Zamek Hearstów
DesignEdit
Hearst po raz pierwszy zwrócił się do Morgana z pomysłami na nowy projekt w kwietniu 1919 roku, wkrótce po tym, jak śmierć matki wprowadziła go do spadku. Jego pierwotnym pomysłem było zbudowanie bungalowu, według Waltera Steilberga, jednego z rysowników Morgana, który przypomniał sobie słowa Hearsta z pierwszego spotkania: „Chciałbym zbudować coś na wzgórzu w San Simeon. Męczy mnie jeżdżenie tam i koczowanie w namiotach. Robię się na to trochę za stary. Chciałbym mieć coś, co byłoby trochę wygodniejsze”.
W ciągu miesiąca, pierwotne pomysły Hearsta na skromny budynek mieszkalny znacznie się rozszerzyły. Dyskusja nad stylem rozpoczęła się od rozważań nad motywami „Jappo-Swisso”. Następnie preferowano styl hiszpańskiego odrodzenia kolonialnego. Morgan użyła tego stylu, kiedy pracowała nad siedzibą Hearsta w Los Angeles Herald Examiner w 1915 roku. Hearst doceniał hiszpański renesans, ale był niezadowolony z surowości kolonialnych struktur w Kalifornii. Meksykańska architektura kolonialna była bardziej wyrafinowana, ale sprzeciwiał się jej obfitości ornamentów. Thomas Aidala, w swoim studium zamku z 1984 roku, zauważa wpływ Churrigueresque na projekt głównego bloku, „płaskie i nie zdobione powierzchnie zewnętrzne; dekoracyjne zapędy są wyszczególnione i odizolowane, skupione głównie na otworach drzwiowych, oknach (i) wieżach”. Wystawa Panama-California Exposition z 1915 roku w San Diego była w Kalifornii najbardziej zbliżona do podejścia, którego pragnął Hearst. Ale jego europejskie podróże, a zwłaszcza inspiracja Półwyspem Iberyjskim, doprowadziły go do renesansowych i barokowych przykładów w południowej Hiszpanii, które bardziej dokładnie odpowiadały jego gustom. Szczególnie zachwycił się kościołem w Rondzie w Hiszpanii i poprosił Morgana o wzorowanie na nim wież Casa Grande. W liście do Morgana z 31 grudnia 1919 roku Hearst napisał: „Wystawa w San Diego jest najlepszym źródłem hiszpańskiego w Kalifornii. Alternatywą jest budowanie w stylu renesansowym południowej Hiszpanii. Wybraliśmy wieże kościoła w Rondzie… renesansowa dekoracja, szczególnie ta z bardzo południowej części Hiszpanii, mogłaby z nimi dobrze współgrać. Bardzo chciałbym poznać Państwa zdanie na temat… jaki styl architektury powinniśmy wybrać.” Ta mieszanka południowo-hiszpańskiego renesansu, odrodzenia i śródziemnomorskich przykładów stała się stylem definiującym San Simeon; „coś trochę innego niż inni ludzie robią w Kalifornii”. Pisarze architektoniczni Arrol Gellner i Douglas Keister opisują Casa Grande jako „pałacową fuzję klasycyzmu i architektury śródziemnomorskiej… przekroczyła epokę Mission Revival i zamiast tego należała do bardziej archeologicznych stylów Period Revival, które zyskały przychylność po Panama-California Exposition z 1915 roku”.
Zamek Hearst posiada w sumie 42 sypialnie, 61 łazienek, 19 pokoi wypoczynkowych, 127 akrów (0,5 km2) ogrodów, kryte i odkryte baseny, korty tenisowe, kino, lotnisko i, za życia Hearsta, największe na świecie prywatne zoo. Hearst był nałogowym myślicielem, który często nakazywał przeprojektowanie wcześniej uzgodnionych i często zbudowanych struktur: Basen Neptuna był przebudowywany trzy razy, zanim był zadowolony. Zdawał sobie sprawę ze swojej skłonności do zmiany zdania; w liście z 18 marca 1920 roku pisał do Morgana: „Wszystkie małe domki oszałamiają. Proszę ukończyć, zanim wymyślę więcej zmian”. W wyniku uporczywych zmian projektowych Hearsta i trudności finansowych we wczesnych i późniejszych latach trzydziestych XX wieku, kompleks nigdy nie został ukończony. Do późnego lata 1919 roku Morgan zbadał teren, przeanalizował jego geologię i narysował wstępne plany Casa Grande. Budowa rozpoczęła się w 1919 roku i trwała do 1947 roku, kiedy to Hearst po raz ostatni opuścił posiadłość. W pierwszych latach budowy, dopóki pobyty Hearsta w San Simeon nie stały się dłuższe i częstsze, jego aprobatę dla powstającego projektu uzyskiwano dzięki wysyłaniu mu przez Morgana modeli planowanych osiedli. Pod koniec lat dwudziestych główny model, zaprojektowany przez inną kobietę architekta, Juliana C. Mesica, stał się zbyt duży, aby go wysłać, więc Mesic i Morgan fotografowali go, ręcznie kolorowali i wysyłali do Hearsta.
