Słuchaj najlepszej światowej poezji czytanej na głos.
Pope urodził się w katolickiej rodzinie w 1688 roku, roku Chwalebnej Rewolucji, kiedy katolicy nie mogli mieszkać w Londynie – centrum życia literackiego – ani uczęszczać na uniwersytet. W wieku dwunastu lat zachorował na gruźliczą chorobę kręgosłupa, która zahamowała jego wzrost i zrujnowała zdrowie. Sir Joshua Reynolds powiedział później: „Miał około czterech stóp sześć cali wysokości, był bardzo garbaty i zdeformowany”. Jak napisał Pope: „This long disease, my life”.
Despite – a może z powodu – tych wad, Pope stał się pierwszym poetą, który zarabiał na życie wyłącznie poprzez pisanie. W dużej mierze samouk, już w wieku nastoletnim wykazał się przedwczesną zdolnością metryczną, a jego Essay in Criticism (1711) zwrócił na niego uwagę wpływowego kręgu wokół Addisona. Zaprzyjaźnił się ze starszym dramaturgiem Williamem Wycherleyem, który wprowadził go w londyńskie życie, a Pope został później członkiem Scriblerus Club, do którego należeli także Swift, Gay i Arbuthnot. Ale cała jego kariera pisarska była naznaczona wrogością; już na początku jeden ze współczesnych powitał Essay in Criticism jako dzieło garbatej ropuchy. Pope dał tyle samo dobrego, co dostał, i w obronie własnej przez całe życie opowiadał się za porządkiem i rozsądkiem przeciwko anarchii.
„The Rape of the Lock”, jednakże, pokazuje Pope’a w jego najbardziej radosnym rozluźnieniu: opublikowany w 1712 roku, wyśmiewa znany wówczas skandal z Lordem Petre odcinającym pukiel włosów panny Arabelli. W powadze heroicznych kupletów Pope zarówno gloryfikuje, jak i umniejsza uczestników, wyśmiewając ich pretensje, ale i celebrując je. Nigdy nie znał Arabelli Fermor i prawdopodobnie nigdy jej nie widział, ale wiersz tryska uczuciem i erotyczną atrakcyjnością.
„Dunciad”, pierwsza główna satyra Pope’a po „The Rape of the Lock”, atakuje tępotę, pedanterię i nadużywanie intelektu. Także i ona przybiera wyśmiewaną formę heroiczną, ale jest mroczniejsza, gniewna, a czasem niemal rozpaczliwa. Centralną postacią jest Theobald (w późniejszych wersjach zastąpiony przez Cibbera), który zaatakował Pope’owską wersję Szekspira, ale jest wiele innych celów rozpoznawalnych w tamtym czasie. Zraniona próżność odgrywa swoją rolę (Pope wyrównuje stare porachunki; uczeni i krytycy literaccy blokują światło), ale poemat jest przesiąknięty komiczną energią i wyczuciem, jak mógłby wyglądać świat literatury, gdyby nie rządzili w nim głupcy. Jest to arcydzieło, ale przyniósł Pope wrogość swoich celów, a ta wrogość ścigał go do końca życia.
Komiczne kazanie przeciwko korupcji bogactwa, „List do Lorda Bathurst” został opublikowany w 1733 roku. Portret Buckinghama 'The lord of useless thousands’ jest zestawiony z szacunkiem, jaki Pope czuł dla samego Bathursta. 'A Farewell to London’ ukazuje Pope’a w o wiele bardziej łobuzerskim trybie, dając zawadiackie spojrzenie na życie w mieście.
W 1718 roku Pope przeniósł się z matką do Twickenham, gdzie spędzał dużo czasu w swoim ogrodzie i grocie: był żywo zainteresowany ogrodnictwem krajobrazowym. Mieszkał tam aż do śmierci w 1744 r.
.