Connect. Ontdek. Deel.

admin 0 Comments Articles

Connect. Ontdek. Deel.

Dit is een verhaal over de gevaren van pittige mensen. In deze verschrikkelijke tijden, zou dit verhaal komische opluchting moeten bieden. Maar, uh … nah. Waarschijnlijk niet te komisch.

De Trinity Park Conservancy, een zeer pittige prive-groep belast met het verzamelen van geld voor een chique nieuw stadspark aan de rivier in het centrum, heeft een document opgesteld waarin wordt voorgesteld dat het de tsaar (mijn term) wordt van de vastgoedontwikkeling langs de Trinity River. Dat is nog eens lef.

Hoor dit echter eerst, alstublieft: de Conservancy vertelt me in niet mis te verstane bewoordingen dat ze dat nooit hebben gezegd.

Ze ontkennen dat in hun document, dat ik voor me heb op mijn bureau, iets staat als wat ik net zei – tsaar. Maar ik kan wel Engels lezen. En ik zeg dat het precies dat zegt. Ik heb het volledige ding hieronder bijgevoegd, zodat je het zelf kunt bekijken.

Het 64 pagina’s tellende document, genaamd de “Harold Simmons Park Equitable Development Toolkit and Roadmap,” zegt in één deel: “De Conservancy moet de juridische en organisatorische implicaties van betrokkenheid van de Conservancy bij gemeenschapsontwikkeling onderzoeken en de oprichting overwegen van een dochteronderneming, partner of overkoepelende ontwikkelingsmaatschappij om vastgoed- en andere gemeenschapsontwikkelingsactiviteiten te leiden die consistent zijn met de missie van het park en een succesvolle implementatie.”

Er staat dat de stad een nieuw “TIF” (Tax Increment Finance District) zou moeten creëren rond het park en zijn omgeving, dat een miljard dollar aan belastinginkomsten kan genereren. Als dat idee niet werkt, suggereert het document dat de stad de inkomsten van alle bestaande speciale belastingdistricten in de binnenstad kan herbestemmen om de nieuwe voorgestelde rol van de Conservancy te ondersteunen.

Het document suggereert dat de Conservancy, een non-profit groep die vier jaar geleden werd opgericht om een enkel park te ontwerpen en er geld voor in te zamelen, een nieuwe rol moet zoeken, “investeren in, financieren en uitvoeren van het bouwrijp maken van het terrein en de infrastructuur … het uitvoeren van grondontwikkeling of renovatie … het beheren van openbare ruimten en/of openbare voorzieningen die verband houden met nieuwe ontwikkeling.”

Het document geeft een opsomming van stadsobligatiefondsen, inkomsten uit stadsheffingen en andere zakken met stadsgeld die het beschouwt als “Bestaande en Voorgestelde Financieringsbronnen.” En het toont een kaart van bijna het hele centrum van Dallas dat het “Potentiële Trinity TIF grens” noemt.

Ik vroeg het conservancy over al deze punten, verwijzend naar specifieke paragrafen in het document. Walter Elcock, interim president en CEO van het conservancy, was vriendelijk genoeg om al mijn vragen te beantwoorden, op een paar na. Elcock noemde het document een “toolkit” en zei: “Het is geen strategisch plan voor onze organisatie.”

Ik weet niet wat een toolkit is. Ik zou het meer een strategische wensenlijst noemen.

Ik vroeg hem of de grafiek genaamd “potentiële TIF-grens” een weergave was van de potentiële TIF-grens. Hij schreef terug: “Nee, en er zijn dus geen voorgestelde grenzen.”

In een alinea van het document staat: “De TIF zou middelen van bestaande TIF’s die het park omringen, kunnen combineren en heroriënteren. Deze TIF’s omvatten Fort Worth Avenue, Victory/Sports Arena/West Dallas, Design District, Oak Cliff Gateway … deze TIF’s zouden moeten worden verplicht om de door het conservancy voorgestelde billijke ontwikkelingsaanpak over te nemen.”