ConstructionEdit
Lokalizacja zamku stanowiła poważne wyzwanie dla budowy. Był odległy; kiedy Morgan zaczęła przyjeżdżać do posiadłości na wizyty w 1919 roku, opuszczała swoje biuro w San Francisco w piątek po południu i odbywała ośmiogodzinną, dwustumilową podróż pociągiem do San Luis Obispo, a następnie pięćdziesięciomilową podróż samochodem do San Simeon. Względna izolacja sprawiała, że rekrutacja i utrzymanie pracowników było ciągłą trudnością. W pierwszych latach istnienia posiadłości brakowało wody, a jej ograniczone zasoby pochodziły z trzech naturalnych źródeł na Pine Mountain, szczycie o wysokości 3500 stóp (1100 m), położonym siedem mil (11 km) na wschód od zamku Hearst. Problem ten rozwiązano poprzez budowę trzech zbiorników, a Morgan opracował grawitacyjny system dostarczania wody, który transportował ją z pobliskich źródeł górskich do zbiorników, w tym do głównego zbiornika na Rocky Butte, wzniesieniu o wysokości 610 m (2000 stóp), położonym niecałą milę na południowy wschód od zamku Hearst. Woda miała szczególne znaczenie; oprócz tego, że zasilała baseny i fontanny, o których marzył Hearst, dostarczała również energii elektrycznej za pomocą prywatnej hydroelektrowni, dopóki San Joaquin Light and Power Corporation nie zaczęła obsługiwać zamku w 1924 roku. Klimat stanowił kolejne wyzwanie. Bliskość wybrzeża przyniosła silne wiatry z Oceanu Spokojnego, a wysokość miejsca oznaczała, że zimowe burze były częste i poważne.
– List Hearsta z lutego 1927 roku po wizycie w okresie silnych burz
Woda była również niezbędna do produkcji betonu, głównego składnika konstrukcyjnego domów i ich budynków pomocniczych. Morgan miał duże doświadczenie w budowaniu z betonu zbrojonego stalą i wraz z firmą inżynierów konsultantów Earl i Wright eksperymentował ze znalezieniem odpowiedniego kamienia, ostatecznie decydując się na ten wydobywany ze szczytu góry, na którym zbudowano platformę fundamentową zamku. Połączenie tego kamienia z odsolonym piaskiem z zatoki San Simeon dało beton o wyjątkowo wysokiej jakości. Później zaczęto sprowadzać biały piasek z Carmel. Materiał do budowy był transportowany albo pociągiem i ciężarówkami, albo drogą morską do nabrzeża zbudowanego w zatoce San Simeon poniżej miejsca budowy. Z czasem z nabrzeża do zamku zbudowano lekką kolejkę, a nad zatoką Morgan wybudował kompleks magazynów do przechowywania i zakwaterowania robotników.Na miejscu powstała również cegielnia i kaflarnia, ponieważ cegła była używana na szeroką skalę, a kafelkowanie stanowiło ważny element dekoracji zamku. Do produkcji swoich projektów Morgan wykorzystała kilka firm produkujących płytki, w tym Grueby Faience, Batchelder, California Faience i Solon & Schemmel. Albert Solon i Frank Schemmel przybyli do zamku Hearst, aby podjąć się prac glazurniczych, a brat Solona, Camille, był odpowiedzialny za projekt mozaiki z niebiesko-złotych weneckich szklanych płytek używanych w rzymskim basenie i fresków w gotyckiej bibliotece Hearsta.
