Ionium-thoriumdatering
Ionium-thoriumdatering, methode om het tijdstip van ontstaan van mariene sedimenten vast te stellen aan de hand van de hoeveelheid ionium en thorium die ze bevatten.
Omdat uraniumverbindingen oplosbaar zijn in zeewater, terwijl thoriumverbindingen vrij onoplosbaar zijn, worden de thoriumisotopen die ontstaan door het verval van uranium in zeewater gemakkelijk neergeslagen en opgenomen in sedimenten. Eén van deze thoriumisotopen, thorium-230 (ook bekend als ionium), heeft een halveringstijd van ongeveer 80.000 jaar, waardoor het geschikt is voor datering van sedimenten met een ouderdom van 400.000 jaar. De hoeveelheid ionium in sedimenten kan dus worden gebruikt als een ruwe maat voor de ouderdom van sedimenten. Nauwkeurige datering door meting van ionium alleen vereist dat de sedimentatiesnelheid van ionium constant is met de tijd, een veronderstelling die niet opgaat voor veel sedimenten; thorium-232 dat aanwezig is in zeewater zal ook neerslaan, en het verval van de verhouding tussen ionium en thorium-232 kan worden gebruikt als een maat voor de tijd. Deze methode vereist geen constante snelheid van sedimentatie van ionium, maar eenvoudigweg dat de twee isotopen in een constante verhouding worden neergeslagen.
De geldigheid van de ionium-thorium ouderdomsmethode is gebaseerd op de volgende veronderstellingen: (1) de verhouding thorium-230 (ionium) tot thorium-232 in oceaanwater blijft constant gedurende de ouderdom van het te dateren monster; (2) tijdens de precipitatie is er geen chemische fractionering van ionium en thorium, zodat ze in een constante verhouding worden neergeslagen; (3) de sedimenten bevatten geen detritaal materiaal dat een significante hoeveelheid van een van beide nucliden bevat; en (4) na de depositie migreren de thorium-isotopen niet binnen de sedimenten. Wanneer deze veronderstellingen geldig zijn, kan een nauwkeurige datum worden verkregen voor de ouderdom van mariene sedimenten.