Budzik
Podobno starożytny grecki filozof Platon (428-348 p.n.e.) posiadał duży zegar wodny z nieokreślonym sygnałem alarmowym podobnym do dźwięku organów wodnych; używał go w nocy, prawdopodobnie do sygnalizowania początku swoich wykładów o świcie (Athenaeus 4.174c). Hellenistyczny inżynier i wynalazca Ctesibius (285-222 p.n.e.) wyposażył swój clepsydras w tarczę i wskazówkę do wskazywania czasu, a także dodał wyszukane „systemy alarmowe, które mogły być wykonane, aby upuszczać kamyki na gong lub dmuchać w trąby (przez zmuszanie dzwony w dół do wody i biorąc sprężone powietrze przez trzciny bicie) w ustalonych czasach” (Vitruv 11.11).
Późny rzymski mąż stanu Kasjodor (ok. 485-585) zalecał w swoim podręczniku życia monastycznego zegar wodny jako użyteczny alarm dla „żołnierzy Chrystusa” (Cassiod. Inst. 30.4 f.). Chrześcijański retor Prokopiusz opisał szczegółowo przed 529 r. złożony publiczny zegar uderzeniowy w swoim rodzinnym mieście Gaza, w którym co godzinę rozbrzmiewał gong, a figury poruszały się mechanicznie dzień i noc.
W Chinach zegar uderzeniowy został opracowany przez buddyjskiego mnicha i wynalazcę Yi Xinga (683-727). Chińscy inżynierowie Zhang Sixun i Su Song zintegrowali mechanizmy zegara uderzającego w zegarach astronomicznych odpowiednio w X i XI wieku. Poza Chinami zegarem uderzeniowym była napędzana wodą wieża zegarowa w pobliżu Meczetu Umajjadów w Damaszku w Syrii, która uderzała raz na godzinę. Jest to temat książki „On the Construction of Clocks and their Use” (1203), autorstwa Riḍwān ibn al-Sāʿātī, syna zegarmistrza. W 1235 roku, wczesny monumentalny budzik napędzany wodą, który „ogłaszał wyznaczone godziny modlitwy i czas zarówno w dzień jak i w nocy” został ukończony w sali wejściowej Mustansiriya Madrasah w Bagdadzie.
Od XIV wieku, niektóre wieże zegarowe w Europie Zachodniej były również zdolne do dzwonienia o stałej porze każdego dnia; najwcześniejszy z nich został opisany przez florenckiego pisarza Dantego Alighieri w 1319 roku. Najsłynniejszą oryginalną, wciąż stojącą wieżą zegarową jest prawdopodobnie wieża św. Marka na Placu św. Zegar św. Marka został zmontowany w 1493 roku przez słynnego zegarmistrza Gian Carlo Rainieri z Reggio Emilia, gdzie jego ojciec Gian Paolo Rainieri zbudował już inne słynne urządzenie w 1481 roku. W 1497 r. Simone Campanato uformował wielki dzwon (wys. 1,56 m., średnica m. 1,27), który został umieszczony na szczycie wieży, gdzie był na zmianę bity przez Due Mori (Dwóch Maurów), dwa posągi z brązu (wys. 2,60) obsługujące młot.
Mechaniczne budziki nastawiane przez użytkownika pochodzą co najmniej z XV-wiecznej Europy. Te wczesne budziki miały pierścień otworów w tarczy zegara i były ustawiane przez umieszczenie szpilki w odpowiednim otworze.
Pierwszy amerykański budzik został stworzony w 1787 roku przez Leviego Hutchinsa w Concord, New Hampshire. To urządzenie zrobił tylko dla siebie jednak, i to tylko zadzwonił na 4 rano, aby obudzić go do jego pracy. Francuski wynalazca Antoine Redier był pierwszym, który opatentował regulowany budzik mechaniczny, w 1847 roku.
Zegary, jak prawie wszystkie inne dobra konsumpcyjne w Stanach Zjednoczonych, zaprzestały produkcji na wiosnę 1942 roku, jak fabryki, które uczyniły je zostały przekształcone w pracy wojennej podczas II wojny światowej, ale były one jednym z pierwszych przedmiotów konsumpcyjnych, aby wznowić produkcję do użytku cywilnego, w listopadzie 1944 roku. Do tego czasu, krytyczny niedobór budzików rozwinął się z powodu zużycia lub awarii starszych zegarów. Robotnicy spóźniali się na zaplanowane zmiany lub całkowicie je opuszczali w miejscach pracy o krytycznym znaczeniu dla działań wojennych. W ramach porozumienia nadzorowanego przez Biuro Administracji Cen kilka firm zegarowych otrzymało zgodę na rozpoczęcie produkcji nowych zegarów, z których część była kontynuacją przedwojennych wzorów, a część nowymi konstrukcjami, stając się w ten sposób jednymi z pierwszych powojennych dóbr konsumpcyjnych, które wyprodukowano jeszcze przed zakończeniem wojny. Cena tych „awaryjnych” zegarów była jednak nadal ściśle regulowana przez Office of Price Administration.
Pierwszy radiobudzik został wynaleziony przez Jamesa F. Reynoldsa, w latach 40-tych, a inny projekt został również wynaleziony przez Paula L. Schrotha Sr.
.