Ik vroeg Elcock of het document suggereerde dat geld van bestaande TIF-districten zou kunnen worden omgeleid naar de nieuwe TIF en ook of het zei dat de oudere, reeds bestaande TIF’s zouden moeten worden verplicht om de door het conservancy voorgestelde billijke ontwikkelingsbenadering aan te nemen.

Hij zei: “Nee op beide vragen.”

Ik vroeg: “Heb ik het juist als ik de bovenstaande taal interpreteer als een voorstel voor een brede nieuwe rol voor het conservancy in landverwerving, ontwikkeling en planning?”

Hij zei: “Nee.”

Ik geef toe dat mijn volgende vraag niet zo professioneel was, en ik betreur het nu, en ik verontschuldig me. Ik verwees naar de lange lijst van stadsobligatiefondsen en andere overheidsinkomsten die het document beschreef als “Bestaande en Voorgestelde Financieringsbronnen.” Gebaseerd op dat, was mijn vraag, “Is dit echt?”

Hij antwoordde niet, en ik neem het hem niet een beetje kwalijk. Ik denk dat ik daar even de controle verloor.

De conservancy heeft de afgelopen vier jaar keer op keer (ten onrechte) beloofd dat het uiterst chique park dat het wil aanleggen op stadsgrond bij de Trinity River downtown de belastingbetaler geen cent zal kosten. Op hun FAQ (frequently asked questions) pagina staat dit: “Zal de Conservancy publieke fondsen gebruiken om het park te financieren?”

“Nee,” antwoordt de pagina zelf, “de Conservancy werft voor Harold Simmons Park fondsen bij particuliere fondsen, stichtingen, particulieren en bedrijven om het park tot een goed einde te brengen. De gemeenschap rond Harold Simmons Park zal niet worden gevraagd om een financieringstekort te dichten.”

In de eerste plaats lijkt die versie van de feiten een tikkeltje ondankbaar voor ons, stedelijke belastingbetalers. Toen hij vier jaar geleden de gift aan Simmons aankondigde, zei toenmalig burgemeester Mike Rawlings dat wij, belastingbetalers, ook 27 miljoen dollar zouden bijdragen aan het park uit een obligatiepakket uit 1998.

Het park zou $250 miljoen moeten kosten. Het werd opgestart door een belofte van de rijke weduwe van kernafval koning Harold Simmons om de eerste $50 miljoen bij te dragen. Maar dat was een I-O-U, geen cash Amerikaanse. Het geld dat Annette Simmons inbracht was meer iets van $10 miljoen. De rest zou komen nadat de conservatieven de rest van de kosten van het park hadden opgebracht, met een deadline die Simmons had gesteld op 15 september 2019.

Dus als iemand telt, de volledige $250 miljoen kosten minus de gift van Simmons zou $200 miljoen overblijven om bang te maken. De $ 200 miljoen minus de $ 27 miljoen aan belastinggeld zou $ 173 miljoen maken voor de conservancy om te verhogen tegen afgelopen september.

Maart 20, volledig zes maanden na de deadline van september 2019, kondigde de conservancy met bizarre fanfare aan dat het alle van $ 50 miljoen had opgehaald. Dat zou de organisatie op minder dan 30% van haar doel zetten en $ 123 miljoen tekort zes maanden na de vervaldatum. Voor velen van ons, zou dat worden genoemd “verlaat het pand”.

Conservancy waarnemend CEO Walter Elcock zegt dat deze grafiek in het Conservancy document waarin een nieuw belastingdistrict wordt voorgesteld, geen grens laat zien.

HRA en Trinity Park Conservancy

Maar niet de zeer pittige Trinity Park Conservancy. In plaats daarvan zei de Conservancy dat ze deze mijlpaal vierden door afscheid te nemen van haar oorspronkelijke directeur, architect Brent Brown. Deedie Rose, voorzitter van de raad van bestuur, zei: “We zijn Brent dankbaar voor zijn leiderschap en voor het helpen vormgeven van een visie voor Harold Simmons Park die in veel opzichten groter is dan we ooit voor mogelijk hadden gehouden.”

OK.

