Hiszpania

Hiszpania

W 2006 r. eksport wyniósł 216,5 mld USD. Towary eksportowe obejmowały maszyny, pojazdy silnikowe, artykuły spożywcze, farmaceutyki, leki i inne dobra konsumpcyjne. Partnerami w eksporcie były: Francja – 18,9%, Niemcy – 11%, Portugalia – 8,9%, Włochy – 8,6%, Wielka Brytania – 7,8% i USA – 4,5%. Import w 2006 r. wyniósł 317,1 miliardów dolarów. Importowane towary obejmowały maszyny i urządzenia, paliwa, chemikalia, półprodukty, artykuły spożywcze, dobra konsumpcyjne oraz instrumenty pomiarowe i medyczne instrumenty kontrolne. Partnerzy importu obejmowały Niemcy 14,7 procent, Francja 13,2 procent, Włochy 8,1 procent, Wielka Brytania 5 procent, Holandia 4,8 procent, i Chiny 4,8 procent.

PKB per capita wynosił 26,320 dolarów w 2005 roku, ranking 25 z 194 krajów. Stopa bezrobocia wynosiła 8,1 procent w 2006 roku, a 9,8 procent ludności żyło poniżej granicy ubóstwa w 2005 roku.

Hiszpańska gospodarka skorzystała w znacznym stopniu z globalnego boomu na rynku nieruchomości, z budownictwem stanowiącym zdumiewające 16 procent PKB i 12 procent zatrudnienia w ostatnim roku. Jednak minusem boomu na rynku nieruchomości był odpowiadający mu wzrost poziomu zadłużenia osobistego; ponieważ potencjalni właściciele domów mieli trudności ze sprostaniem cenom wywoławczym, średni poziom zadłużenia gospodarstw domowych potroił się w ciągu mniej niż dekady. Bańka na rynku nieruchomości, która zaczęła narastać od 1997 roku, napędzana przez historycznie niskie stopy procentowe i ogromny wzrost imigracji, eksplodowała w 2008 roku, prowadząc do gwałtownego osłabienia gospodarki i gwałtownego wzrostu bezrobocia. Do końca 2010 roku bezrobocie osiągnęło 20,33 (ponad 28 procent w Andaluzji i na Wyspach Kanaryjskich).

Demografia

Ludność

Populacja Hiszpanii podwoiła się w ciągu XX wieku, osiągając 46 mln osób na początku XXI wieku. Wskaźnik urodzeń wzrósł spektakularnie w latach sześćdziesiątych i na początku siedemdziesiątych, ale w latach osiemdziesiątych gwałtownie spadł. Nowy wzrost populacji rozpoczął się od powrotu wielu Hiszpanów, którzy wyemigrowali w latach 70-tych, oraz od dużej liczby zagranicznych imigrantów, głównie z Ameryki Łacińskiej, Europy Wschodniej, Maghrebu i Afryki Subsaharyjskiej.

W latach 60-tych i 70-tych miała miejsce również migracja wewnętrzna na dużą skalę z obszarów wiejskich do miast przemysłowych. Nie mniej niż 11 z 50 prowincji Hiszpanii odnotowano spadek populacji w ciągu wieku. Gęstość zaludnienia w Hiszpanii, wynosząca 220 osób na milę kwadratową (87.8/km²) jest niższa niż w większości krajów Europy Zachodniej, a jej rozmieszczenie na terenie kraju jest nierównomierne. Z wyjątkiem regionu otaczającego stolicę, Madryt, najbardziej zaludnione obszary leżą wokół wybrzeża.

