Wielka powódź

admin 0 Comments Articles

Wielka powódź

Potop autorstwa Gustave’a Doré.

Opowieść o wielkiej powodzi zesłanej przez Boga lub bogów w celu zniszczenia cywilizacji jako akt boskiej odpłaty jest szeroko rozpowszechnionym tematem wśród wielu mitów kulturowych. Jest ona najlepiej znana z biblijnej opowieści o Noem, ale istnieje kilka innych słynnych wersji, takich jak opowieści o Matsyi w hinduskich Puranach, Deukalionie w mitologii greckiej i Utnapishtim w Eposie o Gilgameszu.

Wiele kultur świata w przeszłości i obecnie posiada opowieści o wielkiej powodzi, która zniszczyła wcześniejsze cywilizacje. Istnieje wiele podobieństw między kilkoma mitami o powodzi, co prowadzi uczonych do przekonania, że ewoluowały one od siebie nawzajem lub wpływały na siebie. Inne z tych opowieści wydają się być bardziej lokalnej natury, chociaż prawie wszystkie z nich dotyczą przetrwania tylko niewielkiej liczby ludzi, którzy ponownie zasiedlają ludzkość.

Społeczność naukowa jest podzielona co do historyczności takiego wydarzenia jak Wielki Potop. Większość archeologów i geologów uznaje, że rzeczywiście były wielkie powodzie, które zniszczyły znaczne obszary cywilizowane, ale większość zaprzecza, że kiedykolwiek w ciągu ostatnich 6000 lat był jeden potop, który pokrył całą ziemię lub nawet jej większą część.

Potop Noego

Obraz amerykańskiego artysty Edwarda Hicksa (1780-1849), przedstawiający zwierzęta wchodzące na pokład Arki Noego dwa po dwa.

Choć historia potopu Noego może nie być najbardziej starożytną z historii o potopie, jest ona zdecydowanie najbardziej znana. W historii zapisanej w Księdze Rodzaju, Bóg jest zasmucony widząc całe zło, które weszło w serce człowieka i postanawia zniszczyć wszystkie żywe istoty na ziemi (Księga Rodzaju 6:5-8). Wybiera Noego, który jako jedyny jest „sprawiedliwy w swoim pokoleniu”, i poleca mu zbudować arkę i zachować po dwie sztuki każdego stworzenia. Noe buduje arkę, a Bóg sprawia, że deszcz pada przez 40 dni i 40 nocy. Po 150 dniach arka spoczęła na górze Ararat. Noe otwiera okno arki i wysyła kruka i gołębia. Gdy ziemia staje się wystarczająco sucha, Noe i jego rodzina, wraz ze zwierzętami, schodzą z arki. Noe składa ofiarę Bogu, który przyjmuje jego ofiarę i obiecuje: „już nigdy więcej nie zniszczę wszystkich istot żywych”. (Rdz 8,21) Bóg błogosławi Noemu, aby „był płodny i rozmnażał się” i umieszcza na niebie tęczę jako znak Jego przymierza z Noem i jego potomkami. Następnie Noe sadzi winnicę i upija się winem. Zasypia nago, a kończy przeklinając swego wnuka, Kanaana, aby był niewolnikiem swoich braci po tym, jak ojciec Kanaanaana, Ham, znajduje Noego śpiącego nago w swoim namiocie, Ham zawstydzony nagością ojca, informuje o tym swoich braci.

Niebiblijne: I Księga Enocha z II w. p.n.e. jest apokryficznym dodatkiem do hebrajskiej legendy o potopie, przyczyna zła wymieniona w Rdz 6 jest powiązana konkretnie z Nefilim, złą rasą olbrzymów, którzy są tytanicznymi dziećmi anielskich „synów Boga” i ludzkich kobiet. Enoch 9:9 wyjaśnia, że w wyniku tych nienaturalnych związków „kobiety rodziły olbrzymów i w ten sposób cała ziemia napełniła się krwią i nieprawością”. Nefilim są również wspomniani w Księdze Rodzaju 6, ale w znacznie mniejszej ilości szczegółów.

