Marszałek Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych
Znajdź źródła: „Speaker of the United States House of Representatives” – wiadomości – gazety – książki – scholar – JSTOR (marzec 2020) (Learn how and when to remove this template message)
Pierwszy spiker Izby, Frederick Muhlenberg z Pensylwanii, został wybrany na to stanowisko 1 kwietnia 1789 roku, w dniu, w którym Izba zorganizowała się na początku I Kongresu. W latach 1789-1791 (1. Kongres) i 1793-1795 (3. Kongres) pełnił funkcję mówcy przez dwie kolejne kadencje.
Jako że Konstytucja nie określa obowiązków mówcy, jego rola została w dużej mierze ukształtowana przez tradycje i zwyczaje, które ewoluowały z czasem. Uczeni są podzieleni co do tego, czy pierwsi mówcy odgrywali w dużej mierze rolę ceremonialną i bezstronną, czy też byli bardziej aktywnymi aktorami partyzanckimi.
Stanowisko partyzanckie od samego początku swojego istnienia, funkcja mówcy zaczęła zyskiwać na sile w rozwoju legislacyjnym za czasów Henry’ego Claya (1811-1814, 1815-1820 i 1823-1825). W przeciwieństwie do wielu swoich poprzedników, Clay uczestniczył w wielu debatach i używał swoich wpływów, by doprowadzić do uchwalenia popieranych przez siebie aktów prawnych – na przykład deklaracji wojny 1812 roku i różnych ustaw związanych z planem gospodarczym Claya „American System”. Co więcej, kiedy żaden z kandydatów nie uzyskał większości w Kolegium Elektorskim w wyborach prezydenckich w 1824 roku, co spowodowało, że prezydent został wybrany przez Izbę, marszałek Clay poparł Johna Quincy Adamsa zamiast Andrew Jacksona, zapewniając w ten sposób zwycięstwo Adamsa. Po odejściu Claya na emeryturę w 1825 r. władza marszałka ponownie zaczęła słabnąć, mimo że wybory marszałka stawały się coraz bardziej zażarte. Wraz ze zbliżającą się wojną secesyjną kilka frakcji wystawiło własnych kandydatów, co często utrudniało jakiemukolwiek kandydatowi zdobycie większości. Na przykład w 1855 i 1859 roku rywalizacja o stanowisko mówcy trwała dwa miesiące, zanim Izba osiągnęła wynik. W tym okresie marszałkowie mieli tendencję do bardzo krótkich kadencji. Na przykład od 1839 do 1863 roku było jedenastu mówców, z których tylko jeden sprawował swój urząd dłużej niż jedną kadencję. Jak dotąd James K. Polk jest jedynym mówcą Izby, który został później wybrany na prezydenta Stanów Zjednoczonych.
Pod koniec XIX wieku urząd mówcy zaczął się przekształcać w bardzo potężny. W tym czasie jednym z najważniejszych źródeł władzy mówcy była jego pozycja jako przewodniczącego Komisji Regulaminowej, która po reorganizacji systemu komisji w 1880 roku stała się jedną z najpotężniejszych stałych komisji Izby. Ponadto kilku mówców stało się czołowymi postaciami w swoich partiach politycznych; przykładem mogą być Demokraci Samuel J. Randall, John Griffin Carlisle i Charles F. Crisp oraz Republikanie James G. Blaine, Thomas Brackett Reed i Joseph Gurney Cannon.
Władza mówcy została znacznie powiększona podczas kadencji Republikanina Thomasa Bracketta Reeda (1889-1891, 1895-1899). „Czar Reed”, jak nazywali go jego przeciwnicy, dążył do zakończenia obstrukcji projektów ustaw przez mniejszość, w szczególności poprzez przeciwdziałanie taktyce znanej jako „znikające kworum”. Odmawiając głosowania nad wnioskiem, mniejszość mogła zapewnić, że kworum nie zostanie osiągnięte, a wynik głosowania będzie nieważny. Reed oświadczył jednak, że członkowie, którzy byli w izbie, ale odmówili głosowania, nadal będą się liczyć do celów określenia kworum. Dzięki tym i innym orzeczeniom Reed zapewnił, że Demokraci nie mogli zablokować republikańskiej agendy.
