Inside Vera Wang’s New York Modernist Masterpiece

Inside Vera Wang’s New York Modernist Masterpiece

W pałacowej rezydencji Very Wang na Manhattanie w budynku Art Deco z 1929 roku jest 17 telewizorów, tak sławnych, że ktoś napisał o nich całą książkę. Wang mieszka tu od 2007 roku, ale to miejsce pojawiło się w jej osobistej historii na długo przedtem. „Moi rodzice mieszkali w tym apartamencie prawdopodobnie przez 30 lat” – mówi. „Tak wiele wschodów, tak wiele dni matki. . . . Zawsze trzymali pokój dla mojego brata i mnie – nawet jeśli byliśmy żonaci, lub starsi i samotni bez dat.”

View more

Wang, znana projektantka ślubna i przedsiębiorca modowy, miała wiele poprzednich domów: Pamięta paryskie pied-à-terre z wystrojem „bardzo pod wpływem apartamentu Coco Chanel w Ritzu”; opisuje tradycyjne rodzinne mieszkanie na ulicy od jej obecnego adresu, gdzie wychowała swoje dwie córki, Cecilię i Josephine. (Mają one teraz odpowiednio 29 i 26 lat, i obie mieszkają w centrum miasta.)

Ona opowiada to wszystko skulona na ogromnej, kremowej kanapie segmentowej. Nie jest pewna, ile ma sekcji, ani jak włączyć lub wyłączyć telewizor projekcyjny – wyznaje. „To jest inteligentny dom” – mówi – „ale czasami chciałabym móc po prostu zapalić światło”. Jej drobna sylwetka pływa w ogromnej koszuli z napisem BALENCIAGA wypisanym wielkimi literami w poprzek pleców. Na jej stopach są buty jej własnego projektu, pionowe sprawy, które są najwyraźniej do przemierzania tego domu o powierzchni 7,400 stóp kwadratowych.

GDY JEJ RODZICE MIESZKALI TUTAJ, w mieszkaniu panowała kultowa brytyjska atmosfera, z oprawionymi w skórę woluminami umieszczonymi w dostojnych regałach na książki i formalną jadalnią wyposażoną w wykwintne kryształy i porcelanę. Przestrzeń była podzielona na rzeczywiste pokoje – sześć pokoi dla personelu, sześć sypialni – i te pokoje miały rzeczywiste drzwi.

Nie znajdziesz śladu tego staroświeckiego wystroju tutaj teraz. Wang rozebrała ściany aż do wapienia, zburzyła listwy i zamieniła to miejsce w skrzyżowanie studia fotograficznego, galerii i białego pudełka. Podniosła stalowe drzwi do tej samej wysokości, co okna. „Chciałam czegoś egipskiego – czegoś w rodzaju wejścia do świątyń Abu Simbel, z pojedynczymi drzwiami obramowującymi moją rzeźbę Johna Chamberlaina”. Łaskawa biblioteka jej ojca stała się czarną komnatą, z jednym z 17 telewizorów – w tym momencie wyświetlającym Real Housewives of New Jersey – bezpośrednio naprzeciwko czaszki Damiena Hirsta.

„To wszystko było ćwiczeniem w całkowitym szaleństwie”, śmieje się, opisując renowację, która miała zakończyć wszystkie renowacje. „Wiedziałam, że robię coś naprawdę świętokradczego, ponieważ jest to budynek tak sławny architektonicznie. Jak można wziąć mieszkanie w budynku Rosario Candela z lat 20-tych i zrobić coś takiego? Jak można wjechać windą, którą moi rodzice wjeżdżali przez 30 lat i wejść w to otoczenie, w tę surową, zdyscyplinowaną estetykę? Naprawdę chciałem, żeby pokoje były jak studio, gdzie mógłbym przenosić rzeczy, jeśli bym chciał. Chciałem, żeby to było modułowe i ruchome.”

Oczywiście, taka transformacja nie nastąpiła z dnia na dzień. W rzeczywistości prace nad nim trwają już od 10 lat – co nie jest tak szalone, jak się wydaje, ponieważ, jak wyjaśnia Wang, „wolno ci remontować tylko od Dnia Pamięci do Dnia Pracy, więc w rzeczywistości było to dziewięć lat”. Niezależnie od tego, jak liczyć czas, jej sąsiedzi, jak sama przyznaje, nie byli zachwyceni tak radykalną przebudową. Wang zrezygnowała z kominków i wyrwała z korzeniami umywalki z ich szklanymi nogami Tiffany’ego. (Wang zachowała je w magazynie – gotowa, jak mówi, oddać je „komukolwiek, kto zamieszka tu po mnie.”)

Co skłoniło ją do podjęcia decyzji o wyrzuceniu nie tylko dziecka i wanny, ale także kończyn Tiffany’ego, na których stały? „Usłyszałam, jak mój przyjaciel Michael Chow, restaurator, powiedział coś naprawdę interesującego. Rozmawialiśmy o jego domu w Bel Air i powiedział: 'Po tym wszystkim, co przeszedłem, zdecydowałem, że w głębi serca jestem minimalistą’. To do mnie przemówiło. Pomyślałem, że może ja też jestem w głębi serca minimalistą.”