Starożytny Bliski Wschód

„Tablica potopu” (tablica 11) Eposu o Gilgameszu w języku akkadyjskim.

Sumeryjski

Sumeryjski mit o Ziusudrze opowiada, jak bóg Enki ostrzega Ziusudrę, króla Szuruppaku, o decyzji bogów, by zniszczyć ludzkość w potopie. Fragment opisujący dlaczego bogowie podjęli taką decyzję niestety zaginął. Enki poleca Ziusudrze zbudować wielką łódź. Po siedmiodniowej powodzi Ziusudra otwiera okno łodzi, a następnie składa ofiary i pokłony An (bogowi nieba) i Enlilowi (głównemu z bogów). He is rewarded by being given eternal life in Dilmun (the Sumerian Eden).

The myth of Ziusudra exists in a single copy, the fragmentary Eridu Genesis, datable by its script to the seventeenth century B.C.E..

Sumeryjska lista królów, genealogia historycznych, legendarnych i mitologicznych królów sumeryjskich, również wspomina o Wielkiej Powodzi.

Babilońska (Epopeja Gilgamesza)

W Babilońskiej Epopei Gilgamesza historia potopu jest opowiedziana w pewnych szczegółach, z wieloma uderzającymi paralelami do wersji Księgi Rodzaju. Bohater, Gilgamesz, poszukując nieśmiertelności, szuka ludzkiego nieśmiertelnego Utnapishtima w Dilmun, rodzaju ziemskiego raju.

Noe i jego gołębica. W Eposie o Gilgameszu to właśnie Utnapisztim ocalał z potopu: „Otworzyłem otwór wentylacyjny i światło słoneczne padło na bok mej twarzy… Wypuściłem gołębia, by odleciał wolny, Gołąb odleciał i wrócił. Żadne miejsce lądowania nie było widoczne, zawrócił.”

Utnapishtim opowiada, jak Ea (babiloński odpowiednik sumeryjskiego Enki) ostrzegł go o planie bogów zniszczenia wszelkiego życia przez Wielki Potop i polecił mu zbudować statek, w którym mógłby ocalić swoją rodzinę, przyjaciół i służbę, bydło i inne bogactwa. Potop nadchodzi i przykrywa ziemię. Tak jak w wersji z Księgi Rodzaju, przed zejściem na suchy ląd, Untapishtim wysyła ze swojej łodzi gołębia i kruka. Po potopie składa on ofiarę bogom, którzy żałują swego czynu i czynią Utnapishtima nieśmiertelnym.

Akkadian (Atrahasis Epic)

Babilońska Atrahasis Epic (napisana nie później niż 1700 p.n.e., imię Atrahasis oznacza „niezmiernie mądry”), daje ludzkie przeludnienie jako przyczynę wielkiego potopu. Po 1200 latach ludzkiej płodności, bóg Enlil czuje się zakłócony w swoim śnie z powodu hałasu i zamieszania spowodowanego rosnącą populacją ludzkości. Zwraca się o pomoc do boskiego zgromadzenia, które zsyła zarazę, potem suszę, głód, a następnie słoną glebę, wszystko po to, by zmniejszyć liczbę ludzi. Wszystkie te tymczasowe środki okazują się nieskuteczne, gdyż po 1200 latach od każdego rozwiązania, oryginalny problem powraca. Kiedy bogowie decydują się na ostateczne rozwiązanie, aby zesłać potop, bóg Enki, który ma moralny sprzeciw wobec tego rozwiązania, ujawnia plan Atrahasisowi, który następnie buduje statek przetrwania zgodnie z boskimi pomiarami.

Aby zapobiec innym bogom od przyniesienia kolejnej tak ciężkiej klęski, Enki tworzy nowe rozwiązania w formie zjawisk społecznych, takich jak niezamężne kobiety, bezpłodność, poronienia i śmiertelność niemowląt, aby pomóc utrzymać populację od wzrostu poza kontrolą.

Azja-Pacyfik

Chiny

Starożytne malowidło Nüwa i jej małżonka Fuxi, odkopane w Xinjiang.

