Wychodzenie z wypalenia
Dokładnie rok temu siedziałem sam na klatce schodowej w moim biurze i płakałem.
Choć tamten okres mojego życia jest trochę zamazany, pamiętam ten moment wyraźnie. To był moment, w którym wiedziałem, że coś jest głęboko nie tak – że nie mam już motywacji do pracy i że sprawy wymknęły się spod kontroli.
Czułem się jak porażka i nie miałem pojęcia, jak to naprawić.
Rok zajęło mi dojście do siebie po wypaleniu zawodowym i bycie gotowym do napisania tego artykułu. Nauczyłam się wiele w ciągu ostatniego roku – o sobie, mojej wartości i wartościach oraz budowaniu zrównoważonego życia – i mam nadzieję, że niektóre z tych lekcji mogą pomóc innym w tej samej sytuacji.
Zapnij się – ta historia jest długa.
Utrata równowagi
Wypalenie jest przebiegłym złodziejem. Żywi się twoją pasją, twoją energią i twoim entuzjazmem, zabierając te pozytywne cechy i zamieniając je w wyczerpanie, frustrację i zwątpienie w siebie. To coś więcej niż tylko zły dzień, czy zmęczenie i znużenie. Jak opisał to artykuł w New York magazine, wypalenie jest „problemem zarówno fizycznym jak i egzystencjalnym, nieuporządkowanym zlepkiem zewnętrznych symptomów i prywatnych frustracji”.
Najlepsza definicja wypalenia z jaką się spotkałem to chroniczny stan bycia niezsynchronizowanym z jednym lub więcej aspektami swojego życia.
Pomyśl o tym jak o jeździe na rowerze. Kiedy wszystko działa gładko, twoja praca, życie i entuzjazm równoważą się, a ty czujesz się doceniony i w pełni zaangażowany w swoją pracę.
Ale kiedy te aspekty wysiadają z synchronizacji na zbyt długo, tracisz równowagę i spadasz w dół. W przeciwieństwie do jazdy na rowerze, w przypadku wypalenia zawodowego, kiedy już upadniesz, powrót do równowagi może być prawdziwym wyzwaniem.
Czołowymi badaczami wypalenia zawodowego są dr Michael P. Leitner i Christina Maslach. W swojej książce „The Truth About Burnout” (Prawda o wypaleniu zawodowym) opisują oni sześć głównych zaburzeń równowagi pomiędzy pracownikami a ich pracą, które często prowadzą do wypalenia zawodowego:
- Brak kontroli. Nie masz zbyt wiele do powiedzenia na temat tego, co dzieje się w Twojej pracy, albo Twoje poczucie kontroli jest podważane lub ograniczane.
- Konflikt wartości. Istnieje rozdźwięk między Twoimi własnymi podstawowymi wartościami a podstawowymi wartościami organizacji.
- Niewystarczające wynagrodzenie. Czujesz się niedostatecznie wynagradzany, niedoceniany i brany za pewnik.
- Przeciążenie pracą. Twoje obciążenie pracą jest zbyt duże, zbyt pilne lub zbyt skomplikowane.
- Niesprawiedliwość. Jesteś źle traktowany przez organizację, kierownictwo faworyzuje Cię, a przydziały i awanse są dokonywane za zamkniętymi drzwiami.
- Rozpad wspólnoty. Twoi koledzy traktują cię protekcjonalnie, nie ma z kim porozmawiać o konfliktach, a informacje zwrotne nie istnieją.
Nie musisz mieć poważnego niedopasowania we wszystkich sześciu wymienionych obszarach, aby być zagrożonym. W rzeczywistości, niedopasowanie nawet w jednym obszarze może sprawić, że znajdziesz się na drodze do wypalenia.
W zeszłym roku osobiście doświadczyłem co najmniej czterech z tych nierówności, ale moja droga do wypalenia zaczęła się na długo przed tym.
