Summary of the Book of Acts
Autor: Księga Dziejów Apostolskich, zwana też Dziejami Apostolskimi, nie określa konkretnie swojego autora. Z Łukasza 1:1-4 i Dziejów Apostolskich 1:1-3 wiemy, że ten sam autor napisał zarówno Łukasza, jak i Dzieje Apostolskie. Tradycja od najwcześniejszych dni kościoła głosi, że Łukasz, towarzysz apostoła Pawła, napisał Księgi Łukasza i Dzieje Apostolskie (Kol 4,14; 2 Tm 4,11).
Data napisania: Księga Dziejów Apostolskich została prawdopodobnie napisana między 61 a 64 r.n.e.
Cel napisania:Księga Dziejów Apostolskich została napisana w celu przedstawienia historii wczesnego kościoła. Nacisk w tej księdze położony jest na wypełnienie Wielkiego Nakazu. Dzieje Apostolskie opisują apostołów, którzy byli świadkami Chrystusa w Jerozolimie, Judei, Samarii i otaczającym świecie. Księga Dziejów Apostolskich rzuca światło na dar Ducha Świętego, który uzdalnia, prowadzi, naucza i służy jako nasz Doradca. Czytając Księgę Dziejów Apostolskich, jesteśmy oświeceni i zachęceni mocą ewangelii, która rozprzestrzeniała się na całym świecie i przemieniała życie. W tym czasie apostołowie dokonali wielu cudów, aby potwierdzić swoje przesłanie. Księga Dziejów Apostolskich obejmuje czas przejściowy między wniebowstąpieniem Chrystusa a ukończeniem kanonu Nowego Testamentu, a cuda apostolskie były Bożym sposobem uwierzytelnienia Jego przesłania przez ludzi, którzy napisali Biblię:
Dzieje Apostolskie 1:8: „Ale otrzymacie moc, gdy Duch Święty zstąpi na was; i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi.”
Dzieje Apostolskie 2:4: „Wszyscy oni zostali napełnieni Duchem Świętym i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch pozwalał.”
Dzieje Apostolskie 4:12: „Zbawienia nie znajdziecie w nikim innym, gdyż nie ma żadnego innego imienia pod niebem danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni.”
Dzieje Apostolskie 4:19-20: „Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli: 'Osądźcie sami, czy to jest słuszne w oczach Bożych, abyście byli posłuszni raczej wam niż Bogu. Nie możemy bowiem nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy.”
Dzieje Apostolskie 9:3-6: „Gdy zbliżał się w swej wędrówce do Damaszku, nagle rozbłysło wokół niego światło z nieba. Upadł na ziemię i usłyszał głos mówiący do niego: 'Saulu, Saulu, dlaczego mnie prześladujesz?’ 'Kim jesteś, Panie?’ – zapytał Saul. zapytał Saul. Odpowiedział: „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz”. Teraz wstań i idź do miasta, a będzie ci powiedziane, co masz czynić.”
Dzieje Apostolskie 16:31: „Powiedzieli więc: 'Uwierz w Pana Jezusa Chrystusa, a będziesz zbawiony’.”
Skrócone streszczenie: Księga Dziejów Apostolskich przedstawia historię kościoła chrześcijańskiego i rozprzestrzeniania się ewangelii Jezusa Chrystusa, jak również narastającą opozycję wobec niej. Chociaż wielu wiernych sług zostało wykorzystanych do głoszenia i nauczania ewangelii Jezusa Chrystusa, Saul, zwany także Pawłem, był najbardziej wpływowy. Zanim się nawrócił, gorliwie prześladował chrześcijan. Dramatyczne nawrócenie Pawła na drodze do Damaszku (Dz 9,1-31) jest najważniejszym wydarzeniem w Księdze Dziejów Apostolskich. Po jego nawróceniu poszedł do przeciwnej skrajności kochać Boga i głosić Jego Słowo z mocą i żarliwością w Duchu prawdziwego i żywego Boga. Uczniowie zostali umocnieni przez Ducha Świętego, aby być Jego świadkami w Jerozolimie (Dz 1-8:3), w Judei i Samarii (8:4-12:25), i aż po krańce ziemi (13:1-28:31). W ostatniej części zawarte są trzy podróże misyjne Pawła (13:1-21:16), jego próby w Jerozolimie i Cezarei (21:17-26:32) i jego podróż do Rzymu (27:1-28:31).
