LSD
LSD, afkorting van lyserginezuurdiethylamide, ook wel lysergide genoemd, krachtige synthetische hallucinogene drug die kan worden afgeleid van de moederkorenalkaloïden (zoals ergotamine en ergonovine, hoofdbestanddelen van moederkoren, de door de schimmel Claviceps purpurea veroorzaakte misvorming van het graan en giftige infectie van meel). LSD wordt gewoonlijk bereid door chemische synthese in een laboratorium. De chemische basisstructuur lijkt op die van de moederkorenalkaloïden, en het is structureel verwant aan verscheidene andere drugs (b.v. bufotenine, psilocybine, harmine, en ibogaine), die alle de werking van serotonine (de indool amine transmitter van zenuwimpulsen) in hersenweefsel kunnen blokkeren.
LSD veroorzaakt duidelijke afwijkingen van normaal gedrag, waarschijnlijk het gevolg van zijn vermogen om de werking van serotonine te remmen, hoewel het mechanisme van de drug onzeker blijft. LSD werd experimenteel in de geneeskunde gebruikt als een psychotomimetisch middel om mentale toestanden op te wekken die werden verondersteld te lijken op die van werkelijke psychotische ziekten (voornamelijk de schizofrenieën). Na toediening kan LSD gemakkelijk worden geabsorbeerd door elk slijmvliesoppervlak – zelfs het oor – en werkt het binnen 30 tot 60 minuten. De effecten houden gewoonlijk 8 tot 10 uur aan, en soms houden sommige effecten verscheidene dagen aan. Twee ernstige bijwerkingen zijn de verlenging en het voorbijgaande opnieuw optreden van de psychotische reactie.
Omdat LSD geen goedgekeurde drug is, worden de therapeutische toepassingen ervan als experimenteel beschouwd. In de zestiger jaren werd LSD voorgesteld voor gebruik bij de behandeling van neuroses, vooral bij patiënten die recalcitrant waren voor meer conventionele psychotherapeutische procedures. LSD werd ook uitgeprobeerd als behandeling voor alcoholisme en om het lijden van terminaal zieke kankerpatiënten te verlichten. Het werd bestudeerd als een hulpmiddel bij de behandeling van verslaving aan verdovende middelen, van kinderen met autisme, en van de zogenaamde psychopathische persoonlijkheid. Geen van deze toepassingen was succesvol tegen het begin van de jaren 1990, en de meeste onderzoekers concludeerden dat er geen klinische waarde was in het gebruik van LSD. In het begin van de 21e eeuw werd het onderzoek naar de behandeling van alcoholisme met LSD echter nieuw leven ingeblazen, waarbij sommige onderzoekers tot de conclusie kwamen dat het mogelijk voordelen zou bieden. Er was ook belangstelling voor het gebruik van LSD om angst te verlichten bij patiënten die aan een terminale ziekte leden.
Het gebruik van LSD buiten een klinische setting kan gevaarlijk zijn. Stemmingswisselingen, vervormingen van tijd en ruimte, en impulsief gedrag zijn bijzonder gevaarlijke complicaties voor een persoon die de drug gebruikt. Het individu kan steeds achterdochtiger worden over de bedoelingen en motieven van de mensen om hem heen en kan agressief tegen hen optreden.
Legitiem gebruik van LSD nam in het midden van de jaren zestig duidelijk af. In de Verenigde Staten werden de vervaardiging, het bezit, de verkoop, de overdracht en het gebruik van LSD aan banden gelegd door het Drug Abuse Control Amendment van 1965. Het jaar daarop trok de enige erkende LSD-producent in de Verenigde Staten de drug van de markt en droeg zijn voorraden over aan de federale overheid. Onderzoeksprojecten werden voortgezet onder toezicht van het National Institute of Mental Health, een overheidsinstelling.
Tijdens de jaren zestig werd LSD (“acid”) populair binnen de hippie-subcultuur die opkwam in de Verenigde Staten en West-Europa. Een belangrijke pionier in die beweging was Augustus Owsley Stanley III, een in Californië gevestigde ondergrondse chemicus die verscheidene miljoenen doses van de drug vervaardigde. Stanley’s inspanningen leverden de drug aan verscheidene personen die voorstanders van LSD zouden worden, onder wie de romanschrijver Ken Kesey. Stanley was ook een persoonlijke leverancier van LSD aan de Grateful Dead (voor wie hij ook al vroeg financiële steun verleende en als geluidstechnicus fungeerde). Een andere grote voorstander van LSD was de Amerikaanse psycholoog Timothy Leary.
In het midden van de jaren ’60 verspreidde het gebruik van LSD zich wijd en zijd in de opkomende tegencultuur, en de vormen en kleuren die kenmerkend zijn voor LSD-geïnduceerde trips komen veelvuldig voor in de beeldende kunst van die periode. De drug gaf ook een krachtige stem aan de populaire muziek van de jaren 1960 en moedigde de mystieke experimenten van die jaren aan. LSD bleef tot het midden van de jaren zeventig bij de jeugd populair, toen de publiciteit over de psychiatrische bijwerkingen van de drug het gebruik afremde. Desondanks vond in de jaren 1990 een opleving van het LSD-gebruik plaats in de Verenigde Staten en elders.