Bookshelf
Introduction
Botmarkeringen zijn van onschatbare waarde voor de identificatie van individuele botten en botstukken en helpen bij het begrijpen van functionele en evolutionaire anatomie. Ze worden gebruikt door clinici en chirurgen, vooral orthopedisten, radiologen, forensische wetenschappers, detectives, osteologen en anatomen. Hoewel het ongetrainde oog botmarkeringen over het hoofd kan zien als contouren van het bot, zijn ze niet zo eenvoudig. Botmarkeringen spelen een belangrijke rol in de menselijke en dierlijke anatomie en fysiologie. De functionaliteit van botmarkeringen varieert van gewrichten in staat stellen langs elkaar te schuiven of botten op hun plaats te houden, structurele steun bieden aan spier- en bindweefsel, en omtrekstabilisatie en bescherming bieden aan zenuwen, vaten en bindweefsel. Inzicht in het belang van botmarkeringen levert een nieuwe waardering en begrip op van de benige anatomie en de functionele relaties met zachte weefsels.
Gemeenschappelijke botmarkeringen
Angels – Scherpe benige hoekingen die kunnen dienen als benige of weke delen aanhechtingen, maar vaak worden gebruikt voor een nauwkeurige anatomische beschrijving. Voorbeelden zijn de superieure, inferieure en acromiale hoeken van het schouderblad en de superieure, inferieure en laterale hoeken van de achterhoofdsknobbel.
Lichaam – Hiermee wordt gewoonlijk het grootste, meest prominente botsegment bedoeld. Voorbeelden zijn de diafyse of schacht van lange beenderen zoals het dijbeen en het opperarmbeen.
Kraakbeen – Verwijst naar een groot uitsteeksel, dat vaak structurele steun biedt aan het bovenliggende hyaliene kraakbeen. Het draagt het grootste deel van de kracht die door het gewricht wordt uitgeoefend. Voorbeelden zijn het kniegewricht (scharniergewricht), dat wordt gevormd door de laterale en mediale condylen van het femur, en de laterale en mediale condylen van het scheenbeen. Bovendien heeft de achterhoofdsknobbel een achterhoofdsknobbel die met atlas (C1) scharniert en ongeveer 25 graden van cervicale flexie en extensie voor zijn rekening neemt.
Kam – Een verhoogd of prominent deel van de rand van een bot. De kam is vaak de plaats waar het bindweefsel de spier aan het bot bindt. De iliacale kam bevindt zich op het ilium.
Diaphysis – Verwijst naar het belangrijkste deel van de schacht van een lang bot. Lange beenderen, waaronder het femur, humerus en tibia, hebben allemaal een schacht.
Epicondylus – Een uitsteeksel dat bovenop een condylus zit. De epicondylus hecht spieren en bindweefsel aan het bot, en biedt zo steun aan dit bewegingsapparaat. Voorbeelden zijn de femorale mediale en laterale epicondylen en de humerale mediale en laterale epicondylen.
Epifyse – Het gelede segment van een bot, meestal aan de proximale en distale polen van het bot. Het heeft gewoonlijk een grotere diameter dan de schacht (diafyse). De epifyse is van cruciaal belang voor de groei van het bot omdat hij grenst aan de fyseale lijn, ook bekend als de groeiplaat.
Facet – Een glad, plat oppervlak dat een gewricht vormt met een ander plat bot of een ander facet, waardoor samen een glijdend gewricht ontstaat. Voorbeelden zijn te zien in de facetgewrichten van de wervels, die buiging en strekking van de wervelkolom mogelijk maken.
Fissuur – Een open spleet in een bot waarin zich gewoonlijk zenuwen en bloedvaten bevinden. Voorbeelden zijn superieure en inferieure orbitale fissuur.
Foramen – Een opening waar zenuwen en bloedvaten doorheen gaan. Voorbeelden zijn het supraorbitaal foramen, het infraorbitaal foramen en het mentaal foramen op de schedel.