Moja historia
Cztery lata temu pracowałem jako inżynier oprogramowania tutaj w Denver. Byłem częścią świetnego zespołu, lubiłem tę pracę, a ona pozostawiała wiele miejsca na pracę nad projektami pobocznymi i freelancing.
Po roku pracy w tej firmie otrzymałem awans na kierownika mojego zespołu. Nagle, moje codzienne obowiązki były zupełnie inne. Spędzałem coraz więcej czasu na nauce takich rzeczy jak zarządzanie projektami, a coraz mniej czasu na moich własnych projektach.
Powoli – na tyle, że nigdy tego nie zauważyłem – przestałem tworzyć. Ponieważ nie pomagało mi to w budowaniu mojej kariery, czułem, że nie jest to ważne. Przestałem pracować nad projektami pobocznymi, przestałem freelancerować, a zamiast tego poświęciłem całą swoją energię na zarządzanie i budowanie mojego zespołu.
Przód do początku zeszłego roku, a ja przeniosłem się do innej firmy i pracowałem jako menedżer produktu. Zazwyczaj, jako menedżer produktu, Twoim zadaniem jest bliska współpraca z klientami i zrozumienie ich potrzeb, ale struktura firmy uniemożliwiała mi robienie tego we właściwy sposób. Lataliśmy na oślep, pracując nad projektami, które przynosiły niewielkie korzyści naszym klientom.
Mniej więcej w tym samym czasie mój menedżer odszedł z firmy. Nagle pozbawiony kierunku, zacząłem czuć się coraz bardziej oderwany od rzeczywistości. Moja praca nie była już motywująca i coraz trudniej było mi się skupić. Czułem się, jakbym zawodził – jakbym powinien być w stanie sprawić, by wszystko działało, ale z jakiegoś powodu nie mogłem.
Próbowałem zrekompensować to w jedyny sposób, jaki znałem – pracując ciężej – ale to tylko pogorszyło sprawę. W ciągu kilku miesięcy przeszedłem od wysokiej produktywności i motywacji, do wyczerpania i wątpliwości co do każdej podjętej decyzji.
W końcu sprawy przybrały tak zły obrót, że nie byłem w stanie zmusić się do dbania o pracę i walczyłem, aby zmotywować się do zrobienia czegokolwiek. Nie mogłam nawet stawić czoła kolegom, więc znalazłam jedyne miejsce, gdzie mogłam być sama – awaryjną klatkę schodową – i płakałam.
Wiedziałam, że coś jest głęboko nie tak, ale nie miałam pojęcia co to jest, ani jak to naprawić.
Punkt bez powrotu
Dużo czasu zajęło mi uświadomienie sobie, że to, czego doświadczam, to wypalenie zawodowe.
Czułam się zmęczona, ale nie byłam przepracowana. Rzadko przychodziłem do biura przed 8 rano, a prawie codziennie byłem w domu przed 17:00. Pracowałem z zespołem utalentowanych i zmotywowanych inżynierów i projektantów, rozwiązując problemy, które powinny być zabawne i wymagające. Weekendy spędzałem na relaksie z rodziną.
Nigdy nie miałem na talerzu więcej pracy, niż mogłem udźwignąć. W rzeczywistości, moje obciążenie pracą i warunki pracy były tym, co większość ludzi uznałaby za idealne. Idealna praca.
I w tym tkwi pułapka.
Kiedy czytasz o doświadczeniach innych ludzi związanych z wypaleniem zawodowym, prawie zawsze mówią oni o tym, że jest ono spowodowane przez obciążenie pracą. Długie godziny pracy, weekendy spędzane w biurze, nierealistyczne terminy, narzucający się szefowie. Stres i przepracowanie na co dzień.
Kiedy myślałam o wypaleniu zawodowym, tak właśnie to sobie wyobrażałam, ale moja sytuacja nie mogła być bardziej odmienna.
