Quasi-Oorlog

admin 0 Comments Articles

Quasi-Oorlog

1798-1800

Atlantische Oceaan, de Caraïben, de Indische Oceaan en de Middellandse Zee

Verdrag van 1800: Onbeslist, einde aan Franse kapersaanvallen op VS-schepen; VS neutraliteit en afstand van claims tegen Frankrijk

Quasi-Oorlog
Deel van Franse Revolutionaire Oorlogen
USS Constellation vs L’Insurgente(van links naar rechts)
		Datum	Locatie	Resultaat
Belligerents
United Staten	Franse Republiek
Commandanten en leiders
John Adams George Washington Alexander Hamilton Benjamin Stoddert	Paul Barras Napoléon Bonaparte Edme Desfourneaux Victor Hugues André Rigaud
Sterkte
Een vloot van 54, waaronder: 18 Fregatten 4 Sloepen 2 Brigs 3 Schoeners 5,700 matrozen 365 kapers	Onbekend
Slachtoffers en verliezen
20 doden 42 gewonden 300+ koopvaarders en hun ladingen buitgemaakt 22 kapers buitgemaakt (voor betrokkenheid van de Amerikaanse marine) Meer dan 2000 schepen buitgemaakt in totaal, één na betrokkenheid van de marine (later heroverd)	Onbekend aantal doden of gewonden, maar onbelangrijk; Vele Franse kapers gevangen genomen of vernietigd

De Quasi-oorlog (Franse taal: Quasi-guerre) was een niet verklaarde oorlog die voornamelijk op zee werd uitgevochten tussen de Verenigde Staten en de Franse Republiek van 1798 tot 1800. In de Verenigde Staten werd het conflict soms ook aangeduid als de Onverklaarde Oorlog met Frankrijk, de Piratenoorlogen en de Halve Oorlog.

Achtergrond

Het Koninkrijk Frankrijk was sinds het voorjaar van 1776 een cruciale bondgenoot van de Verenigde Staten in de Amerikaanse Revolutionaire Oorlog, en had in 1778 het bondgenootschapsverdrag met de Verenigde Staten van Amerika ondertekend. Maar in 1794, nadat de Franse Revolutie de monarchie van dat land ten val had gebracht, sloot de Amerikaanse regering een overeenkomst met het Koninkrijk van Groot-Brittannië, het Verdrag van Jay, dat een aantal twistpunten tussen de Verenigde Staten en Groot-Brittannië oploste die sinds het einde van de Amerikaanse Revolutionaire Oorlog waren blijven bestaan. Het bevatte ook economische clausules.

De Verenigde Staten hadden zich al neutraal verklaard in het conflict tussen Groot-Brittannië en het Frankrijk van na de revolutie, en er was Amerikaanse wetgeving in de maak voor een handelsakkoord met Groot-Brittannië. In combinatie met de weigering van de VS om door te gaan met het terugbetalen van hun schuld aan Frankrijk, op grond van het feit dat de schuld verschuldigd was aan de Franse kroon en niet aan Republikeins Frankrijk, leidde de Franse verontwaardiging over de Verenigde Staten tot een reeks van reacties. Franse kapers begonnen Amerikaanse schepen die handel dreven met Groot-Brittannië in beslag te nemen, en de Franse regering weigerde de nieuwe Amerikaanse minister Charles Cotesworth Pinckney te ontvangen toen deze in december 1796 in Parijs aankwam. In zijn jaarlijkse boodschap aan het Congres aan het eind van 1797 bracht President John Adams verslag uit over de weigering van Frankrijk om te onderhandelen en sprak hij over de noodzaak “om ons land in een geschikte verdedigingspositie te plaatsen”. In april 1798 bracht president Adams het Congres op de hoogte van de “XYZ Affaire”, waarbij Franse agenten een grote som smeergeld hadden geëist voor het herstel van diplomatieke betrekkingen met de Verenigde Staten.

De Franse marine leed aanzienlijke verliezen op de Amerikaanse scheepvaart. Staatssecretaris Timothy Pickering meldde op 21 juni 1797 aan het Congres dat de Fransen in de voorafgaande elf maanden 316 Amerikaanse koopvaardijschepen in beslag hadden genomen. Door de vijandelijkheden stegen de verzekeringstarieven voor de Amerikaanse scheepvaart met minstens 500%, aangezien de Franse plunderaars vrijwel ongehinderd de Atlantische kust van de V.S. doorkruisten. De regering had geen oorlogsschepen om hen te bestrijden; de laatste was verkocht in 1785. De Verenigde Staten bezaten slechts een vloot kleine koopvaardijschepen en enkele verwaarloosde kustforten.

De toegenomen plunderingen door kapers uit het Frankrijk van de Revolutie maakten de wedergeboorte van de Amerikaanse marine noodzakelijk om de zich uitbreidende Amerikaanse koopvaardijvloot te beschermen. Het Congres gaf de president toestemming om niet meer dan twaalf schepen aan te schaffen, te bewapenen en te bemannen, met elk maximaal 22 kanonnen. Verscheidene schepen werden onmiddellijk aangekocht en omgebouwd tot oorlogsschepen, en de bouw van het fregat Congress werd hervat.