Prezydencka prezydencja osiągnęła swoje apogeum podczas kadencji republikanina Josepha Gurneya Cannona (1903-1911). Cannon sprawował nadzwyczajną kontrolę nad procesem legislacyjnym. Ustalał porządek dzienny obrad Izby, mianował członków wszystkich komisji, wybierał przewodniczących komisji, kierował Komisją Regulaminową i decydował, która komisja rozpatrywała każdy projekt ustawy. Energicznie wykorzystywał swoje uprawnienia, aby zapewnić, że republikańskie projekty zostaną przyjęte przez Izbę. Jednak w 1910 roku Demokraci i kilku niezadowolonych Republikanów połączyło siły, by pozbawić Cannona wielu uprawnień, w tym możliwości mianowania członków komisji i przewodniczenia Komisji Regulaminowej. Piętnaście lat później marszałek Nicholas Longworth przywrócił wiele, ale nie wszystkie, z utraconych wpływów tego stanowiska.
Jednym z najbardziej wpływowych mówców w historii był demokrata Sam Rayburn. Rayburn był najdłużej urzędującym mówcą w historii, piastując urząd w latach 1940-1947, 1949-1953 i 1955-1961. Pomógł nadać kształt wielu ustawom, pracując po cichu w tle z komisjami Izby. Pomógł również zapewnić przejście kilku krajowych środków i programów pomocy zagranicznej, za którymi opowiadali się prezydenci Franklin D. Roosevelt i Harry Truman.
Następca Rayburna, demokrata John W. McCormack (sprawował urząd w latach 1962-1971), był nieco mniej wpływowym mówcą, szczególnie z powodu niezgody młodszych członków Partii Demokratycznej. W połowie lat 70. władza mówcy ponownie wzrosła pod rządami Demokraty Carla Alberta. Komisja Regulaminowa przestała być pół-niezależnym panelem, jak to miało miejsce od 1910 roku. Zamiast tego ponownie stała się ramieniem kierownictwa partii. Co więcej, w 1975 roku speaker uzyskał prawo do mianowania większości członków Komisji Regulaminowej. W międzyczasie ograniczono władzę przewodniczących komisji, co jeszcze bardziej zwiększyło względny wpływ mówcy.
Następca Alberta, demokrata Tip O’Neill, był prominentnym mówcą ze względu na swój publiczny sprzeciw wobec polityki prezydenta Ronalda Reagana. O’Neill jest najdłużej urzędującym mówcą, od 1977 do 1987 roku. Sprzeciwiał się Reaganowi w sprawie programów krajowych i wydatków na obronę. Republikanie uczynili z O’Neilla cel swoich kampanii wyborczych w 1980 i 1982 roku, ale Demokratom udało się utrzymać większość w obu latach.
Role partii odwróciły się w 1994 roku, kiedy to po czterdziestu latach spędzonych w mniejszości Republikanie odzyskali kontrolę nad Izbą dzięki „Kontraktowi z Ameryką”, pomysłowi zainicjowanemu przez Whipa Mniejszości Newta Gingricha. Marszałek Gingrich regularnie ścierał się z demokratycznym prezydentem Billem Clintonem, co doprowadziło do zamknięcia rządu federalnego Stanów Zjednoczonych w 1995 i 1996 r., w którym Clinton był w dużej mierze postrzegany jako zwycięzca. To i kilka innych kontrowersji znacznie osłabiło pozycję Gingricha, który w 1997 r. stanął w obliczu buntu swoich zwolenników. Po tym, jak w 1998 roku republikanie stracili mandaty w Izbie (choć zachowali większość), nie ubiegał się o trzecią kadencję na stanowisku spikera. Jego następca, Dennis Hastert, został wybrany jako kandydat kompromisowy, ponieważ inni republikanie w kierownictwie byli bardziej kontrowersyjni. Hastert odegrał znacznie mniej znaczącą rolę niż inni współcześni mówcy, pozostając w cieniu lidera większości Izby Toma DeLaya i prezydenta George’a W. Busha. Republikanie wyszli z wyborów w 2000 roku z jeszcze mniejszą większością, ale w 2002 i 2004 roku osiągnęli niewielkie zyski. Okresy 2001-2002 i 2003-2007 były pierwsze razy od 1953-1955, że był jednopartyjny przywództwa republikańskiego w Waszyngtonie, przerwane od 2001 do 2003 jako senator Jim Jeffords z Vermont opuścił Partię Republikańską, aby stać się niezależny i caucused z Demokratami Senatu, aby dać im 51-49 majority.
