Carl Sandburg, dichter van het eerste uur, bereikt publiek in Connecticut
Door Steve Thornton
Ooit was de nationaal bejubelde dichter Carl Sandburg zo populair in Connecticut dat zelfs zijn geiten het nieuws haalden. Na zijn dood in 1967, kocht een kennel in Washington, Connecticut, een deel van Sandburg’s kudde. De geiten – Babette, Coty, en Tenu – keerden uiteindelijk terug naar North Carolina toen Sandburgs huis een nationale historische plaats werd. Maar als het grote publiek zich Sandburg vandaag herinnert, dan is het alleen als de witharige oude man die op een gitaar tokkelde en Chicago de “stad van de grote schouders” noemde.
Geboren in 1878 als zoon van Zweedse immigranten, was Carl Sandburg een arbeidersjongen die zijn wortels nooit vergat. Zijn vader was smid bij de spoorwegen van Chicago en nam deel aan arbeidersoorlogen, waaronder stakingen. Sandburg herinnerde zich deze vormende gebeurtenissen en beschouwde zichzelf als een “partizaan” die “een soort vreugde beleefde aan de volledige rechtvaardigheid van de stakers” toen hij nog maar tien jaar oud was.
In zijn twintiger jaren leverde Sandburg regelmatig bijdragen met nieuws en poëzie aan de International Socialist Review (ISR) en andere prominente liberale en radicale tijdschriften. Met zijn werk voor de Chicago Daily News, scherpte hij zijn vaardigheid aan als verslaggever die schreef in de taal van de arbeidersklasse.
In ware muckraking traditie, onthulde Sandburg de tragedie van de Eastland stoomboot in 1915 in Lake Michigan. Het schip kapseisde en 800 arbeiders kwamen om op weg naar een bedrijfspicknick. Sandburg ontdekte dat de vakbond van zeelieden jarenlang protesteerde tegen het gebrek aan plaatselijke verordeningen en kwaliteitsinspecties. Hij onthulde verder dat de “picknick” een verplicht evenement was – de arbeiders werden gedwongen een kaartje te kopen of zouden mogelijk hun baan verliezen.
Sandburg in Connecticut
De College Club van Hartford was misschien wel de eerste die Sandburg uitnodigde naar Connecticut te komen. Op 3 februari 1922 trad hij op in het Center Church House aan Gold Street. Zijn lezing was getiteld: “Is er een nieuwe poëzie?” (Kaartjes werden voor één dollar verkocht bij Mitchell’s Book Shop om de hoek van de kerk.) Sandburg droeg “The Windy City” voor, dat nog niet was gepubliceerd, en zong enkele van de vele volksliedjes die uiteindelijk in zijn bundel, The American Songbag, verschenen.
Edward Jean Steichen, Carl Sandburg, fotomontage, 1936. © Joanna T. Steichen – National Portrait Gallery, Smithsonian Institution
In januari 1932 hield Sandburg voordrachten op de Weaver High School, Bulkeley High en West Middle School in Hartford voor enkele duizenden studenten, docenten en het publiek. Hij sprak regelmatig op Wesleyan University en ontving daar een eredoctoraat in 1940, het jaar dat hij zijn eerste Pulitzer Prize won (voor Lincoln: The War Years). Sandburg deelde het podium in Middletown met de rechter van het Hooggerechtshof William O. Douglas en kunstenaar Grant Wood. Een paar dagen later was hij in New Haven, waar hij een andere eer ontving van Yale University, samen met de New Yorkse burgemeester Fiorello LaGuardia en filosoof Paul Tillich.
Het oeuvre van de dichter werd wijd en zijd bekend en gevierd in de hele staat; als hij nieuwe boeken voltooide, stegen ze onmiddellijk in de hitlijsten bij de plaatselijke boekhandelaren. In november 1948 stond Sandburg’s Remembrance Rock op de bestsellerlijst voor fictie van de acht boekwinkels in Hartford. Tegen de jaren 1950 toerde Sandburg niet meer door het land, maar zijn werken bleven even populair als altijd. In 1959 voerden Bette Davis en haar man, acteur Gary Merrill (die in Hartford geboren was), Sandburgs werk op in Bushnell Memorial Hall.
A Moral Compass for America
Sandburg steunde de Industrial Workers of the World (IWW of de Wobblies) en zijn bewondering voor deze radicale vakbond kwam vaak naar voren in zijn schrijven. Sandburg vulde zijn eerste drie gepubliceerde bundels, Chicago Poems (1916), Cornhuskers (1918), en Smoke and Steel (1920), met IWW verwijzingen, samen met sympathieke portretten van immigranten, boeren, fabrieksarbeiders, en de armen. Hij beschouwde zichzelf als “een I.W.W. zonder rode kaart.”
Foto van Carl Sandburg terwijl hij zich voorbereidt op de tweede van CBS’ documentaireshows over de vondst van de Robert Todd Lincoln-collectie van Abraham Lincoln’s papieren in de Library of Congress. © CBS WTOP Newsphoto Service – Archief Bibliotheek van het Congres: Photographs, Illustrations, Objects
Hij verdiende een reputatie als politiek en moreel kompas voor veel mensen in het openbare leven. Als minister van Welzijn in de Kennedy regering, beschouwde Abraham Ribicoff Sandburg’s Lincoln als een inspiratie. Connecticut senator Lowell Weicker citeerde Sandburg tijdens de Watergate hoorzittingen om Richard Nixon aan te moedigen vrijwillig voor het Congres te getuigen.