Da Yu – bohater założycielski chińskiej legendy, który kontrolował wody powodziowe sięgające „aż do niebios”.”

Starożytna chińska cywilizacja skupiała się na brzegu Żółtej Rzeki w pobliżu dzisiejszego Xian. Wierzono, że poważne powodzie wzdłuż brzegu rzeki były spowodowane przez smoki (reprezentujące bogów) żyjące w rzece, które gniewały się z powodu błędów ludzi. W starożytnej literaturze chińskiej istnieje wiele źródeł mitów o powodzi. Niektóre z nich wydają się odnosić do ogólnoświatowego potopu.

Teksty Shiji, Chuci, Liezi, Huainanzi, Shuowen Jiezi, Siku Quanshu, Songsi Dashu i innych, jak również wiele mitów ludowych, wszystkie zawierają odniesienia do postaci o imieniu Nüwa. Pomimo podobieństwa jej imienia do biblijnego Noego, Nüwa jest zazwyczaj przedstawiana jako kobieta, która naprawia zniszczone niebo po wielkiej powodzi lub innym nieszczęściu i ponownie zaludnia świat ludźmi. Istnieje wiele wersji tego mitu.

Shujing, lub „Księga Historii”, prawdopodobnie napisana około 700 B.C.E. lub wcześniej, opisuje sytuację w swoich początkowych rozdziałach, w których cesarz Yao stoi przed problemem wód powodziowych, które sięgają nieba. Jest to tło dla interwencji bohatera Da Yu, któremu udaje się zapanować nad powodzią. He goes on to found the first Chinese dynasty.

Shanhaijing, the „Classic of the Mountain & Seas,” ends with a similar story of Da Yu spending ten years to control a deluge whose „floodwaters overflowed heaven.”

Andaman Islands

In myths of the aboriginal tribes inhabiting the Andaman Islands, the story goes that people became remiss in their duty to obeyey the commands given to them at the creation. Puluga, bóg stwórca, przestał ich odwiedzać, a następnie bez dalszego ostrzeżenia zesłał niszczycielską powódź.

Tylko czterech ludzi przeżyło tę powódź: dwóch mężczyzn, Loralola i Poilola, oraz dwie kobiety, Kalola i Rimalola. Kiedy w końcu wylądowali, stwierdzili, że stracili ogień i wszystkie żywe istoty zginęły. Puluga następnie odtworzył zwierzęta i rośliny, ale nie wydaje się, aby dał jakiekolwiek dalsze instrukcje, ani nie zwrócił ognia do ocalałych, dopóki nie został do tego podstępnie nakłoniony przez jednego z niedawno utoniętych przyjaciół ocalałych, który pojawił się ponownie w postaci zimorodka.

Indie

Inkarnacja Wisznu jako ryba, z tekstu dewocyjnego.

Hinduistyczna wersja Noego nosi imię Manu. Jest on ostrzegany przez inkarnację Wisznu o zbliżającym się Wielkim Potopie, co pozwala mu zbudować łódź i przetrwać, by ponownie zaludnić ziemię.

Zgodnie z tekstami Matsya Purana i Shatapatha Brahmana (I-8, 1-6), Manu był ministrem króla przedwiecznej Dravidy. Mył ręce w rzece, gdy mała rybka podpłynęła do jego rąk i błagała go, by ocalił jej życie. Umieścił rybkę w słoiku, który wkrótce przerosła. Przenosił ją kolejno do akwarium, do rzeki, a potem do oceanu. Ryba ostrzegła go wtedy, że za tydzień nastąpi potop, który zniszczy wszelkie życie. Okazało się, że ryba była nikim innym jak Matsya (Ryba w sanskrycie) pierwszą awatarą Wisznu.

Manu zbudował zatem łódź, którą Matsya przyholował na szczyt góry, gdy nadszedł potop, i w ten sposób przeżył wraz z kilkoma „nasionami życia”, aby przywrócić życie na ziemi.

Indonezja

W tradycjach Bataków, ziemia spoczywa na olbrzymim wężu, Naga-Padoha. Pewnego dnia, wąż zmęczył się swoim ciężarem i strząsnął Ziemię do morza. Jednak bóg Batara-Guru uratował swoją córkę, wysyłając górę do morza, z której wywodzi się cała ludzka rasa. Ziemia została później umieszczona z powrotem na głowie węża.