Volgens documenten die een jaar geleden bij de IRS zijn ingediend, had de organisatie in 2018 een inkomen van $ 1.786.314 en uitgaven van $ 3.311.264. De uitgaven omvatten $ 250.000 per jaar aan salaris betaald aan Brown en $ 103.846 aan Sarah C. Fletcher, de chief financial officer.

Significante kostenposten omvatten $ 407.848 betaald aan een New Yorkse parkontwerper voor conceptuele tekeningen en ander werk en $ 137.078 aan een public-relationsbedrijf voor “gemeenschapsbetrokkenheid.” Ze gaven vorig jaar een prachtig feest in een pakhuis in de Cedars dat ik bijwoonde (had een geweldige tijd), waar het nieuwe ontwerp werd voorbeschouwd op reusachtige zijden panelen.

Het was adembenemend. Ik had het niet willen missen. Als ik in de loop der jaren één ding heb geleerd, dan is het wel dat waar de Park Cities socialites ook gaan, geweldige feestjes niet ver achter kunnen blijven.

Helaas, zoals ik een jaar geleden al meldde, werd het $407.848 kostende concept voor het park niet goed ontvangen door het U.S. Army Corps of Engineers, dat het laatste woord heeft over elke constructie die van invloed kan zijn op de overstromingsveiligheid van de rivier. Andrew Quicksall, die de belangrijkste afgezant van de stad was bij de presentatie van het plan aan het korps, zei na de vergadering dat het korps het plan “een no-go” had genoemd.

Brown, op dat moment nog steeds CEO van de conservancy, deed de federale no-go af als een louter ophef en zei dat de hele zaak “een iteratief proces” was. Ik weet nog steeds niet wat dat betekent. Ik heb sindsdien mijn oor te luisteren gelegd. Ik heb nog geen go-go gehoord.

De Trinity Park Conservancy is de directe afstammeling van een nu uitgestorven zeer pittige groep – extreem pittig – die zich The Trinity Trust noemde, in het leven geroepen om de aanleg te bevorderen van een miljarden kostende snelweg die langs de rivier zou worden aangelegd tussen de overstromingsbeheersingsdijken waar deze twee keer per jaar overstroomt.

De snelweg langs de rivier was niet het meest briljante idee van de wereld. Drie jaar geleden, na een slepende strijd van 20 jaar, heeft de gemeenteraad van Dallas het ongebouwde project uiteindelijk gedood, deels uit bezorgdheid dat, als de snelweg zou worden aangelegd op de plaats waar het overstroomt, wanneer het overstroomt, het zou overstromen.

Ik heb altijd betoogd dat het fundamentele technische probleem er een was dat elke burger met een badkuip had kunnen modelleren in de veiligheid en het gemak van zijn eigen badkamer. Zet speelgoedauto’s op de bodem van het bad. Stop de stop in de afvoer.

Maar het zogenaamde Trinity Toll Road project werd niet gedood voordat de Trinity Trust en andere voorstanders van het project de stad onder druk hadden gezet om honderden miljoenen belastinggeld te verspillen aan engineering, geologische en hydrologische studies en jaren van kostbare rechtszaken, allemaal voor een ding dat nooit werd gebouwd omdat wanneer het overstroomt het overstroomt.

Er zijn andere plaatsen waar de invloedrijke pittige socialites hun lichtvoetige tenen-springende voetafdrukken hebben achtergelaten op het zand van de geschiedenis. Ze slaagden erin de stad over te halen een dam van 4 miljoen dollar in de rivier te bouwen als recreatiemogelijkheid voor kajakkers, maar het Corps of Engineers gaf opdracht de dam te slopen omdat hij een gevaar voor de scheepvaart vormde, met een extra kostenpost van 2 miljoen dollar.

De conservancy schept op haar webpagina nog steeds verbijsterd op dat zij de Margaret McDermott-brug over de Trinity River heeft gesponsord. De bouw van de McDermott, genoemd naar een Dallas socialite, werd vijf jaar geleden voltooid voor een bedrag van $109,5 miljoen voor de belastingbetaler.

De brug, die een exotisch ontwerp heeft dat door de socialites werd geëist, is nooit opengesteld voor het bedoelde voet- en fietsverkeer omdat het toezichthoudende ingenieursbureau weigert de veiligheid ervan te certificeren. Het is een dode versiering die niet kan worden gebruikt voor het verkeer.

