How Ouija Boards Went From Spiritualist Tool to Children’s Toy
Met zijn uitnodigende pastel verpakking, paste het roze Ouija bord voor meisjes precies in de speelgoedrekken toen het in 2008 werd uitgebracht. De maan en zon symbolen, normaal afgebeeld in een Victoriaanse stijl, waren herontworpen als generieke cartoons. Het werd geleverd met een tas-achtige draagtas en kaarten met vragen als Zal ik ooit een beroemd acteur worden? en Wie zal mij de volgende keer bellen/sms’en? Aan de andere kant van het spelpad had het nieuwe bord verward kunnen worden met Pretty Pretty Princess of Mystery Date, maar het trok wel de aandacht van enkele oplettende ouders.
Nieuws over het product begon zich al snel na het debuut op het internet te verspreiden, met religieuze blogs die de fabrikant van het speelgoed, Hasbro, beschuldigden van het verkopen van het occulte aan kinderen. In 2010 ontstond er een beweging om Toys “R” Us en Hasbro daarom te boycotten. “Hasbro behandelt het alsof het maar een spelletje is,” vertelde de christelijke activist Stephen Phelan aan Fox News. “Het is geen Monopoly.”
Maar ondanks de plotselinge publieke reactie, waren Ouija borden in feite al een eeuw lang op de markt gebracht als een spel tegen de tijd dat “Ouija voor meisjes” in de speelgoedwinkels kwam.
Parlor Trick to Party Game
Ouija borden, of “pratende borden,” zijn een vrij recente uitvinding. Zij waren een uitvloeisel van het Spiritualisme, een 19e eeuwse religieuze beweging die geloofde in communicatie met de doden. Naast andere soorten van vroege technologie die zij gebruikten om te proberen de overledenen te bereiken, schilderden Spiritualisten soms het alfabet op een tafel en gebruikten een rollende aanwijzer, of planchette, om buitenwereldse boodschappen letter voor letter te spellen. Al snel werden andere elementen, zoals een Ja en Nee in de bovenhoeken, het woord GOEDDAG onderaan, en de cijfers 0 tot 9 onder het alfabet, standaard in het ontwerp. De onderdelen waren eenvoudig genoeg dat iedereen met nieuwsgierigheid naar het bovennatuurlijke thuis zijn eigen bord kon samenstellen.
In 1890 besloten drie ondernemers genaamd Elijah Bond, Charles Kennard, en William H.A. Maupin om het gezelschapsspel te gelde te maken. Zij verkregen het patent voor het Ouija bord (Kennard beweerde dat de term ouija een oud Egyptisch woord voor goed geluk was) en begonnen de houten spellen te verkopen voor $1.50 per stuk. Hoewel het bord goed verkocht, werd het oorspronkelijke team na enkele jaren ontbonden als gevolg van interne conflicten, en een werknemer van hun nieuwighedenbedrijf, William Fuld, nam de rechten over. Hij was behulpzaam bij het veranderen van Ouija in een iconisch speelgoedmerk-tegen de tijd van zijn overlijden in 1927 bezat Fuld meer dan 21 Ouija-gerelateerde patenten en copyrights.
Fuld-en na zijn dood, het familiebedrijf Fuld- waren niet bang om het gevoel van mysterie dat de borden omringde op te blazen om zo spellen te verkopen. Een advertentie uit 1920 in The Metropolitan magazine beloofde een pratend bord dat “Uw lot voorspelt, voorspelt en verbeeldt” onder een griezelige illustratie van een onstoffelijk gezicht dat achter de schouder van een speler zweefde – een beeld dat deel zou gaan uitmaken van het ontwerp van het bord. In 1938 stuurde de firma Fuld een mailer rond waarin stond: “Noem het een spel als je wilt – lach om de vreemde, geheimzinnige boodschappen die het je brengt als je durft, maar je zult moeten toegeven dat het mystificerende Orakel Ouija je het meest intens interessante, onverklaarbare amusement biedt dat je ooit hebt ervaren.”
De fascinatie voor het Spiritualisme was nog steeds sterk in het Amerika van het begin van de 20e eeuw, en de verkoop van Ouija borden weerspiegelde dat, waarbij Fuld persoonlijk $1 miljoen met het spel verdiende voordat hij in 1927 stierf. Ouija borden stelden het grote publiek in staat om te experimenteren met mystiek zonder zich volledig te verbinden aan het inhuren van een medium. Het leiden van de planchette bood ook een manier voor verliefde stelletjes om elkaar discreet aan te raken en te flirten, zoals Norman Rockwell’s mei 1920 cover voor The Saturday Evening Post liet zien.