Polinezja

Wśród Polinezyjczyków odnotowano wiele opowieści o powodzi. Jednak żadna z nich nie zbliża się do skali biblijnego potopu.

Ludzie z Ra’iatea opowiadają o dwóch przyjaciołach, Te-aho-aroa i Ro’o, którzy poszli na ryby i przypadkowo obudzili boga oceanu Ruahatu swoimi haczykami. Rozgniewany Ruahatu poprzysiągł zatopić Ra’iatea pod powierzchnią morza. Te-aho-aroa i Ro’o błagali o przebaczenie, a Ruahatu ostrzegł ich, że mogą uciec tylko wtedy, gdy sprowadzą swoje rodziny na wysepkę Toamarama. Ci wyruszyli w rejs, a w nocy Ra’iatea zsunęła się pod powierzchnię oceanu, by następnego ranka wynurzyć się ponownie. Nic nie ocalało z wyjątkiem tych rodzin, które wzniosły święte marae (świątynie) poświęcone Ruahatu.

Podobna legenda znajduje się na Tahiti. Nie jest podany powód tragedii, ale cała wyspa tonie pod powierzchnią morza z wyjątkiem góry Pitohiti. Jedna ludzka para zdołała uciec tam ze swoimi zwierzętami i przeżyła.

Na Hawajach, ludzka para, Nu’u i Lili-noe, przeżyła powódź na szczycie Mauna Kea na Big Island. Nu’u złożył ofiary księżycowi, któremu błędnie przypisał swoje bezpieczeństwo. Kāne, bóg stwórca, zstąpił na ziemię na tęczy, wyjaśnił błąd Nu’u, i przyjął jego ofiarę.

W Markizach, wielki bóg wojny Tu był rozgniewany krytycznymi uwagami poczynionymi przez jego siostrę Hii-hia. Jego łzy przedarł się przez podłogę nieba do świata poniżej i stworzył potok deszczu zabierając wszystko na swojej drodze. Tylko sześć osób przeżyło.

Australia i Nowa Zelandia

Według australijskich aborygenów, w Dreamtime ogromna żaba wypiła całą wodę na świecie i susza ogarnęła ziemię. Jedynym sposobem na zakończenie suszy było rozśmieszenie żaby. Zwierzęta z całej Australii zebrały się razem i jedno po drugim próbowały rozśmieszyć żabę. Kiedy w końcu węgorzowi się udało, żaba otworzyła zaspane oczy, jej wielkie ciało zadrżało, twarz się rozluźniła i w końcu wybuchła śmiechem, który brzmiał jak toczący się grzmot. Woda wylała się z jego ust w powodzi. Wypełniła najgłębsze rzeki i pokryła całą ziemię. Tylko najwyższe szczyty górskie były widoczne, jak wyspy na morzu. Wielu ludzi i zwierząt zostało utopionych. Pelikan, który był wtedy czarnowidzem, pomalował się białą gliną i płynął z wyspy na wyspę w wielkim kanoe, ratując innych czarnowidzów. Od tego czasu pelikany są czarne i białe na pamiątkę Wielkiego Potopu…

W tradycji Ngāti Porou, plemienia Māori ze wschodniego wybrzeża Wyspy Północnej Nowej Zelandii, Ruatapu, dziecko wielkiego wodza Uenuku, rozgniewało się, kiedy Uenuku zdegradował Ruatapu za używanie świętego grzebienia Kahutia-te-rangi, młodszego syna króla. Ruatapu zwabił Kahutia-te-rangi i wielu wysoko urodzonych młodzieńców do swego kajaka, zabrał ich na morze i utopił wszystkich oprócz Kahutia-te-rangi. Ruatapu przekonał bogów pływów, by zniszczyli ziemię i jej mieszkańców. Walcząc o życie, Kahutia-te-rangi wyrecytował zaklęcie wzywające południowe wieloryby garbate (paikea w języku Māori), by zaniosły go na brzeg. Zgodnie z tym został przemianowany na Paikea i był jedynym ocalałym z powodzi.