W 2006 midterm elections, Demokraci zdobyli większość w Izbie. Nancy Pelosi została mówcą, gdy 110. Kongres zebrał się 4 stycznia 2007 roku, co uczyniło ją pierwszą kobietą na tym stanowisku. Po wyborze Baracka Obamy na prezydenta i zdobyciu przez Demokratów większości w obu izbach Kongresu, Pelosi została pierwszym mówcą od czasów Toma Foleya, który sprawował ten urząd w czasie jednopartyjnego przywództwa Demokratów w Waszyngtonie. Podczas 111 Kongresu, Pelosi była siłą napędową kilku głównych inicjatyw Obamy, które okazały się kontrowersyjne, a Republikanie prowadzili kampanię przeciwko ustawodawstwu Demokratów, organizując objazd autobusów „Fire Pelosi” i odzyskali kontrolę nad Izbą w wyborach w połowie kadencji w 2010 r.
John Boehner został wybrany na mówcę, gdy 112 Kongres zebrał się 5 stycznia 2011 r., a następnie został wybrany ponownie dwukrotnie, na początku 113 i 114 Kongresu. W obu przypadkach jego pozostanie na stanowisku było zagrożone z powodu odejścia kilku członków z jego własnej partii, którzy zdecydowali się na niego nie głosować. Kadencja Boehnera jako spikera, która zakończyła się jego rezygnacją z członkostwa w Kongresie w październiku 2015 r., była naznaczona licznymi potyczkami z konserwatystami z jego własnej partii, dotyczącymi m.in. programu „Obama Care”, środków na życie i innych kwestii politycznych. Ta wewnątrzpartyjna niezgoda była kontynuowana pod następcą Boehnera, Paulem Ryanem.
Po wyborach śródterminowych w Kongresie w 2018 roku, w których wybrano większość Partii Demokratycznej w Izbie Reprezentantów, Nancy Pelosi została wybrana na marszałka, gdy 116 Kongres zwołał się 3 stycznia 2019 roku. Kiedy lider republikanów John Boehner zastąpił ją jako Speaker w 2011 roku, Pelosi pozostała liderem Partii Demokratycznej w Izbie Reprezentantów i służyła jako lider mniejszości Izby przez osiem lat, zanim poprowadziła swoją partię do zwycięstwa w wyborach w 2018 roku. Oprócz bycia pierwszą kobietą, która sprawowała ten urząd, Pelosi stała się pierwszym Speakerem, który powrócił do władzy od czasów Sama Rayburna w latach 50. XX wieku.
Notable electionsEdit
Historycznie, było kilka kontrowersyjnych wyborów na stanowisko mówcy, takich jak konkurs z 1839 roku. W tym przypadku, mimo że 26 Kongres Stanów Zjednoczonych został zwołany 2 grudnia, Izba nie mogła rozpocząć wyborów na mówcę aż do 14 grudnia z powodu sporu wyborczego w New Jersey, znanego jako „wojna o szeroką pieczęć”. Dwie rywalizujące ze sobą delegacje, jedna Whigów, a druga Demokratów, zostały poświadczone jako wybrane przez różne gałęzie rządu New Jersey. Problem potęgował fakt, że wynik sporu miał zadecydować o tym, czy większość utrzymają Whigowie czy Demokraci. Żadna ze stron nie zgodziła się na przeprowadzenie wyborów na mówcę z udziałem delegacji partii przeciwnej. W końcu zgodzono się wykluczyć obie delegacje z wyborów i 17 grudnia ostatecznie wybrano mówcę.
Do kolejnej, bardziej długotrwałej walki doszło w 1855 roku w 34. Kongresie Stanów Zjednoczonych. Stara Partia Whigów rozpadła się, ale nie pojawiła się żadna partia, która mogłaby ją zastąpić. Kandydaci sprzeciwiający się Demokratom startowali pod zdumiewającą różnorodnością etykiet, takich jak Whig, Republikanin, Amerykanin (Know Nothing) czy po prostu „Opozycja”. Zanim Kongres zebrał się w grudniu 1855 roku, większość mieszkańców północy skupiła się wokół republikanów, podczas gdy większość mieszkańców południa i kilku z północy używało etykietki Amerykanów lub Nie Wiem Nic. Przeciwnicy Demokratów posiadali większość w Izbie, a skład partyjny 234 reprezentantów to 83 Demokratów, 108 Republikanów i 43 Niewiedzących Nic (głównie południowych opozycjonistów). Mniejszość demokratyczna nominowała Williama Alexandra Richardsona z Illinois na mówcę, ale z powodu nieufności między sekcjami, różni opozycjoniści nie byli w stanie zgodzić się na jednego kandydata na mówcę. Republikanie poparli Nathaniela Prentice’a Banksa z Massachusetts, który został wybrany jako zwolennik ruchu Know Nothing, ale teraz w dużej mierze utożsamiał się z Republikanami. Południowe ugrupowanie Know Nothing poparło najpierw Humphreya Marshalla z Kentucky, a następnie Henry’ego M. Fullera z Pensylwanii. Głosowanie trwało prawie dwa miesiące i żaden z kandydatów nie był w stanie zapewnić sobie większości głosów, aż w końcu uzgodniono, że mówca zostanie wybrany większością głosów i wybrano Banksa. Izba stanęła przed podobnym dylematem, gdy 36. Kongres zebrał się w grudniu 1859 roku. Mimo że republikanie mieli większość, kandydat republikanów, John Sherman, był nie do przyjęcia dla południowych opozycjonistów ze względu na swoje antyniewolnicze poglądy i po raz kolejny Izba nie była w stanie wybrać mówcy. Po tym, jak demokraci sprzymierzyli się z południowymi opozycjonistami i prawie wybrali opozycjonistę z Karoliny Północnej, Williama N. H. Smitha, Sherman ostatecznie wycofał się na rzecz kompromisowego kandydata Williama Penningtona z New Jersey, byłego Whiga o niejasnych lojalnościach partyzanckich, który ostatecznie został wybrany na mówcę 1 lutego 1860 roku.