Nie byłam przepracowana, ale cały czas byłam wyczerpana. Nie mogłam się skupić na pracy – nawet tak proste zadania jak odpowiadanie na maile wydawały mi się monumentalne. Byłem w stanie pracować tylko z ułamkiem tego, do czego wiedziałem, że jestem zdolny. Rzeczy, które wcześniej były łatwe, stały się prawie niemożliwe. Dręczyła mnie bezsenność i zdarzało mi się zapominać o posiłkach. Moja kreatywność zniknęła – ledwo mogłem nawet odpowiadać na e-maile, nie mówiąc już o projektowaniu produktu.
Przyjemne czynności, takie jak zabawa z moją niemowlęcą córką, nagle poczułem się jak obowiązek i przykry obowiązek. Miałam wyjątkowo krótki temperament – wyładowywałam się na bliskich z powodu najdrobniejszych problemów. Czułam się niezdolna, przytłoczona i uwięziona – a kiedy ludzie wskazywali, że coś jest nie tak, to tylko kopało dół jeszcze głębiej.
Najbardziej ze wszystkiego, czułam się słaba. I czułem się zawstydzony, że czuję się słaby. Czułam, że powinnam umieć się przemóc i radzić sobie sama. A kiedy nie mogłam, czułam się jeszcze gorzej.
Przez wiele miesięcy nie przestawałam, próbując poradzić sobie ze stresem i frustracją, ale było tylko gorzej. Ludzie zaczęli zauważać, że coś jest nie tak, ale każde zadane przez nich pytanie, bez względu na to, jak dobre intencje, sprawiało, że czułam się jeszcze bardziej zawstydzona. Próbowałem podnieść to z moim menedżerem, nawet dając im kilka opcji, takich jak tymczasowy spadek z powrotem do czterech dni w tygodniu, ale ich jedyną odpowiedzią było to, że potrzebują kogoś na pełny etat.
I tak to szło, głębiej i głębiej, aż do tego dnia na klatce schodowej. Moja żona przekonała mnie, żebym wykorzystał cały mój urlop, żeby spróbować oczyścić głowę. Skończyło się na tym, że wziąłem dwa tygodnie wolnego, ale to nie pomogło. Porozmawiałem z moim przełożonym, pożegnałem się z kilkoma zaufanymi członkami zespołu i nigdy nie wróciłem. To była jedna z najtrudniejszych decyzji, jakie kiedykolwiek musiałem podjąć.
Wspinaczka po wypaleniu
Wypalenie nie jest czymś, co odchodzi samo z siebie – powrót do zdrowia jest tak samo powolny i bolesny jak to, co spowodowało wypalenie w pierwszej kolejności.
Odzyskanie równowagi zajmie więcej czasu niż się spodziewasz, ale nauczysz się wiele o sobie i o tym, czego naprawdę chcesz od swojego życia w tym procesie.
Kiedy odchodziłam z pracy, mieliśmy szczęście, że mieliśmy trochę oszczędności, co dało mi elastyczność, aby wziąć trochę wolnego czasu, aby się naładować. Myślałem, że minie miesiąc, może dwa, zanim poczuję się znowu gotowy do pracy.
W ostateczności, nie czułem się z powrotem normalnie przez sześć miesięcy.
Przez ten czas, moja żona i ja rozmawialiśmy o naszej przyszłości, i co chcieliśmy z naszego życia. Zaplanowaliśmy, co musi się zmienić, abyśmy mogli to osiągnąć.
I kawałek po kawałku, zacząłem czuć się znowu jak ja. Moja kreatywność zaczęła wracać, pracowałem nad kilkoma projektami wokół domu i znów cieszyłem się towarzystwem mojej córki.
