ArtIV.S4.1.1.2 Guarantee of a Republican Form of Government: Doctrine and Practice
Article IV, Section 4:
Stany Zjednoczone gwarantują każdemu Stanowi w tej Unii Republikańską Formę Rządu i chronią każdy z nich przed Inwazją; oraz na wniosek Legislatury lub Egzekutywy (gdy Legislatura nie może być zwołana) przed przemocą w kraju.
W sprawie Luther v. Borden,1Przypis
48 U.S. (7 How.) 1 (1849) Sąd Najwyższy ustanowił doktrynę, że kwestie wynikające z tej sekcji mają charakter polityczny, a nie sądowy, i że do Kongresu należy decyzja o tym, jaki rząd jest rządem ustanowionym w danym Stanie, a także o jego republikańskim charakterze.2Przypis
48 U.S. at 42. Texas v. White 3Przypis
74 U.S. (7 Wall.) 700, 729 (1869). W sprawie Georgia v. Stanton, 73 U.S. (6 Wall.) 50 (1868), stan próbował zaatakować ustawodawstwo rekonstrukcyjne na podstawie założenia, że posiadał już republikańską formę rządu i że w związku z tym Kongres nie był upoważniony do działania. Sąd uznał decyzję Kongresu za rozstrzygającą i orzekł, że działanie prezydenta polegające na ustanowieniu rządów tymczasowych po zakończeniu wojny było uzasadnione, jeśli w ogóle, to tylko jako wykonanie jego uprawnień jako Naczelnego Dowódcy i że takie rządy należy traktować jedynie jako tymczasowe reżimy pełniące funkcje rządowe do czasu podjęcia działań przez Kongres. Ze względu na to, że kwestie te nie podlegały rozstrzygnięciu, Trybunał na początku tego wieku odmówił rozpatrzenia szeregu skarg na reformy rządów stanowych, co w efekcie spowodowało, że klauzula nie była uznawana przez sądy w żadnej sprawie4. przypis
Pacific States Tel. Co. v. Oregon, 223 U.S. 118 (1912); Kiernan v. City of Portland, 223 U.S. 151 (1912); Davis v. Ohio, 241 U.S. 565 (1916); Ohio v. Akron Park Dist., 281 U.S. 74 (1930); O’Neill v. Leamer, 239 U.S. 244 (1915); Highland Farms Dairy v. Agnew, 300 U.S. 608 (1937). Jednak w niektórych wcześniejszych sprawach Trybunał rozstrzygał merytorycznie kwestie związane z Klauzulą Gwarancyjną. Forsyth v. City of Hammond, 166 U.S. 506 (1897); Minor v. Happersett, 88 U.S. (21 Wall.) 162 (1874), od którego to stanu oderwała się opinia Trybunału w sprawie Baker v. Carr, 5Footnote
369 U.S. 186, 218-32 (1962). W opinii Trybunału pytania dotyczące Klauzuli Gwarancyjnej nie podlegały zaskarżeniu, ponieważ ich rozstrzygnięcie zostało powierzone Kongresowi, a nie dlatego, że dotyczyły one kwestii struktury rządów stanowych. pomimo znacznego ograniczenia doktryny pytań politycznych, nie uwolnił jej.6Potem Trybunał, przemawiając przez sędziego O’Connora, podniósł bez rozstrzygania możliwość, że Klauzula Gwarancyjna podlega zaskarżeniu i stanowi ograniczenie uprawnień Kongresu do regulowania działalności stanów. New York v. United States, 505 U.S. 144, 183-85 (1992); Gregory v. Ashcroft, 501 U.S. 452, 463 (1991) . Opinie te czerpią wsparcie z mocnego argumentu za wykorzystaniem Klauzuli Gwarancyjnej jako sądownie egzekwowalnego ograniczenia władzy federalnej. Merritt, The Guarantee Clause and State Autonomy: Federalism for a Third Century, 88 Colum. L. Rev. 1 (1988).
1 Stat. 424, upoważnił Prezydenta do powołania milicji w przypadku powstania przeciwko rządowi któregokolwiek ze stanów. Wynika z tego, powiedział Taney, że Prezydent musi, z konieczności, zdecydować, który z nich jest rządem, a która strona jest bezprawnie ustawiona przeciwko niemu, zanim będzie mógł wykonać obowiązek nałożony na niego przez ustawę Kongresu9.) 1, 43 (1849). które to ustalenie nie podlegało kontroli sądów.
W ostatnich latach upoważnienie Stanów Zjednoczonych do użycia wojsk i innych sił w stanach nie było generalnie wywodzone z tej klauzuli i miało niewielkie znaczenie.
.