Wybielacz w płynie
Podchloryn potasu (KClO) został zsyntetyzowany przez francuskiego naukowca Bertholleta w 1789 roku, poprzez reakcję gazowego chloru (Cl
2) z roztworem wodorotlenku potasu (potaż, KOH). Odkrył on również jego właściwości wybielające tkaniny i zaczął sprzedawać go pod nazwą Eau de Javel („woda Javel”) od nazwy dzielnicy Paryża, w której był produkowany. Był to pierwszy produkt przeznaczony specjalnie do tego celu i skrócił proces bielenia nowo uszytych tkanin z miesięcy do godzin.
Szkocki chemik i przemysłowiec Charles Tennant zaproponował w 1798 r. roztwór podchlorynu wapnia jako alternatywę dla wody Javel, a w 1799 r. opatentował proszek wybielający (stały podchloryn wapnia, Ca(ClO)2).
Około 1820 roku Antoine Labarraque zastąpił potaż znacznie tańszym prekursorem – wodorotlenkiem sodu (ług sodowy, NaOH), produkując w ten sposób Eau de Labarraque, w zasadzie ten sam „płynny wybielacz” (NaClO) używany do dziś. Odkrył również jego właściwości dezynfekujące i przyczynił się do rozpowszechnienia go w tym celu na całym świecie. Jego praca znacznie poprawiła praktykę medyczną, zdrowie publiczne, warunki sanitarne w szpitalach, rzeźniach i wszystkich gałęziach przemysłu zajmujących się produktami pochodzenia zwierzęcego – dekady przed tym, jak Pasteur i inni stworzyli teorię zarazka choroby. W szczególności, doprowadziło to do prawie powszechnej praktyki chlorowania wody z kranu, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się chorób takich jak dur brzuszny i cholera.