“schitterende toekomst-ramp”). Toch worden drogredenen soms herkend in evolutionaire weerleggingen. Bijvoorbeeld, de irrelevantie van ad hominem of ad consequentiam wordt aangegeven bij het bespreken van potentieel evolutionair racisme door te stellen “None of this matters to the science of evolution” (TalkOrigins archief ).

Gedetailleerde weerleggingen van creationistische beweringen die uit de wetenschappelijke context zijn en dus drogredenen zijn, kunnen worden behandeld als counter-fallacies. Het eerste type is de weerlegging van een drogreden met een antwoord dat dezelfde drogreden bevat als de oorspronkelijke bewering (heel vaak leidend tot tu quoque). Dit lijkt een vicieuze cirkel van drogredenen en tegen- drogredenen te veroorzaken die uiteindelijk de discussie kan overheersen. De andere soort tegenfallacy is de ignoratio elenchi of irrelevante argumentatie fallacy (van Eemeren en Grootendorst ). In dit geval produceert de tegenstander een gedetailleerd en zorgvuldig geformuleerd antwoord op een drogreden, zoals de associatie van de evolutietheorie met het nazisme. Het antwoord (b.v. TalkOrigins archive ) bevat geciteerde voorbeelden van de Nazi partij die tegen de evolutietheorie was, Hitler’s Christelijke achtergrond en een goed gebalanceerde conclusie dat “dit natuurlijk niet betekent dat Hitler’s ideeën net zo goed op creationisme gebaseerd waren als dat ze op evolutie gebaseerd waren. Hitlers ideeën waren een perversie van zowel religie als biologie.” Het kan zeker nuttig zijn om de beweegredenen en historische achtergrond van het nazisme te bespreken en te ontrafelen, maar op dit punt heeft het debat de context van evolutionair bewijs verlaten en wordt het oorspronkelijke drogreden ad consequentiam argument behandeld alsof het relevant is voor de discussie over evolutionair bewijs.

Prevalentie van drogredenen

Alle bovengenoemde drogredenen kwamen voor in de bemonsterde teksten, met als hoogste prevalentie 100% voor tu quoque in ID/OEC, 88% voor een beroep op autoriteit in YEC en 56% voor ad hominem en tu quoque in pro-evolutionaire teksten (figuur 1). De prevalentie van directe ad hominem verschilde niet tussen de classificaties (YEC, ID/OEC of pro-evolutionair); wat betreft de meeste andere drogredenen was de prevalentie lager in pro-evolutionaire teksten. De prevalentie van ad ridiculum was hoger in ID/OEC vergeleken met de andere tekstsoorten.