Różnorodność etniczna

Sama Hiszpania składa się z różnych regionalnych narodowości, w tym Kastylijczyków (którzy najsilniej identyfikują się z tożsamością hiszpańską), Katalończyków, Walencjan i Balearów (mówiących odrębnym, ale pokrewnym językiem romańskim we wschodniej Hiszpanii), Basków (odrębny lud zamieszkujący kraj Basków) i Galicjan, którzy mówią językiem zbliżonym do portugalskiego. Różnorodność regionalna jest ważna dla wielu Hiszpanów i niektóre regiony (inne niż te związane z różnymi narodowościami) mają również silne lokalne tożsamości i dialekty, takie jak Asturia, Aragonia, Wyspy Kanaryjskie i Andaluzja. Hiszpańska Konstytucja z 1978 roku, w swoim drugim artykule, uznaje historyczne jednostki „narodowości” (starannie dobrane słowo, aby uniknąć bardziej politycznie obciążonych „narodów”) i regiony, wewnątrz jedności narodu hiszpańskiego.

Od XVI wieku, najbardziej znaną grupą mniejszościową w kraju (choć nie największą pod względem liczebności) są Gitanos, grupa romska.

Hiszpania zamieszkuje pewna liczba czarnych Afrykanów, którzy są potomkami populacji z byłych kolonii (zwłaszcza Gwinei Równikowej) oraz imigrantów z kilku krajów subsaharyjskich i karaibskich. Istnieje również znaczna liczba azjatyckich Hiszpanów, z których większość pochodzi z Chin, Filipin, Bliskiego Wschodu, Pakistanu i Indii; Hiszpanie pochodzenia latynoamerykańskiego są również znaczne, jak również.

Ważna populacja żydowska w Hiszpanii została albo wydalona lub zmuszona do konwersji w 1492 roku na mocy dekretu z Alhambry, wraz z początkiem hiszpańskiej inkwizycji. Po XIX wieku, niektórzy Żydzi osiedlili się w Hiszpanii w wyniku migracji z byłego hiszpańskiego Maroka, ucieczki przed represjami nazistowskimi i imigracji z Argentyny. Prawo hiszpańskie pozwala Żydom sefardyjskim ubiegać się o obywatelstwo hiszpańskie.

Religia

Współczesna Hiszpania zrodziła się z walki religijnej między katolicyzmem i kolejno islamem, a judaizmem. Po wiekach rekonkwisty, w której chrześcijańscy Hiszpanie walczyli o wyparcie Maurów, hiszpańska inkwizycja dążyła do dokończenia religijnego oczyszczenia Półwyspu Iberyjskiego poprzez wypędzenie Żydów, protestantów i innych niewierzących. Inkwizycja została ostatecznie zniesiona dopiero w latach trzydziestych XIX wieku, a nawet po tym wydarzeniu wolność religijna została zanegowana w praktyce, jeśli nie w teorii. Katolicyzm stał się religią państwową w 1851 roku, kiedy to rząd hiszpański podpisał konkordat ze Stolicą Apostolską, który zobowiązywał Madryt do wypłacania pensji duchownym i subsydiowania innych wydatków Kościoła rzymskokatolickiego jako rekompensaty za zagarnięcie dóbr w ramach Desamortización de Mendizábal. Pakt ten został unieważniony w 1931 roku, kiedy świecka konstytucja Drugiej Republiki Hiszpańskiej wprowadziła szereg środków antyklerykalnych, które zagroziły istnieniu Kościoła w Hiszpanii. Za czasów Francisco Franco przywileje kościelne zostały przywrócone. W 1976 roku jednak król Juan Carlos de Borbon jednostronnie zrzekł się prawa do mianowania biskupów; później w tym samym roku Madryt i Watykan podpisały nowe porozumienie, które przywróciło kościołowi prawo do mianowania biskupów, a kościół zgodził się na zmieniony Konkordat, który pociągnął za sobą stopniowy finansowy rozdział kościoła od państwa.