Morgan pracował z serią kierowników budowy; Henry Washburn od 1919 do 1922 roku, następnie Camille Rossi od 1922 roku, aż do jego zwolnienia przez Hearsta w 1932 roku, i wreszcie George Loorz do 1940 roku. Od 1920 do 1939 roku przy budowie zamku zatrudnionych było od 25 do 150 robotników.
KosztyEdit
Dokładny koszt całego kompleksu San Simeon nie jest znany. Kastner szacuje wydatki na budowę i wyposażenie kompleksu w latach 1919-1947 na „poniżej 10 000 000 dolarów”. Thomas Aidala sugeruje nieco bardziej precyzyjną kwotę całkowitych kosztów na poziomie od 7,2 do 8,2 miliona dolarów. Swobodne podejście Hearsta do wykorzystywania funduszy swoich firm, a czasem samych firm, do dokonywania osobistych zakupów sprawiło, że jasne rozliczenie wydatków było prawie niemożliwe. W 1927 roku jeden z jego prawników napisał: „cała historia pańskiej korporacji wskazuje na nieformalną metodę wycofywania funduszy”. W 1945 roku, kiedy Korporacja Hearst zamykała po raz ostatni konto Zamku Hearst, Morgan podał zestawienie kosztów budowy, które nie obejmowało wydatków na antyki i wyposażenie. Koszt budowy Casa Grande został podany jako 2 987 000 dolarów, a koszt budowy domków dla gości 500 000 dolarów. Inne prace, w tym prawie pół miliona dolarów na basen Neptune, podniosły sumę do 4.717.000 dolarów. Wynagrodzenie Morgan za dwadzieścia kilka lat niemal nieprzerwanej pracy wyniosło 70 755 dolarów. Jej początkowe wynagrodzenie wynosiło 6% prowizji od całości kosztów. Później została ona podwyższona do 8,5%. Wiele dodatkowych wydatków i trudności w uzyskaniu terminowej zapłaty sprawiło, że otrzymała raczej mniej. Kastner sugeruje, że Morgan osiągnęła zysk w wysokości 100 000 dolarów na całym, dwudziestoletnim projekcie. Jej skromne wynagrodzenie było dla niej nieistotne. W szczytowym okresie kłopotów finansowych Hearsta pod koniec lat trzydziestych, kiedy jego długi wynosiły ponad 87 milionów dolarów, Morgan napisała do niego: „Chciałabym, żebyś wykorzystał mnie w jakikolwiek sposób, który odciąży cię w kwestii opieki nad twoimi dobrami. Nigdy nie było ani nie będzie, żadnych opłat w tym związku, zaszczyt i przyjemność”.
Casa del MarEdit
Casa del Mar, największy z trzech domów gościnnych, zapewnił zakwaterowanie dla samego Hearsta, dopóki Casa Grande nie była gotowa w 1925 roku. Zatrzymał się w nim ponownie w 1947 roku, podczas swojej ostatniej wizyty na ranczu. Casa del Mar ma 5,350 stóp kwadratowych (546 m2) powierzchni. Chociaż luksusowo zaprojektowany i umeblowany, żaden z domów gościnnych nie posiadał kuchni, co czasami irytowało gości Hearsta. Adela Rogers St. Johns wspominała swoją pierwszą wizytę: „Zadzwoniłam i poprosiłam pokojówkę o kawę. Z uśmiechem powiedziała, że będę musiała pójść po nią na górę do zamku. Zapytałam o to Marion Davies. Powiedziała, że W. R. (Hearst) nie pochwalał śniadań w łóżku”. W sąsiedztwie Casa del Mar znajduje się głowica studni (włoski: Pozzo) z Phoebe Hearst’s Hacienda del Pozo de Verona, którą Hearst przeniósł do San Simeon, gdy sprzedał majątek matki po jej śmierci w 1919 r.
Casa del MonteEdit
Casa del Monte był pierwszym z domów gościnnych, pierwotnie zatytułowanych po prostu Domy A (del Mar), B (del Monte) i C (del Sol), zbudowanych przez Morgana na zboczach poniżej miejsca Casa Grande w latach 1920-1924. Hearst początkowo chciał rozpocząć prace od budowy głównego domu, ale Morgan przekonał go, aby zacząć od domków dla gości, ponieważ mniejsze konstrukcje można było szybciej ukończyć. Każdy domek gościnny zwrócony jest w stronę Esplanady i przy wejściu frontowym wydaje się być jednopiętrowy. Kolejne piętra opadają ku tyłowi, w dół tarasowego zbocza góry. Casa del Monte ma 2,550 sq ft (237 m2) powierzchni mieszkalnej.
