Galápagos-eilanden
Uitzonderlijke universele waarde
Korte synthese
De Galápagos-eilanden liggen in de Stille Oceaan op zo’n 1000 km van de Ecuadoriaanse kust. Deze archipel en zijn immense zeereservaat staat bekend als het unieke “levende museum en uitstalraam van de evolutie”. Door zijn geografische ligging aan de samenvloeiing van drie oceaanstromen is het een van de rijkste mariene ecosystemen ter wereld. De voortdurende seismische en vulkanische activiteit weerspiegelt de processen die de eilanden hebben gevormd. Deze processen, samen met de extreme isolatie van de eilanden, hebben geleid tot de ontwikkeling van ongewone planten- en dierenleven – zoals zeeleguanen, vliegloze aalscholvers, reuzenschildpadden, enorme cactussen, endemische bomen en de vele verschillende ondersoorten van spotvogels en vinken – die allemaal Charles Darwin’s theorie van evolutie door natuurlijke selectie inspireerden na zijn bezoek in 1835.
Criterium vii: Het Galapagos Zeereservaat is een onderwater wildlife spektakel met overvloedig leven variërend van koralen tot haaien tot pinguïns tot zeezoogdieren. Geen enkel ander gebied ter wereld kan de ervaring bieden van het duiken met zo’n verscheidenheid aan mariene levensvormen die zo vertrouwd zijn met de mens, dat zij de duikers vergezellen. De diversiteit van de onderwater geomorfologische vormen is een toegevoegde waarde aan de site en zorgt voor een unieke weergave, die nergens anders in de wereld te vinden is.
Criterium viii: De geologie van de archipel begint op de zeebodem en komt boven de zeespiegel uit waar biologische processen doorgaan. Drie grote tektonische platen-Nazca, Cocos en Stille Oceaan- ontmoeten elkaar aan de basis van de oceaan, hetgeen van groot geologisch belang is. In vergelijking met de meeste oceanische archipels zijn de Galapagos zeer jong: de grootste en jongste eilanden, Isabela en Fernandina, bestaan minder dan een miljoen jaar, en de oudste eilanden, Española en San Cristóbal, ergens tussen de drie en vijf miljoen jaar. Het gebied laat de evolutie zien van de jongere vulkanische gebieden in het westen en de oudere eilanden in het oosten. Lopende geologische en geomorfologische processen, met inbegrip van recente vulkaanuitbarstingen, kleine seismische bewegingen, en erosie bieden belangrijke inzichten in de puzzel van het ontstaan van de Galapagoseilanden. Bijna geen andere site in de wereld biedt bescherming van een dergelijke complete continuüm van geologische en geomorfologische kenmerken.
Criterium ix: De oorsprong van de flora en fauna van de Galapagos is van groot belang voor mensen sinds de publicatie van de “Voyage of the Beagle” door Charles Darwin in 1839. De eilanden vormen een bijna uniek voorbeeld van de wijze waarop ecologische, evolutionaire en biogeografische processen de flora en fauna op zowel specifieke eilanden als de gehele archipel beïnvloeden. Darwin’s vinken, spotvogels, landslakken, reuzenschildpadden en een aantal planten- en insectengroepen vertegenwoordigen enkele van de beste voorbeelden van adaptieve radiatie die ook vandaag nog doorgaat. Evenzo heeft het zeereservaat, gelegen aan de samenvloeiing van 3 belangrijke oostelijke stromingen in de Stille Oceaan en beïnvloed door klimatologische verschijnselen zoals El Niño, belangrijke evolutionaire gevolgen gehad en biedt het belangrijke aanwijzingen over de evolutie van soorten onder veranderende omstandigheden. De directe afhankelijkheid van de zee voor een groot deel van de fauna van het eiland (bijv. zeevogels, zeeleguanen, zeeleeuwen) is overduidelijk en zorgt voor een onlosmakelijke band tussen de aardse en de mariene wereld.
Criterium x: De eilanden hebben een relatief hoge soortenrijkdom voor zulke jonge oceanische eilanden, en bevatten emblematische taxa zoals reuzenschildpadden en landleguanen, de meest noordelijke pinguïnsoort ter wereld, vliegende aalscholvers, alsmede de historisch belangrijke Darwinvinken en Galapagosspotvogels. Ook endemische flora zoals de reuzenmadeliefjes Scalesia spp. en vele andere geslachten hebben zich op de eilanden verspreid, als onderdeel van een inheemse flora die ongeveer 500 vaatplantensoorten omvat waarvan er ongeveer 180 endemisch zijn. Voorbeelden van endemische en bedreigde soorten zijn 12 inheemse landzoogdiersoorten (11 endemisch, 10 bedreigd of uitgestorven) en 36 reptielensoorten (alle endemisch en de meeste beschouwd als bedreigd of uitgestorven), waaronder de enige zee-leguaan ter wereld. Ook de mariene fauna heeft een ongewoon hoog niveau van diversiteit en endemie, met 2.909 mariene soorten die zijn geïdentificeerd met 18,2% endemie. Belangrijke mariene soorten zijn haaien, walvishaaien, roggen en cetaceeën. De interacties tussen de mariene en terrestrische biotas (b.v. zeeleeuwen, mariene en terrestrische leguanen, en zeevogels) zijn eveneens uitzonderlijk. Recente exploratie van diepzee gemeenschappen blijft nieuwe toevoegingen aan de wetenschap opleveren.
