Wie waren de zusters Schuyler? Feit en fictie in ‘Hamilton’
Een van de vele dingen die Lin-Manuel Miranda zo mooi doet in Hamilton: An American Musical is zijn portrettering van de diepgaande symbiose tussen de zussen Schuyler: Angelica, Eliza, EN Peggy. Het zusterschap heeft vrouwen in heel Amerika in haar ban. Met een soort uitdagend plezier citeren fans Miranda’s wonderbaarlijke proto-feministische teksten: “Ik wil een openbaring” en “Betrek vrouwen bij het vervolg”. Tieners nemen de brutale peace-teken/snap pose aan van het trio’s repliek: “Werk!” Met dit als spreektaal in de popcultuur zou Miranda wel eens verantwoordelijk kunnen zijn voor een hele generatie jonge vrouwen die nu vastbesloten is om “deel uit te maken van het (nationale) verhaal.”
Natuurlijk interpreteert kunst een levensverhaal omwille van zijn humanistische statements. Hoeveel van wat Miranda over de zussen vertelt, is waar? Laten we beginnen met wat waar is: Eliza.
Miranda’s toewijding om de geschiedenis nauwkeurig te dramatiseren komt het best tot uiting in zijn portret van Alexanders liefhebbende echtgenote. “Wie leeft, wie sterft, wie vertelt jouw verhaal?” Voor Hamilton is dat ongetwijfeld Eliza, en Miranda eindigt zijn musical dan ook poëtisch rechtvaardig met Eliza in het middelpunt.
Zonder haar toewijding aan het ordenen van zijn papieren, had Hamilton gemakkelijk op de vuilnisbelt van politieke schandalen of onbelangrijke founding fathers kunnen belanden – (we bespreken veel van hen niet genoeg, waaronder de vader van de zusters Schuyler, Philip). Interessant is dat Eliza bij het verzamelen van zijn correspondentie wel Angelica’s brieven aan Alexander bewaarde, maar niet haar eigen – een gemis dat Miranda uitbeeldt in haar hartverscheurende reactie op de Maria Reynolds affaire, de tour de force “Burn.”
Misschien maakte de echte-Eliza zich zorgen dat haar brieven niet konden tippen aan zijn welsprekendheid. Weinigen konden dat. Hamiltons brieven zijn voortreffelijk – lyrisch, doorspekt met klassieke verwijzingen, angstig idealisme, opschepperigheid en een innemende kwetsbaarheid. (Lees ze hier.) In zijn liefdesbrieven verweet Hamilton Eliza vaak dat ze hem niet vaker en openhartiger schreef. (Die van hem zijn behoorlijk openhartig! Zo openhartig dat zijn kinderen het nodig vonden om ze voor het nageslacht te bewerken.
Angelica’s brieven daarentegen waren teen-aan-teen met die van Hamilton in filosofie en slimme flirterigheid. Het komma-spel bijvoorbeeld, dat Miranda in ‘Take a Break’ presenteert (en dat hij gekscherend ‘komma-sexting’ noemde), was eigenlijk een impliciete liefkozing van Angelica, die door haar tijdgenoten bewonderend ‘de hartendief’ werd genoemd. Uit de bewaard gebleven familiebrieven blijkt dat de jongere Eliza vatbaar kon zijn voor angstaanvallen. Dat feit maakt het des te opmerkelijker dat Eliza zo waardig en sterk de dood van haar zoon overleefde en vervolgens Hamilton’s openbare ontrouw, reputatie-zelfmoord en fatale duel. Eliza leeft nog eens 50 jaar, voedt hun zeven overgebleven kinderen alleen en in armoede op (één verzwakt door een verpletterende depressie), bouwt een weeshuis, zamelt geld in voor het Washington Monument, en houdt Hamiltons revolutionaire erfenis levendig. Medekampioen Tench Tilghman, die zelf een beetje verliefd leek op de middelste zus van het Schuyler trio met de donkere ogen, noemde Eliza “de kleine heilige van de Revolutie”. De lijst voor Alexanders portret die zij als huwelijksgeschenk borduurde, is een mooi symbool van wat Eliza als haar levenswerk beschouwde.