Teraz, zbliżając się do dwóch lat od czasu, gdy sięgnąłem dna, ogarnąłem prawdziwą zmianę w moim życiu i mojej pracy. Moja żona i ja jesteśmy szczęśliwie samozatrudnieni – ona pomaga nowym rodzicom budować odporne związki poprzez swoją praktykę coachingową tutaj w Denver, a ja pomagam kreatywnym przedsiębiorcom rozwijać sensowne biznesy. Oboje spędzamy więcej czasu ze sobą i z naszą córką, a nasz poziom stresu znacznie się obniżył. Myślę, że jestem bardziej zrównoważona i rozumiem więcej o tym, na czym mi naprawdę zależy, niż kiedykolwiek wcześniej.
Odzyskiwanie Wypalenia
Jeśli czujesz się wypalony lub rozpoznajesz coś o sobie w moich doświadczeniach, chciałabym podzielić się kilkoma lekcjami i strategiami, których nauczyłam się podczas mojego powrotu do zdrowia. Pamiętaj, że każdy jest inny – niektóre z tych strategii mogą zadziałać dla ciebie, podczas gdy inne nie, więc ważne jest, aby próbować różnych technik, aż znajdziesz równowagę, która działa dla ciebie. Jeśli czujesz, że to, co robisz, nie pomaga ci, nie bój się spróbować czegoś nowego.
Rozpoznaj, że jest problem.
Wiem, że brzmi to jak oczywistość, ale zajęło mi miesiące, aby zdać sobie sprawę, że coś jest nie tak – długo po tym, jak było już za późno. Dla niektórych ludzi, fizyczne symptomy są trudne do zignorowania i problem będzie dość oczywisty. U innych odkrycie przyczyny może wymagać trochę czasu i introspekcji. MindTools oferuje darmowy autotest, który pomoże Ci rozpoznać, czy jesteś zagrożony wypaleniem zawodowym.
Jeśli czujesz, że się z tym zmagasz, rozwiąż quiz lub porozmawiaj z bliskimi o tym, jak się czujesz.
Zatrzymaj się (lub przynajmniej zwolnij).
Próbowanie sił tylko pogarsza sprawę. Chociaż rzucenie pracy, tak jak ja to zrobiłem, jest z pewnością jedną z opcji, nie jest to jedyna możliwość.
Znalezienie przestrzeni na odzyskanie sił jest związane z wyznaczeniem granic między sobą a swoją pracą.
Porozmawiaj z przełożonym o odciążeniu go od niektórych zadań lub wypróbowaniu różnych projektów. Warto również rozważyć zrobienie sobie dłuższej przerwy lub po prostu wykorzystać tyle urlopu, ile tylko zdołasz (ja wykorzystałem cały swój). Jeśli jesteś samozatrudniony, pomyśl o porzuceniu na jakiś czas części lub całości pracy z klientami, aby kupić sobie trochę przestrzeni. Wykorzystaj ten czas, aby się cofnąć i zrobić sobie porządną przerwę od pracy. Spędziłem dużo czasu na biwakowaniu, ponieważ był to jeden z niewielu sposobów, w jaki mogłem się odpowiednio zdekompresować.
Znajdź wsparcie.
Bądź szczery z przyjaciółmi, rodziną i kolegami z pracy na temat swoich zmagań. Nie wstydź się tego, że czujesz się słaby lub niezdolny do działania. Prawdopodobnie przekonasz się, że inni radzili sobie z tymi samymi problemami w przeszłości i mogą Ci pomóc. Staraj się delegować jak najwięcej rzeczy, nawet jeśli osoba, której je delegujesz, może nie wykonać ich w sposób, jaki sobie wyobrażasz.
Skup się na podstawach.
Nawet najprostsze zadania stają się monumentalnymi wysiłkami, gdy jesteś wypalony.
Zacznij od małych rzeczy. Spróbuj skupić się na regularnym jedzeniu – właściwych posiłkach, a nie tylko przekąskach lub alkoholu. Upewnij się, że wysypiasz się tak często, jak to tylko możliwe. Jeśli masz problemy z bezsennością, tak jak ja, leki nasenne bardzo pomagają. Codziennie wychodź z domu – poćwicz trochę, idź do muzeum lub galerii sztuki, albo zabierz rodzinę do parku.
