10 orzechowych faktów o wiewiórkach
Wiewiórki (tu wiewiórka szara) mają wyściełane stopy i krzaczaste ogony, co pozwala im skakać z dużych odległości © Ioannis Tsotras / Getty
1. Największym gatunkiem wiewiórki jest indyjska wiewiórka olbrzymia (poniżej), która może dorastać do imponujących 36 cali (1 m) długości. Najmniejsza jest maleńka afrykańska wiewiórka pigmejska, która ma zaledwie 2,8-5 cali (7-13 cm).
Indyjska wiewiórka olbrzymia © Malcom Chapman / Getty
2. Wiewiórki mają cztery przednie zęby, które nigdy nie przestają rosnąć przez całe życie. Dzięki temu ich zęby nie ścierają się od ciągłego gryzienia orzechów i innych przedmiotów.
3. Wiewiórki można podzielić na trzy rodzaje: wiewiórki ziemne, wiewiórki drzewne i wiewiórki latające. Wiewiórki latające są w stanie szybować w powietrzu dzięki płatom skóry, które łączą ich kończyny, zapewniając powierzchnię przypominającą skrzydła.
Latająca wiewiórka pokazuje swoje skrzydlate płaty skóry © Joe McDonald / Getty
4. Wiewiórki potrafią rozpoznać dojrzałe orzechy za pomocą zmysłu węchu. Potrafią również rozpoznać, że żołądź lub orzech laskowy został wydrążony przez lichwiarzy, ponieważ orzech jest zbyt lekki. Aby znaleźć wcześniej zakopane orzechy, wykorzystują połączenie pamięci, węchu i obserwacji naruszonej gleby.
5. Gniazda wiewiórek nazywane są „dreys”. Są to zwarte, kuliste struktury, które są nieco lżejsze od piłek nożnych. Zbudowane z gałązek, liści, kory i trawy, są zwykle montowane w rozwidleniach wysokich drzew.
Gniazdo wiewiórki lub drey © Coffee999 / Getty
6. Wiewiórki porozumiewają się za pomocą szerokiej gamy nawoływań, takich jak terytorialne szczekanie i odgłosy „kwakania”, ale ich główną formą komunikacji są ich ogony. Używają ich jako urządzeń sygnalizacyjnych, podrygując nimi, jeśli nabiorą podejrzeń co do zagrożenia.
7. Wiewiórki mogą biegać z prędkością do 20 mil na godzinę i mają wyściełane stopy, które amortyzują skoki z wysokości do 20 stóp. Mogą również używać swoich puszystych ogonów jak spadochronów, aby utrzymać równowagę podczas wysokich skoków.
8. Wiewiórki są jednym z najważniejszych zwierząt pomagających w rozprzestrzenianiu się dębów. Przechowują żołędzie w ziemi, ale odzyskują tylko około 70 procent z nich, pozwalając zapomnianym żołędziom wyrosnąć na zdrowe drzewa.
Sadzonka dębu © cturtletrax / Getty
9. Wiewiórki rude były szeroko rozpowszechnione w Wielkiej Brytanii do lat 40. ubiegłego wieku, ale ich liczebność gwałtownie spadła i obecnie są klasyfikowane jako gatunek zagrożony. Ich zagrożony status jest w dużej mierze spowodowany wzrostem populacji wiewiórek szarych, ze względu na ich większą i bardziej wytrzymałą naturę oraz przenoszenie wirusa ospy wiewiórczej.
10. Na świecie istnieje kilka bardzo unikalnych gatunków wiewiórek. The tufted ziemi Squirrel, tylko znaleźć w Borneo, ma opowieść, która jest 130 procent wielkości jego ciała. Wiewiórka Kaibab ma czysto biały ogon i żyje tylko w regionie Wielkiego Kanionu w Arizonie. Indyjska wiewiórka palmowa ma uderzające brązowe i białe paski, które zainspirowały nawet hinduską legendę. Mówi się, że pomocną wiewiórkę pogłaskało bóstwo Pan Rama, pozostawiając na jej grzbiecie ślady palców.
Indyjska wiewiórka palmowa © Tatsiana Volskaya
Plus, nowy gatunek CZARNEJ WIEWIÓRKI. Fotograf i przyrodnik Roberto Isotti wyjaśnia…
Czarne osobniki zarówno wiewiórki szarej (inwazyjnego gryzonia, który zadomowił się w Wielkiej Brytanii), jak i rudej są dość powszechne. Nie są to odrębne gatunki, ale formy melanistyczne. Jednak badanie opublikowane na początku tego roku uznaje kalabryjską czarną wiewiórkę, endemiczną dla tego regionu południowych Włoch i wcześniej uważaną za podgatunek wiewiórki rudej, za odrębny gatunek, o naukowej nazwie Sciurus meridionalis.
Badacze z uniwersytetów w Rzymie, Insubrii, Kalabrii, Florencji i Mediolanie odkryli, że kalabryjska czarna wiewiórka ma rozpoznawalnie inną morfologię. Jest ona większa, ma bardziej wydatne stopy oraz ciemniejszy grzbiet i ogon niż czarna forma wiewiórki rudej. Występuje również w innym siedlisku, preferując dojrzałe lasy sosnowe na obszarach górskich, a jej mitochondrialne DNA wykazuje trzy odrębne markery.
Niestety, ten nowo uznany gatunek jest już zagrożony. W ograniczonych siedliskach, które zajmuje, musi stawić czoła konkurencji ze strony inwazyjnej wiewiórki zmiennej (lub Finlaysona) Callosciurus finlaysonii, wprowadzonej z południowo-wschodniej Azji, która niszczy rodzime drzewa włoskie
.