Europejskie opowieści o powodziach

Greckie

Grecka mitologia zna trzy powodzie. Potop Ogygii, potop Deukaliona i potop Dardanusa, z których dwa zakończyły dwie Epoki Człowieka: potop Ogygii zakończył Epokę Srebrną, a potop Deukaliona zakończył Pierwszą Epokę Brązu.

• Ogygii. Potop Ogygiański jest tak nazywany, ponieważ miał miejsce w czasach Ogygesa, mitycznego króla Attyki. Imię Ogyges jest synonimem „pierwotnego” lub „najwcześniejszego świtu”. Był on mitycznym założycielem i królem Teb. Powódź ogygeńska objęła cały świat i była tak niszczycielska, że kraj pozostał bez królów aż do panowania Cecropsa, 1556-1506 p.n.e. Platon w swoich Prawach, Księga III, szacuje, że powódź ta miała miejsce 10.000 lat przed jego czasami. Również w Timaeusie (22) i w Critiasie (111-112) Platon opisuje „wielki potop wszystkiego” w dziesiątym tysiącleciu p.n.e.

Potop Deukaliona

• Deukalion. Legenda o Deukalionie, opowiedziana przez Apollodorosa w Bibliotece, ma pewne podobieństwo do potopu Noego, a imię Deukalion wiąże się z winem, którego wynalazcą był biblijny Noe. Kiedy gniew Zeusa zapłonął przeciwko pychy Pelasgijczyków, Zeus postanowił położyć kres pierwszej epoce brązu potopem. Prometeusz poradził swojemu synowi Deukalionowi, by zbudował skrzynię lub arkę, aby się uratować, a inni ludzie zginęli z wyjątkiem kilku, którzy uciekli w wysokie góry. Góry w Tesalii rozstąpiły się, a cały świat poza Przesmykiem i Peloponezem został ogarnięty. Deukalion i jego żona Pyrrha, po unoszeniu się w skrzyni przez dziewięć dni i nocy, wylądowali na Parnasie. Starsza wersja historii opowiedzianej przez Hellanicusa mówi, że „arka” Deukaliona wylądowała na górze Othrys w Tesalii. Inna wersja mówi, że wylądował on na szczycie, prawdopodobnie Phouka, w Argolis, później nazwanym Nemea. Gdy ustały deszcze, złożył Zeusowi ofiarę. Następnie, na polecenie Zeusa, rzucił za siebie kamienie, a oni stali się mężczyznami. Jego żona Pyrrha, która była córką Epimeteusza i Pandory, również rzucała kamieniami, a te stawały się kobietami.

• Dardanus. Według Dionizjusza z Halikarnasu, Dardanus, syn Zeusa i Elektry, opuścił Fenekę w Arkadii, by skolonizować ląd w północno-wschodniej części Morza Egejskiego. Gdy nastąpił potop, ziemia została zalana, a góra, na której ocalał on i jego rodzina, utworzyła wyspę Samotrakę. Dardanus wyruszył z Samotraki na nadmuchanej skórze do przeciwległych wybrzeży Azji Mniejszej i osiadł u stóp góry Ida. Z obawy przed kolejną powodzią nie zbudował miasta, lecz przez 50 lat żył na otwartej przestrzeni. Jego wnuk Tros w końcu zbudował miasto, które od jego imienia nazwano Troją.

Germańskie

Zabicie Aurgelmira, którego śmierć spowodowała potop krwi, który zniszczył wszystkie mroźne olbrzymy z wyjątkiem Bergelmira.

W mitologii nordyckiej olbrzym Bergelmir był synem Thrudgelmira i wnukiem Aurgelmira, założyciela rasy olbrzymów mrozu. Bergelmir i jego żona byli jedynymi olbrzymami mrozu, którzy przeżyli zalew krwi Aurgelmira, gdy Odyn i jego bracia zarżnęli go. Para gigantów przetrwała dzięki wpełznięciu do wydrążonego pnia drzewa, a następnie założyła nową rasę mroźnych olbrzymów.