Casa del SolEdit
Styl dekoracyjny Casa del Sol jest mauretański, podkreślony przez użycie antycznych płytek perskich. Wykonana z brązu kopia Dawida Donatella stoi na szczycie kopii oryginalnej hiszpańskiej fontanny. Inspiracją do stworzenia fontanny była ilustracja w książce „The Minor Ecclesiastical, Domestic and Garden Architecture of Southern Spain”, napisanej przez Austina Whittlesey’a i opublikowanej w 1919 roku. Hearst wysłał jeden egzemplarz do Morgana, a drugi zatrzymał dla siebie, i okazał się on płodnym źródłem pomysłów. Powierzchnia domu wynosi 3.620 stóp kwadratowych (242 m2). Pracownicy Morgana byli odpowiedzialni za katalogowanie tych części kolekcji sztuki Hearsta, które zostały przewiezione do Kalifornii, a ustne nagranie sporządzone w latach 80. wskazuje na metodologię stosowaną przy wyposażaniu budynków w San Simeon. „Ustawialiśmy (obiekt), a potem ja stawałem z miarką, żeby nadać mu skalę. Sam Crow robił zdjęcie. Potem nadawaliśmy mu numer, a ja pisałem opis. Robiło się z tego albumy. Kiedy pan Hearst napisałby i powiedział 'Chcę florencki płaszcz w domku C w pokoju B, i cztery jardy płytek’, wtedy sprawdzilibyśmy to w książkach i znaleźlibyśmy coś, co by pasowało.”
Casa GrandeEdit
Budowa Casa Grande rozpoczęła się w kwietniu 1922 roku. Prace trwały prawie do ostatecznego wyjazdu Hearsta 2 maja 1947 roku, a nawet wtedy dom był niedokończony. Casa Grande ma powierzchnię 68.500 stóp kwadratowych (5.634 m2). Główna zachodnia fasada ma cztery piętra, front wejściowy, zainspirowany bramą w Sewilli, jest flankowany przez dwie dzwonnice wzorowane na wieży kościoła Santa Maria la Mayor. Rozplanowanie głównego domu było pierwotnie na planie litery T, z salą zebrań od frontu i refektarzem pod kątem prostym do jego środka. Późniejsze dobudowy skrzydeł północnego i południowego zmodyfikowały pierwotny projekt. Podobnie jak w innych miejscach, głównym materiałem konstrukcyjnym jest beton, choć fasada jest wyłożona kamieniem. W październiku 1927 roku Morgan napisał do Arthura Byne’a: „W końcu wzięliśmy byka za rogi i wyłożymy cały główny budynek kamieniem Manti z Utah”. Morgan zapewnił Hearsta, że będzie to „tworzenie budynku”. Balkon z żeliwa kamiennego znajduje się na drugim piętrze, a kolejny żeliwny na trzecim. Powyżej znajduje się duży drewniany nawis lub szczyt. Zbudowano go z drewna tekowego syjamskiego, pierwotnie przeznaczonego na wyposażenie statku, który znajdował się u Morgana w San Francisco. Rzeźbienia podjął się jej starszy snycerz Jules Suppo. Sara Holmes Boutelle sugeruje, że Morgan mogła się inspirować podobnym przykładem z Mission San Xavier del Bac w Arizonie. Fasada kończy się wieżami dzwonów, obejmującymi apartamenty Celestial, wieże carillon i dwie kopuły.
Kurator Victoria Kastner zauważa szczególną cechę Casa Grande, brak jakichkolwiek wielkich klatek schodowych. Dostęp do górnych pięter jest albo przez windy lub klatki schodowe w narożnych wieżyczkach budynku. Wiele z klatek schodowych jest niedekorowanych, a zwykły, lany beton kontrastuje z bogactwem dekoracji w innych miejscach. Taras przed wejściem, nazwany Central Plaza, ma w centrum czworokątną sadzawkę z posągiem Galatei na delfinie. Posąg został odziedziczony, zakupiony przez Phoebe Hearst, gdy jej synowi chwilowo brakowało pieniędzy. Wejście z Central Plaza do Casa Grande ilustruje swobodne podejście Morgana i Hearsta do łączenia autentycznych antyków z nowoczesnymi reprodukcjami w celu osiągnięcia pożądanych przez nich efektów. XVI-wieczna żelazna brama z Hiszpanii jest zwieńczona kratą wachlarzową, skonstruowaną w pasującym stylu w latach 20. przez Eda Trinkellera, głównego handlarza żelazem w zamku.
