Louis Farrakhan
Louis Farrakhan, voluit Louis Abdul Farrakhan, oorspronkelijke naam Louis Eugene Walcott, (geboren 11 mei 1933, Bronx, New York, New York, V.S.), leider (vanaf 1978) van de Nation of Islam, een Afro-Amerikaanse beweging die elementen van de islam combineerde met zwart nationalisme.
Walcott, zoals hij toen werd genoemd, werd opgevoed in Boston door zijn moeder, Sarah Mae Manning, een immigrante uit St. Kitts en Nevis. Kitts en Nevis. Als jongen was hij al zeer gelovig en werd hij actief in de St. Cyprian’s Episcopal Church in zijn wijk Roxbury. Hij studeerde cum laude af aan de prestigieuze Boston English High School, waar hij ook viool speelde en lid was van het atletiekteam. Hij ging van 1951 tot 1953 naar het Winston-Salem Teachers College, maar stopte daar om een carrière in de muziek na te streven. Hij stond bekend als “The Charmer” en trad professioneel op in het nachtclubcircuit van Boston als zanger van calypso en country songs. In 1953 trouwde hij met Khadijah, met wie hij negen kinderen zou krijgen.
In 1955 sloot Walcott zich aan bij de Nation of Islam. Naar de gewoonte van de Nation verving hij zijn achternaam door een “X,” een gewoonte onder Nation of Islam aanhangers die hun familienamen beschouwden als afkomstig van blanke slavenhouders. Louis X bewees zich eerst in Temple No. 7 in Harlem, waar hij zich ontpopte als de beschermeling van Malcolm X, de dominee van de tempel en een van de meest prominente leden van de Nation of Islam. Louis X kreeg zijn moslimnaam, Abdul Haleem Farrakhan, van Elijah Muhammad, de leider van de Nation of Islam. Farrakhan werd benoemd tot hoofdminister van de Boston Tempel nr. 11, die Malcolm eerder had opgericht.
Nadat Malcolm X in 1964 brak met de Nation vanwege politieke en persoonlijke meningsverschillen met Elijah Muhammad, verving Farrakhan Malcolm als hoofdminister van Harlem’s Tempel nr. 7 en als de Nationale Vertegenwoordiger van de Nation, de tweede in bevel van de organisatie. Net als zijn voorganger was Farrakhan een dynamisch, charismatisch leider en een krachtig spreker die in staat was de Afro-Amerikaanse massa’s aan te spreken.
Toen Elijah Muhammad in februari 1975 overleed, viel de Nation of Islam uiteen. Verrassend genoeg koos de leiding van de Natie Wallace Muhammad (nu bekend als Warith Deen Mohammed), de vijfde van Elia’s zes zonen, als de nieuwe Opperste Minister. Teleurgesteld dat hij niet tot opvolger van Elia werd benoemd, leidde Farrakhan in 1978 een afsplitsingsgroep, die hij ook de Nation of Islam noemde en die de oorspronkelijke leringen van Elijah Muhammad behield. Farrakhan was het niet eens met de pogingen van Wallace Muhammad om de Nation te verplaatsen naar de orthodoxe soennitische islam en te ontdoen van Elijah Muhammeds radicale zwarte nationalisme en separatistische leer, die de inherente slechtheid van blanken benadrukte.
Farrakhan werd bekend bij het Amerikaanse publiek door een reeks van controverses die begonnen tijdens de presidentscampagne van 1984 van ds. Jesse Jackson, die Farrakhan steunde. Farrakhan trok zijn steun in nadat Joodse kiezers protesteerden tegen zijn lofprijzing van Adolf Hitler, en hij is verwikkeld geraakt in een voortdurend conflict met de Amerikaans-Joodse gemeenschap vanwege zijn vermeende antisemitische uitspraken; Farrakhan heeft ontkend antisemitisch te zijn. In latere toespraken gaf hij de Amerikaanse regering de schuld van wat volgens hem een samenzwering was om zwarte mensen te vernietigen met AIDS en verslavende drugs.
In 1995 sponsorde de Nation de Million Man March in Washington, D.C., om de Afro-Amerikaanse eenheid en familiewaarden te bevorderen. Schattingen van het aantal betogers, waarvan de meesten mannen waren, varieerden van 400.000 tot bijna 1,1 miljoen, waarmee het destijds de grootste bijeenkomst in zijn soort was in de Amerikaanse geschiedenis. Onder leiding van Farrakhan richtte de Nation of Islam een kliniek op voor AIDS-patiënten in Washington, D.C., en hielp drugsdealers uit de volkshuisvestingsprojecten en uit particuliere flatgebouwen in de stad te verdrijven. De organisatie werkte ook samen met bendeleden in Los Angeles. Ondertussen ging de Nation door met het bevorderen van sociale hervormingen in Afro-Amerikaanse gemeenschappen in overeenstemming met haar traditionele doelstellingen van zelfredzaamheid en economische onafhankelijkheid.
In het begin van de 21e eeuw werd het kernlidmaatschap van Farrakhan’s Nation of Islam geschat op tussen de 10.000 en 50.000 – hoewel Farrakhan in diezelfde periode toespraken hield in grote steden in de Verenigde Staten die regelmatig menigten van meer dan 30.000 mensen aantrokken. Onder Farrakhan’s leiding was de Nation een van de snelst groeiende van de verschillende Moslimbewegingen in het land. Buitenlandse afdelingen van de Nation werden opgericht in Ghana, Londen, Parijs, en de Caribische eilanden. Om de internationale invloed van de Nation te versterken, knoopte Farrakhan betrekkingen aan met moslimlanden, en eind jaren ’80 onderhield hij betrekkingen met de Libische dictator Muammar al-Qaddafi. Na een bijna-doodervaring in 2000 als gevolg van complicaties bij prostaatkanker (bij hem was in 1991 kanker vastgesteld), zwakte Farrakhan zijn racistische retoriek af en probeerde hij de relaties met andere minderheidsgemeenschappen te versterken, waaronder inheemse Amerikanen, Hispanics en Aziaten. Farrakhan bracht zijn groep ook dichter bij de orthodoxe soennitische islam in 2000, toen hij en Imam Warith Deen Mohammed, de leidende Amerikaanse orthodoxe moslim, elkaar erkenden als medemoslims.
Gezondheidskwesties dwongen Farrakhan om zijn rol in de Nation of Islam in het begin van de 21e eeuw te verminderen. Hij bleef niettemin een vrij hoog profiel houden en gaf online preken naast zijn openbare toespraken. In 2010 omarmde hij publiekelijk Dianetics, een praktijk van Scientology. Farrakhan zei ook dat hij wilde dat alle leden van de Nation of Islam “auditors” zouden worden, beoefenaars van Scientology’s één-op-één counselingproces dat bedoeld is om individuen te helpen om te gaan met hun “engrammen,” die, volgens de praktijken van Scientology, mentale beelden zijn van ervaringen uit het verleden die negatieve emotionele effecten in iemands leven teweegbrengen. In 2015 leidde hij een mars in Washington, D.C., ter gelegenheid van de 20e verjaardag van de Million Man March.