Irlandia

Według mitycznej historii Irlandii, pierwsi mieszkańcy Irlandii zostali tam zaprowadzeni przez wnuczkę Noego, Cessair. W jednej z wersji tej historii, gdy jej ojcu Noe odmówił miejsca w arce, Cessair poradziła mu, by zbudował bożka. Bożek ten doradził im, że mogą uciec przed potopem na statku. Cessair, wraz z trzema mężczyznami i 50 kobietami, wyruszyła w podróż i płynęła przez ponad siedem lat. Wylądowali w Irlandii w Donemark, nad zatoką Bantry w hrabstwie Cork, zaledwie 40 dni przed potopem.

Trzej mężczyźni podzielili między siebie kobiety jako żony. Sześć dni przed potopem, Cessair zmarł z powodu złamanego serca w Cuil Ceasrach w Connacht. Reszta ludu Cessair została wymordowana w potopie, z wyjątkiem jednego z samców, Fintana, który zamienił się w łososia. Po serii zwierzęcych transformacji stał się on w końcu ponownie człowiekiem i opowiedział historię swego ludu.

Ameryka

Aztekowie

Istnieje kilka wariantów azteckiej opowieści o potopie. Jednym z bardziej znanych jest historia Noty, azteckiej wersji Noego. Jednakże ta historia jest kontrowersyjna z kilku powodów, szczególnie dlatego, że została nagrana przez hiszpańskich skrybów dobrze po tym jak kultura chrześcijańska miała szansę na interakcję z aztecką cywilizacją.

Kiedy nadeszła Era Słońca, minęło 400 lat. Potem przyszło 200 lat, potem 76. Wtedy cała ludzkość była zagubiona, utonęła i zamieniła się w ryby. Woda i niebo zbliżyły się do siebie. W ciągu jednego dnia wszystko zostało stracone. Zanim jednak rozpoczął się potop, Titlachahuan ostrzegł człowieka Nota i jego żonę Nenę, mówiąc: „Nie róbcie już pulque, lecz wydrążcie wielki cyprys, do którego wejdziecie w miesiącu Tozoztli. Wody będą blisko nieba”. Weszli do środka, a gdy Titlachahuan ich zamknął, rzekł do mężczyzny: „Zjesz tylko jeden kłos kukurydzy, a twoja żona także jeden”. A kiedy każdy z nich zjadł jeden kłos kukurydzy, przygotowali się do wyjścia, bo woda była spokojna. – Starożytny dokument aztecki Codex Chimalpopoca, przetłumaczony przez Abbé Charles Étienne Brasseur de Bourbourg.

Inca

W mitologii Inków, bóg Viracocha, twórca cywilizacji, zniszczył gigantów, a także innych mieszkańców wokół jeziora Titicaca Wielką Powodzią, a dwaj ludzie ponownie zaludnili ziemię. Przetrwali oni w zapieczętowanych jaskiniach.

Maya

The Subsiding of the Waters of the Deluge, by Cole Thomas, 1829

W mitologii Majów, z Popol Vuh, część 1, rozdział 3, Huracan („jednonogi”) był bogiem wiatru i burzy. To właśnie od jego imienia pochodzi angielskie słowo hurricane. Huracan spowodował Wielki Potop (żywiczny) po tym, jak pierwsi ludzie rozgniewali bogów, ponieważ będąc wykonanymi z drewna, nie mogli oddawać im czci. Huracan żył w wietrznej mgle nad wodami powodzi i mówił „ziemia”, dopóki z mórz nie wyłonił się ląd. Ludzie stali się małpami, ale później pojawili się prawdziwi ludzie, a trzech mężczyzn i cztery kobiety ponownie zaludnili świat po potopie.

