Zrozumienie czterech wymiarów życia.

W życiu człowieka istnieją cztery wymiary. Są to: umysł, ciało, świat zewnętrzny i sfera wewnętrzna. Spośród nich, tylko świat zewnętrzny jest doświadczeniem zbiorowym, podczas gdy pozostałe są indywidualne. W ramach tych czterech filarów życia, albo wznosimy się do naszego pełnego ludzkiego potencjału, albo pozostajemy zwyczajni.

Istnieją cztery wymiary ludzkiego życia. Są to umysł, ciało, świat zewnętrzny i sfera wewnętrzna.

Każdy ma unikalny zestaw talentów. To do nas należy ich odkrycie. Umysł i ciało są nośnikami ekspresji, a te dwa są dostępne dla każdego człowieka. Możemy wzmocnić umysł za pomocą zewnętrznej wiedzy. Jednak, aby go wyostrzyć i wzmocnić jego jasność, tak aby mógł odzwierciedlać nasz prawdziwy potencjał, musimy zbadać najmniej zrozumiały wymiar, sferę wewnętrzną. Ta eksploracja może być dokonana tylko indywidualnie.

Umysł i ciało są zewnętrznym obliczem. Nie mogą bezpośrednio pomóc w zrozumieniu sfery wewnętrznej. Jednak są dobrze przystosowane do interakcji z zewnętrznym światem. W tym celu nie musimy wkładać wiele wysiłku w odkrywanie.

Umysł i ciało są skierowane na zewnątrz. Nie mogą one bezpośrednio pomóc w zrozumieniu sfery wewnętrznej.

Jest tak wiele informacji już w zbiorowej ludzkiej inteligencji. Z łatwością stuknięcia palcem w ręczny ekran, możemy uzyskać natychmiastowy dostęp do informacji. W miarę jak przechowywanie informacji przenosi się z pamięci do książek do niematerialnego medium elektronicznego, Internetu, wypełniamy pustkę w naszym banku pamięci większą ilością naszych interpretacji świata.

Interpretacje doświadczeń, które napotykamy stają się „śmieciami informacyjnymi”, gdy doświadczenie generujące interpretację przeminie. Wszystko, co robią, to dodają do wewnętrznego cross-talk między myślami. Życie mówi do nas poprzez ciszę. Istnieje głęboko zakorzenione poczucie niekompletności. Stąd poszukiwania w różnych formach. Niektórzy dążą do bogactwa, inni do władzy. Nawet odkrywanie tego, co wyższe, wynika z tego poczucia niepełności.

Życie działa w ciszy. Umysł nie. Jakakolwiek odrobina ciszy, w której przebywa umysł, szybko wypełnia tę przestrzeń naszymi nadziejami, marzeniami i aspiracjami. Efekt netto jest taki, że umysł zdobywa monopol na naszą świadomość na jawie. To pozostawia niewiele lub nie pozostawia żadnego zakresu, aby zatrzymać się nad brakującym wymiarem, światem wewnętrznym.

Ten wewnętrzny wymiar pozostanie tajemniczy i słabo zrozumiany tak długo, jak długo będziemy podchodzić do niego poprzez umysł. Umysł jest najlepiej używany jako interfejs ze światem zewnętrznym.

Jak zatem mamy skontaktować się z wewnętrznym królestwem?

Jeśli pozostawimy umysł na uboczu, nie wchodząc w interakcje z myślami, nie przywołując z pamięci i nie tworząc nowych myśli poprzez interpretacje, możemy napotkać ogromną, ale uśpioną przestrzeń wewnątrz naszej istoty. Przestrzeń ta nie jest osiągalna poprzez myśli, idee, czy wiedzę o świecie zewnętrznym. Nie ma w tej przestrzeni nic tajemniczego ani skrytego. Jest to przestrzeń, w której powstaje każda myśl lub idea i gdzie cierpimy lub cieszymy się z przychodzenia i odchodzenia doświadczeń. Jest ona obecna w każdym.