Eliza was ook een volleerd kunstenares in andere media. Dat weten we omdat Hamilton naar haar miniatuurportret van Peggy verwijst wanneer hij de jongere zus van Schuyler schrijft en om hulp smeekt om Eliza het hof te maken. Hij zegt dat hij al “een meer dan gewone voorliefde” heeft voor Peggy’s “persoon en geest” door Eliza’s schilderijen en beschrijvingen, en Hamilton smeekt Peggy speels, als een “nimf van gelijke macht”, om de andere aides-de-camp te komen afleiden zodat hij Eliza kan monopoliseren. Dat klopt, in het echt was het Peggy (niet Angelica) die Alexanders vertrouwelinge was bij het versieren van Eliza op dat noodlottige “Midwinter’s Ball” in februari 1780.
Hier week Miranda een beetje af van de feiten: Angelica was al getrouwd en moeder van twee peuters toen Alexander Hamilton toetrad tot de hechte kring van de Schuyler Sisters.
Hoewel dit feit diehard Angelica-fans van streek kan maken, moet je eerlijk zijn: er zijn maar zoveel details, personages en subplots die je in een tweeëneenhalf uur durende musical kunt proppen! Miranda’s beknopte versie van de geschiedenis van de Revolutie en haar stichters is een wonder. Ook zijn liedje over de Schuyler Sisters geeft de giechelige, Jane-Austen-achtige wij-tegen-de-schurken-van-de-wereld-band tussen de drie meisjes zo goed weer. Gezien Hamiltons lange intellectuele liefdesaffaire met Angelica, was het gepast dat Miranda zich op haar concentreerde en de rol van Peggy minimaliseerde.
Hoe dan ook, de echte Peggy was net zo slim, belezen en temperamentvol als de bekendere Angelica. En van de drie was Peggy de enige zus die op het juiste moment op de juiste plaats was om getuige te zijn van de constante stroom spionnen, koeriers en Iroquois-delegaties naar haar vaders bibliotheek in Albany – die in de beginjaren van de oorlog echt “de kamer was waar het gebeurde”.
Geroemd als “een ondeugende gevatheid,” “begiftigd met een zeldzame nauwkeurigheid van oordeel in mensen en dingen,” was Peggy een pittige “favoriet aan de eettafel en op bals” en ging zelfs in de strijd bij een poging tot ontvoering van haar vader – (die GW’s rechterhand was voor spionage!) – om haar babyzusje te redden. Ze sprak vloeiend Frans, had een romance met een Franse officier die tijdens de Revolutie als een van de slechts acht geëerd werd met een medaille van het Congres en leerde zichzelf de basis van het Duits door het lezen van de handleidingen van haar vader. Een van Hamiltons naaste vrienden (James McHenry, van Baltimore’s Fort McHenry) bekritiseerde Peggy als een “Swift’s Vanessa” – 18de-eeuwse code voor een vrouw die te graag met mannen over politiek praat om helemaal sympathiek te zijn! “Zeg haar dat maar,” schreef McHenry aan Hamilton. “Ik ben er zeker van dat haar gezond verstand haar spoedig op haar juiste plaats zal zetten.”
“Mijn Peggy”, zoals Hamilton haar noemde in brieven aan Eliza, (waarin hij liefkozende roddels over zijn nieuwe zusje liet vallen), sloeg McHenry nooit in de wind. In dat opzicht leek Peggy erg op haar oudste zus.
In antwoord op Hamiltons brief, reed Peggy onbeschaamd naar Morristown, NJ, in de ergste winter ooit in de Amerikaanse geschiedenis, door sneeuwjachten van 2 tot 6 meter en bevriezingskou. Misschien vreesde Peggy dat de man die haar zachtaardige zus het hof maakte, weer zo’n gevaarlijk charmante schurk was, net als de man voor wie Angelica drie jaar eerder was gevallen.
