Thomas Gage (ca. 1719-1787)
Majoor-generaal Thomas Gage was opperbevelhebber van de Britse strijdkrachten in Noord-Amerika en gouverneur van Massachusetts Bay tijdens enkele van de meest chaotische jaren van de Amerikaanse Revolutie.
Gage werd eind 1719 of begin 1720 geboren en ging van 1728 tot 1736 naar de Westminster School in het centrum van Londen. In 1740 kreeg hij een legeropdracht en in 1743 werd hij bevorderd tot kapitein en adjudant-kampioen van generaal-majoor William Anne Keppel, graaf van Albemarle en gouverneur van Virginia. Gage vocht hevig in de Oostenrijkse Successieoorlog tegen de Fransen in Vlaanderen, met name in de Slag bij Fontenoy. In 1746 was Gage met Albemarle in de Slag bij Culloden in de eerste linie die de Jacobitische troepen versloeg. Gage keerde daarna terug naar de gevechten in Vlaanderen tot het Verdrag van Aix-la-Chapelle in 1748 een einde maakte aan het conflict. Door invloed van zijn familie werd hij overgeplaatst naar het 44th Regiment of Foot, waar hij de volgende tien jaar bleef en vooral in Ierland diende. Hij verwierf in 1748 de aanstelling van majoor bij de eenheid en werd in 1751 bevorderd tot luitenant-kolonel.
In 1754 maakte Gage’s regiment deel uit van het leger van generaal-majoor Edward Braddock dat naar Amerika werd gezonden om de Fransen uit West-Pennsylvania te verdrijven (bij hun aankomst voegde een jonge George Washington zich bij Gage als lid van Braddock’s staf; de twee zouden later tegenover elkaar komen te staan over de linies bij Boston). Gage raakte gewond toen hij het bevel voerde over de voorhoede van Braddock’s leger tijdens de hinderlaag van 9 juli 1755 waarbij Braddock om het leven kwam. Gage nam later deel aan andere onsuccesvolle operaties, waaronder een mislukte aanval op Fort Ticonderoga in 1758, waarbij hij opnieuw gewond raakte. Tegen het einde van de gevechten was Gage bevorderd tot brigadegeneraal en voerde hij het bevel over de achterhoede van het leger van Sir Jeffrey Amherst, een andere gouverneur van Virginia die toen tevens opperbevelhebber was van het Britse leger in Amerika. Gage was ook getrouwd met Margaret Kemble, een Amerikaanse uit Brunswick, New Jersey. Toen de Fransen zich in 1760 over Canada hadden overgegeven, werd Gage bevorderd tot generaal-majoor, was hij enkele jaren gouverneur van Montreal en volgde hij Amherst op als opperbevelhebber van de 8.000 manschappen die, op papier, de Britse strijdkrachten in Amerika vormden. Na het neerslaan van Pontiac’s Rebellion, vestigde Gage zich voor de volgende negen jaar in zijn nieuwe hoofdkwartier in New York City.
Een bijzondere les die Gage leerde tijdens zijn jaren van gevechten in Europa, Schotland en Noord-Amerika, was dat alleen overweldigende kracht een vastberaden vijand kon verslaan. Daarom was hij steeds terughoudend om kleine aantallen troepen in gevaar te brengen. Toen de Stamp Act-crisis de koloniale verhoudingen destabiliseerde, riep Gage reguliere troepen van westelijke posten terug om New York, Philadelphia en Boston te versterken. Tijdens het oproer van New Yorkers tegen de Stamp Act in 1765 weigerde hij de oproep van de gouverneur om troepen in te zetten om de onrust te onderdrukken. In 1770, vlak na het bloedbad in Boston, koos hij ervoor het garnizoen van de geregelde troepen volledig uit de stad terug te trekken in plaats van een groter conflict te riskeren.
Als militair was Gage totaal onvoorbereid om de uitdagingen aan te gaan die de constitutionele crisis hem oplegde. Hij was in 1773 met verlof in Engeland toen de Boston Tea Party voor keizerlijke politieke opschudding zorgde en was daar nog toen het Parlement de Boston Port Bill aannam, de eerste van de Coercive Acts die de transatlantische betrekkingen in een stroomversnelling brachten. Gage rapporteerde aan de Koning, met een opmerkelijke naïviteit voor iemand die zo lang in de koloniën had gewoond, dat de Amerikanen “Leeuwen zullen zijn, terwijl wij Lammeren zijn, maar als wij de resolute kant kiezen zullen zij ongetwijfeld zeer gedwee blijken te zijn”, en stelde voor dat slechts vier regimenten voldoende zouden zijn “om enige verstoring te voorkomen”. Gage werd in april 1774 teruggestuurd om het bevel over de situatie te voeren als opperbevelhebber en als de nieuw benoemde gouverneur van Massachusetts Bay.