Powiązania: Księga Dziejów Apostolskich służy jako przejście od Starego Przymierza do Nowego. To przejście jest widoczne w kilku kluczowych wydarzeniach w Dziejach Apostolskich. Po pierwsze, nastąpiła zmiana w posłudze Ducha Świętego, którego główną funkcją w Starym Testamencie było zewnętrzne „namaszczenie” ludu Bożego, między innymi Mojżesza (Księga Liczb 11:17), Othniela (Księga Sędziów 3:8-10), Gedeona (Księga Sędziów 6:34) i Saula (1 Księga Samuela 10:6-10). Po wniebowstąpieniu Jezusa Duch Święty zamieszkał w sercach wierzących (Rz 8,9-11; 1 Kor 3,16), prowadząc ich i uzdalniając od wewnątrz. Duch zamieszkujący jest darem Boga dla tych, którzy przychodzą do Niego z wiarą.
Nawrócenie Pawła w Dz 9 jest dramatycznym przykładem mocy Bożej ku zbawieniu (zob. Rz 1,16) i otwarcia duchowo zaślepionych oczu. Paweł przyznał, że przed spotkaniem zmartwychwstałego Zbawiciela był najbardziej gorliwym z Izraelitów i był bez zarzutu „co do sprawiedliwości opartej na prawie” (Flp 3,6), posuwając się nawet do prześladowania tych, którzy nauczali o zbawieniu z łaski przez wiarę w Chrystusa. Jednak po swoim nawróceniu Paweł zdał sobie sprawę, że wszystkie jego legalistyczne wysiłki były bezwartościowe i uznał je za „śmieci, abym pozyskał Chrystusa i został w Nim znaleziony, nie mając własnej sprawiedliwości pochodzącej z zakonu, lecz tę, która jest przez wiarę w Chrystusa – sprawiedliwość, która pochodzi od Boga i jest przez wiarę” (Flp 3,8-9). Zanim spotkał Chrystusa, Paweł był zaślepiony przez faryzejską błędną interpretację prawa i zawyżone mniemanie o własnej sprawiedliwości. Po spotkaniu z Chrystusem, „łuski spadły z oczu Saula”, jak to było (Dz 9:18). Jego chełpliwość z własnej dobroci została zastąpiona chwałą z krzyża Jezusa Chrystusa (Rz 3,27; Ga 6,14).
Wizja Piotra z prześcieradłem pełnym nieczystych zwierząt w Dz 10,9-15 jest kolejnym znakiem przejścia od Starego Przymierza do Nowego Przymierza, w którym Żydzi i poganie są zjednoczeni w jednym Kościele powszechnym. Zwierzęta „nieczyste” w wizji Piotra symbolizowały pogan, którzy zostali uznani przez Boga za „oczyszczonych” dzięki ofiarnej śmierci Chrystusa. Prawo Starego Przymierza spełniło swoje zadanie (zob. Ga 3,23-29), a zarówno Żydzi, jak i poganie są zjednoczeni w Nowym Przymierzu łaski przez wiarę w śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa.
Praktyczne zastosowanie: Bóg może czynić niesamowite rzeczy przez zwykłych ludzi, kiedy uzdalnia ich przez swojego Ducha. Księga Dziejów Apostolskich pokazuje, jak Bóg wziął grupę rybaków i zwykłych ludzi i użył ich, aby wywrócić świat do góry nogami (Dz 17:6). Bóg wziął nienawidzącego chrześcijan mordercę i przemienił go w największego chrześcijańskiego ewangelistę w historii, autora prawie połowy ksiąg Nowego Testamentu. Bóg użył prześladowań, które znosili chrześcijanie, aby pobudzić niewiarygodnie szybki rozwój rodzącego się kościoła. Bóg może i czyni to samo przez nas – zmieniając nasze serca, uzdalniając nas przez Ducha Świętego i dając nam pasję do szerzenia dobrej nowiny o zbawieniu przez Chrystusa. Jeśli spróbujemy wykonać Boże dzieło w świecie we własnej mocy, poniesiemy porażkę. Podobnie jak uczniowie z Dziejów Apostolskich 2, musimy wiernie głosić ewangelię, ufać Bogu za wyniki i oddawać się „nauce apostołów i społeczności, łamaniu chleba i modlitwie” (Dz 2:42).
.