Hopi

W mitologii Hopi większość ludzi oddaliła się od dróg boga stwórcy, Sotuknanga, a on zniszczył świat najpierw ogniem, a potem zimnem, odtwarzając go za każdym razem dla ludzi, którzy wciąż przestrzegali praw stworzenia, a którzy przetrwali ukrywając się pod ziemią. Za trzecim razem ludzie stali się skorumpowani i wojowniczy. W rezultacie Sotuknang zaprowadził ludzi do Pajęczej Kobiety, swojej pomocnicy w procesie tworzenia, a ona ścięła olbrzymie trzciny i schroniła ludzi w wydrążonych pniach. Sotuknang wywołał wtedy wielką powódź, a ludzie unosili się na szczycie wody w swoich trzcinach. Trzciny spoczęły na małym kawałku lądu, a ludzie wynurzyli się z taką samą ilością jedzenia, z jaką zaczynali. Ludzie podróżowali dalej w swoich kajakach, prowadzeni przez swoją wewnętrzną mądrość (o której mówi się, że pochodzi od Sotuknanga przez drzwi na czubku głowy). Podróżowali na północny wschód, mijając coraz większe wyspy, aż dotarli do Czwartego Świata, wielkiej masy lądu. Wyspy następnie zatonęły w oceanie.

Caddo

W mitologii Caddo, cztery potwory rosły w wielkości i mocy, aż dotknęły nieba. W tym czasie pewien człowiek usłyszał głos, który kazał mu zasadzić wydrążoną trzcinę. Tak też uczynił, a trzcina bardzo szybko urosła bardzo duża. Mężczyzna wszedł do trzciny ze swoją żoną i parami wszystkich dobrych zwierząt. Podniosła się woda i zakryła wszystko oprócz szczytu trzciny i głów potworów. Żółw zabił potwory, kopiąc pod nimi i wyrywając je z korzeniami. The woda ustępować i wiatr suszyć the ziemia.

Menominee

W Menominee mitologia, Manabus, the trickster, „wystrzelony jego żądza zemsty” strzelić dwa podziemny bóg gdy i the inny bóg być przy zabawa. Kiedy wszyscy zanurkowali do wody, powstała ogromna powódź. „Woda podniosła się …. Bardzo dobrze wiedziała, gdzie Manabus się udał”. Biegnie, ale woda, pochodząca z jeziora Michigan, goni go coraz szybciej i szybciej, nawet gdy wbiega na górę i wspina się na szczyt wyniosłej sosny na jej szczycie. Cztery razy błaga drzewo, by jeszcze trochę urosło, i cztery razy ono się zgadza, aż w końcu nie może już rosnąć. Ale woda wciąż pnie się „w górę, w górę, aż do jego podbródka, i tam się zatrzymuje”. Nie było nic poza wodą rozciągającą się aż po horyzont. I wtedy Manabus, wspomagany przez nurkujące zwierzęta i Piżmowca, stworzył świat, jaki znamy dzisiaj.

Teorie pochodzenia

Szuruppak, miejsce potopu Ziusudry, znajdowało się na południe od irackiego miasta Nippur. Archeolodzy odkryli dowody wielkiej powodzi, która zniszczyła obszar od Shurappak na północ aż do Kish.

Wielu ortodoksyjnych Żydów i chrześcijan wierzy, że powódź wydarzyła się zgodnie z zapisem w Księdze Rodzaju. Często argumentuje się, że duża liczba mitów o powodzi w innych kulturach sugeruje, że wywodzą się one ze wspólnego, historycznego wydarzenia, którego dokładnym i prawdziwym opisem jest Księga Rodzaju. Mity z różnych kultur, często osadzone w politeistycznych kontekstach, są więc uszkodzonymi wspomnieniami historycznego globalnego potopu.

W początkach archeologii biblijnej wybitni naukowcy wierzyli, że odkryli dowody na historyczny ogólnoświatowy potop, ale pogląd ten został w dużej mierze porzucony. Zamiast tego, powszechnie zgadza się, że niszczycielskie lokalne powodzie, obejmujące duże płaskie obszary, takie jak te między rzekami Tygrys i Eufrat, mogły z łatwością dać początek opowieściom o Ziusudrze, Atrahasisie, Utnapishtimie i Noe. Wykopaliska w Iraku wykazały dowody wielkiej powodzi w Shuruppak około 2.900-2.750 p.n.e., która rozciągała się prawie tak daleko, jak miasto Kish, którego król Etana, rzekomo założył pierwszą sumeryjską dynastię po potopie. „Geologia potopu” jest głoszona przez biblijnie zorientowanych naukowców, którzy próbowali naukowo wspierać teorię Wielkiego Potopu, ale nie jest to akceptowane przez większość geologów, zarówno chrześcijańskich, jak i niechrześcijańskich, którzy uważają to za formę pseudonauki.