Rzymskokatolicyzm jest najpopularniejszą religią w kraju. Do 94 procent identyfikuje się jako katolicy, podczas gdy około sześciu procent identyfikuje się z innymi religiami lub nie identyfikuje się wcale. Istnieje wiele wyznań protestanckich, z których wszystkie mają mniej niż 50 tys. członków, oraz około 20 tys. mormonów. Ewangelizacja została lepiej przyjęta wśród Cyganów niż wśród ogółu ludności; pastorzy włączyli muzykę flamenco do swojej liturgii. Samookreślający się „ewangelicy” nieznacznie przewyższają liczebnie Świadków Jehowy (105 000). Inne wyznania religijne obejmują wspólnotę Bahá’í. Ostatnie fale imigracji, zwłaszcza w latach 90-tych i później, doprowadziły do wzrostu liczby muzułmanów, których jest około miliona. Było około 50.000 Żydów w Hiszpanii w 2007.

Dowody coraz bardziej świeckiej natury współczesnej Hiszpanii można zobaczyć w powszechnym poparciu dla legalizacji małżeństw osób tej samej płci w Hiszpanii- ponad 70 procent Hiszpanów popiera małżeństwa homoseksualne według badań przeprowadzonych w 2004 roku przez Centrum Badań Socjologicznych. Rzeczywiście, w czerwcu 2005 roku ustawa została przyjęta 187 głosami do 147, aby zezwolić na małżeństwa homoseksualne, czyniąc Hiszpanię trzecim krajem w Unii Europejskiej, aby pozwolić parom tej samej płci na małżeństwo.

Języki

Najbardziej znanym językiem Hiszpanii jest hiszpański (kastylijski, castellano). Inne języki to:

• Baski (Vasco lub Euskara) w częściach Kraju Basków i Nawarry.
• Kataloński w Katalonii, wschodniej Aragonii i na Balearach oraz (w tym samym kontinuum dialektów), jako wariant tego, walencki, w Walencji.
• Galicyjski w Galicji (który również tworzy kontinuum dialektalne z portugalskim.

Hiszpański lub kastylijski jest urzędowy w całym kraju; pozostałe mają status współurzędowy w swoich regionach i gazety codzienne są drukowane w tych językach. Wiele osób uważa swój język regionalny za język podstawowy.

Hiszpański sam w sobie ma również odrębne dialekty w całym kraju, na przykład dialekty andaluzyjski i kanaryjski, każdy z nich ma swoje własne odmiany, niektóre z nich są częściowo bliższe hiszpańskiemu z obu Ameryk, na który silnie wpłynęły w różnym stopniu, w zależności od regionów lub okresów i zgodnie z różnymi i niejednolitymi procesami migracji lub kolonizacji.

W dodatku, istnieje silne i rosnące poparcie dla innych języków regionalnych, z których niektóre są zagrożone wyginięciem. Należą do nich :

• Astur-Leonese: Asturian w Asturii i Leonese w częściach dawnego Królestwa León.
• Aragonese w północnej Aragonii.
• Arański, odmiana Gascon, który z kolei jest odmianą języka Occitan; dialekt używany tylko w maleńkim Val d’Aran w Pirenejach, w północno-zachodniej Katalonii, ale na tyle żywy język, że jest współurzędowy i używany w tamtejszych szkołach publicznych.

Z wyjątkiem baskijskiego, który wydaje się być izolatem językowym, wszystkie te języki są łacińskie, czyli romańskie.

Arabski lub berberyjski są używane przez muzułmańską populację Ceuty i Melilli oraz przez ostatnich imigrantów (głównie z Maroka i Algierii) gdzie indziej.

