Heraldiek
Heraldiek, de wetenschap en de kunst die zich bezighouden met het gebruik, de weergave en de regulering van erfelijke symbolen die worden gebruikt om personen, legers, instellingen en ondernemingen te onderscheiden. Deze symbolen, die hun oorsprong vinden als identificatiemiddelen op vlaggen en schilden, worden wapenschilden genoemd. Strikt gedefinieerd betekent heraldiek datgene wat betrekking heeft op het ambt en de plicht van een heraut; dat deel van zijn werk dat zich bezighoudt met wapenschildtekens wordt in feite wapenkamer genoemd. Maar in het algemene gebruik is heraldiek hetzelfde gaan betekenen als wapenrusting.
De oorspronkelijke betekenis van de term herald is omstreden, maar de voorkeur gaat uit naar een afleiding van het Angelsaksische here (“leger”) en wald (“kracht” of “heerschappij”). In de tweede helft van de 12e eeuw waren de mannen die toezicht hielden op festiviteiten en uitnodigingen verstrekten aan gasten vaak dezelfde minstrelen die na toernooien en veldslagen de deugden en daden van de overwinnaars ophemelden. De herauten zijn te herkennen in de beschrijvingen van toernooien vanaf ongeveer 1170. De taken van minstrelen en boodschappers lijken dan te zijn samengesmolten, en naarmate de minstrelen de daden en deugden van hun meesters en de voorouders van hun meesters vertelden, ontwikkelde zich hun belangstelling voor genealogie. Deze nieuwe vaardigheid hield verband met hun toernooitaken, die inhielden dat zij de vaandels en schilden moesten herkennen van allen die waren uitgenodigd om deel te nemen. Naarmate de heraldiek haar ingewikkelde technische taal ontwikkelde en het wapenuitreksel zich in de daaropvolgende eeuwen uitbreidde, groeide ook het belang en de daaruit voortvloeiende status van de herauten.
Heraldiek ontstond toen de meeste mensen analfabeet waren, maar gemakkelijk een gedurfd, opvallend en eenvoudig ontwerp konden herkennen. Het gebruik van heraldiek in de middeleeuwse oorlogsvoering stelde de strijders in staat de ene in maliënkolder gehulde ridder van de andere te onderscheiden en zo vriend en vijand uit elkaar te houden. Eenvoud was dus het voornaamste kenmerk van de middeleeuwse heraldiek. In het toernooi was er een meer uitgewerkte vorm van heraldisch ontwerp. Toen de heraldiek niet meer op de wapenrusting werd gebruikt en de heraldische versierselen een deel van het burgerleven waren geworden, ontstonden er ingewikkelde ontwerpen met een esoterische betekenis die volkomen in strijd was met het oorspronkelijke doel van de heraldiek. In de moderne tijd wordt de heraldiek vaak als mysterieus beschouwd en als een zaak voor deskundigen alleen. In de loop der eeuwen is de taal inderdaad ingewikkeld en belerend geworden. Een dergelijke ingewikkeldheid lijkt belachelijk wanneer men bedenkt dat in vroegere perioden een snelle herkenning van een wapenschild of insigne het verschil kon betekenen tussen veiligheid en dood, en dat sommige middeleeuwse veldslagen verloren gingen door een vergissing over de gelijkenis van twee wapens van tegengestelde partijen.
Zoals alle andere menselijke creaties, heeft de heraldische kunst de veranderingen van de mode weerspiegeld. Naarmate de heraldiek zich verder verwijderde van haar gebruiksdoeleinden, nam haar artistieke kwaliteit af. In de 18e eeuw bijvoorbeeld, beschreef de heraldiek nieuwe wapens op een absurd stompzinnige manier en gaf ze weer in een overdreven ingewikkelde stijl. Veel van de heraldische kunst van de 17e tot de 19e eeuw heeft die periode de benaming “de Decadentie” opgeleverd. Pas in de 20e eeuw kreeg de heraldische kunst weer gevoel voor esthetische schoonheid. Er zijn echter nog steeds enkele tekeningen van slechte kwaliteit afkomstig uit officiële bronnen.