Investeren in de New Age Beweging
Ouija bleef een geldmaker voor de familie Fuld totdat het uiteindelijk de aandacht trok van één van Amerika’s grootste speelgoedbedrijven. Parker Brothers kocht de produktierechten van het Ouija bord in 1966, en in plaats van het een gezinsvriendelijke makeover te geven, zoals de andere spellen in hun stal, besloot het bordspel bedrijf de duistere marketing stijl te handhaven die in het verleden voor het product had gewerkt. De dozen toonden een mysterieuze omfloerste figuur die met een hand zwaaide alsof hij een spreuk uitsprak. De verpakking adverteerde dat de spellen gemaakt werden in Salem, Massachusetts – de stad waar Parker Brothers was opgericht en tevens de plaats van Amerika’s meest beruchte heksenprocessen.
Het Ouija merk bleek een slimme aankoop voor Parker Brothers te zijn. De New Age beweging begon zich te vormen in het midden en het einde van de zestiger jaren, en het publiek was meer geïnteresseerd in Spiritualisme en het occulte dan sinds het begin van de eeuw het geval was geweest. In 1967, het jaar nadat Parker Brothers Ouija had gekocht, verkocht het spel meer dan Monopoly.
Zelfs de angstaanjagende verschijning van het bord in The Exorcist uit 1973 en de Satanische Paniek van de jaren ’80 waren niet genoeg om de mensen ervan te weerhouden het spel te kopen. Tegen de jaren ’80 en ’90 was het van een Spiritualistische activiteit voor volwassenen naar een spel gegaan dat kinderen en tieners uitbraken op borrels. “In die tijd waren Ouija borden nog steeds een hoofdbestanddeel van slaapfeestjes,” vertelt Mitch Horowitz, auteur van het boek Occult America, aan Mental Floss. “Kinderen verzamelden zich in kelders om wiet te roken en naar Led Zeppelin IV te luisteren en met het Ouija bord te spelen.”
Reclames uit deze periode richtten zich direct op kinderen. Een reclame uit het begin van de jaren ’90 laat een groep jongens zien die het bord vragen stellen als “Zal ik ooit groot genoeg zijn om te slam dunk?” en “Zullen mijn ouders mij naar het concert laten gaan?” terwijl op de achtergrond zotte muziek speelt.
Slumber Party Staple
Hasbro verwierf de rechten op het spel toen het Parker Brothers in 1991 overnam, en reclames voor Ouija borden gericht op kinderen zijn sindsdien uit de ether verdwenen. Vandaag de dag, ook al is de Spiritualistische beweging die het bord voortbracht uit het publieke bewustzijn verdwenen, is de connectie van het spel met het tijdperk nog steeds een deel van zijn aantrekkingskracht – zelfs als de gebruikers zich daar niet volledig van bewust zijn.
“Het is werkelijk het enige object uit het tijdperk van het Spiritualisme dat nog steeds deel uitmaakt van het Amerikaanse leven,” zegt Horowitz. “Vraag de meeste mensen ‘Heb je een seance bijgewoond?’ en je zult raar aangekeken worden, maar als je ze vraagt ‘Heb je met het Ouija bord gespeeld?’ en de meeste mensen zullen zeggen: ‘Oh ja, ik had een enge ervaring,’ of ‘Mijn kind had een enge ervaring met iets van die aard.’ Het is niet te ver af van iemand vragen of ze naar een seance zijn geweest-het is gewoon op een product gebaseerd.”
Het spel heeft ook bewezen moeilijker te moderniseren dan andere klassieke bordspellen; het is een tactiele ervaring, Horowitz wijst erop, wat het lastig maakt om te digitaliseren. Maar dat betekent niet dat Hasbro niet heeft geprobeerd om het spel in de 21e eeuw te brengen: Eerdere pogingen omvatten een Ouija bord dat opgloeide in het donker en een roze bord dat aan elk stereotype voldeed over wat jonge meisjes leuk vinden – hetzelfde bord dat de woede van religieuze groeperingen opwekte.
Maar geen van deze heruitvindingen heeft met succes het klassieke Ouija bord vervangen waarmee de meeste mensen bekend zijn. Als je vandaag de dag Ouija op Hasbro’s website opzoekt, zul je een spel vinden dat lijkt op dezelfde verweerde, houten tafels die mediums gebruikten om hun eerste pratende borden in de 19e eeuw te maken – een ontwerp dat genoeg kan zijn om gebruikers te laten vergeten dat ze spelen met een auteursrechtelijk beschermd bordspel bedoeld voor kinderen, en niet een occult artefact.
Dit verhaal is bijgewerkt voor 2020.