Mensen die mensen betalen om mensen te vermoorden
Megan Danielczak kon het leven met haar man niet aan, maar kon het zich niet veroorloven om zonder hem te leven. Dus kwam ze met een plan dat was boilerplate noir: Huur een moordenaar om hem te vermoorden, en verzamel de uitkering van de levensverzekering. Ze ontmoette de huurmoordenaar op een Walmart parkeerplaats op Valentijnsdag vorig jaar, en gaf hem een aanbetaling van drie gouden ringen en 402 dollar in contanten, en een belofte van nog eens 4.500 dollar aan het einde. Gelukkig voor Danielczak’s man, maar helaas voor haar, was de huurmoordenaar een undercover agent. Ze zit nu twee jaar in een gevangenis in Wisconsin, na te zijn veroordeeld voor uitlokking tot het plegen van moord met voorbedachten rade.
Verhalen over moorden op basis van een onverzoenlijke overeenkomst halen regelmatig de krantenkoppen. Soms is het motief schokkend onpersoonlijk: Vorig jaar, een Houston man naar verluidt nam een $ 2.000 contract op de politieagent die had geslagen de voertuigen van zijn bedrijf met tickets. Vaker is het misdrijf terug te voeren op een intieme maar verstoorde relatie. In februari beschuldigden de federale autoriteiten een man uit Indiana en zijn vriendin van huurmoord, nadat de twee naar verluidt een huurmoordenaar hadden gevraagd op de ex-vrouw van de man na een strijd om de voogdij over zijn kind. Het koppel ging akkoord met een vergoeding van $5.000 tot $10.000, “afhankelijk van de complexiteit van de klus”. Net als in de Danielczak zaak, werden zowel de Houston als Indiana complotten verijdeld door undercover wetshandhavers.
Criminologen hebben een naam voor een persoon die een huurmoordenaar inhuurt: aanstichter. Ze bevestigen ook wat nieuwsberichten suggereren: Veel aanstichters worden gepakt omdat ze niet weten wat ze doen. De meesten van ons gaan immers niet om met professionele moordenaars. De gemiddelde persoon kijkt daarom naar kennissen of buren voor verwijzingen, of vindt zijn weg naar criminele onderkruipers die waarschijnlijk onbekwaam en onervaren zijn. De eersten kunnen geneigd zijn de politie te bellen, terwijl de laatsten de moed kunnen verliezen of de klus kunnen verknoeien. Dat verklaart waarom zoveel huurmoorden geen lijken opleveren.
In 2003 publiceerde het Australische Instituut voor Criminologie een analyse van 163 huurmoorden (sommige voltooid, andere slechts een poging) in Australië; het blijft een van de meest significante studies die ooit over dit onderwerp zijn uitgevoerd. De auteurs stelden vast dat 2 procent van alle moorden in Australië huurmoorden waren en dat de contracten in sommige gevallen verrassend betaalbaar waren. Eén onvervulde opdracht werd uitgevoerd voor 500 Australische dollar; een andere opdracht werd uitgevoerd voor slechts 2000 dollar. Andere belangrijke bevindingen waren dat bijna 20 procent van alle contracten te maken had met een misgelopen romantische relatie, en dat 16 procent financieel gemotiveerd was.
More Stories
Een andere studie, deze van huurmoorden in Tennessee, vond dat de aanstichters vrij gelijk verdeeld waren tussen mannen en vrouwen. Dit is opmerkelijk, gezien het feit dat bijna alle conventionele moorden worden gepleegd door mannen. Maar het strookt met het feit dat vrouwen bijna evenveel kans hebben als mannen om iemand dood te wensen. In The Murderer Next Door: Why the Mind Is Designed to Kill, rapporteert David M. Buss, een evolutionair psycholoog, dat “91 procent van de mannen en 84 procent van de vrouwen minstens één levendige fantasie heeft gehad over iemand vermoorden.”
En de mensen die worden ingehuurd om te moorden? Reid Meloy, een forensisch psycholoog die een dozijn huurmoorden heeft begeleid, vertelde me dat vrijwel alle huurmoordenaars die hij heeft onderzocht, een matige tot ernstige psychopathie vertonen. “Psychopathie, als een constellatie van persoonlijkheidskenmerken, geeft hen zowel de agressie als de emotionele onthechting om in staat te zijn een daad als deze voor geld uit te voeren,” zegt hij. Andere deskundigen met wie ik sprak, geloven dat beide partijen bij een huurmoord psychologisch afstand nemen. De aannemer troost zichzelf door te zeggen, Dit is mijn werk. Ik volg alleen maar orders op. De aanstichter denkt: Ik ben geen moordenaar, hij is degene die de trekker overhaalt.
Park Dietz, een forensisch psychiater die heeft getuigd in rechtszaken van misdadigers variërend van seriemoordenaars (Jeffrey Dahmer) tot gestoorde moordenaars (John Hinckley Jr.), heeft een andere theorie over waarom moordlustige mensen hulp inhuren. “Mijn hoofdverdachte is de weergave van huurmoordenaars in de populaire cultuur, zoals films, tv, videospelletjes en romans,” vertelde Dietz, die opmerkte dat de laatste keer dat hij huurmoordenaars invoerde op Netflix, er honderden resultaten verschenen. Volgens Dietz geeft dergelijk amusement “de illusie dat dit een dienst is die voor iedereen beschikbaar is”. In een wereld waar gevaarlijke of onaangename taken routinematig worden uitbesteed, zou een kijker kunnen denken: Nou, waarom dit ook niet?
Dit artikel verschijnt in de gedrukte editie van juli 2019 met de kop “Gehuurde geweren.”