Mężczyźni i kobiety

Na obszarach wiejskich, mężczyźni wykonują większość zadań rolniczych, a kobiety wykonują prace domowe i zajmują się ogrodem. Ogólnie rzecz biorąc, wielu mężczyzn lubi gotować, ale niechętnie zajmuje się cerowaniem i praniem. Małżonkowie wspólnie prowadzą gospodarkę domową i wychowują dzieci, choć tradycyjnie w całej Hiszpanii mężczyźni i kobiety spędzają czas wolny oddzielnie, zwłaszcza w miejscach publicznych. Mężczyźni są bardziej zaangażowani w politykę, a kobiety zajmują się sprawami religijnymi, wychowaniem dzieci i prowadzeniem domu. Zgodnie z prawem kastylijskim kobiety dziedziczyły majątek na równi z braćmi, choć ta niezależność kontroli była przekazywana mężowi w momencie zawarcia małżeństwa. Obecnie małżonkowie są równi wobec prawa. Szlachetne kobiety dziedziczą tytuły rodowe, jeśli nie mają braci. W żadnej części Hiszpanii kobiety nie zmieniają swojego nazwiska rodowego w momencie zawarcia związku małżeńskiego. Kobiety pracują w całym świecie biznesu, zawodów i polityki, co zostało osiągnięte bez feministycznej rebelii, i istnieje niewiele barier dla ich awansu w większości rodzajów pracy.

Małżeństwo i rodzina

Hiszpanie zawierają dziś małżeństwa ze względu na wzajemną atrakcyjność, głównie w obrębie własnych klas społecznych. Małżeństwo jest partnerstwem, a wychowanie rodziny jest w nim najważniejsze. Rozwód jest dozwolony, a związki pozamałżeńskie są bardziej powszechne i akceptowane. Większość żyje w rodzinach nuklearnych składających się z rodziców i niezamężnych dzieci. Tradycja najstarszego lub najmłodszego syna i żony mieszkających w domu rodzinnym ze starzejącymi się rodzicami zanikła. Pomimo tego, że rodziny stają się coraz mniejsze, hiszpańska rodzina jest nadal bardzo silna. Niemowlęta wychowywane są z uczuciem i dobrym humorem. Rodzenie dzieci jest celem małżeństwa. Groźba wstydu pomaga osiągnąć pożądane zachowanie.

Edukacja

Większość Hiszpanów postrzega edukację szkolną jako kluczową. Miejskie klasy robotnicze cenią sobie umiejętność czytania i pisania oraz naukę szkolną po ukończeniu obowiązkowego wieku 14 lat. Edukacja państwowa w Hiszpanii jest bezpłatna i obowiązkowa od szóstego do szesnastego roku życia. Dzieci w wieku od trzech do pięciu lat mają możliwość uczęszczania do infantil (popularnie zwanego preescolar) lub etapu przedszkolnego, który jest nieobowiązkowy i bezpłatny dla wszystkich uczniów. Jest on traktowany jako integralna część systemu edukacji, a klasy infantil są w prawie każdej szkole podstawowej. Istnieje kilka oddzielnych Colegios Infantiles lub szkół przedszkolnych.

Hiszpańscy uczniowie w wieku od sześciu do 16 lat przechodzą edukację w szkole podstawowej i średniej, które są obowiązkowe i bezpłatne. We wszystkich szkołach odbywa się nieobowiązkowa lekcja religii zgodnie z doktryną Kościoła rzymskokatolickiego oraz islamu lub ewangelickiego w szkołach, w których znajdują się znaczące mniejszości. Rodzice, zapisując swoje dzieci, są pytani, czy chcą, aby uczęszczały one na lekcje religii, lekcje wychowania obywatelskiego lub kultury religijnej, gdzie studiuje się historię religii. Uczniowie, którzy pomyślnie ukończą szkołę otrzymują świadectwo ukończenia szkoły średniej, które jest niezbędne do rozpoczęcia dalszej edukacji (fakultatywnej), podobnie jak Bachillerato na uniwersytet lub Formacion Professional (studia zawodowe). Po ukończeniu Bachillerato, studenci mogą przystąpić do egzaminu wstępnego na uniwersytet (Pruebas de Acceso a la Universidad).

Uniwersytety regulują dostęp do własnych stopni naukowych i ustalają ceny akademickie. Mogą one również oferować nieoficjalne studia podyplomowe. Hiszpania ma uznane na arenie międzynarodowej uniwersytety, z których najbardziej godny uwagi jest Uniwersytet w Barcelonie, który znajduje się w rankingu 200 najlepszych uniwersytetów na świecie.

