Spiro T. Agnew, były wiceprezydent, umiera w Md. w wieku 77 lat
Spiro T. Agnew, były gubernator Marylandu, który dwukrotnie został wybrany na wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych, a następnie zmuszony do rezygnacji w 1973 r. po przyznaniu się do zarzutu uchylania się od płacenia federalnego podatku dochodowego, zmarł wczoraj z nieujawnionych przyczyn w szpitalu Eastern Shore.Miał 77 lat.
John Ullrich, właściciel Ullrich Funeral Home przy Ocean Gateway w Ocean City, powiedział, że zakład otrzymał ciało Agnew wczoraj wieczorem.
Pracownik biurowy w English Towers w Ocean City, gdzie Agnew miał apartament na 11 piętrze, powiedział, że około godziny 15.00 były wiceprezydent został zabrany przez karetkę ochotniczej straży pożarnej z Ocean City do Atlantic General Hospital w Berlinie.
„Był przyjacielem”, powiedziała była republikanka Helen Delich Bentley z 2. okręgu. „Dobrze służył Marylandowi. Dobrze służył prezydentowi Nixonowi. A nieszczęścia, które spotkały go na swojej drodze, powinny umrzeć razem z nim.”
Victor Gold, który był sekretarzem prasowym Agnew, powiedział, że chociaż były wiceprezydent był znany ze swojej politycznej retoryki, cenił go za intelekt.
„To w jakiś sposób szokuje ludzi, gdy mówię, że był bardziej człowiekiem idei i bardziej interesowały go idee niż polityka”, powiedział Gold wczoraj wieczorem ze swojego domu w Falls Church, Va.
„Zawsze był przyjacielem i wiele mu zawdzięczam. Wielu z nas tak ma”, powiedział.
W ciągu sześciu lat, Agnew awansował z kierownictwa hrabstwa Baltimore na gubernatora Maryland, a następnie na wiceprezydenta w administracji prezydenta Richarda M. Nixona.
Jego upadek był jeszcze bardziej zaskakujący. 10 października 1973 roku jednocześnie zrezygnował z funkcji wiceprezydenta i w ramach wynegocjowanej ugody z Departamentem Sprawiedliwości przyznał się w sądzie w Baltimore do zarzutu uchylania się od płacenia podatku dochodowego podczas dwóch lat sprawowania funkcji gubernatora Marylandu.
To była umowa, która wysłała Agnew w polityczny niebyt, pozbawiając go szansy na objęcie prezydentury, gdy Nixon zrezygnował w niesławie niecały rok później.
Ale zanim zszedł ze sceny narodowej, Agnew wyrobił sobie opinię twardo stąpającego po ziemi kandydata prawa i porządku, który potępił protestujących w wojnie wietnamskiej i skrytykował liberalnych naukowców i prasę.
Jego najsłynniejsze słowa padły w przemówieniu z 1970 roku, kiedy zaatakował media jako „nattering nabobs of negativism” i „the hopeless, hysterical hypochondriacs of history.”
W ostatnich latach Agnew przeszedł swego rodzaju rehabilitację. W maju 1995 roku uczestniczył w odsłonięciu swojego popiersia z białego marmuru na Kapitolu w Waszyngtonie, dołączając do wizerunków wiceprezydentów, którzy go poprzedzili.
„Nie jestem ślepy ani głuchy na fakt, że niektórzy ludzie uważają, że jest to ceremonia, która nie powinna mieć miejsca,” powiedział Agnew. „Chciałbym przypomnieć tym ludziom, że niezależnie od ich osobistych poglądów na mój temat, ta ceremonia ma mniej wspólnego ze Spiro Agnew niż z urzędem, który piastowałem, honorem przyznanym mi przez naród amerykański dwie dekady temu.”
Trzy miesiące wcześniej, w lutym, gubernator Parris N. Glendening uratował portret Agnew z magazynu i powiesił go wraz z innymi poprzednimi gubernatorami Marylandu w State House Reception Room.
W ramach swoistego pojednania Agnew uczestniczył w kwietniu 1994 roku w pogrzebie Nixona, gdzie zwierzył się swojemu byłemu autorowi przemówień, Williamowi Safire, że on i Nixon nie rozmawiali od czasu wymuszonej rezygnacji Agnew w 1973 roku.
Spiro Theodore Agnew urodził się w Baltimore 9 listopada 1918 roku, syn Theodore’a Spiro Agnew i Margaret Akers Agnew.
W 1937 roku zapisał się na Uniwersytet Johnsa Hopkinsa, specjalizując się w chemii, ale wycofał się trzy lata później, aby studiować prawo.
Uczęszczał na zajęcia nocne na University of Baltimore Law School i pracował dni w Maryland Casualty Co. jako asystent ubezpieczyciela.
