Biografie
Quintus Horatius Flaccus (8 december 65 v. Chr. – 27 november 8 v. Chr.), in de Engelssprekende wereld bekend als Horatius, was de belangrijkste Romeinse lyrische dichter ten tijde van Augustus. De retor Quintillianus beschouwde zijn Odes als zo ongeveer de enige Latijnse teksten die het lezen waard waren: “Hij is soms verheven, maar ook vol charme en gratie, veelzijdig in zijn figuren, en fel in zijn woordkeus.”
Horatius schreef ook elegante hexameter verzen (Sermones en Epistels) en bijtende iambische poëzie (Epodes). De hexameters zijn amusante maar serieuze werken, vriendelijk van toon, waardoor de oude satiricus Persius opmerkte: “terwijl zijn vriend lacht, legt Horatius op slinkse wijze de vinger op elke fout van zijn vriend; eenmaal binnengelaten, bespeelt hij de snaren van zijn hart”. Sommige van zijn iambische gedichten zijn voor een modern publiek weerzinwekkend.
Zijn carrière viel samen met de ingrijpende overgang van Rome van Republiek naar Keizerrijk. Als officier in het republikeinse leger, dat in 42 v. Chr. in de Slag bij Philippi werd verslagen, raakte hij bevriend met Octavianus’ rechterhand in burgerzaken, Maecenas, en werd hij een woordvoerder voor het nieuwe regime. Voor sommige commentatoren was zijn associatie met het regime een delicaat evenwicht waarin hij een sterke mate van onafhankelijkheid behield (hij was “een meester in de sierlijke zijsprong”) maar voor anderen was hij, in de woorden van John Dryden, “een welgemanierde hofslaaf”.
Zijn poëzie werd “de gemeenschappelijke munt van de beschaving”, en hij heeft nog steeds een toegewijde aanhang, ondanks enig verlies van populariteit na de Eerste Wereldoorlog (misschien door wantrouwen jegens ouderwets patriottisme en keizerlijke glorie, waarmee hij geassocieerd was geraakt). Horatiaanse studies zijn de laatste jaren zo divers en intensief geworden dat het waarschijnlijk niet langer mogelijk is voor één enkele geleerde om het hele scala van argumenten en kwesties te beheersen.