Klasa

Rodzina królewska zajmuje wierzchołek piramidy społecznej Hiszpanii, a następnie utytułowana szlachta i rodziny arystokratyczne. We współczesnej demokratycznej Hiszpanii do wyższych sfer dołączają osoby, które odcisnęły swoje piętno w biznesie, życiu publicznym lub działalności kulturalnej. Ważne jest bogactwo i powiązania rodzinne z władzą. Hiszpańska klasa średnia rozrosła się. Wielu spadkobierców tytułów szlacheckich decyduje się nie ponosić kosztów związanych z ich uzyskaniem i utrzymaniem, a wielu utytułowanych szlachciców pracuje w zawodach należących do klasy średniej. Ceni się miejskość. Edukacja na poziomie uniwersyteckim jest uważana za główny sposób awansu, a hiszpański system uniwersytecki znacznie się rozrósł, aby sprostać zapotrzebowaniu pod koniec XX wieku. W Hiszpanii istnieje szlachta ziemiańska, szczególnie w południowych regionach, choć rodziny te nie uprawiają ziemi, woląc żyć w mieście. Szeroka podstawa piramidy społecznej składa się z robotników wiejskich, miejskich i rzemieślników. Samozatrudnienie w rolnictwie zawsze było szanowane, ale obecnie jest postrzegane jako rustykalne. Na marginesie społeczeństwa znajdują się wędrowni Romowie lub Cyganie. Ludzie manifestują swoje bogactwo poprzez domy, ubiór, biżuterię, modne formy spędzania wolnego czasu, wykształcone zachowanie, wyrafinowanie i podróże. Zdolność rodziny do wzięcia miesięcznego urlopu jest ważnym znakiem dobrobytu ekonomicznego i statusu społecznego.

Kultura

Architektura

Hiszpania posiada pozostałości architektoniczne z epoki kamiennej, znane jako dolmeny, które były komorami grobowymi utworzonymi przez ogromne kamienie wbite w ziemię, a nad nimi inne, tworzące dach. Celtowie budowali Castros, murowane wioski, zwykle na szczytach wzgórz lub gór, w dolinie Duero i w Galicji. Przykłady obejmują Las Cogotas, w Ávila i Castro of Santa Tecla, w Pontevedra.

Wiele obszarów Hiszpanii zachowuje znaczące rzymskie pozostałości architektoniczne. Obejmują one rzymski akwedukt w Segowii; ponad pięć mil rzymskiego akweduktu w Mérida, niegdyś stolicy rzymskiej prowincji Lusitania; rzymski most na rzece Guadiana; łuk Trajana; pozostałości rzymskiego forum; świątynia; i most w Alcántara. Mniej rzymskie ruiny można znaleźć w sercu Barcelona.

Hiszpania ma piękne przykłady architektury średniowiecznej w obszarach nie zdominowanych przez Maurów w tym okresie, głównie w stylu romańskim i gotyckim, i ma kilka przykładów architektury katedralnej. Drassanes w Barcelonie, pierwotnie obiekt do budowy statków, a obecnie muzeum morskie, jest największym i najbardziej kompletne średniowiecznej struktury świeckiej na świecie.

Architektura w południowej Hiszpanii odzwierciedla jego mauretańskiej historii. Alhambrashows mieszanka architektury islamskiej i wpływów europejskich. Wiele byłych budynków meczetów i synagog przetrwało jako kościoły chrześcijańskie lub zostało przekształconych w inne zastosowania. Kościół Bożego Ciała w Segowii i kościół Santa María la Blanca w Toledo były byłe synagogi, a Mezquita (hiszpański dla „meczet”), meczet z X wieku w Kordobie, został ponownie konsekrowany w 1236 roku jako kościół chrześcijański. Wpływ architektury mauretańskiej nie skończyło się z rekonkwistą: było wielu wybitnych architektów mudéjar, muzułmanów żyjących i pracujących w chrześcijańskiej Hiszpanii.