Naast de eerder genoemde connecties met Connecticut, rekende Sandburg ook een gouverneur van Connecticut tot zijn vriend. Collega-dichter en Wesleyan-faculteitslid Wilbert Snow kende Sandburg al 50 jaar. Snow werd in 1945 luitenant-gouverneur van Connecticut. Hij was 13 dagen gouverneur toen zittend gouverneur Raymond Baldwin aftrad om zijn nieuwgekozen positie in de Amerikaanse Senaat in te nemen. Snow zei dat Sandburg “poëzie vond, niet tussen de rillen en rivieren van het platteland, maar in de schoorstenen van de stad”. Sandburg vertelde Snow eens dat hij “een uur lang huilde” nadat hij klaar was met het schrijven van zijn zesdelige Abraham Lincoln biografie. Enkele jaren na het voltooien van het Lincoln werk schreef Sandburg: “Dichters huilen hun hart uit. If they don’t they are not poets.”
An Improbable Connection with Wallace Stevens
Hartford auteur en dichter Wallace Stevens ontmoette Sandburg in hun vroege Chicago dagen. De beroemde gereserveerde vice-president van de Hartford Accident and Indemnity Company maakte zoveel indruk op Sandburg dat Sandburg het gedicht “Arms” aan Stevens opdroeg. In het gedicht verneemt Sandburg dat de Franse impressionist Renoir (die in 1919 overleed) er een strak dagelijks schema van schilderen op nahield ondanks de artritis die zijn handen ernstig verlamde. In de laatste strofe schrijft Sandburg dat wanneer de twee dichters elkaar weer ontmoeten, “ik je zal vragen waarom Renoir het doet / En ik geloof dat je het me zult vertellen.” Dit eerbetoon aan Stevens werd pas in 1993 gepubliceerd.
Wallace Stevens
Sandburg beschreef Stevens (maar niet bij naam) in een krantenreeks waarin zijn nationale lezingentournee van 1932 werd opgetekend. “Ik zat in het huis van een Business-man auteur (er bestaat zo’n beest!) in Hartford Conn.,” schreef Sandburg. Hij beschreef Stevens als “conservatief in zijn politieke en economische opvattingen” maar bezorgd over hoe “het geluk van de vrouw” het lot van de midden- en arbeidersklasse beheerste terwijl zij zich door de Grote Depressie worstelden.
Is Sandburg nog steeds relevant?
Sandburgs vroege tegenstanders bestempelden zijn poëzie als “propaganda” en waarschuwden dat een dichter geen plaats had om zich te richten op de kwesties van de dag. In latere jaren noemden critici zijn werk gedateerd, bijna ouderwets. Maar velen vinden dat er altijd ideeën en gebeurtenissen zullen zijn die de woede en passie van een dichter nodig hebben.
In december 2012 werden in Newtown, Connecticut, zesentwintig basisschoolleerlingen en personeel doodgeschoten op de Sandy Hook Elementary School. Carl Sandburg, al lang dood, reageerde op de moorden. Slechts een maand na de schietpartij werd een tot dan toe onbekend gedicht van Sandburg ontdekt. Bij toeval gevonden op de Universiteit van Illinois, het stuk is getiteld, “A Revolver.” Het begint met:
Hier is een revolver.
Het heeft een verbazingwekkende eigen taal.
Het levert onmiskenbare ultimatums.
Het is het laatste woord.
Een simpele, kleine menselijke wijsvinger kan er een verschrikkelijk verhaal mee vertellen.
Het gedicht eindigt met: “En niets in de menselijke filosofie houdt op vreemdere wijze stand dan het oude geloof dat God altijd aan de kant staat van hen die de meeste revolvers hebben.”
Wapens, geweld en oorlog zijn beklijvende onderwerpen in Sandburgs poëzie. Maar ze worden in evenwicht gehouden door de moed en hoop van mensen die gedwongen worden om te gaan met tragedie en moeilijke tijden. Hij schrijft in The People, Yes:
The people know the salt of the sea
and the strength of the winds
lashing the corners of the earth.
The people take the earth
as a tom of rest and a cradle of hope.
Who else speaks for the Family of Man?
Hoewel een inwoner van Illinois die in North Carolina woonde, heeft Carl Sandburg veel blijvende indrukken gemaakt op Connecticut. Zijn talrijke persoonlijke en professionele kennissen in de hele staat, evenals zijn reisschema, maakten hem een vast onderdeel van het leven in Connecticut in het begin van de 20e eeuw. Bovendien schilderde Sandburg door zijn woorden tijdloze portretten van gewone mensen in het hele land. De manier waarop ze nog steeds resoneren maakt ze herkenbaar voor lezers over generaties.
Steve Thornton is een gepensioneerde vakbondsorganisator die schrijft voor het Shoeleather History Project