Waarom kan ik mijn emoties niet gewoon uitschakelen?
Ik krijg deze vraag vaak gesteld in mijn werk met cliënten. In een of andere vorm, cliënten smeken me om hen te leren hoe ze dit deel van zichzelf kunnen controleren, uitschakelen, of afsluiten. Soms voelt het vervelend, omslachtig, en zelfs gevaarlijk om onze gevoelens te voelen. Cliënten zijn doodsbang dat ze overspoeld en vernietigd zullen worden door wat ze voelen en beginnen dus aan een levensstijl van weglopen van die moeilijk te ontvluchten gevoelens. Hoe hard we ook wegsprinten, deze emoties hebben op de een of andere manier een manier om ons in te halen.
Dus, waarom kan ik mijn emoties niet gewoon uitschakelen?
Laat me beginnen met je te vertellen wat je al weet: het effectief en volledig uitschakelen van je emoties is bijna onmogelijk. En in die zeldzame gevallen dat het mogelijk is, komt het niet zonder ernstige en desastreuze gevolgen. Problematische relaties en een nog onrustiger geest zijn twee van de duidelijkste gevolgen die ik zie wanneer cliënten proberen zich af te sluiten voor wat zij voelen.
Omdat we dit zeurende deel van onszelf niet kunnen uitschakelen, is de duidelijkste raad die ik je kan geven het enige te doen dat overblijft: bevriend raken met je gevoelens. Wanneer je merkt dat je absoluut ontroostbaar bent omdat je partner iets deed of zei dat geen big deal had mogen zijn, let dan op. Wanneer je merkt dat je een gat in de muur wilt slaan of onbedaarlijk wilt schreeuwen, pauzeer dan. Op die momenten dat je jezelf er niet toe kunt brengen om jezelf bij elkaar te rapen, stop dan. Neem even de tijd.
Wat kan ik dan doen?
In plaats van te proberen je gevoelens te beteugelen, kijk naar ze en vraag, wat is hier aan de hand? (Caveat – toon is belangrijk hier. Dit is geen harde, neerbuigende of wrede vraag. Het moet vriendelijk klinken, zacht, en zo ontwapenend dat je tot tranen toe gedwongen zou kunnen worden). Deed die onmerkbare blik van je partner je denken aan de tijd, jaren geleden, toen je met gevaarlijke wreedheid werd behandeld? Was u, op het ogenblik voor u wilde ontploffen, in paniek dat u misschien in de steek zou worden gelaten, net zoals in die situatie waarvan u wenste dat u ze kon vergeten?
Vind de draad van herinneringen
Mijn gok is dat je een draad zult vinden in eerdere ervaringen die zich zo onzichtbaar in je wezen hebben ingegraven dat het nu aanvoelt als een deel van je huid. Maar dit is waar je jezelf empathie moet geven om te helen en te herstellen. Stel je voor dat je tegen jezelf praat alsof je een gekneusde en bange zesjarige bent. Het is met zachtheid en mededogen. Het klinkt ongeveer als, “Natuurlijk was je doodsbang. Dat is volkomen logisch. Dat moment voelde precies zoals het voelde om zo alleen te zijn al die jaren geleden. Ik ben zo verdrietig dat je je zo moest voelen.”
Er is hoop op genezing
Totdat we die kwetsbare, jonge en ondergefinancierde delen van onszelf middelen bieden, zullen onze lichamen en geesten blijven kwakkelen totdat we luisteren. Dit is ingewikkeld en moeilijk werk om te doen. Herinner jezelf eraan dat er een goede en geldige reden is waarom je je gevoelens hebt vermeden – soms zijn ze echt overweldigend en beangstigend. Maar als je dit bericht leest, betekent dat misschien dat je er nu klaar voor bent, en sterk genoeg om het harnas dat je lange tijd gedragen hebt af te werpen. Misschien is het tijd om uit te groeien tot iemand die je gevoelens kan voelen en er toch ook vrede mee kan hebben.