‘Bridge of Spies’: Recensie

admin 0 Comments Articles

‘Bridge of Spies’: Recensie

Hoewel Steven Spielbergs drama over de Koude Oorlog Bridge of Spies een overgedetermineerde viering van Amerikaanse integriteit, eerlijkheid en vasthoudendheid blijkt, haalt hoofdrolspeler Tom Hanks het beste uit een onmiskenbaar ouderwetse heldenrol. Hanks, die zijn reputatie als de James Stewart van de babyboomers uit de jaren negentig nieuw leven inblaast, zet zijn rol als de steeds meer door de wenkbrauwen gegroefde advocaat James B. Donovan voor verzekeringsclaims in Brooklyn naar waarde. Voorheen een OSS raadsman en assistent-aanklager bij Neurenberg, wordt Donovan gedwongen te onderhandelen over de eerste Oost-West spionnenruil in het pas verdeelde Berlijn van 1962 en riskeert wat ongeoorloofde politieke schermutseling om zijn doel te bereiken.

Ongewoon voor een film van Spielberg is Bridge of Spies tonaal onzeker, in die mate dat de box-office eronder kan lijden

Geschreven door de Britse schrijver Matt Charman, wiens script werd verfijnd door Joel en Ethan Coen, heeft Bridge of Spies een onconventionele structuur voor een grote Hollywood-film. Het richt zich aanvankelijk op de 1957 arrestatie in Brooklyn Heights van de in Tyneside opgegroeide Sovjet-spion Rudolf Abel (Mark Rylance) en zijn mislukte verdediging in de rechtszaal door Donovan die, ondanks een opleving van de Reds-in-our-midst paranoia aangewakkerd door het Rosenbergs proces, de onsympathieke rechter (Dakin Matthews) overhaalt om Abel van de elektrische stoel te redden.

Spielberg schakelt nadrukkelijk over wanneer de film de training van de CIA introduceert van U-2 spionage vliegtuig piloot Gary Francis Powers (Austin Stowell), en zijn gevangenneming en veroordeling door de Sovjets. Een andere verhaallijn begint wanneer de Stasi de Yale-student Frederic Pryor (Will Rogers) arresteert op verdenking van spionage in Potsdam. Deze ongelijksoortige onderdelen worden knap met elkaar verweven wanneer Donovan – in allerijl naar Berlijn gestuurd door CIA-directeur Allen Dulles (Peter McRobbie) om Abel te ruilen voor Powers voordat hij gedwongen wordt Amerikaanse militaire geheimen te onthullen aan de KGB – het op zich neemt om te eisen dat de vrijlating van Pryor deel uitmaakt van de deal. Zijn CIA-manager (Scott Shepherd) dampt tevergeefs.

Bridge of Spies, dat in première ging op het New York Film Festival, is net zo visueel vloeiend en technisch verzekerd als alle films van Spielberg. Zijn vaste cineast Janusz Kamiński heeft bijgedragen aan het creëren van een aantal klassieke Spielbergiaanse momenten: de onuitgesproken vriendschap tussen Donovan en Abel, die de kern van de film vormt, verdiept zich als wit licht door een spleet onder een vensterblindering schijnt; een uitgestrekte master shot van Donovan die Oost-Berlijn binnenrijdt op de S-Bahn hergebruikt de ervaring van ontzag bekend uit Spielberg’s sci-fi films. Spielberg geniet ook van Donovans gewiekste advocatuur, die hem verbindt met de bekendere advocaten gespeeld door Anthony Hopkins en Daniel Day-Lewis in respectievelijk Amistad en Lincoln.

Toch is Bridge of Spies, ongewoon voor een film van Spielberg, tonaal onzeker, in die mate dat de box-office eronder kan lijden. Het publiek dat een Koude Oorlog thriller verwacht, zal de afwezigheid van John le Carré-achtige spanning betreuren – of een climax zo zenuwslopend als de lange wandeling van de KGB spymaster Karla, aan het eind van de BBC miniserie Smiley’s People uit 1982, over de Glienicke Brug, waar Spielbergs film ook zijn hoogtepunt vindt.

Het waren waarschijnlijk de Coens, op zoek naar een vleugje van Billy Wilder’s hectische Koude Oorlog komedie One, Two, Three, die de absurdistische komedie van Donovan’s bizarre ontmoetingen met de ongerijmde flitsende advocaat (Sebastian Koch), die Oost-Duitse belangen vertegenwoordigt, en de Peter Lorre-achtige KGB man (Mikhail Goreyev), die zich voordoet als de advocaat die de overstelpende vrouw en kinderen vertegenwoordigt die beweren Abel’s familie te zijn, hebben geïntensiveerd. Donovan’s hoofdverkoudheid, ondertussen, is misschien geërfd van Jack Lemmon’s moreel gecompromitteerde corporate climber in Wilder’s The Apartment. Spielbergs dialoogscènes missen echter het tempo en het venijn van Wilder’s, en het is niet verwonderlijk dat hij er meer gemak bij heeft om te laten zien hoe het evoluerende respect gedeeld door de vermoeide maar gedreven Donovan en de lugubere maar stoïcijnse Abel gemakkelijk hun ideologische verschillen overwint.

Amy Ryan heeft een ondankbare rol als Donovan’s vrouw in scènes die laten zien hoe zijn steun aan Abel – en tegen nationalistische sentimenten – haar en hun kinderen gemoedsrust kost. De huiselijke scènes zijn het minst ontwikkeld.