Integriteit
De Galapagos archipel ligt ongeveer 1.000 km van het vasteland van Ecuador en bestaat uit 127 eilanden, eilandjes en rotsen, waarvan er 19 groot zijn en 4 bewoond. 97% van de totale opgedoken oppervlakte (7.665.100 ha) werd in 1959 uitgeroepen tot Nationaal Park. Menselijke nederzettingen zijn beperkt tot de resterende 3% in specifiek gezoneerde landelijke en stedelijke gebieden op vier eilanden (een vijfde eiland heeft alleen een luchthaven, een toeristische haven, brandstof insluiting, en militaire faciliteiten). De eilanden worden omringd door het Galapagos Zeereservaat dat in 1986 werd opgericht (70.000 km2) en in 1998 werd uitgebreid tot zijn huidige oppervlakte (133.000 km2), waardoor het een van de grootste zeereservaten ter wereld is geworden. Het zeereservaat omvat de binnenwateren van de archipel (50.100 km2) en alle wateren binnen een zone van 40 zeemijl, gemeten vanaf de meest perifere kusteilanden. De luchthavens op twee eilanden (Baltra en San Cristobal) ontvangen verkeer van het vasteland van Ecuador, terwijl een andere luchthaven op Isabela hoofdzakelijk beperkt is tot verkeer tussen de eilanden. Alle bewoonde eilanden hebben havens om goederen te ontvangen. De andere onbewoonde eilanden worden streng gecontroleerd met zorgvuldig geplande toeristische routes die het aantal bezoekers beperken. Op de eilanden wonen ongeveer 30.000 mensen en jaarlijks bezoeken ongeveer 170.000 toeristen de eilanden.
Beschermings- en beheersvereisten
De belangrijkste bedreigingen voor de Galapagos zijn de introductie van invasieve soorten, toegenomen toerisme, demografische groei, illegale visserij en bestuurskwesties (d.w.z. wie neemt de verantwoordelijkheid voor beslissingen gezien het grote aantal belanghebbenden met tegenstrijdige belangen die betrokken zijn bij het beheer van de eilanden). Deze kwesties worden voortdurend geanalyseerd en bewaakt om ze adequaat te beheren en strategieën te versterken om de gevolgen ervan te minimaliseren.
In 1986 werd een wet aangenomen om de visserij en de overexploitatie van de mariene hulpbronnen van de Galapagos te controleren. De bescherming werd verder versterkt door de “Special Regime Law for the Conservation and Sustainable Development in the Province of the Galapagos” van 1998, en opgenomen in de grondwet van de Republiek Ecuador. Bij deze wet werd het huidige zeereservaat van de Galapagos aangewezen als beschermd gebied onder de verantwoordelijkheid van de “Galapagos National Park Service”. De wet voorziet onder andere in het specifieke juridische kader voor de regulering van vele aspecten van het eilandleven, waaronder provinciale planning; inspectie- en quarantainemaatregelen; visserijbeheer; controle en toezicht op zee; verblijf en migratie van mensen naar de eilanden; toerisme door middel van een bezoekersbeheersysteem, vergunningen en quota; landbouw; afvalbeheer; en “totale controle” van geïntroduceerde soorten. Dit beheer legt een aantal beperkingen op aan de uitoefening van de rechten van de mensen die in dit geografische gebied wonen, maar geeft hen ook preferentiële rechten om de natuurlijke hulpbronnen op duurzame wijze te gebruiken. In dit kader heeft de Galapagos National Park Service sinds 1974 tot op heden periodiek beheersplannen opgesteld, die op participatieve wijze zijn ontwikkeld onder de verschillende sociale en economische groepen via vertegenwoordigers van de gemeenschap en lokale autoriteiten om in te spelen op de veranderende realiteit van het ecosysteem van de Galapagos. Dit omvat instrumenten voor de ontwikkeling en het behoud van het beheer van natuurlijke hulpbronnen in harmonie met de internationale normen. Zo is er bijvoorbeeld een zoneringssysteem ingevoerd om gebieden vast te stellen die duurzaam worden gebruikt en gebieden die verboden zijn voor de plaatselijke bevolking. Overheidsinstellingen dragen bij aan de financiering van de instandhouding en het beheer van de archipel. Andere steun is afkomstig van de entreegelden die door toeristen worden betaald en een klein percentage van internationale donaties.