Kangur Fact Sheet
Kangur: ssak z rodziny Macropodidae.
Klasa: Mammalia
Infraklasa: Marsupialia
Order: Diprotodontia
Family: Macropodidae
Genus: Macropus
Kangury należą do rodziny Macropodidae, co w języku łacińskim oznacza „wielką stopę”. Jest to odniesienie do niezwykle dużych tylnych łap tego gatunku. Gatunki znane jako kangury są największymi zwierzętami w rodzaju Macropus.
Cztery gatunki powszechnie określane jako kangury to: kangur czerwony (Macropus rufus), kangur szary wschodni (Macropus giganteus), kangur szary zachodni (Macropus fuliginosus) i kangur antylopin (Macropus antilopinus).
Wielkość i waga:
Kangury są największymi na świecie ssakami z rodziny marsupials. A kangaroo może osiągnąć wysokość od 3 do 8 stóp i może ważyć od 40 do 200 funtów. Wschodni szary kangur jest najcięższym marsupialem na świecie, podczas gdy czerwony kangur jest największy. Czerwony kangur może ważyć 200 funtów i może mieć sześć stóp wysokości.
Wygląd:
Kangur ma potężne tylne nogi i duże stopy, a także duży muskularny ogon, aby utrzymać równowagę podczas ruchu. Kangury są jedynymi dużymi zwierzętami, które używają skakania jako podstawowego środka lokomocji. Samiec kangura może skakać na długość blisko 30 stóp i na wysokość do 10 stóp. Może osiągnąć prędkość do 40 mph.
Dieta:
Kangury są roślinożercami, które jedzą szeroką gamę roślin. Ich dieta różni się w zależności od gatunku. Zwierzę ma komorowy żołądek, podobny do tego u krów, aby pomóc w procesie trawienia. Kangury mają również wysoce wyspecjalizowane zęby. Jego siekacze są w stanie ciąć trawę i krzewy bardzo blisko ziemi, a zęby trzonowe są przeznaczone do rozdrabniania roślinności. Jego zęby trzonowe wypadają regularnie z powodu zużycia, które pochodzi z jego diety i są zastępowane nowymi zębami.
Gatunek ten ma niezwykłą praktykę jedzenia. Kangur wymiotuje trawę i krzewy, które już zjadł i przeżuwa je jeszcze raz przed połknięciem w celu ostatecznego strawienia. Kangur może przetrwać długie okresy bez picia wody, ponieważ jest nawadniany przez wilgoć zawartą w roślinności, którą spożywa.
Geografia:
Kangur jest endemiczny dla Australii. Gatunek ten występuje również na Tasmanii i pobliskich wyspach. Inne torbacze można znaleźć w niektórych częściach Azji i obu Ameryk, choć na kontynencie australijskim jest ich zdecydowanie najwięcej, zarówno pod względem liczby gatunków, jak i populacji.
Siedlisko:
Lasy i busz, a także łąki, sawanny, lasy i zarośla. Gatunek ten ma duże zdolności adaptacyjne i może z powodzeniem żyć w szerokim zakresie siedlisk.
Struktura społeczna:
Gatunek ten często żyje w dużych grupach zwanych mobami. Te tłumy mogą wahać się w liczbach wszędzie od małych grup do ponad stu kangurów. Kangur jest bardzo towarzyskim gatunkiem i często angażuje się w dotykanie nosem lub wąchanie, aby zbudować spójność w grupie.
Boxing między samcami w grupie jest używany do ustalenia dominacji. Dominujący samiec prowadzi tłum i ma wyłączny dostęp do samic do krycia.
Hodowla:
Dziecko kangura rodzi się dopiero po około miesięcznym okresie ciąży. Jak wszystkie torbacze, samica kangura ma worek, zwany marsupium. Natychmiast po urodzeniu noworodek – który rodzi się bezwłosy, ślepy i ma mniej niż cal długości – wpełza do woreczka, gdzie pielęgnuje się i kontynuuje rozwój. Młode kangurki pozostają w woreczku od 120 do 400 dni, w zależności od gatunku.
Nawet po wyjściu z woreczka, nadal żywi się matką przez około półtora roku. Samice produkują dwa różne rodzaje mleka, jedno dla noworodków, a drugie dla bardziej dojrzałych jajek. W okresach suszy samica kangura traci zdolność do zapłodnienia. Gdy niezbędne zasoby są ponownie dostępne dla populacji, samica odzyskuje zdolność do posiadania potomstwa. W dobrych warunkach samica rodzi co roku.
Zagrożenia:
Ludzie stanowią podstawowe zagrożenie dla kangurów, ponieważ polują na zwierzęta dla ich mięsa i skóry. Inne działania człowieka również stanowią zagrożenie dla kangurów. Wraz ze wzrostem aktywności ludzkiej, zmniejsza się siedlisko kangurów. Dlatego też konflikty na linii człowiek-kangur są częstsze. Na przykład, kangur jest bardziej prawdopodobne, że zostanie zaatakowany przez psa lub potrącony przez samochód, gdy ludzie rozszerzają się na siedliska kangurów.
Kangury mają do czynienia z kilkoma naturalnymi drapieżnikami, poza ludźmi i dzikimi psami zwanymi dingo. Upał, susza i głód z powodu zaniku siedlisk są jednymi z największych zagrożeń dla kangurów.
Stan ochrony:
IUCN klasyfikuje każdy gatunek kangura jako „najmniejszej troski”. Jednak utrata siedlisk i działalność człowieka doprowadziły do zmniejszenia wielkości populacji kilku gatunków.
Wysiłki na rzecz ochrony:
Kilka grup ochrony pracuje nad ochroną tych australijskich ikon, w tym San Diego Zoo Global, WWF i Bush Heritage Australia.
Bush Heritage Australia ma kangury na większości swoich rezerwatów i właściwości partnerstwa. Pomagają one kangurom poprzez zmniejszenie konkurencji, np. poprzez usuwanie zwierząt i kontrolowanie zdziczałych roślinożerców. Kontrolują również zdziczałe drapieżniki. Na wielu swoich włościach usuwają sztuczne punkty nawadniania, aby przywrócić krajobraz, w tym liczbę kangurów, do bardziej naturalnego poziomu.
.