Aby wprowadzić tę przestrzeń do bezpośredniego doświadczenia, musimy włączyć przełącznik świadomości. Jesteśmy świadomi tego, co dzieje się w umyśle tylko jako uczestnicy doświadczenia. Ta świadomość istnieje tylko ze względu na naszą identyfikację z doświadczeniami i jest niższą formą świadomości. Jest to nieświadoma reakcja. Taka ograniczona świadomość czyni umysł miejscem wysoce relatywnym.

Odnosimy się do myśli, idei i doświadczeń z pamięci innych myśli, idei i doświadczeń. Potwierdzamy je lub obalamy, a w procesie tym albo cieszymy się, albo cierpimy. Jak bumerang, który zawsze wraca do nadawcy, powracamy do ustalonych nawyków i uwarunkowań.

Jak bumerang, który zawsze wraca do nadawcy, powracamy do ustalonych nawyków i uwarunkowań.

Jeśli wycofamy nasz udział z myślami, ideami i doświadczeniami, będą one nadal przychodzić i odchodzić nawet bez naszego bezpośredniego zaangażowania. Jednakże, robiąc to, przerywamy niekończącą się pętlę, w której nasza ograniczona świadomość nieświadomie płynie. Nagle stajemy się świadomi odrębności między nami a umysłem.

Jak zaczniemy obserwować umysł z dystansu, może on nabrać nowego smaku. Kiedy nie ma nikogo, kto mógłby aktywnie przywołać coś z pamięci, dodaje to świeżości umysłowi, który ma wtedy szansę włączyć się w strumień teraźniejszości.

Jak zaczynamy obserwować umysł z dystansu, może on nabrać nowego smaku.

Bez starych informacji, które mogłyby zanieczyścić przestrzeń wewnątrz świadomego umysłu, możemy stać się świadomi nowych spostrzeżeń, które migają na ekranie umysłu. Nie są one generowane przez umysł lub przywoływane z wcześniejszych informacji, ale wydają się pochodzić znikąd.

To „nigdzie” leży bardziej dogłębnie niż w podświadomym świecie snów i wspomnień. Podświadomy umysł jest jak nieprzenikniony mur, który sprawia, że wewnętrzna sfera wydaje się być ślepym zaułkiem.

Świadomość sprawia, że nieprzenikniony podświadomy umysł staje się porowaty. Im więcej praktykujemy świadomość, tym bardziej przewiercamy się przez podświadomość. Świadomość jest mocą, która tkwi we wszystkich. Tak jak zmysły łączą umysł ze światem zewnętrznym, poprzez świadomość nawiązuje się kontakt z wewnętrznym królestwem.

Świadomość czyni nieprzenikniony podświadomy umysł porowatym.

Umysł może zgłębić przestrzeń jako ciągłą całość. Oczy widzą tę ciągłość. Jednak przestrzeń wewnątrz, która zawiera umysł i jego zawartość może być doświadczana tylko w świadomości.

Umysł służy jako wygodne narzędzie praktyki do budowania fakultetu świadomości tak, że staje się on doświadczalną rzeczywistością. Bez wymyślania idei czy myśli lub utrzymywania wcześniejszego doświadczenia jako punktu koncentracji, możemy rozwijać zdolność stawania się świadomym. Dzieje się tak, gdy się zrelaksujemy i pozwolimy umysłowi istnieć na własną rękę.

Wewnątrz rozległego ekosystemu umysłu jest mnóstwo nagromadzonego materiału, który może utrzymać go w ruchu przez długi czas. Skupienie się na konkretnej myśli lub idei wymaga koncentracji. Koncentracja jest użyteczna jako sposób na skupienie energii umysłu. Jednak nie możemy zbudować świadomości poprzez czystą koncentrację.

Wewnątrz rozległego ekosystemu umysłu jest mnóstwo nagromadzonego materiału, który może utrzymać go w ruchu przez długi czas.

Świadomość pojawia się poprzez relaksację. Zazwyczaj patrzymy na resztę umysłu przez „dziurkę od szpilki” konkretnej myśli lub idei. Wymaga to wysiłku. Możemy zastosować tę samą energię do spojrzenia na umysł, nie z perspektywy myśli czy opinii, ale całościowo.