7 juli 1798, de datum waarop het Congres de verdragen met Frankrijk opzegde, wordt beschouwd als het begin van de Quasi-Oorlog. Dit werd twee dagen later gevolgd door de passage van de Congressional authorization to attack French warships.

Naval engagements

De U.S. Navy opereerde met een slagvloot van ongeveer 25 schepen. Deze patrouilleerden langs de zuidkust van de Verenigde Staten en in het hele Caribisch gebied, op zoek naar Franse kapers. Kapitein Thomas Truxtun’s aandringen op de hoogste trainingsnormen voor de bemanning wierp zijn vruchten af toen het fregat USS Constellation L’Insurgente veroverde en La Vengeance zwaar beschadigde. Franse kapers boden meestal weerstand, zo ook La Croyable, die op 7 juli 1798 door de USS Delaware buiten Egg Harbor, New Jersey, gevangen werd genomen. De USS Enterprise veroverde acht kapers en bevrijdde 11 Amerikaanse koopvaardijschepen uit gevangenschap. De USS Experiment veroverde de Franse kapers Deux Amis en Diane. Talrijke Amerikaanse koopvaarders werden door de Experiment heroverd. De USS Boston dwong Le Berceau tot onderwerping. Silas Talbot organiseerde een expeditie naar de haven van Puerto Plata in de kolonie Santo Domingo, een bezitting van Frankrijks bondgenoot Spanje, op 11 mei 1800; matrozen en mariniers van de USS Constitution onder luitenant Isaac Hull veroverden de Franse kaper Sandwich in de haven en verschalkten de kanonnen van het Spaanse fort.

Een enkel Amerikaans marineschip werd veroverd door (en later heroverd op) Franse troepen, de USS Retaliation. Zij was de gekaapte kaper La Croyable, onlangs aangekocht door de Amerikaanse marine. Retaliation vertrok uit Norfolk op 28 oktober 1798, met Montezuma en Norfolk, en voer in West-Indië ter bescherming van de Amerikaanse handel. Op 20 november 1798 overvielen de Franse fregatten L’Insurgente en Volontaire de Retaliation terwijl haar consorten weg waren en dwongen de bevelhebber, luitenant William Bainbridge, de zwaarbewapende schoener over te geven. Montezuma en Norfolk ontsnapten nadat Bainbridge de Franse commandant ervan had overtuigd dat de Amerikaanse oorlogsschepen te sterk waren voor zijn fregatten en hem ervan had overtuigd de achtervolging te staken. De schoener, door de Fransen omgedoopt tot Magicienne, kwam op 28 juni weer in Amerikaanse handen, toen ze door een breed bombardement van USS Merrimack gedwongen werd haar kleuren neer te halen.

Revenue kotters in dienst van de United States Revenue-Marine, de voorloper van de United States Coast Guard, namen ook deel aan het conflict. De kotter USRC Pickering, onder bevel van Edward Preble, maakte twee cruises naar West-Indië en veroverde 10 prijzen. Preble droeg het commando over de Pickering over aan Benjamin Hillar, en hij veroverde de veel grotere en zwaarder bewapende Franse kaper l’Egypte Conquise na een negen uur durende strijd. In september 1800 gingen Hillar, de Pickering en haar hele bemanning in een storm op zee verloren. Preble voerde het bevel over het fregat Essex, dat hij rond Kaap Hoorn naar de Stille Oceaan voer om Amerikaanse koopvaarders in Oost-Indië te beschermen; hij heroverde verschillende schepen die door Franse kapers in beslag waren genomen.

De Amerikaanse verliezen aan zeemacht waren misschien gering, maar de Fransen wisten tegen het einde van de oorlog in 1800 met succes veel Amerikaanse koopvaarders in beslag te nemen – meer dan tweeduizend, zo beweert een bron.

Hoewel zij tegen dezelfde vijand vochten, werkten de Royal Navy en de United States Navy niet operationeel samen, noch deelden zij operationele plannen of kwamen zij tot wederzijdse afspraken over de inzet van hun strijdkrachten. De Britten verkochten wel marinevoorraden en munitie aan de Amerikaanse regering. Bovendien deelden de twee marines een systeem van signalen waardoor elk de oorlogsschepen van de ander op zee kon herkennen, en waardoor koopvaarders van hun respectieve naties zich bij elkaars konvooien konden aansluiten.

Het gevecht tussen de USS Constellation en L’Insurgente (William Bainbridge Hoff)

Een illustratie uit de 20ste eeuw waarop mariniers van de Verenigde Staten Franse gevangenen escorteren.

