Presidential Powers

Presidential Powers

Related Videos:

• The American System of Government: Podział władzy

• Kongresowe i prezydenckie uprawnienia wojenne w świetle Konstytucji USA

.

Terminy:

Appointments Clause:
Art. II, sekcja 2, klauzula 2 przyznaje Prezydentowi prawo do „mianowania ambasadorów, innych ministrów i konsulów, sędziów Sądu Najwyższego i wszystkich innych urzędników Stanów Zjednoczonych Kongres może na mocy ustawy powierzyć mianowanie takich niższych urzędników … wyłącznie Prezydentowi.” Innymi słowy, Prezydentowi przyznano szerokie uprawnienia do mianowania, a uprawnienia nieprzyznane Prezydentowi, które pozostają w gestii Kongresu, mogą zostać powierzone Prezydentowi na mocy aktu Kongresu.

Traktat:
Umowa zawarta między dwoma lub więcej niezależnymi narodami w celu zapewnienia dobra publicznego…umowa między dwoma narodami. Black’s Law Dictionary, 6th Ed., West Publishing Co., 1990.

Weto kieszonkowe:
Uprawnienie prezydenta do zawetowania ustawy jest ograniczone w czasie. Jeśli Kongres nie obraduje, a prezydent nie zawetuje ustawy w sposób aktywny, lecz raczej „włoży ją do kieszeni”, po 10 dniach ustawa zostaje automatycznie zawetowana. Jeśli, z drugiej strony, Kongres odbędzie sesję pod koniec tych dziesięciu dni, możliwość zawetowania przez Prezydenta wygaśnie i ustawa stanie się obowiązującym prawem.

Artykuł II Konstytucji powierza uprawnienia władzy wykonawczej Prezydentowi Stanów Zjednoczonych i szczegółowo określa kompetencje tego urzędu. Krótko mówiąc, władza wykonawcza jest odpowiedzialna za wprowadzanie w życie praw uchwalonych przez władzę ustawodawczą i upewnianie się, że prawa są przestrzegane. Obowiązki te najlepiej podzielić na dwa oddzielne obszary – Sprawy Wewnętrzne i Politykę Zagraniczną.

Sprawy Wewnętrzne

Klauzula Mianowania daje władzy wykonawczej i Prezydentowi, a nie Kongresowi, prawo do mianowania urzędników federalnych. Prezydent ma prawo do mianowania sędziów federalnych, ambasadorów i innych „głównych urzędników” Stanów Zjednoczonych, z zastrzeżeniem potwierdzenia przez Senat takich nominacji. „Główni urzędnicy” obejmują tu ambasadorów i członków gabinetu. Chociaż Senat może zdecydować o niepotwierdzeniu nominacji prezydenckiej, Kongres nie może ograniczyć ani wyeliminować uprawnień Prezydenta do dokonywania nominacji.

PRZYKŁAD: Członek Sądu Najwyższego postanawia ustąpić, aby na starość spędzać więcej czasu z rodziną. Puste miejsce zostaje wypełnione przez prezydenta, który mianuje nowego sędziego. Mianowanie to podlega jednak zatwierdzeniu przez Senat.

Uprawnienie do mianowania „niższych urzędników”, o którym mowa w Artykule II, przysługuje Prezydentowi jedynie za zgodą Kongresu. Chociaż Kongres nie może sam korzystać z uprawnień do dokonywania takich nominacji, to jednak może powierzyć to uprawnienie władzy sądowniczej lub urzędnikom Gabinetu. W sprawie Morrison v. Olson, 487 U.S. 654 (1988), Sąd Najwyższy sprecyzował granicę między głównymi urzędnikami a urzędnikami niższego szczebla, pozostawiając w zasadzie tylko członków Gabinetu, sędziów federalnych i ambasadorów w wyższej kategorii. Ważnym przykładem stanowiska „podrzędnego oficera” jest stanowisko Niezależnego Doradcy (specjalnego oskarżyciela), co oznacza, że Kongres może nadać sądownictwu prawo do powoływania Niezależnych Doradców, zapewniając bezstronność w przypadku pojawienia się kwestii dotyczących władzy wykonawczej. Inne przykłady „niższych urzędników” obejmują urzędników sądów okręgowych i federalnych nadzorców wyborczych.

