nucleaire proliferatie
In het bijzonder de verspreiding van kernwapens en, meer in het algemeen, de verspreiding van nucleaire technologie en kennis die voor militair gebruik kunnen worden aangewend. De meeste aandacht gaat uit naar horizontale proliferatie: de verspreiding van kernwapens naar staten die ze nog niet bezitten. Verticale proliferatie – de toename van het aantal kernwapens of de verspreiding ervan door kernwapenstaten – is minder zorgwekkend geworden sinds het einde van de wapenwedloop tussen de supermachten, hoewel trage ontwapening een bron van zorg is voor niet-nucleaire staten. Nucleaire proliferatie wordt gecontroleerd door het Non-proliferatieverdrag (NPV), dat vijf nucleaire staten erkent. Sommige staten blijven echter buiten het verdrag en hebben nucleaire capaciteiten ontwikkeld. Het vooruitzicht dat kernwapens in handen komen van terroristische organisaties, zoals Al Qaida, baart steeds meer zorgen. Nucleaire proliferatie wordt algemeen beschouwd als een probleem, omdat men vreest dat daardoor de kans toeneemt dat kernwapens worden gebruikt. Sommigen beweren dat de verspreiding van kernwapens de internationale veiligheid kan vergroten door de verlammende effecten van afschrikking te verspreiden in regio’s die anders een grote kans hebben op terugkerende conventionele oorlogen. Door de nauwe banden tussen civiele en militaire nucleaire technologie zijn veel staten in staat de tijd die nodig is om een kernwapen te verwerven, te verkorten door een reeks nucleaire technologieën voor civiele doeleinden aan te schaffen. Verscheidene staten hebben reeds de drempelstatus bereikt, waarbij zij ofwel over onaangekondigde kernwapencapaciteiten beschikken, ofwel deze uiterst snel kunnen ontwikkelen indien nodig.
Claire Thomas
CT