Tam poznał urzędnika akt, Elinor Isobel „Judy” Judefind. Po kilku randkach odkryli, że oboje uczęszczali do Forest Park High School (ona dwa lata za nim) i mieszkali zaledwie kilka przecznic od siebie, kiedy byli dziećmi.
Zaręczyli się w kwietniu 1941 roku, ale odłożyli grudniowe małżeństwo, kiedy Agnew został powołany do wojska we wrześniu, trzy miesiące przed atakiem Japończyków na Pearl Harbor.
Po wstępnym szkoleniu w dwóch bazach wojskowych na południu, Agnew został wybrany do Szkoły Kandydatów na Oficera w Fort Knox, Ky., i po jej ukończeniu w maju 1942 roku otrzymał stopień podporucznika. Kilka dni później wziął ślub z Judefind.
W 1944 roku został wysłany na Europejski Teatr Działań, gdzie brał udział w walkach we Francji i Niemczech, gdy alianci zbliżali się do hitlerowskich Niemiec.
Po wojnie Agnew powrócił do domu z pseudonimem „Ted”, podjął służbę w armii i ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Baltimore.
Determinując, że prawnicy nie były w wielkim popytu w tym czasie, poszedł do pracy jako regulator ubezpieczeń na rok, a następnie przełączony do pracy personelu w dużym supermarkecie Baltimore.
Agnew wrócił do praktyki prawniczej w Baltimore, ale otworzył oddział w Towson, siedziba powiatu Baltimore County, który był szybko zaludnione przez młodych weteranów i ich żony. Chociaż był republikaninem w mocno demokratycznym hrabstwie, został przewodniczącym Rady Odwoławczej Hrabstwa Baltimore i zyskał reputację uczciwego w pracy obfitującej w okazje do przyjmowania łapówek.
Gdy grupa demokratów próbowała usunąć go z urzędu, Agnew przejechał się po falach obywatelskiego oburzenia i objął urząd naczelnika hrabstwa w wyborach w 1962 roku. Na tym stanowisku zyskał reputację republikańskiego liberała, popierając prawa obywatelskie i ustawę o zakwaterowaniu publicznym, jedną z pierwszych w kraju na poziomie hrabstwa.
Kandydując na gubernatora w 1966 roku, był liberalnym wyborem w stosunku do konserwatywnego demokraty George’a („Twój dom jest twoim zamkiem”) Mahoneya. Agnew wygrał z łatwością dzięki poparciu czarnych i liberałów z przedmieść Waszyngtonu.
Jak zbliżały się wybory prezydenckie w 1968 roku, Agnew otwarcie popierał republikańskiego liberalnego gubernatora Nowego Jorku, Nelsona Rockefellera. Jednak Rockefeller wycofał się z wyścigu, gdy stało się jasne, że nie ma wystarczającej liczby głosów, by zdobyć nominację.
W międzyczasie kandydat Richard M. Nixon odbył kilka rozmów z Agnewem i stwierdził prywatnie, że „był pod autentycznym wrażeniem poglądów Agnewa”, jak zauważył Lippman w swojej książce.
Po nominacji Nixona, Agnew otrzymał zaproszenie do udziału w wyborach w rozmowie telefonicznej od przyszłego prezydenta. Agnew powiedział dziennikarzom, że jego wybór na kandydata przyszedł „jak grom z jasnego nieba.”
Bilet Nixon-Agnew wygrał bliskie wybory przeciwko Demokratom Hubertowi H. Humphreyowi i Edmundowi S. Muskiemu po kampanii, w której Agnew wygłaszał ostre słowa. „Duch narodowego masochizmu panuje, zachęcany przez zniewieściałe grono bezczelnych snobów, którzy określają się jako intelektualiści” – skrytykował intelektualistów przy jednej z okazji.
Cztery lata później, bilet republikański wygrał ponownie, pomimo gazetowych doniesień o osobach z administracji Nixona i włamaniu do biur Narodowego Komitetu Demokratów w kompleksie Watergate w Waszyngtonie.
Skandal Watergate doprowadził oczywiście do rezygnacji Nixona w sierpniu 1974 roku, ale do tego czasu stracił on już Agnew w osobnym skandalu.
I rzeczywiście, sędzia federalny Walter E. Hoffman zauważył na sali sądowej tego gorączkowego dnia, że przyznanie się do winy było „pełnym odpowiednikiem przyznania się do winy.”
Hoffman ukarał Agnew’a grzywną w wysokości $10,000 i przepisał trzy lata bez nadzoru kuratora, po tym jak Prokurator Generalny USA Elliot L. Richardson nalegał na złagodzenie kary.
Agnew przeżyła jego żona, syn, James Rand, i trzy córki, Pamela Lee, Susan Scott i Elinor Kimberly.
Sun staff writers John Rivera i Richard Irwin przyczyniły się do tego article.
.