PRZYKŁAD: Wyobraźmy sobie, że prezydent jest oskarżony o jakieś wykroczenie. Kongres może powierzyć sądom federalnym prawo do powołania specjalnego prokuratora, a sąd może następnie powołać specjalnego prokuratora do zbadania zarzutów postawionych prezydentowi. Niezależność od władzy wykonawczej jest tu kluczowa, aby uniknąć wszelkich pozorów niestosowności.

Wraz z uprawnieniem do powoływania przychodzi uprawnienie do usuwania. Z wyjątkiem sytuacji, w których jest ono ustawowo ograniczone, Prezydent może usunąć każdego funkcjonariusza władzy wykonawczej. Kongres nie może całkowicie zapobiec usunięciu, ale może je ograniczyć, wymagając wykazania ważnego powodu, pod warunkiem, że urząd, z którego dana osoba jest zwalniana, jest urzędem, w którym pożądana jest pewna doza niezależności od Prezydenta. Na przykład, uprawnienia Prezydenta do usuwania członków gabinetu nie mogą być ograniczone przez Kongres, ponieważ niezależność od Prezydenta nie jest pożądana na tych stanowiskach.

Morrison miał wpływ również na tę kwestię, w wyniku czego nawet prawo do usuwania urzędników czysto wykonawczych może być ograniczone przez Kongres, o ile nałożone ograniczenia nie kolidują z wykonywaniem przez Prezydenta jego konstytucyjnych obowiązków.

Skoro więc Kongres może ograniczyć prawo Prezydenta do usuwania urzędników władzy wykonawczej, to czy sam Kongres może usuwać ludzi z tych stanowisk? W sprawie Bowsher v. Synar, 478 U.S. 714 (1986) wyjaśniono, że Kongres nie może tego zrobić.

W sprawie Bowsher, w wyniku podjętej przez Kongres próby zmniejszenia federalnych deficytów budżetowych, Kongres nadał Generalnemu Kontrolerowi Kompetencji pewne uprawnienia wykonawcze. Wcześniejsze ustawodawstwo już dawało Kongresowi prawo do usunięcia Comptroller’a z różnych powodów, ale ponieważ Kongres nadał teraz temu stanowisku pewne uprawnienia wykonawcze, Sąd uchylił odpowiedni przepis ustawy. Tak więc, Bowsher mówi nam, że Kongres nie może zachować prawa do usunięcia z jakiegokolwiek powodu jakiegokolwiek urzędnika wykonawczego. To uprawnienie pozostaje w gestii władzy wykonawczej i Prezydenta.

PRZYKŁAD: Kongres decyduje, że jego uprawnienia do wypowiadania wojny byłyby zagrożone, gdyby nasz Sekretarz Obrony nie spełniał określonych standardów działania. Kongres uchwala więc statut wymagający od Sekretarza Obrony, aby co roku stawiał się przed Kongresem i wyjaśniał, co zrobił, aby poprawić gotowość naszego narodu na czas wojny. Statut przewiduje, że jeżeli w którymkolwiek roku Sekretarz nie dokona zadowalających ulepszeń, Kongres może głosować nad usunięciem Sekretarza. Ponieważ Sekretarz Obrony jest stanowiskiem gabinetowym podległym Prezydentowi jako głównodowodzącemu sił zbrojnych, statut byłby niekonstytucyjnym wykonaniem władzy.

Impeachment

Prezydent i inni oficerowie wykonawczy mogą jednak zostać usunięci z urzędu przez Kongres na mocy prawa do impeachmentu. Impeachment sam w sobie nie usuwa osoby z urzędu. Zamiast tego, Izba Reprezentantów głosuje nad impeachmentem. Jeśli głosowanie przejdzie, odbywa się proces w Senacie i tylko wtedy, gdy Senat wyda wyrok skazujący, urzędnik zostaje usunięty z urzędu. Głosowanie w Izbie wymaga zwykłej większości głosów. Skazanie przez Senat wymaga większości 2/3 głosów, aby przejść.