Luister. U hoeft niet meer ongerust te zijn over het leven dan u nu al bent, dus ik moet u het goede nieuws vertellen. Tenzij de duivel zelf uit de bodem van de rivier komt en de stad betovert, is deze nieuwe reeks voorstellen voorbestemd om de grootste no-go van het conservancy ooit te worden – de no-go a-go-go aller tijden.

Het document dat mij door een oplettende activist werd overhandigd, ademt absoluut de woordenschat van gelijkheid, gevoeligheid, diversiteit, minderhedenreservaten en al het andere smeuïge taalgebruik van de 21e eeuwse stoombeheersing. Maar één stukje gelijkheid waar de auteurs blijkbaar vergeten voor te zorgen, was het uitvoeren van het door West Dallas gemeenteraadslid Omar Narvaez, wiens district grenst aan het onbebouwde Simmons Park.

Narvaez’s verkiezing voor de raadszetel van District 6 in 2017 volgde op een brute strijd over kwesties van echte gelijkheid en integriteit, in tegenstelling tot smeuïge beloften van gelijkheid geschreven door consultants. De kiezers van District 6 hebben Narvaez’ voorganger weggegooid, specifiek omdat ze werd gezien als de vazal van rijke ontwikkelaars en socialites. Het zou op zijn minst aardig zijn geweest om hem te raadplegen.

In plaats daarvan was ik degene die het document vorige week bij hem bracht, zes maanden na de publicatiedatum op de omslag. Hij zei dat hij geruchten had gehoord, maar dat hij nog geen blik in het document had mogen werpen.

Ik vertelde hem over de passages in het document waarin wordt gesuggereerd dat geld uit alle bestaande obligatie- en belastingfondsen van de stad zou kunnen worden aangeboord om de nieuwe rol te financieren die de conservancy voor zichzelf voorstelt als ontwikkelingsstsaar op de rivier.

Eerst lachte hij. Toen zei hij, “Wow.” Toen zei hij: “Wat ik je kan vertellen is, dat dat niet gaat gebeuren.”

Dallas Park Board lid Timothy Dickey vertelde me dat hij het document ziet als “een Trojaans paard.” Hij vreest dat het deel uitmaakt van een ontwerp om de controle over de ontwikkeling langs de rivier weg te nemen van de gemeenteraad en het te leveren aan dezelfde groep die 20 jaar heeft gevochten voor de ongebouwde snelweg. Dickey noemde het idee “belachelijk”.

Ik liet het document ook zien aan landschapsarchitect en stedenbouwkundige Kevin Sloan, die een voorstel heeft gedaan om de rivierbodem door de stad opnieuw in te richten. Sloan’s oog viel direct op het geld. Hij noemde meerdere gelegenheden waarbij de conservancy heeft gezworen nooit overheidsgeld te zoeken.

“Mijn zorg,” zei hij in een e-mail, “is dat deze nieuwe richting meer zou kunnen lijken op een publieke reddingsoperatie dan op een financieringscampagne.”

Zoals Narvaez zei, het gaat echt niet gebeuren. In feite, ik denk dat ik ons allemaal een plezier had kunnen doen en er niet eens over begonnen zijn. Maar het probleem is dat deze mensen nooit weggaan. Ze stoppen nooit, en ze lijken het nooit te snappen.

Gezien hun onaanlegbare snelweg, gezien het kajak-gedoe en de brug die niet open kan en vooral gezien het feit dat ze zes maanden na de vervaldatum nog geen 30% van het geld voor hun park hebben ingezameld, zou ik, als ik het voor het zeggen had, mijn mond houden, uit het zicht van het publiek blijven en me concentreren op mijn tennisspel, als ik dat al had.

Ah, maar niet de socialites. Die hebben meer lef dan ik. Veel meer pit. Het is niet te zeggen hoeveel pit ze hebben. Het is ook niet te zeggen hoeveel honderden miljoenen dollars hun lef de Dallas belastingbetaler al heeft gekost. Als dit een grap is, dan is het een grap die goed in de gaten moet worden gehouden.