Zrób czas na to, co cię uszczęśliwia.
Przewartościuj swoje osobiste wartości i cele.
Wypalenie oferuje ukrytą srebrną podszewkę. Może być pozytywną siłą do zmian, dając ci doskonałą szansę na ponowną ocenę niemal wszystkiego, co dotyczy twojego życia i pracy. Jest to szansa na ponowne odkrycie siebie i dokonanie zmian, które w przeciwnym razie mogłyby zostać zignorowane.
Poświęć czas na zastanowienie się nad tym, czego naprawdę chcesz w swoim życiu – swoich celów, priorytetów, nadziei i marzeń. Pomyśl o tym, co nadaje ci znaczenie w twojej pracy – a nie tylko o tym, co twoim zdaniem powinno mieć dla ciebie znaczenie. Pomyśl o tym, czego mogło brakować, co spowodowało wypalenie w pierwszej kolejności.
Dla mnie odkryłem kilka ważnych rzeczy o sobie. Praca twórcza jest dla mnie niezwykle ważna, a ja nieświadomie pozwoliłem, aby straciła na znaczeniu w ciągu kilku lat, które doprowadziły do mojego wypalenia. Zdałem sobie również sprawę, że ludzie, na których pomocy zależy mi najbardziej, to osoby indywidualne i małe firmy, czyli przeciwieństwo dużych klientów mojego poprzedniego pracodawcy. W końcu odkryłam, że cenię sobie kontrolę i elastyczność ponad stałą wypłatę. Praca dla siebie, choć czasem stresująca, uczyniła mnie najszczęśliwszą od lat. Nigdy bym tego nie odkrył, gdyby nie wypalenie zawodowe.
Bądź cierpliwy.
Nie skończyłeś wypalony z dnia na dzień, a cofnięcie wypalenia może być długotrwałym wysiłkiem, który wymaga dość drastycznych zmian. Nawet jeśli czujesz się dobrze w krótkim okresie czasu, są szanse, że nie jesteś gotowy, aby wskoczyć z powrotem do tej samej roli, lub że powrót do niej nie jest dobrym pomysłem. Bądź przygotowany na to, że skończysz w zupełnie innym miejscu niż jesteś teraz – czy to inna rola, inny dział, czy inna kariera.
Wypalenie było trudne. To nie jest ścieżka, którą kiedykolwiek poszedłbym z wyboru i żałuję, że nie wiedziałem rok temu rzeczy, które wiem teraz.
Gdybym miał, być może sprawy potoczyłyby się inaczej. Może nadal pracowałbym dla kogoś innego, w pracy, która nie była satysfakcjonująca. Może znalazłbym lepszą pracę. Nie wiem. Jestem jednak pewna, że dziś wszystko byłoby zupełnie inaczej.
Ale czy byłoby lepiej?
Tego nie jestem pewien. Przejście przez to doświadczenie nauczyło mnie więcej o sobie i o tym, co naprawdę cenię, niż cokolwiek innego w moim życiu. Czuję, że jestem teraz na lepszej ścieżce, takiej, która do mnie pasuje.
Może zauważyłeś coś o sobie w moich doświadczeniach. Być może nie czujecie się szczególnie przepracowani, ale jesteście wyczerpani, sfrustrowani i apatyczni. Być może zmagasz się z prostymi zadaniami lub nie cieszysz się zabawnymi rzeczami w swoim życiu.
Może ty też zaczynasz zmagać się z wypaleniem zawodowym.
Porozmawiaj o tym z rodziną i współpracownikami. Zrób sobie przerwę i naprawdę się wyłączyć. Uznaj, że jest problem i zastanów się, co go spowodowało. Znajdź sposoby, aby ponownie połączyć się z samym sobą, i zrób plan, aby naprawić to na dobre.
Pokonałem wypalenie i wiem, że ty też możesz.
.