Zamek korzystał z najnowszych technologii. Casa Grande była okablowana wczesnym systemem dźwiękowym, pozwalającym gościom na dokonywanie wyborów muzycznych, które były odtwarzane z fonografu Capehart znajdującego się w piwnicy i przesyłane do pokoi w domu poprzez system głośników. Alternatywnie do dyspozycji było sześć stacji radiowych. Cała posiadłość była również wyposażona w 80 telefonów, obsługiwanych przez centralę PBX, która była obsadzona 24 godziny na dobę i działała pod wyłączną centralą „Hacienda”. Fortune odnotował przykład zachwytu Hearsta nad wszechobecnym dostępem, jaki zapewniał system – „(gość) wpadł na to, by zastanawiać się, jak wypadła gra w piłkę, siedząc przy ognisku z panem Hearstem, dzień drogi od zamku. 'Powiem ci’ – odpowiada na ochotnika pan Hearst i, szamocząc się ze skałą, o którą się opierał, wyciąga stamtąd telefon, pyta o Nowy Jork i uśmierza ciekawość swego gościa”.
Sala zgromadzeńEdit
Sala zgromadzeń to główna sala recepcyjna zamku, opisana przez Taylora Coffmana, w jego opracowaniu z 1985 roku, Hearst Castle: The Story of William Randolph Hearst and San Simeon, jako „jedno z najwspanialszych wnętrz San Simeon”. Kominek, pochodzący z burgundzkiego zamku w Jours-lès-Baigneux, został nazwany Wielkim Barney’owskim Mantelem, po poprzednim właścicielu, Charlesie T. Barney’u, od którego Hearst kupił go po jego samobójczej śmierci. Mantel został zakupiony dla Barneya przez architekta Stanforda White’a i Kastner zauważa duży wpływ stylu White’a na wiele pokoi w Zamku Hearst, w szczególności na salę zebrań i główny salon w Casa del Mar. Sufit pochodzi z włoskiego palazzo. Ukryte drzwi w boazerii obok kominka pozwalały Hearstowi zaskoczyć swoich gości niezapowiedzianym wejściem. Drzwi otwierały się z windy, która łączyła się z jego gotyckim apartamentem na trzecim piętrze. Sala zgromadzeń, ukończona w 1926 roku, ma prawie 2500 stóp kwadratowych powierzchni i została opisana przez pisarza i ilustratora Ludwiga Bemelmansa jako wyglądająca jak „połowa Grand Central Station”.
Pokój posiadał niektóre z najlepszych gobelinów Hearsta. Należą do nich cztery z zestawu sławiącego rzymskiego generała Scipio Africanusa, zaprojektowane przez Giulio Romano oraz dwa skopiowane z rysunków Petera Paula Rubensa przedstawiające Triumf religii. Konieczność umieszczenia gobelinów nad boazerią i pod dachem wymagała zainstalowania niezwykle niskich okien. W pokoju znajduje się jedyny element wiktoriańskiej sztuki dekoracyjnej w zamku, lampa Orchid Vase, wykonana przez Tiffany’ego na Exposition Universelle, która odbyła się w Paryżu w 1889 roku. Kupiona przez Phoebe Hearst, która zleciła przerobienie oryginalnego wazonu na lampę, Hearst umieścił ją w pokoju audiencyjnym w hołdzie dla swojej matki.
