Kun je een baby verwennen?
Nieuwe ouders krijgen vaak te horen dat ze hun baby niet moeten “verwennen”. Sommige mensen stellen zich “kleine keizers” voor die hun zin doordrijven, terwijl de ouders rondrennen als bedienden. Hoe onwaardig.
Terecht, mensen die zich gerechtigd voelen zijn erg vervelend. Ze denken dat ze beter zijn dan de rest van ons en een speciale behandeling verdienen, en ze krijgen driftbuien als ze niet de behandeling krijgen die ze verwachten.
Maar is de ‘rechthebbende keizer’ analogie wel treffend van toepassing op een baby?
Het is waar dat baby’s veel verwachten. Ze hebben ingebouwde groeibehoeften die speciale zorg vereisen, vertegenwoordigd in het geëvolueerde nest (dat vrij constante aanraking omvat, evenals schommelen). Met slechts 25% van het volwassen hersenvolume bij een voldragen geboorte, hebben ze een “externe baarmoeder” ervaring nodig om goed te groeien – miljoenen synapsen per seconde. Ze moeten zich goed voelen om goed te kunnen groeien – een goede biochemie in plaats van een gestreste biochemie – is van fundamenteel belang voor de groei van hersencelverbindingen (Niehoff, 1999; Stiles, 2008).
Baby’s laten je weten wanneer ze voelen dat er iets niet in orde is. Traditionele samenlevingen letten op gebaren en grimassen als vroege signalen (huilen is een zeer laat signaal) en proberen de baby tevreden te houden voordat de nood toeslaat. Jager-verzamelaars zijn attent op de toestand van de baby en grijpen snel in (bv. Morelli et al., 2013). Zorgverleners kunnen het beste al vroeg oefenen met het leren van de signalen van de baby (huid-op-huid dragen is ideaal) en met oefening zal het steeds makkelijker en automatisch gaan.
Om een veerkrachtig lichaam en brein op te bouwen, moeten zorgverleners klaar staan om de nodige ondersteuning te bieden. Gevoelige perioden voor groei duren tot ongeveer de leeftijd van 6 jaar, wanneer 90% van het hersenvolume zal zijn voltooid.
Wat bedoelen familieleden als ze ouders vertellen dat ze de baby niet moeten verwennen?
“Reageer niet als ze hun behoeften aangeven. Heb wat pit en verhard je hart voor hun smeekbeden.”
Wat leren ouders hun baby’s als ze niet reageren op hun signalen om hulp?
“Reken niet op mij om je te helpen. Je bent op jezelf aangewezen, Bub. Geef je behoeften niet aan. In feite, probeer je behoeften te negeren. Begraaf ze.”
De aanbevelingen ruïneren eigenlijk het vertrouwen van de baby. Vergeet niet dat baby’s licht slapen en vaak wakker worden, in afwachting van moedermelk die is ontworpen om hen gereguleerd te houden en optimaal te laten groeien (McKenna en Gettler, 2016). Omdat ze zo onvolwassen geboren worden, hebben ze bijna constante aanraking en fysieke aanwezigheid van verzorgers nodig (Montagu, 1968; Trevathan, 2011). Dit zijn onderdelen van het door onze soort geëvolueerde nest.
Net als John Watson, de behaviorist, lijkt het alsof adviseurs willen dat baby’s meteen volwassen zijn. Watson vertelde ouders in zijn opvoedingshandleiding uit 1928 dat ze hun baby’s vrijwel moesten negeren, zodat ze al vroeg zouden leren om geen vervelende studenten te worden. Ook overheidspamfletten benadrukten dat baby’s niet vertroeteld moesten worden (Blum, 2002). Juist, ze wisten helemaal niet veel over de ontwikkeling van kinderen! Ze wisten niet hoe stress in het vroege leven giftig is voor de zich ontwikkelende systemen van een kind – een ontluikend onderzoeksgebied (bijv. Shonkoff en Phillips, 2000; Shonkoff et al,
Waarom zijn mensen zo ongeduldig met baby’s?
Ik wijt het vooral aan een gebrek aan ervaring – niet opgegroeid rond baby’s, niet veel baby’s in hun leven als volwassene, niet waarnemend hoe twee en twee in elkaar passen – dat een te weinig verzorgde baby kan leiden tot een angstig of veeleisend onzeker kind en een minder-dan-optimale volwassene.
Een heleboel westerse culturele wortel metaforen voor de werkelijkheid ook een rol spelen – bijvoorbeeld, dat mensen zijn machines; mensen moeten worden gecontroleerd om goed te zijn; werk en productiviteit zijn belangrijker dan autonomie en unieke zelf-expressie (Bowers, 2003). Deze ideeën zijn van generatie op generatie doorgegeven met een taboe op tederheid dat gebruikelijk is in de VS, samen met een wrok tegen de behoeftigen (Suttie, 1938). Er is een soort van “Ik heb het niet gekregen, en ik ben in orde.” Of, je moet niet hebben wat ik niet heb gekregen. Het slechte welzijn onder Amerikaanse volwassenen die in deze perspectieven zijn ondergedompeld, is wijdverspreid (Metzl, 2019).
In plaats daarvan is een voortdurende culturele meme om de baby “onafhankelijkheid” te leren (wat ook betekent dat de ouders zich niet te dicht bij de behoeften van de baby hoeven te voelen). Leer de baby om door te zetten – om door de zure appel heen te bijten en gehoorzaam te zijn aan de wensen van de ouders. “Het leven gaat niet over welzijn en geluk, het gaat over doen wat anderen je vertellen te doen.” Dit is een slavenmentaliteit, mogelijk voortgekomen uit de eigen ervaring van de ouders met ondervoeding. “Het leven is oneerlijk, dus leer de baby dat vanaf het begin.” Net als John Watson, die er bij moeders op aandrong hun baby’s te behandelen als studenten – laat baby’s nu al wennen aan onderzorg. Helaas leidt dit tot angst en een gevoel van schaarste.
Welke hulp hebben baby’s nodig?
In hun eerste 18 maanden wennen baby’s eraan om buiten de baarmoeder te leven zonder dat de placenta constante steun biedt en de biochemie van de moeder de ontwikkeling van de baby stuurt. Na de geboorte zijn baby’s afhankelijk van mama en andere verzorgers om hen te helpen op allerlei manieren te leren functioneren. Elk systeem wordt in zijn juiste ontwikkeling geleid door de steun van verzorgers (positieve aanraking bevordert bijvoorbeeld een goede ademhaling en hartfunctie; moedermelk bevordert de ontwikkeling van het microbioom dat een goed immuunsysteem ondersteunt). Baby’s verwachten gezelschapszorg (het geëvolueerde nest). Baby’s die alleen voeding en luierverschoning krijgen, gedijen niet goed (het zogenaamde “hospitalisme;” Spitz, 1947).
Wat gebeurt er als je een huis bouwt met een gebrekkige fundering? Zoals bedrogen huizenkopers er later achter komen, het huis stort in onder stress. Als we willen dat onze kinderen weerbaar zijn tegen de stress van het leven, moeten we hen vanaf het begin steunen in hun goede ontwikkeling. Het nest van de mensheid is geëvolueerd om precies dat te doen.