Er gebeuren griezelige dingen in Ted Bundy's ouderlijk huis
TACOMA, Wash.
Er zijn onverklaarbare dingen gebeurd in het huis in Tacoma waar seriemoordenaar Ted Bundy opgroeide.
Zoveel dingen, in feite, dat een aannemer die was ingehuurd om het huis te verbouwen, bijbelteksten op de muren potloodde en twee predikanten liet komen om het huis te zegenen.
“Ik ben niet iemand die veel van deze dingen gelooft, maar dit huis maakte me een gelovige,” zei Casey Clopton, de aannemer.
Een schreeuw om hulp verscheen op een raam toen de bemanning in de kelder werkte. Zware meubels die vastzaten in een muur vielen om. Deuren en kasten leken zichzelf te openen.
Het begon allemaal in september, toen David Truong het huis van 1.400 vierkante meter kocht met plannen om het te renoveren en te verkopen.
Hij had de geschiedenis ervan niet onderzocht, dus hij kende de lokale overlevering niet of wist niet wie er had gewoond.
Het kleine blauwe huis werd gebouwd in 1946, hetzelfde jaar dat Bundy werd geboren in Vermont. De familie Bundy betrok het huis in 1955, blijkt uit gegevens.
Louise Bundy woonde er niet meer in 1989, toen haar 42-jarige zoon in Florida werd geëxecuteerd na te zijn veroordeeld voor het doden van twee zusters en een 12-jarig meisje.
Onderzoekers hebben hem in verband gebracht met ten minste 30 moorden, hoewel ze denken dat er tientallen meer waren. Zijn moordgolf begon in 1974 in Washington en ging jarenlang door in 11 staten.
‘Het was een heel aardig gezin’
Bundy was 9 toen zijn familie in het huis met vier slaapkamers en 1 1/2 badkamer trok. Buren herinneren zich dat hij een slaapkamer op de begane grond had, hoewel ten minste één record aangeeft dat zijn kamer onderaan de trap in de kelder was.
Hij woonde daar met zijn moeder, stiefvader en vier broers en zussen.
“Ik kan me niet herinneren dat ik Ted ooit heb gezien,” zei Hope Murry, een buurvrouw die een paar huizen verderop opgroeide en later haar ouderlijk huis kocht.
Zij herinnert zich dat ze met Bundy’s jongere zusjes speelde en dat Louise Bundy op haar paste. Een keer ging ze naar hun huis, maar kreeg te horen dat ze uit Teds slaapkamer moest blijven omdat hij de mazelen had. “Ze waren echt een aardige familie,” zei Murry. “Blundy hield vol dat hij opgroeide in “een prachtig huis met twee toegewijde en liefhebbende ouders.”
Louise Bundy was een fervent verdedigster van haar oudste zoon en hield lang vol dat hij onschuldig was. In zijn laatste interview met een psycholoog, vlak voor zijn executie, zei Bundy dat zijn familie regelmatig naar de kerk ging en dat hij geloofde dat zijn geweld voortkwam uit een obsessie voor pornografie die duistere fantasieën voedde.
Sommigen geloven dat Bundy begon te moorden toen hij 14 was, en dat Ann Marie Burr, een 8-jarig meisje dat in augustus 1961 uit haar North End-huis werd ontvoerd, zijn eerste slachtoffer was.
Bundy ontkende dit in een brief aan de moeder van het meisje, geschreven nadat hij in Florida gevangen was gezet en als verdachte werd genoemd in de verdwijning van Ann Marie.
Louise Bundy zei toen dat ze er zeker van was dat hij geen misdaden had gepleegd terwijl hij onder haar dak woonde. En DNA-onderzoek in 2011 heeft Bundy niet in verband kunnen brengen met het vermiste meisje.
Hij staat echter nog steeds te boek als verdachte in de zaak omdat rechercheurs hem niet konden vrijpleiten.
Ondanks dat Bundy een van de beruchtste seriemoordenaars is, is er geen bewijs dat hij misdaden heeft gepleegd in zijn ouderlijk huis.