RefektarzEdit
Refektarz był jedyną jadalnią w zamku i został zbudowany w latach 1926-1927. Stalle chóru, które znajdują się na ścianach pochodzą z katedry La Seu d’Urgell w Katalonii, a jedwabne flagi wiszące na suficie to sztandary Palio ze Sieny. Hearst początkowo zamierzał zastosować w tym pomieszczeniu „sklepiony sufit mauretański”, ale nie znalazł nic odpowiedniego, więc wraz z Morganem zdecydowali się na przykład włoskiego renesansu, pochodzący z około 1600 roku, który Hearst nabył od handlarza z Rzymu w 1924 roku. Victoria Kastner uznała, że płaski dach, z naturalnej wielkości rzeźbami świętych, „wprowadza dysonans horyzontalności wśród pionowych linii pokoju”. Całość utrzymana jest w stylu gotyckim, w przeciwieństwie do renesansowego podejścia przyjętego w poprzedniej auli. Mówi się, że refektarz był ulubionym wnętrzem Morgana w zamku. Na projekt zarówno refektarza jak i sali zgromadzeń duży wpływ miały monumentalne elementy architektoniczne, zwłaszcza kominki i stalle chóru użyte jako boazeria, oraz dzieła sztuki, zwłaszcza gobeliny, które Hearst postanowił wkomponować w pomieszczenia. Centralny stół zapewniał miejsca siedzące dla 22 osób w zwykłym układzie dwóch stołów, które można było powiększyć do trzech lub czterech, przy okazji większych spotkań. Stoły pochodziły z włoskiego klasztoru i stanowiły oprawę dla niektórych z najlepszych przedmiotów z kolekcji sreber Hearsta. Jednym z najwspanialszych jest chłodziarka do wina z początku XVIII wieku, ważąca 14,2 kg, wykonana przez anglo-francuskiego złotnika Davida Willaume’a.
BibliotekaEdit
Biblioteka znajduje się na drugim piętrze, bezpośrednio nad salą zgromadzeń. Sufit jest hiszpański z XVI wieku, a jego resztki znajdują się w holu biblioteki. Składa się on z trzech oddzielnych sufitów, pochodzących z różnych pomieszczeń w tym samym hiszpańskim domu, które Morgan połączył w jeden. Kominek jest największym włoskim przykładem w zamku. Wyrzeźbiony z wapienia, przypisuje się go średniowiecznemu rzeźbiarzowi i architektowi Benedetto da Maiano. W pokoju znajduje się kolekcja ponad 5,000 książek, a kolejne 3,700 znajduje się w gabinecie Hearsta powyżej. Większość zbiorów biblioteki, w tym najciekawsze egzemplarze z zestawu pierwszych wydań Charlesa Dickensa, ulubionego autora Hearsta, zostały sprzedane podczas wyprzedaży w Parke-Bernet w 1939 roku i Gimbels w 1941 roku. Biblioteka jest również miejscem, w którym znajduje się wiele z ważnych zbiorów antycznych greckich waz Hearsta.
Cloisters and the Doge’s SuiteEdit
The Cloisters tworzą grupę czterech sypialni nad refektarzem i, wraz z apartamentem dożów nad salą śniadaniową, zostały ukończone w latach 1925-1926. Apartament Dożów był zajmowany przez Millicentę Hearst podczas jej rzadkich wizyt w zamku. Pokój jest wyłożony niebieskim jedwabiem i ma holenderski malowany sufit, oprócz dwóch innych, pochodzenia hiszpańskiego, które były kiedyś własnością architekta Stanforda White’a. Morgan włączył do apartamentu również oryginalną wenecką loggię, przerobioną na balkon. Apartament prowadzi do pomysłowych północnych i południowych apartamentów Morgana, z miejscami do siedzenia i łazienkami na poziomie wejściowym oraz sypialniami na antresolach powyżej.
Apartament gotyckiEdit
Salon gotycki był prywatnym apartamentem Hearsta na trzecim piętrze. Wprowadził się tam w 1927 roku. Składa się on z gotyckiego gabinetu lub biblioteki oraz własnej południowo-gotyckiej sypialni i prywatnego salonu Hearsta. Sufit w sypialni jest jednym z najlepszych, jakie Hearst kupił; hiszpański, z XIV wieku, został odkryty przez jego iberyjskiego agenta Arthura Byne’a, który zlokalizował również oryginalne panele fryzowe, które zostały odłączone i sprzedane jakiś czas wcześniej. Całość została zainstalowana na zamku w 1924 roku. Przestrzeń pierwotnie przeznaczona na gabinet była zbyt niska, aby stworzyć wrażenie pożądane przez Morgana i Hearsta, z czym Morgan poradził sobie podnosząc dach i podpierając sufit betonowymi kratownicami. Zarówno one, jak i ściany zostały pomalowane freskami autorstwa Camille Solon. Światło zapewniały dwa szeregi okien z klasztorami. Konieczność podniesienia dachu w celu włączenia gabinetu spowodowała jeden z niewielu przypadków, kiedy Hearst się wahał: „Przesłałem ci telegram, że obawiam się kosztów… Wyobrażam sobie, że byłoby to okropne”, a Morgan nalegał na dalsze zmiany i wydatki. Rezultat potwierdził słuszność Morgana. W gabinecie, ukończonym w 1931 roku, dominuje portret Hearsta w wieku 31 lat, namalowany przez jego wieloletniego przyjaciela, Orrina Pecka.