Rozmowa Wanga jest okraszona słynnymi towarzyszami i mentorami, zarówno żywymi, jak i zmarłymi. „Nazwałbym to mieszkanie współczesnym – nie brutalistycznym jak dom Ricka Owensa… . . . Wiesz, kiedy jesteś projektantem – i myślę, że Pierpaolo by się z tym zgodził – kiedy jesteś bardzo skupiony na swojej pracy, bardzo trudno jest skupić się również na sztuce i architekturze. . . . To znaczy, Karl nie miał zbyt wielu mebli. Szczerze mówiąc, w pewien sposób jestem dość blisko Ricka i Calvina. Widziałam wszystkie domy Calvina.” Czy myśli, że Klein zaaprobowałby to miejsce w jego obecnym wcieleniu? „Oczywiście, i on tu bywał,” mówi. „Ale znalazłby wadę w szczegółach – to znaczy, może każda klamka nie jest idealnie umieszczona?”

Wang upiera się, że chce, aby jej gang wpadał i jadł gdziekolwiek zechce – kogo obchodzi, że podchmielony gość rozleje Château Lafite na divan? Jej córka Cecilia pamięta niedawne przyjęcie z okazji Halloween, które było szaloną imprezą. „Podzieliliśmy pokoje na atrakcje – pokój karaoke, budkę fotograficzną” – mówi, wyjaśniając, jak nadmiar przestrzeni może w rzeczywistości oznaczać nadmiar zabawy. Josephine zgadza się, że to, co nazywa sanktuarium dla swojej mamy, jest „o wiele bardziej komfortowe, niż mogłoby się wydawać tylko patrząc na to. Jest niesamowicie przytulne.”

FAKTYCZNIE, mówi Wang, przestrzeń funkcjonuje idealnie dla sposobu, w jaki teraz żyjemy. „Nikt już nie robi formalnych jadalni – nie chcę tak żyć”, mówi. „Ja już tak żyłam.” Zamiast tego, jak mówi, ludzie mogą przyprowadzić swoje dzieci i zgromadzić się w kuchni i zjeść sushi. Dzisiaj są dwie plamy koloru, które przebijają tę przestrzeń olśniewająco białych szafek i urządzeń – talerz beżowych babeczek na blacie i futrzany kasztanowy pomeranian, malutki jak kot. To jest Lola – która, jak mówi Wang, „tak bardzo chce być kochana.”

Wejdź na oszałamiającą klatkę schodową i nagle twierdzenie Wanga o przywiązaniu do minimalizmu zostaje całkowicie zniszczone. Te dawne sypialnie zostały przekształcone w gigantyczną szafę – gargantuiczną garderobę przechowującą modę z ostatniego półwiecza. Tu są półki z czarnymi Comme des Garçons, które pamiętasz z czasów, gdy ta marka była sprzedawana tylko w starym Barneys w centrum miasta; tu są spodnie z brokatu Prady, których nie widziałaś od 25 lat – czyż nie posiadałaś kiedyś pasującej do nich torebki? Szuflady – uchwyty wydają się idealnie umieszczone – wysuwają się, odsłaniając ramkę za ramką okularów przeciwsłonecznych; szafki wypełnione są torebkami od Bottegi do Hermesa, od Chanel do Vuittona. Wszystko ma swoją historię: „Czy ja kupiłam tego Ricka w Hong Kongu? . . . Dostałam to od Kenzo w latach 70. na Place des Victoire! Romeo Gi-gli – on robił najlepsze legginsy. . . Wiem, że brzmię jak wariatka, ale to było moje życie.” Ona wzrusza ramionami. „Chyba jestem zbieraczką. Mam tony wczesnych Driesów i Demeulemeesterów. To jest jedyny w swoim rodzaju Azzedine! To jest Off-White! Mam trochę Gucci. Uwielbiam Givenchy Riccardo – to z jego pierwszej kolekcji! To są satynowe sandały Miu Miu – czy można nosić satynę na plażę? Mam cały świat Junya w kolorze khaki, nie wiem gdzie to jest – muszę to przeorganizować! To wszystko moje dzieci, a ja kocham moje dzieci.” Jesteś oszołomiona. „Vera, Vera, jak ty będziesz kiedykolwiek nosić te wszystkie rzeczy?” płaczesz. „Jeśli dożyjesz 10.000 lat, nigdy nie będziesz mogła tego wszystkiego nosić!”. She grins and says, „I think I am on my way to 10,000!”

Back downstairs, past the spectacular Christopher Wool graffiti painting that can hold its own against any TV screen, Wang admits that yes, okay, this is probably the only apartment in the building that looks anything like this. Mimo to, choć ślady dawnego życia mieszkania są niewidoczne dla wszystkich poza samą Wang, nie umniejsza to ich mocy. „Kiedy tu wędruję, odczuwam przejmującą atmosferę. To ten sam obszar, po którym chodziła moja mama” – mówi cicho. Gdyby mogli wrócić na jeden dzień, pytasz ją, co jej rodzice pomyśleliby o tym, co ich córka zrobiła z ich domem? Oboje byli wyrafinowanymi ludźmi” – mówi Wang – „i myślę, że zrozumieliby, że ich nie wyrzuciłam – że ich opłakuję i że to było coś w rodzaju mojego dorastania, próby życia bez nich”. W większości z nas jest ta część, która wciąż jest dzieckiem, ta część, która chce wrócić do domu. I to jest dla mnie dom.”

.