Fossa – Een ondiepe depressie in het botoppervlak. Hierin kan een ander gewrichtsbeen liggen of hersenstructuren steunen. Voorbeelden zijn de trochleaire fossa, de achterste, middelste en voorste schedelgroeve.
Groef – Een groef in het botoppervlak die over de lengte van een bloedvat of zenuw loopt en ruimte biedt om compressie door aangrenzende spieren of externe krachten te voorkomen. Voorbeelden zijn een radiale groef en de groef voor de sinus transversus.
Kop – Een afgeronde, uitstekende extensie van bot die deel uitmaakt van een gewricht. Het wordt van de schacht van het bot gescheiden door de hals. De kop is gewoonlijk bedekt met hyalien kraakbeen binnen een synoviaal kapsel. Het is het belangrijkste gewrichtsoppervlak met het aangrenzende bot, dat een “kogelgewricht” vormt.
Marge – De rand van een plat bot. Het kan worden gebruikt om de grenzen van een bot nauwkeurig te definiëren. Bijvoorbeeld, de rand van het slaapbeen dat articuleert met het achterhoofdsbeen wordt de occipitale rand van het slaapbeen genoemd. En omgekeerd wordt de rand van het achterhoofdsbeen die met het slaapbeen articuleert, de temporale rand van het achterhoofdsbeen genoemd.
Meatus – Een buisvormig kanaal dat zich uitstrekt binnen het bot en dat doorgang en bescherming kan bieden aan zenuwen, vaten en zelfs geluid. Voorbeelden zijn externe akoestische meatus en interne auditieve meatus.
Nek – Het segment tussen de kop en de schacht van een bot. Het wordt vaak van het hoofd afgebakend door de aanwezigheid van de fysealijn bij pediatrische patiënten en het fysealitteken (fysealijnrestant) bij volwassenen. Hij wordt vaak verdeeld in de chirurgische hals en de anatomische hals. De anatomische hals, die de oude epifyseplaat kan vertegenwoordigen, wordt vaak afgebakend door de aanhechting aan kapselbanden. De chirurgische hals is vaak meer distaal en wordt afgebakend door de plaats op de hals die het vaakst gebroken is. Bijvoorbeeld, bij de humerus loopt de anatomische hals schuin van de grote tuberositas tot net onder de humeruskop. De chirurgische hals loopt horizontaal en enkele centimeters distaal van de humerus tuberositeiten.
Inkeping – Een inzinking in een bot die vaak, maar niet altijd, stabilisatie biedt aan een aangrenzend articulerend bot. Het articulerende bot schuift in en uit de inkeping, waardoor het bewegingsbereik van het gewricht wordt geleid. Voorbeelden zijn de trochleaire inkeping van de ellepijp, de radiale inkeping van de ellepijp, de suprasternale inkeping en de mandibulaire inkeping.
Ramus – Het gebogen deel van een bot dat structurele steun geeft aan de rest van het bot. Voorbeelden zijn de superieure/inferieure schaambeenramus en de ramus van de onderkaak.
Sinus – Een holte binnen een orgaan of weefsel. Voorbeelden zijn paranasale sinussen en dural veneuze sinussen.
Spinous Process – Een verhoogde, scherpe verhoging van bot waar spieren en bindweefsel aanhechten. Het verschilt van een gewoon processus in die zin dat een processus spinus meer uitgesproken is.
Trochanter – Een groot uitsteeksel aan de zijkant van het bot. Sommige van de grootste spiergroepen en het dichtste bindweefsel hechten aan de trochanter. De meest opvallende voorbeelden zijn de grote en kleine trochanter van het dijbeen.
Tuberositeit – Een matig uitsteeksel waar spieren en bindweefsel aanhechten. De functie ervan is vergelijkbaar met die van een trochanter. Voorbeelden zijn de tuberositeit van het scheenbeen, de tuberositeit van het deltaspiertje en de tuberositeit van het zitbeen.
Tuberkel – Een kleine, afgeronde uitstulping waar bindweefsel aan vastzit. Voorbeelden zijn de grote en kleine knobbel van het opperarmbeen.