Angelica’s keuze van echtgenoot is verbijsterend, eerlijk gezegd. In 1777, toen haar vader generaal van het Noordelijke leger was en wanhopig probeerde een Britse invasie vanuit Canada tegen te gaan, ging Angelica ervandoor met een man die door het Congres was gestuurd om de rekeningen van haar vader te controleren, waarbij hij Schuyler beschuldigde van slechte leiding. Onnodig te zeggen dat Schuyler de man niet erg mocht. Haar huwelijkskandidaat was ook gehuld in mysterie, hij was onlangs Engeland ontvlucht, om te ontsnappen aan gokschulden of vergelding voor een duel, en nam een alias aan, John Carter. Het is onduidelijk of de Schuylers dit wisten. In ieder geval komt Carters overhaaste emigratie niet over als een oprecht revolutionair elan dat een “openbaring” in de stijl van Thomas Paine belooft.
Tot slot speelde Carter een belangrijke rol in de Revolutie, als commissaris voor het Franse leger. Maar hij vergaarde er ook een fortuin mee. Als zodanig zou Carter op zijn best een controversiële patriot zijn.
Dus waarom hij? Angelica’s vader “was rijk,” een van de rijkste en invloedrijkste mannen in upstate New York, dus er was geen noodzaak voor zijn eerstgeborene “om op te klimmen in de maatschappij” of “om rijk te trouwen” in het belang van de familie. En in 1777, bood Carter niets van dat alles.
Toen ze Carter ontmoette, hadden de slagvelden van de oorlog Angelica naar het grensstadje Albany verbannen. Na jaren in het bedwelmende gewoel van New York City te hebben gewoond, verveelde ze zich waarschijnlijk suf. Carter was knap, met ogen die niet onder deden voor die van Hamilton, en zeker Londens. Wat voor verkering ze ook hadden gehad, het zou ademloos kort zijn geweest. Angelica was duidelijk een tikkeltje eigenzinnig en een romanticus. Miranda mag dan de details van haar vroege leven hebben veranderd om aan de tijdsdruk van zijn musical te voldoen, hij geeft wel een goed beeld van de verlangende intellectueel en sprankelende gesprekspartner die Angelica was en van de snelle, diepe affiniteit die ze voelde voor Hamilton. Miranda’s weergave van de felle loyaliteit tussen de zussen Schuyler, ongeacht de wig die een man tussen hen zou drijven, is ook spot-on.
Als er iets is dat de realiteit van Angelica’s jeugdige en onstuimige huwelijk de intellectuele aantrekkingskracht tussen haar en haar zwager nog schrijnender maakt. Zij werd zijn politieke muze (evenals die van Thomas Jefferson). Biograaf Ron Chernow speculeert dat Angelica Hamilton’s geest voedde terwijl Eliza hem vriendelijkheid en onvoorwaardelijke liefde schonk. Peggy was een vriendin, misschien wel de enige vrouw in Hamiltons leven met wie hij geen dubbele bodems uitsprak. Veel liefkozende plagerijen, ja, maar vooral die van een wetende grote broer voor een wilskrachtige en levendige jongere zus. Hamilton was bij Peggy toen ze stierf, te jong 42 jaar oud. Zijn loyale steun aan de kandidatuur van haar man voor het gouverneurschap van New York na haar dood is een deel van wat leidde tot Hamiltons duel met Burr.
Een laatste hartverscheurende ironie in Hamilton’s en Angelica’s relatie: Carter bezat de pistolen die Hamilton droeg in het duel dat hem doodde – hetzelfde paar dat Hamiltons zoon Philip vasthield. Burr en Carter duelleerden in 1799, maar beide mannen overleefden, waardoor de pistolen hun noodlottige plaats in de geschiedenis en de musical kregen.
Voor het volledige verslag van DC Metro Theater Arts over “Summer of Hamilton”, klik hier.