Podczas gdy Kongres może postawić w stan oskarżenia, a następnie usunąć Prezydenta, Prezydent cieszy się pewnymi immunitetami od oskarżenia. Jeśli chodzi o pozwy cywilne o odszkodowanie pieniężne za jakiekolwiek działania Prezydenta w czasie sprawowania urzędu, Prezydent jest całkowicie zwolniony z odpowiedzialności. W sprawie Clinton v. Jones, 117 S. Ct. 1636 (1997), wyjaśniono, że Prezydentowi nie przysługuje absolutnie żaden immunitet w przypadku działań innych niż prezydenckie. Prezydent nie tylko został pozwany przez Paulę Jones, ale Sąd odmówił przyznania mu nawet tymczasowego immunitetu, który pozwoliłby prezydentowi odłożyć obronę do czasu zakończenia kadencji. Przesłanka stojąca za immunitetem – zapewnienie, że Prezydent nie musi obawiać się osobistej odpowiedzialności za działania podejmowane w czasie sprawowania urzędu – była według Sądu całkowicie nie do zastosowania. Czynności dokonane przed objęciem urzędu Prezydenta również nie są objęte ochroną przed pozwem.

PRZYKŁAD: Załóżmy, że Prezydent, wiele lat przed objęciem urzędu, jest zaangażowany w transakcję dotyczącą nieruchomości w swoim rodzinnym stanie. Podczas sprawowania urzędu prezydenckiego wychodzą na jaw fakty wskazujące na to, że mógł on dopuścić się oszustwa w ramach tej transakcji. Chociaż obrona przed pozwem odbierze mu czas, który może poświęcić swojemu urzędowi, nie jest on ani odporny na pozew, ani nie może odroczyć procesu.

Prezydentowi przysługuje przywilej wykonawczy obejmujący dokumenty i dyskusje prezydenckie, który zapewnia dalszą ochronę i możliwość odmowy ujawnienia, chociaż przywilej ten będzie czasami ustępował innym nadrzędnym interesom rządowym. W sprawie U.S. v. Nixon, 418 U.S. 683 (1974), otrzymaliśmy jedyną decyzję Sądu Najwyższego, która wyznacza granice tego przywileju. Stwierdzono tam, że o tym, czy przywilej ma zastosowanie, czy nie, decyduje Sąd, a nie Prezydent, oraz że ze względu na potrzebę pełnego opracowania faktów istotnych dla procesu karnego, przywilej został przeważony przez potrzebę pełnego ujawnienia faktów w tej sprawie, a ujawnienia nie można było uniknąć.

Power to Pardon

Finally, Article II, Section 2, clause 1 grants the President „Power to grant Reprieves and Pardons for Offenses against the United States, except in Cases of Impeachment.” Oznacza to, że Prezydent może ułaskawić kogoś, kto został oskarżony lub skazany za przestępstwo federalne, ale nie ma takiej władzy w odniesieniu do naruszenia prawa stanowego lub przestępstw cywilnych, w przeciwieństwie do przestępstw kryminalnych.

PRZYKŁAD: Frank dorastał z człowiekiem, który jest teraz prezydentem Stanów Zjednoczonych. Chociaż nie byli ze sobą blisko, Frank jest pewien, że prezydent będzie o nim pamiętał i pomoże mu. W końcu Frank pomógł mu wyjść z trudnej sytuacji w liceum, bez czego prezydent prawdopodobnie nigdy nie uzyskałby dyplomu. Pomoc, której potrzebuje Frank, dotyczy skazania za napaść i gwałt w Kansas, za co Frank uważa, że odsiedział już wystarczająco dużo. W jakiś sposób udaje mu się namówić prezydenta do rozmowy telefonicznej, aby osobiście poprosić o ułaskawienie. Nie trzeba dodawać, że prezydent jest bardziej niż szczęśliwy, mówiąc Frankowi, że pomógłby mu, gdyby mógł, ale niestety nie ma uprawnień do ułaskawienia nikogo, kto został skazany za przestępstwo stanowe. „

Polityka zagraniczna

Oprócz nadania Prezydentowi pewnych uprawnień dotyczących spraw wewnętrznych, Artykuł II przyznaje Prezydentowi szerokie uprawnienia w zakresie polityki zagranicznej. Dwa najważniejsze sposoby ustanawiania polityki zagranicznej to traktaty i umowy wykonawcze, które działają inaczej w odniesieniu do praw stanowych i federalnych oraz Konstytucji.