Een foto aan deze galerij toevoegen

Beëindiging van de vijandelijkheden

In de herfst van 1800 hadden de Amerikaanse marine en de Royal Navy, in combinatie met een meer verzoenende diplomatieke houding van de regering van Eerste Consul Napoleon Bonaparte, de activiteit van de Franse kapers en oorlogsschepen verminderd. Het verdrag van 1800, dat op 30 september werd ondertekend, maakte een einde aan de Frans-Amerikaanse oorlog. Helaas voor president Adams kwam het nieuws niet op tijd om hem aan een tweede termijn te helpen in de presidentsverkiezingen van 1800.

Moderne betekenis

De Quasi-Oorlog heeft een belangrijke rol gekregen in moderne debatten over de verdeling van oorlogsbevoegdheden tussen de uitvoerende en wetgevende macht in de V.S.S. volgens historicus Thomas Woods:

Voorstanders van een ruime uitvoerende oorlogsbevoegdheid hebben zich soms beroepen op de Quasi-Oorlog met Frankrijk, in de laatste jaren van de achttiende eeuw, als een voorbeeld van eenzijdige oorlogsvoering door de president. Francis Wormuth, een autoriteit op het gebied van oorlogsbevoegdheden en de grondwet, beschrijft deze bewering als “volstrekt onjuist”. John Adams, “nam absoluut geen onafhankelijke actie. Het Congres nam een aantal wetten aan die volgens het Hooggerechtshof neerkwamen op een imperfecte oorlogsverklaring; en Adams voldeed aan deze statuten.” In een onthullend incident dat zich voordeed tijdens de Quasi Oorlog, gaf het Congres de president toestemming om schepen die naar Franse havens voeren in beslag te nemen. Maar President Adams, handelend op eigen gezag en zonder de goedkeuring van het Congres, gaf Amerikaanse schepen opdracht om schepen die van of naar Franse havens voeren, gevangen te nemen. Kapitein George Little nam op bevel van Adams een Deens schip in beslag dat uit een Franse haven voer. Toen Little voor schadevergoeding werd aangeklaagd, kwam de zaak voor het Hooggerechtshof. Chief Justice John Marshall oordeelde dat kapitein Little inderdaad voor schadevergoeding kon worden aangeklaagd in de zaak. “Kortom”, zo vat Louis Fisher samen, “het in een wet aangekondigde beleid van het Congres heeft noodzakelijkerwijs voorrang boven inconsistente presidentiële bevelen en militaire acties. Presidentiële bevelen, zelfs die welke als opperbevelhebber zijn uitgevaardigd, zijn onderworpen aan door het Congres opgelegde beperkingen.”

Zie ook

• Eerste Barbarijse Oorlog
• Veroverde schepen van de Quasi-oorlog
• Louisa (Quasi-oorlog kaper)
• Oliver Hazard Perry

Verdere lectuur

• Allen, Gardner W. (1909). Onze zeeoorlog met Frankrijk. New York: Houghton Miffn Publishers. ISBN 0-945726-58-9.
• Daughan, George C. (2008). Als door zee: The Forging of the American Navy – From the Revolution to the War of 1812.. Philadelphia: Basic Books. ISBN 978-0-465-01607-5.
• De Conde, Alexander (1966). De quasi-oorlog: de politiek en diplomatie van de niet verklaarde oorlog met Frankrijk 1797-1801. New York: Scribner’s.
• Kingston, Christopher. “Marine Insurance in Philadelphia During the Quasi-War with France, 1795-1801.” Journal of Economic History (2011) 71#01 pp 162-184.
• Leiner, Frederick C. (1999). Miljoenen voor Defensie: The Subscription Warships of 1798. Annapolis: US Naval Institute Press. ISBN 1-55750-508-X.
• Love, Robert (1992). Geschiedenis van de U.S. Navy Volume One 1775-1941. Harrisburg: Stackpole Books. ISBN 0-8117-1862-X.
• Nash, Howard Pervear. The forgotten wars: the role of the US Navy in the quasi war with France and the Barbary Wars 1798-1805 (AS Barnes, 1968)
• Palmer, Michael A. Stoddert’s war: Naval operations during the quasi-war with France, 1798-1801. Naval Institute Press, 1999.
• Toll, Ian W. (2006). Zes Fregatten: The Epic History of the Founding of The U.S. Navy. New York: W.W. Norton. ISBN 0-393-05847-6.
• Unger, Harlow (2005). The French War Against America: How a Trusted Ally Betrayed Washington and the Founding Fathers. Hoboken, NJ: John Wiley & Sons, Inc. ISBN 978-0-471-65113-0.

• Selected Bibliography of The Quasi War with France samengesteld door het United States Army Center of Military History
• U.S. Department of State The XYZ Affair and the Quasi-War with France, 1798-1800
• U.S. verdragen en federale juridische documenten over de “Quasi-oorlog met Frankrijk 1791-1800”, samengesteld door de Lillian Goldman Law Library van de Yale Law School

Deze pagina maakt gebruik van Creative Commons-gelicenseerde inhoud van Wikipedia (bekijk auteurs).