Kiedy miasto Barcelona pozwolono rozszerzyć poza jego historyczne granice w późnym XIX wieku (podejrzliwy rząd hiszpański długo utrzymywał pierścień niezabudowanej ziemi wokół miasta, aby ułatwić wojsku rozmieszczenie przeciwko niepokojom), wynikające rozszerzenie, które jest większe niż stare miasto, stało się miejscem wybuchu energii architektonicznej. Najbardziej znany jest Antoni Gaudí, którego prace w Barcelonie i innych miejscach w Katalonii, mieszając tradycyjne style architektoniczne z nowymi, były prekursorem nowoczesnej architektury. Być może najbardziej znanym przykładem jego pracy jest La Sagrada Família, największy budynek w rozszerzeniu.

Sucha pogoda w Hiszpanii spowodowało znaczenie fontann wodnych w hiszpańskiej urbanistyki. Ponadto, ceramika odgrywa znaczącą rolę w całej Hiszpanii, zwłaszcza w dachach pokrytych dachówką (chociaż łupek był tradycyjny w pobliżu wybrzeża Atlantyku) i użyciu dekoracyjnych płytek znanych jako azulejos.

Art

Hiszpania ma dziedzictwo artystyczne, które obejmuje wkład Fenicjan, Greków, Kartagińczyków, Rzymian, Maurów z Al-Andalus, Wizygotów, Arabów i Berberów. Wielcy hiszpańscy artyści tworzą na przestrzeni wieków, a wśród nich El Greco (1541-1614), Diego de Velázquez (1599-1660), Francisco de Goya (1746-1828), Joaquín Sorolla (1863-1923), Joan Miró (1893-1983), Salvador Dalí (1904-1989) i Pablo Picasso (1881-1973). Sztuki dekoracyjne obejmują płytki ceramiczne, inne formy ceramiczne, koronki, tkania, hafty i inne sztuki rzemieślnicze.

Kino

W długiej historii kina hiszpańskiego, wielki filmowiec Luis Buñuel był pierwszym, który osiągnął powszechne uznanie, a następnie Pedro Almodóvar w latach 80. Hiszpańskie kino również widziało międzynarodowy sukces na przestrzeni lat z filmami reżyserów takich jak Segundo de Chomón, Florián Rey, Luis García Berlanga, Carlos Saura, Julio Medem i Alejandro Amenábar.

Ubrania

Różne regiony Hiszpanii miały dość wyraźne regionalne stroje. Dziś większość ludzi w Hiszpanii ubiera się w sposób porównywalny do większości innych współczesnych Europejczyków, choć utrzymują się pewne różnice regionalne. Strój w Estremadurze i mniejszych miastach Kastylii pozostaje stosunkowo surowy, nawet przy uroczystych okazjach, podczas gdy strój andaluzyjski przy uroczystych okazjach jest wyszukany i ostentacyjny. Barcelona jest jednym z najbardziej stylowych miast w Europie, choć bardziej powściągliwym i o bardziej zdecydowanym ponadczasowym stylu niż Paryż czy Mediolan.

Kuchnia

Niektóre potrawy kojarzone z Hiszpanią to arroz con leche, (ryż z mlekiem), podawany jako deser, oraz paella, przyrządzana z żółtego ryżu, zwykle przyozdabiana różnymi mięsami lub owocami morza. Duży wpływ na hiszpańskiej kuchni pochodzi z tradycji żydowskiej i Moorish.

Hiszpańskie potrawy obejmują: Chorizo, paprykowa kiełbasa wieprzowa; cocido, gulasz z fasolą i mięsem; fabada asturiana, fasola z chorizo i smalcem; fideuà, paella z makaronem; gazpacho, zimna zupa lub płynna sałatka; jamón, peklowana szynka; sangría, chłodnik z wina; i tortilla de patatas, omlet z ziemniaków.