Ostatni raz wybory na mówcę przekroczyły jedną kartę do głosowania w grudniu 1923 roku na początku 68. kadencji Kongresu, kiedy republikanin Frederick H. Gillett potrzebował dziewięciu kart do głosowania, by wygrać reelekcję. Postępowi Republikanie odmówili poparcia Gilletta w pierwszych ośmiu głosowaniach. Dopiero po zdobyciu ustępstw od liderów konferencji republikańskiej (miejsce w Komitecie Reguł Izby i zobowiązanie, że żądane zmiany reguł Izby będą rozpatrywane) zgodzili się go poprzeć.
W 1997 roku kilku republikańskich liderów kongresowych próbowało zmusić marszałka Newta Gingricha do rezygnacji. Jednak Gingrich odmówił, ponieważ wymagałoby to nowych wyborów na mówcę, co mogłoby doprowadzić do Demokratów wraz z rozbieżnymi Republikanami głosującymi na Demokratę Dicka Gephardta (ówczesnego lidera mniejszości) jako mówcę. Po wyborach w połowie kadencji w 1998 roku, w których Republikanie stracili mandaty, Gingrich nie ubiegał się o reelekcję. Kolejne dwie postacie w hierarchii przywództwa republikanów w Izbie, lider większości Richard Armey i przewodniczący większości Tom DeLay, nie zdecydowały się ubiegać o ten urząd. Przewodniczący House Appropriations Committee, Bob Livingston, zgłosił swoją kandydaturę na mówcę, która nie spotkała się z żadnym sprzeciwem, co uczyniło go speaker-designate. Ujawniono wówczas, przez samego Livingstona, który publicznie krytykował krzywoprzysięstwo prezydenta Billa Clintona podczas jego procesu o molestowanie seksualne, że zaangażował się on w pozamałżeński romans. Zdecydował się zrezygnować z członkostwa w Izbie, mimo że lider Demokratów Gephardt namawiał go do pozostania w Izbie. Następnie na stanowisko spikera został wybrany główny zastępca Whipa Dennis Hastert. Republikanie zachowali większość w wyborach w latach 2000, 2002 i 2004.
Demokraci zdobyli większość miejsc w wyborach w połowie kadencji w 2006 roku. W dniu 16 listopada 2006 roku, Nancy Pelosi, który był wtedy liderem mniejszości, został wybrany jako speaker-designate przez Demokratów Izby. Kiedy 4 stycznia 2007 roku zebrał się 110. Kongres, została wybrana na 52. mówcę stosunkiem głosów 233-202, stając się pierwszą kobietą wybraną na mówcę Izby. Pelosi pozostała mówcą przez 111. Kongres.
Ostatnie wybory na mówcę (2021)Edytuj
Najnowsze wybory na mówcę Izby odbyły się 3 stycznia 2021 r., w dniu otwarcia 117. Kongresu Stanów Zjednoczonych, dwa miesiące po wyborach do Izby w 2020 r., w których Demokraci zdobyli większość miejsc. Dotychczasowa przewodnicząca, Demokratka Nancy Pelosi, uzyskała niewielką większość z 427 oddanych głosów i została wybrana na czwartą (drugą z rzędu) kadencję. Otrzymała 216 głosów do 209 głosów republikanina Kevina McCarthy’ego, przy czym dwa głosy trafiły do innych osób; również trzech przedstawicieli odpowiedziało obecnych, gdy ich nazwiska zostały wywołane.
.