Gdy stajemy się świadomi umysłu jako oddzielnego, samoistnego ekosystemu, percepcja dystansu, jaką tworzy świadomość, może sprawić, że poczujemy się jak na ziemi niczyjej. To jest związane z niewygodą na początku, bez znajomych wspomnień i doświadczeń, na których można się oprzeć i zapewnić sobie wsparcie. W istocie, jesteśmy na własną rękę w nowym terytorium unchartered.

Po początkowym szoku oddzielenia od umysłu przechodzi, możemy napotkać dziwne znajomości z doświadczeniem bycia świadomym. Możemy powiedzieć: „To nie jest przecież takie złe”. Świadomość nie jest wycofaniem się czy odpadnięciem. Wręcz przeciwnie, znajdujemy się na mocniejszym gruncie.

W porównaniu ze snem, stan na jawie czuje się bardziej rzeczywisty. Jednak ta rzeczywistość na jawie jest ulotna, tak jak sen. Istnieje ciągły przypływ i odpływ myśli. Kiedy zaczynamy być świadkami przemijającej natury myśli, rozpoznajemy fundamentalną przestrzeń, w której naprzemiennie rozgrywają się stany śnienia i czuwania.

Kiedy zaczynamy być świadkami przemijającej natury myśli, rozpoznajemy fundamentalną przestrzeń, w której naprzemiennie rozgrywają się stany śnienia i czuwania.

Jak wzrastamy w świadomości, zaczynamy dotykać czwartego wymiaru, wewnętrznej rzeczywistości. Podczas gdy to się dzieje, pozostałe trzy aspekty, umysł, ciało i świat zewnętrzny, nie znikają. Świadomość stopniowo topi podświadomy zbiór myśli, doświadczeń i wspomnień.

Świadomość powoduje wewnętrzne „ocieplenie”, które początkowo zalewa świadomy umysł przechowywanymi wspomnieniami i doświadczeniami. Jednak w miarę dalszego wewnętrznego topnienia, świadoma przestrzeń percepcji staje się bardziej otwarta i wolna. To przerywa i ostatecznie zatrzymuje samonapędzający się proces dodawania do podświadomej kolekcji myśli.

Jako że świadomość tworzy i poszerza lukę między nami a umysłem, jakikolwiek nowy materiał nie może szybko przedostać się do podświadomego umysłu. Świadomość działa jak hamulec na umysł. Mniej my interpretujemy starą lub nową informację która zajmuje świadomy umysł, tym więcej pokój tworzymy dla umysłu palić swój zawartość sekwestrować w podświadomym umysle.

Praktykowanie świadomość no powoduje nagłego i dramatycznego zmianę w umysle. Zamiast tego, skutkuje powolną i stopniową zmianą. To wymaga ogromnej ilości cierpliwości, aby trzymać się z praktyką świadomości. Kiedy praktykujemy świadomość z umysłem jako obiektem, ma to podwójne korzyści. Po pierwsze, praktyka świadomości sama w sobie wzmacnia się i pogłębia. Po drugie, stary umysł stopniowo zanika.

Trwały okres świadomościowej „pokuty” daje nam ostry, energiczny umysł o krystalicznie czystej jasności. Umysł staje się jak dwustronne lustro. Z jednej strony odbija się świat zewnętrzny, a z drugiej strony odbija się świat wewnętrzny. Świadomość nie stoi po żadnej ze stron. Łączy czwarty wymiar, sferę wewnętrzną, z innymi aspektami (umysłem, ciałem i światem zewnętrznym).

Wewnętrzna sfera jest najbardziej krytycznym wymiarem.

Wewnętrzna sfera jest najbardziej krytycznym wymiarem. Kiedy połączenie jest wzmocnione poprzez świadomość, pozostałe trzy aspekty stają się silniejsze. Możemy zrobić więcej dla świata, a każde doświadczenie staje się wzbogacające, co ostatecznie czyni życie sensownym i spełnionym. Kiedy jesteśmy w świadomości, nie boimy się, że przedstawienie się skończy. Mamy głęboką świadomość, że to dopiero początek.