Literatura

Literatura hiszpańska sięga jarcha, która jest lamentem kobiety z niższej klasy za jej nieobecnym ukochanym. Jest to ostatnia, trzy- lub czterowierszowa strofa muwashshah, formy wiersza używanej przez arabskich i hebrajskich poetów od XI do XIII wieku. Jarcha jest napisany w Mozarabic, język romański używany przez większość ludności w tym okresie.

Epos Cantar de Mio Cid został napisany w około 1140 o bitwach, podbojach i życiu codziennym postaci historycznej El Cid, który zmarł w 1099 roku. Brak przesady, szczegóły tego eposu może być podjęta jako dokładne, jak nawet geografii poprawnie przedstawia obszary, w których Cid podróżował i mieszkał. Poemat nie jest wyidealizowany i nie ma obecności istot nadprzyrodzonych.

Hiszpańska proza zyskała popularność w połowie XIII wieku, kiedy to król Kastylii Alfons X el Sabio udzielił poparcia i uznania tej formie pisarskiej. On, z pomocą swoich grup intelektualistów, kierował kompozycją wielu dzieł prozatorskich, w tym Las siete partidas, pierwszej nowoczesnej księgi praw ziemi. Niektórzy wybitni poeci XV wieku to Juan de Mena i Íñigo López de Mendoza (markiz Santillana). Hiszpańską literaturę średniowiecza zamyka dzieło La Celestina Fernanda de Rojasa.

Okres baroku w XVII wieku przyniósł twórczość Miguela de Cervantesa Saavedry, którego wybitne powieści to La Galatea i Don Kichot z Manczy. Styl barokowy wykorzystywał przesadny ruch i wyraźne, łatwe do interpretacji szczegóły, aby stworzyć dramatyzm, napięcie, bujność i wielkość w rzeźbie, malarstwie, literaturze, tańcu i muzyce. Hiszpania wyprodukowała szeroką gamę pisarzy i poetów poprzez oświecenie, okres romantyzmu, przez dziewiętnastowieczny realizm, dwudziestowieczny modernizm i dalej.

Teatr

Hiszpania była ważnym ośrodkiem teatru od czasów rzymskich, Seneka, pochodzący z Kordoby, stworzył dzieła, które miały wpływ na XVI i XVII wiek. Podczas gdy średniowieczne dramaty koncentrowały się na sztukach o cudach i pasjach o tematyce religijnej, szesnastowieczny dramaturg Juan del Encina pomógł ożywić klasyczne formy teatralne, przyczyniając się do powstania teatru narodowego.

Taniec

Niektóre z rodzimych tańców hiszpańskich można prześledzić od czasów greckich, a hiszpańscy tancerze byli znani w Imperium Rzymskim ze swojego kunsztu. Sarabanda i pavane rozwinęły się i były wykonywane przez klasy rządzące w okresie renesansu, podczas gdy zwykli ludzie stworzyli swoje własne tańce, takie jak fandango, bolero i cachucha. Słynne tańce hiszpańskie to contradanza, flamenco, pasodoble, sardana i jota.

Muzyka

Wynik muzyczny Hiszpanii obejmuje długą historię innowacji w zachodniej i andaluzyjskiej muzyce klasycznej, a także krajowy przemysł muzyki popularnej i różne style muzyki ludowej. Współczesna Hiszpania ma wielu wykonawców w dziedzinie rock and rolla, heavy metalu, punk rocka i hip hopu, muzyka elektroniczna jest powszechna, a DJ-e tacy jak DJ Marta czy Alex Trackone są dobrze znani.