Celestial suitesEdit
Sypialnie Celestial, z łączącym, wspólnym, salonem, powstały w latach 1924-1926. Dzwonnice zostały podniesione, aby poprawić proporcje budynku, a apartamenty zbudowano w przestrzeniach powstałych poniżej. Stosunkowo ciasne pomieszczenia nie dawały miejsca na przechowywanie, a łazienki zostały „niezręcznie wciśnięte” w niższe podesty. Ludwig Bemelmans, gość z lat 30-tych, wspominał: „nie było gdzie powiesić ubrań, więc powiesiłem swoje na drucianych wieszakach, które poprzedni lokator zostawił zawieszone na ramionach dwóch sześcioramiennych złotych kandelabrów, resztę położyłem na podłodze”. W salonie znajduje się jeden z najważniejszych obrazów w kolekcji Hearsta, Bonaparte przed Sfinksem (1868) Jean-Léon Gérôme’a. Apartamenty są połączone zewnętrznym przejściem, Niebiańskim Mostem, który jest ozdobiony misternymi kafelkami.
Skrzydło północne i południoweEdit
Skrzydła północne, czyli bilardowe, i południowe, czyli służbowe, uzupełniają zamek i zostały rozpoczęte w 1929 roku. W skrzydle północnym znajduje się sala bilardowa na pierwszym piętrze, która została przekształcona z pierwotnego pokoju śniadaniowego. Ma hiszpański antyczny sufit i francuski kominek i zawiera najstarszy gobelin w zamku, scenę polowania z Millefleur, utkaną we Flandrii w XV wieku. Spandrel nad drzwiami ozdobiony jest fryzem z 16-wiecznych perskich płytek przedstawiających bitwę. Te 34 płytki pochodzą z Isfahanu i zostały zakupione przez Hearsta na aukcji Kevorkian w Nowym Jorku w 1922 roku. Teatr, który prowadzi z sali bilardowej, był używany zarówno do amatorskich przedstawień teatralnych, jak i do wyświetlania filmów z Hearst’s Cosmopolitan Studios. Teatr mieścił pięćdziesięciu gości i posiadał elektryczną klawiaturę, która umożliwiała granie na dzwonach w wieżach carillonu. Ściany ozdobione są czerwonym adamaszkiem, który pierwotnie wisiał w sali zgromadzeń, i przedstawiają złocone kariatydy.
Górne piętra skrzydła północnego były ostatnimi, nad którymi pracowano i nigdy nie zostały ukończone. Działalność wznowiono w 1945 roku, a Morgan przekazała prace swojemu asystentowi, Warrenowi McClure. Wiele pokoi jest niedokończonych, ale Aidala uważa, że łazienki w tym skrzydle reprezentują „pierwszorzędne przykłady projektowania w stylu streamline”. W skrzydle usługowym znajduje się kuchnia. Urządzenia i blaty kuchenne na skalę hotelową wykonane są z metalu Monel, drogiego stopu niklu wynalezionego w 1901 roku. Skrzydło zawiera kolejne apartamenty sypialniane, jadalnię dla pracowników i daje wejście do piwnicy o powierzchni 9000 stóp kwadratowych, która zawierała piwnicę z winami, spiżarnie, kotłownię, która ogrzewała główny dom, i fryzjera, na użytek gości Hearsta.
Planowane, ale nieukończone elementyEdit
Hearst i Morgan zamierzali stworzyć dużą salę balową lub krużganek, aby połączyć skrzydła północne i południowe z tyłu Casa Grande i ujednolicić całą kompozycję, ale nigdy nie została podjęta. W 1932 roku Hearst rozważał włączenie do tego pomieszczenia reja (kraty), którą nabył z katedry w Valladolid w 1929 roku. Swoją wizję opisał w liście do Morgana z tego samego roku: „Wielka sala balowa i bankietowa, oto plan! Czyż nie jest to pippina?”. List był podpisany „Sincerely, Your Assistant Architect”. Inne budowle, które nie rozwinęły się poza rysunki i plany, obejmowały dwa kolejne domy gościnne, w angielskim i chińskim stylu architektonicznym.