Morze Czarne dzisiaj (jasnoniebieski) i w 5600 r. p.n.e.C.E. (ciemnoniebieski) według najnowszych teorii.

Wśród innych teorii dotyczących pochodzenia legend o Wielkim Potopie, pojawiły się spekulacje, że wielkie tsunami w Morzu Śródziemnym spowodowane, przez ogromną erupcję wulkanu Thera, ok. 1630-1500 p.n.e., było historyczną podstawą dla folkloru, który rozwinął się w mit o Deukalionie. Niektórzy sugerowali również, że mity o powodzi mogły powstać z opowieści ludowych związanych z ogromnym wzrostem poziomu morza, który towarzyszył końcowi ostatniej epoki lodowcowej około 10 000 lat temu, przekazywanych z pokolenia na pokolenie jako historia ustna.

W 1998 roku William Ryan i Walter Pitman, geolodzy z Uniwersytetu Columbia, opublikowali dowody na to, że masywna powódź wód z Morza Śródziemnego przez Bosfor nastąpiła około 5600 roku p.n.e., powodując powszechne zniszczenie głównych ośrodków ludności wokół Morza Czarnego. Sugeruje się, że w naturalny sposób spowodowałoby to powstanie różnych mitów o Wielkim Potopie, ponieważ główne miasta zostałyby utracone przez te wody.

Notatki

• Albright, William F. Archeology and the Religion of Israel. Westminster John Knox Press, 2006. ISBN 978-0664227425
• Alexander, Eliot, and Joseph Campbell. The Universal Myths: Bohaterowie, bogowie, potwory i inni. Plume, 1990. ISBN 978-0452010277
• Bailey Lloyd R. Noah, the Person and the Story. University of South Carolina Press, 1989. ISBN 0872496376
• Best, Robert M. Noah’s Ark and the Ziusudra Epic. Enlil Press, 1999. ISBN 0966784014
• Brinton, Daniel. The Myths Of The Creation, The Deluge, The Epochs Of Nature And The Last Day. Kessinger Publishing, LLC, 2005. ISBN 978-1425373351
• Dever, William G. What Did the Biblical Writers Know, and When Did They Know It? What Archaeology Can Tell Us about the Reality of Ancient Israel? Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 2001. ISBN 978-0802821263
• Dundes, Alan (red.). The Flood Myth. Berkeley: University of California Press, 1988. ISBN 0520059735
• Gaster, Theodor H. Myth, Legend, and Custom in the Old Testament. Harper Collins, 1969. ISBN 978-0061386404
• Kramer, Samuel Noah. The Sumerians: ich historia, kultura i charakter. University of Chicago, nowe wydanie, 1971. ISBN 978-0226452388
• Lewis, Mark Edward. The Flood Myths of Early China. State University of New York Press, 2006. ISBN 978-0791466643
• Lambert W. G. and Millard A.R. Atrahasis: The Babylonian Story of the Flood. Eisenbrauns, 1999. ISBN 1575060396.
• Plimer, Ian. Telling Lies for God: rozum kontra kreacjonizm. Random House, 1994. ISBN 978-0091828523
• Ryan, William i Walter Pitman. Noah’s Flood: Nowe odkrycia naukowe na temat wydarzenia, które zmieniło historię. Simon & Schuster; wydanie Touchstone, 2000. ISBN 978-0684859200

All links retrieved July 12, 2017.

• The Great Flood, including source texts for: Eridu Genesis, Atrahasis, Gilgamesza, Noego oraz tabela z paralelami.www.livius.org.
• Davidson, Richard M. „Biblical Evidence for the Universality of the Genesis Flood”. www.grisda.org.
• Flood Legends from Around the World. nwcreation.net.

.