Hij had indruk gemaakt op de Koning met “zijn karakter als een eerlijk vastberaden man,” Gage kreeg bijna volledige vrijheid in het uitvoeren van de orders die hij uit Londen kreeg. Lord Dartmouth, de Staatssecretaris voor de Amerikaanse Koloniën, moedigde bepaalde acties sterk aan, zoals de arrestatie van de belangrijkste radicale ontevredenen of de inbeslagname van koloniale militaire voorraden, maar elke brief van hem ging vergezeld van de verzekering dat hoe, of zelfs of, Gage dergelijke maatregelen uitvoerde geheel aan hem was. Dientengevolge deed Gage zeer weinig. Hij hield zich aan de Coercive Acts, verplaatste de provinciale hoofdstad van Boston naar Salem en probeerde in september 1774 het buskruit in Cambridge in beslag te nemen, maar toen honderden plaatselijke militieleden verschenen, trok hij zich terug in Boston om daar op versterking te wachten. Met 3.500 reguliere troepen onder zijn bevel verklaarde Gage dat hij er duizenden meer nodig had en een volledige kustblokkade door de marine. Na enkele maanden steeds koortsachtiger verzoeken van Gage te hebben ontvangen, verdampte het vertrouwen in zijn vermogen om de situatie aan te kunnen, en werden drie grote generaals – William Howe, Henry Clinton, en John Burgoyne – met versterkingen gestuurd om Gage bij te staan.
Op 19 april 1775 besloot Gage eindelijk tot actie over te gaan na een ongewoon krachtige brief van Dartmouth. Hij stuurde een detachement om militaire bronnen in Concord in beslag te nemen en twee van de leidende radicalen, John Hancock en Samuel Adams, te arresteren. De operatie leverde niets anders op dan de patriotten op te roepen tot “The Shot Heard ‘Round the World” en kostte Gage aanzienlijke verliezen tijdens een nachtmerrieachtige rengevecht van Concord terug naar Boston. De stad werd vervolgens belegerd door duizenden militieleden uit heel New England, waardoor Gage en zijn troepen in het nauw kwamen. De versterkingen arriveerden in mei, maar de situatie verbeterde niet omdat Gage bleef aarzelen. In juni plaatsten de provinciale troepen artillerie op hoge grond die Boston beheerste, wat Gage dwong om te proberen hen te verdrijven. Hij gaf opdracht tot een frontale aanval op de koloniale vestingwerken op Breed’s Hill met uitzicht op Charlestown. Op 17 juni stuurde generaal-majoor William Howe zijn 2500 mannen de heuvel op die werd bezet door ongeveer 3000 verschanste provincialen. Er waren drie aanvallen nodig om de Amerikanen van Breed’s en Bunker Hill te verdrijven en vervolgens volledig van het schiereiland af te slaan in een van de duurste veldslagen van de hele Onafhankelijkheidsoorlog. De Britten verloren 1.150 man (ongeveer 40%), waaronder een opvallend hoog aantal officieren. Van alle Britse officieren die in de oorlog sneuvelden, ging één op de acht verloren in wat bekend is geworden als de Slag bij Bunker Hill.
Op 17 juni was een nieuwe minister van Staat voor de Koloniën, George Germain, bezig met het terugroepen van Gage. Gage werd in oktober naar huis gestuurd en heeft nooit meer een veldcommando gevoerd. Zijn enige andere militaire activiteit kwam in 1781 toen hij Amherst, zijn superieur van 30 jaar eerder, opnieuw assisteerde bij de voorbereiding van de verdediging van Engeland tegen een mogelijke Franse aanval. Toen het Noordministerie in 1782 viel, en veel van degenen die zich zijn fouten van 1775 herinnerden meenam, werd Gage tot generaal bevorderd, maar het was zijn laatste eer. Hij stierf in zijn huis in Londen op 2 april 1787.