Art. II, Sekcja 2, Klauzula 2 przyznaje Prezydentowi „Prawo, przez i za radą i zgodą Senatu, do zawierania traktatów” do czasu ich zatwierdzenia, gdy zostaną ratyfikowane większością 2/3 głosów Senatu.

Umowy wykonawcze nie są autoryzowane konstytucyjnie, ale mimo to uznaje się, że mieszczą się w zakresie uprawnień przyznanych Prezydentowi. Najbardziej oczywistą różnicą między traktatem a umową wykonawczą jest to, że umowy wykonawcze nie wymagają zgody Senatu, ponieważ wymóg ten wynika z konstytucyjnego przyznania władzy do zawierania traktatów. Nie jest to niebezpieczne obejście Konstytucji, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Istnieją zasadnicze różnice między mocą i siłą traktatu a mocą umowy wykonawczej. Różnice te zostały przeanalizowane w tabeli na końcu tej sekcji:

Jaka jest korzyść w tym, że Prezydent stara się o zgodę Senatu i zawiera traktat, a nie Umowę Wykonawczą? Tylko traktat może pokonać wszelkie istniejące prawo federalne i to właśnie ta moc traktatu sprawia, że konieczna jest zgoda Senatu.

Zauważmy, że w żadnym wypadku prawo stanowe nie będzie kolidować z warunkami traktatu lub Umowy Wykonawczej. Gdyby było inaczej, stany mogłyby skutecznie unieważnić uprawnienia Prezydenta do prowadzenia polityki zagranicznej, ponieważ wszelkie umowy z obcymi narodami, z którymi dany stan się nie zgadzał, mogłyby zostać zasadniczo unieważnione przez poszczególne stany.

PRZYKŁAD: Prezydent zawiera traktat z Chinami, który zostaje ratyfikowany przez Senat. Traktat przewiduje, częściowo, że towary eksportowane z Chin do USA będą opodatkowane szczególnie niską stawką podatku importowego, w zamian za co towary wysyłane z USA do Chin będą wchodziły do chińskiego strumienia handlowego bez nałożenia podatku importowego. Załóżmy, że wiele stanów mogłoby teraz uchwalić prawa, które nakładałyby wysokie podatki importowe na chińskie towary. Stany Zjednoczone jako całość nie wywiązywałyby się ze swoich zobowiązań, a zdolność Prezydenta do zawierania umów z obcymi narodami byłaby poważnie zagrożona.

Oprócz uprawnień do zawierania traktatów i umów wykonawczych, Artykuł II nadaje Prezydentowi tytuł „Głównodowodzącego Armii i Marynarki Wojennej”. Tak więc, chociaż tylko Kongres jest uprawniony do formalnego wypowiedzenia wojny, nie brakuje kontrowersji dotyczących możliwości zaangażowania przez Prezydenta sił zbrojnych za granicą w przypadku braku takiej deklaracji Kongresu.

Niektóre obszary są jasne, jak na przykład uprawnienie Prezydenta do zaangażowania naszych sił zbrojnych w celu obrony przed nagłym atakiem. Zob. Prize Cases, 67 U.S. 635 (1863). Jasne jest również, że Kongres może z wyprzedzeniem przekazać Prezydentowi swoje uprawnienia, które będą wykonywane według jego uznania, o ile delegacja nie jest zbyt szeroka. Nie jest jednak jasne, jakie są uprawnienia Prezydenta do zobowiązania się do uderzenia wyprzedzającego przed przewidywanym atakiem wroga lub do zaangażowania wojsk w obronę naszych sojuszników przed nagłym atakiem.

Wreszcie, Prezydent ma prawo zawetować każdą ustawę Kongresu. Ustawa zawetowana przez prezydenta może zostać uchwalona tylko większością 2/3 głosów każdej z izb Kongresu, niezależnie od tego, czy prezydent zawetował ustawę aktywnie, czy za pomocą weta kieszonkowego.

Powiązane filmy:

• Amerykański system rządowy: Separation of Powers

• Congressional and Presidential War Powers under the US Constitution