Dat weerhoudt sommige buren, en nu de aannemers, er niet van om te geloven dat er iets spookachtigs aan het huis is.
‘Help me’ en ‘ga weg’
Clopton, de aannemer, bezocht het huis voor het eerst nadat hij in oktober was ingehuurd. Hij nam zijn 11-jarige dochter mee, die soms met hem meegaat en gedicteerde aantekeningen van haar vader maakt over het werk dat moet worden gedaan.
“Mijn dochter begon te huilen,” zei Copton. “Ze zei dat ze zich vreemd voelde. Ze vond het daar niet leuk.”
Ze weigerde alleen in het huis te zijn en voelde zich zo ongemakkelijk dat ze snel vertrokken.
Clopton keerde de volgende week terug met een sloopploeg. Een bemanningslid herhaalde het gevoel dat het huis niet goed aanvoelde.
Toen begonnen er dingen te gebeuren, dingen die Clopton bleef afdoen als grappen van de bemanning.
Er was de keer dat ze het huis weer binnengingen – dat op slot was geweest – en elke deur, elke kastlade – open was.
Of de keer dat de arbeiders de ondergelopen kelder aan het opruimen waren en de woorden “Help me” op het glas zagen geschreven. Een vastgeschroefde schermbeschermer zou het moeilijk hebben gemaakt voor iemand van buiten om het te schrijven, zei Clopton.
Een zwaar dressoir dat was ingebracht in de muur van de gang boven, trok zichzelf op de een of andere manier los en landde met het gezicht naar beneden op de vloer terwijl de bemanning beneden was.
Werkers zeiden dat er minstens één sterke man nodig is om het eruit te trekken en dat het onmogelijk was dat het uit zichzelf was gevallen.
“Periodiek, in de loop van het werk, bleven er vreemde dingen gebeuren,” zei Clopton.
Cellphones en andere elektronica werden soms losgekoppeld en gingen onmiddellijk dood. Het woord “Leave” werd gevonden, geschreven in stof op de vloer van een slaapkamer, zonder voetafdrukken in de buurt.
Clopton praatte uiteindelijk met enkele buren over de vreemde voorvallen, en vroeg of er in de buurt was ingebroken.
Daarna hoorde hij dat Bundy ooit in het huis had gewoond.
Clopton gaf de informatie door aan Truong en James Pitts III, de vastgoedmakelaar. Pitts zei dat hij geschokt maar opgewonden was door de ontdekking omdat hij een interesse heeft in ware misdaad.
“Het was echt griezelig maar echt netjes,” zei hij. “We zorgden ervoor om het aanvankelijk stil te houden, omdat we niet zeker wisten hoe mensen zouden reageren op de wetenschap dat er een seriemoordenaar woonde.”
Hoewel een handvol potentiële kopers Pitts vroeg naar Bundy toen hij het huis ooit thuis noemde, zei hij dat de mensen die het huis onlangs kochten dat niet deden.
Het is onduidelijk of de nieuwe eigenaren op de hoogte zijn. Ze waren niet bereikbaar voor commentaar.
Twee pastors en zegeningen
Toen Clopton ontdekte dat het huis in verband stond met een seriemoordenaar, besloot hij dat het tijd was om hulp te zoeken. Dus belde hij een pastoor uit Puyallup en vroeg hem het huis te zegenen.
Twee pastoors kwamen naar buiten en gingen van kamer naar kamer, lazen de bijbel voor en spraken zegeningen uit.
Ze moedigden de bemanning aan om christelijke muziek te blijven draaien terwijl ze werkten. Ze stelden ook voor om Bijbelverzen op de muren te schrijven, wat de arbeiders deden.
De potloodschriften zijn niet meer te zien onder de verse verf, maar Clopton hoopt dat ze bescherming zullen blijven bieden.
“Alles in dat huis vocht tegen ons, en ik was er een beetje vreemd over,” zei hij. “Maar ik ga naar de kerk en ik heb God bij me.”
Het huis is helemaal opgeknapt met nieuwe verf, een knalgele voordeur en gerenoveerde vloeren en plafonds. Maar de geschiedenis blijft.
Stacia Glenn: 253-597-8653