Najbardziej znaną odmianą hiszpańskiej muzyki ludowej jest prawdopodobnie flamenco, różnorodny gatunek stworzony przez andaluzyjskich Romów. Flamenco jest znany od co najmniej 1770s, i był przez kilka cykli malejącej popularności i odrodzenia. Styl wyprodukował wiele z najbardziej znanych hiszpańskich muzyków, w tym piosenkarz Camarón de la Isla i gitarzysta Carlos Montoya.

Outside flamenco, regionalna hiszpańska muzyka ludowa obejmuje wyraźny baskijski trikitixa i muzyki akordeonowej, galicyjski i asturyjski gaita (dudy) i Aragonese jota. Choć niektóre tradycje ludowe wymarły lub są konające, niektóre zachowują wielką popularność i zostały zmodernizowane i dostosowane do nowych instrumentów, stylów i formatów. Należą do nich popularna muzyka celtycka Galicji, tradycja singer-songwriter nova canço i New Flamenco.

Sport

Sport w Hiszpanii jest zdominowany przez Fútbol (piłka nożna), z La Liga, krajową ligą zawodową, przyciągającą dużą liczbę widzów; Real Madryt i FC Barcelona są najbardziej utytułowanymi drużynami. Reprezentacja narodowa nie radziła sobie jednak na Mistrzostwach Świata, aż do zwycięstwa w 2010 roku. Hiszpania była gospodarzem Mistrzostw Świata FIFA 1982.

W tenisie, Hiszpania wygrała mistrzostwa Pucharu Davisa 2005, z nastolatkiem Rafaelem Nadalem na czele. Nadal poszedł na stać się numerem 1 na świecie rangi gracza singli, zdobywając kilka tytułów Wielkiego Szlema. Wyścigi kolarskie są ważnym sportem, goszcząc trzeci co do wielkości wyścig etapowy w UCI ProTour, Vuelta a España. Navarran Miguel Indurain jest jednym z zaledwie pięciu Hiszpanów, którzy wygrali słynny Tour de France. Mistrz Formuły 1 Fernando Alonso spowodował wzrost popularności Formuły 1 w Hiszpanii.

Walki byków są kultowym sportem dla Hiszpanii, pomimo niewielkich spadków frekwencji. Innym tradycyjnym hiszpańskim sportem jest Pelota. Jai-alai, związane z pelotą, jest również popularnym sportem i może być śledzone do trzynastego wieku Francji. Hiszpania osiągnęła również pewne sukcesy w biegach na średnich dystansach, golfie, koszykówce i piłce ręcznej, między innymi. W koszykówce Hiszpania zdobyła złoty medal na Mistrzostwach Świata FIBA 2006 w Japonii.

Galeria zdjęć

• 

  Rozwój europejskiej kultury megalitycznej

• 

  Królestwo Wizygotów do 500 r. C.E., przed inkorporacją królestwa Suevi

• 

  Kalifat Kordoby ok. 1000 r. w szczytowym okresie panowania Al.Mansur

• 

  Polityki iberyjskie ok. 1360

• .

  

  Mapa Cesarstwa Hiszpańskiego i Portugalskiego w okresie Unii Iberyjskiej pod rządami unii personalnej monarchów hiszpańskich (1580-.1640)

• 

  Mapa Europy w 1648r, po pokoju westfalskim. Szary obszar reprezentuje małe państwa niemieckie w ramach Świętego Cesarstwa Rzymskiego

• 

  Naveta des Tudons, na Menorce

• 

  Osady celtyckie w Galicji: Castro de Baroña

• 

  Aquedukt z Segovii

• 

  Alhambra, Granada

• 

  Vista del Santuario de Santa María Magdalena de Novelda, Hiszpania

• 

  Muzeum Guggenheima, Bilbao

• 

  Cabo Trafalgar w Kadyksie

• 

  Antequera, w Maladze

Noty

Wszystkie linki ponownie pobrane 14 grudnia 2019.

• Hiszpania CIA World Factbook
• Kultura Hiszpanii Countries and Their Cultures
• Hiszpania BBC Country Profiles
• Hiszpania The Economist