Enrico Fermi (1901 – 1954)
Enrico Fermi urodził się 29 września 1901 r. w Rzymie, we Włoszech. W wieku 14 lat zainteresował się studiami fizycznymi jako sposobem na uporanie się z żalem po stracie brata Giulio podczas drobnej operacji. W 1922 roku ukończył z tytułem doktora prestiżową „Sculoa Normale Superiore” w Pizie, specjalny uniwersytet-kolegium dla wybranych uzdolnionych studentów.
W 1923 roku Fermi otrzymał stypendium od rządu włoskiego i spędził kilka miesięcy z profesorem Maxem Bornem w Getyndze. W 1924 r., dzięki stypendium Rockefellera, przeniósł się do Leyden, aby pracować z P. Ehrenfestem, a później w tym samym roku wrócił do Włoch, aby objąć stanowisko wykładowcy fizyki matematycznej i mechaniki na Uniwersytecie we Florencji, które piastował przez dwa lata.
W 1926 r. Fermi odkrył prawa statystyczne, znane obecnie jako „statystyka Fermiego”, rządzące cząstkami podlegającymi zasadom wykluczania Pauliego (obecnie nazywanymi fermionami, w odróżnieniu od bozonów, które podlegają statystyce Bosego-Einsteina). W następnym roku Fermi został wybrany profesorem fizyki teoretycznej na Uniwersytecie Rzymskim. Stanowisko to zachował do 1938 r., kiedy to wyemigrował do Ameryki, głównie po to, by uciec przed faszystowską dyktaturą Mussoliniego. Fermi otrzymał również Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki w 1938 roku „za wykazanie istnienia nowych pierwiastków promieniotwórczych produkowanych przez napromieniowanie neutronami i za związane z tym odkrycie reakcji jądrowych wywołanych przez powolne neutrony.”
Podczas wczesnej kariery Fermiego w Rzymie, skupił się on na problemach elektrodynamicznych i teoretycznych badaniach różnych zjawisk spektroskopowych, ale wkrótce zwrócił swoją uwagę z zewnętrznych elektronów w kierunku samego jądra atomowego. W 1934 r. rozwinął teorię rozpadu beta, łącząc wcześniejsze prace nad teorią promieniowania z koncepcją neutrina Pauliego. Po odkryciu w tym samym roku przez Curie i Joliota sztucznej radioaktywności, Fermi wykazał, że przemiana jądrowa zachodzi niemal w każdym pierwiastku poddanym bombardowaniu neutronami. Praca ta doprowadziła do odkrycia powolnych neutronów, co doprowadziło do odkrycia rozszczepienia jądra atomowego i produkcji pierwiastków leżących poza tym, co do tej pory było Układem Okresowym.
W 1939 roku Fermi został mianowany profesorem fizyki na nowojorskim Uniwersytecie Columbia, które to stanowisko zajmował do 1942 roku. Jego eksperymenty w tym czasie doprowadziły do powstania stosu atomowego (reaktora jądrowego) i pierwszej kontrolowanej łańcuchowej reakcji jądrowej, która miała miejsce w Chicago 2 grudnia 1942 roku na boisku do siatkówki pod stadionem w Chicago. Następnie został jednym z liderów zespołu fizyków w ramach Projektu Manhattan.
Po II wojnie światowej Fermi przyjął profesurę w Instytucie Badań Jądrowych Uniwersytetu w Chicago, które to stanowisko zajmował aż do śmierci na raka żołądka w Chicago 28 listopada 1954 roku. Na jego cześć pierwiastek 100 został nazwany fermium (Fm). Ze swoją żoną Laurą Capon, którą poślubił w 1928 r., miał syna Giulia i córkę Nellę.