Wyniki rozkładu szczątków ludzkich w środowisku jałowym
Środowisko południowej Arizony z łagodnymi zimami i gorącymi, suchymi latami produkuje dużą zmienność w szybkości rozkładu szczątków ludzkich. Temperatury letnie, które wahają się znacznie powyżej 38 stopni C (100 stopni F), wywołują szybkie wzdęcia w wyniku nagromadzenia się gazów rozkładowych. Jednakże, w pewnych okolicznościach, jałowość może prowadzić do rozległej mumifikacji, umożliwiając zachowanie szczątków przez setki lat. Retrospektywne badanie 189 przypadków, koncentrując się na szczątkach znalezionych na dnie pustyni lub w okolicznych górach oraz na szczątkach znalezionych w zamkniętych strukturach, nakreśla ramy czasowe i sekwencje procesu rozkładu. Szczątki mogą zachować świeży wygląd przez dłuższy czas w zimie, ale początek wyraźnego rozkładu jest szybki w miesiącach letnich. Wzdęcia ciała pojawiają się zazwyczaj dwa do siedmiu dni po śmierci. Następnie, w obrębie struktur, często dochodzi do szybkiego rozkładu i szkieletyzacji. W przypadku ekspozycji na wolnym powietrzu istnieje większe prawdopodobieństwo, że szczątki przejdą przez długi okres odwodnienia tkanek zewnętrznych, mumifikacji i redukcji wyschniętej tkanki. Odsłonięcie dużych części szkieletu następuje zazwyczaj dopiero po upływie czterech do sześciu miesięcy od śmierci. Wybielanie i złuszczanie kości – początkowe etapy niszczenia elementów szkieletu – rozpoczynają się po około dziewięciu miesiącach ekspozycji. Aktywność owadów, w tym larw i odmian chrząszczy, może przyspieszyć rozkład, ale na ten proces duży wpływ ma lokalizacja ciała, sezonowa pogoda i dostępność tkanek miękkich. Mięsożercy i inni padlinożercy również są czynnikami przyczyniającymi się do rozkładu, podobnie jak odzież lub okrycie ciała, podłoże, wysokość i szerokość geograficzna.