BreakingMuscle
Ik heb me nooit kunnen verplaatsen in Pukie de Clown – een cartoonafbeelding van een CrossFitter die tot het uiterste is gegaan. Wat Oom Rhabdo betreft, een clown die nog verder is gegaan, rhabdomyolysis heeft opgelopen en aan een dialyseapparaat is gekoppeld – ik ben eerder verbijsterd dan geamuseerd. Voor clowns, deze dudes zijn zeker niet grappig.
Dus waarom zijn ze favoriete mascottes van de CrossFit gemeenschap, in het bijzonder Pukie? Als het niet hun knuffelige aard of hun humor is, moet het de boodschap zijn die ze uitdragen.
Pukie-fans suggereren dat hij bedoeld is als een erkenning van intensiteit – dat de atleet zichzelf voorbij alle eerdere grenzen heeft geduwd. Wacht even, zijn PR’s daar niet voor?
Eigenlijk snap ik wel dat Pukie een erkenning is van hard werken. Maar er is een verschil tussen erkenning en viering. Viering is het schilderen van Pukie op je muur, het uitdelen van een t-shirt wanneer iemand zijn of haar lef morst, of het plaatsen van een Facebook-status ter viering van de eerste WOD-geïnduceerde braaksel.
Iedereen kan trainingen verzinnen die mensen goed en echt tot het punt van lichamelijke ziekte hameren. Dat is makkelijk. Het moeilijke deel komt in het bevorderen van de conditie van anderen, of jezelf, op een duurzame, progressieve manier, terwijl je gelukkig en gezond blijft, en plezier hebt.
Laat me een analogie met motorsport presenteren. Om succesvol te zijn moet je je grenzen verleggen. Maar je moet ook in het spel blijven. Als je af en toe te ver gaat (lees: Pukie de Clown tegenkomt), kun je afslaan en de rest van de race aan de kant blijven staan.
Geen punten voor die race dan. In het slechtste geval kan het leiden tot verwondingen of zelfs de dood (lees: ontmoeting met oom Rhabdo). Doorgaan met racen met zo’n roekeloze overgave en je zou zeker de kans vergroten dat je jezelf een ernstig lichamelijk onrecht aandoet, om nog maar te zwijgen van het feit dat je zou eindigen met nul punten voor het seizoen.
Harde lijnen rijden met intentie en intensiteit moet zeker worden geprezen – dit is een deel van wat een goede coureur maakt. Maar als het te ver gaat, krijgen deze coureurs dan een t-shirt ter ere van hun vertoon van bravoure?
Om te vieren dat ze hun rijgedrag tot het uiterste hebben gedreven? Echt niet! Misschien vinden ze, tussen de teleurstelling door, troost in een stille erkenning van het team dat ze alles uit de kast hebben gehaald, maar dat het deze keer niet gelukt is.
Een andere verdediging van Pukie is dat hij de situatie luchtig opvat. En voor Oom Rhabdo wordt beweerd dat hij dient als een herinnering dat deze manier van trainen dodelijk kan zijn.
Zijn er in de autosport cartoonplaatjes op de muren geschilderd van auto’s die in de vangrails tollen om licht te werpen op wat er in veel races gebeurt? Nope.
En wat te denken van het gebruik van een kapotte cartoonauto als mascotte, of misschien een coureur die is aangesloten op een reddingsmachine, alleen maar om bestuurders eraan te herinneren dat ze voorzichtig moeten zijn, en dat dit gevaarlijk is? Dat zou absurd zijn, toch?
Natuurlijk moeten chauffeurs risico’s nemen. Degenen die daartoe in staat zijn, zullen waarschijnlijk het meest succesvol zijn. Wat een coureur race na race doet winnen, jaar na jaar, is het vermogen om tot het uiterste te gaan, maar zelden verder.
Wat draagt nog meer bij aan succes? Een goede motor hebben, weten hoe die te gebruiken, en de andere hulpmiddelen die je tot je beschikking hebt effectief kunnen gebruiken. Weten wanneer je je banden moet verwisselen.
Op doeltreffende wijze strategieën uitstippelen. Om samen te werken met het ondersteuningsteam dat je om je heen hebt om ervoor te zorgen dat je op je optimale niveau functioneert. Om consequent te zijn – week na week. Om het werk te doen dat nodig is in het tussenseizoen om er zeker van te zijn dat je klaar bent als het erop aankomt. Hmmm, hebben we het nu over racen of CrossFit?
Laten we het terugbrengen naar CrossFit zelf. De CrossFit Games zijn het toppunt van fitness, de etalage voor de wereld. Waarom zie je niet veel van ’s werelds meest bekwame, fitte atleten kotsen na hun trainingen?
Dit is CrossFit op het hoogste niveau, en deze atleten geven zonder twijfel alles. Als zij hun maaginhoud over de vloer van de arena uitstorten, zou dat dan op de televisie te zien zijn? Zeker wel, als kotsen een onderdeel van CrossFit is dat gevierd moet worden?
Ik zet mijn geld in op het feit dat dit geen onderdeel zal zijn van het televisiespektakel. Waarom de haters iets geven om zich aan vast te houden en venijnige woorden over te spuwen?
Laat me één ding duidelijk maken. Ik ben geen CrossFit hater. Allesbehalve. Ik geloof dat CrossFit een briljante benadering is van all-round fitness en fysieke bekwaamheid.
Ik geloof ook dat CrossFit is wat je er zelf van maakt, zowel als atleet en als coach. Er zijn een aantal ongelooflijke coaches die baanbrekend, levensverrijkend werk doen. En er zijn anderen die zich bij het spel hebben aangesloten met weinig kennis of ervaring, omdat ze denken dat het hen cool, rijk, of beide zal maken.
Deze goede CrossFit-boxen overwegen alle opties en implicaties, en stellen alles in het werk om ervoor te zorgen dat hun klanten zo veilig mogelijk zijn binnen de grenzen van wat voorhanden is.
Ze voeren goede on-ramp programma’s uit (een on-ramp zou een geleidelijke stijging in termen van intensiteit moeten zijn, en niet alleen een opeenstapeling van sessies over hoe de bewegingen te doen), ze zorgen voor een deskundig en toegankelijk ondersteuningsnetwerk, en ze zorgen ervoor dat de juiste boodschappen worden overgebracht aan hun klanten met betrekking tot de fundamenten – met inbegrip van intensiteit, virtuositeit, en schaalbaarheid.
Hoewel, zoals je misschien hebt begrepen, ben ik het niet eens met alles-CrossFit. Als je dat doet, zorg er dan voor dat je het doet om de juiste redenen. Blinde verering voor wat dan ook is gevaarlijk. Stel aannames en overtuigingen altijd in vraag. Je kunt een volledig toegewijd CrossFitter zijn zonder alles te aanbidden waar CrossFit over gaat.
Kijk eens naar een aantal van de gouden regels van CrossFit. Voor atleten is een van de meest geciteerde idealen om je ego bij de deur te laten. Verban bravoure. Dit is zo’n briljante filosofie op vele niveaus. Het uitdelen van lofbetuigingen wanneer iemand ziek is, door het volgen van hun ego in plaats van hun gevoel, dient alleen om brandstof toe te voegen aan het egoïstische vuur.
Hoe zit het voor boxeigenaren? Regel nummer een is eenvoudig en belangrijk – niemand doden. Regel nummer twee – levensduur. Wees verantwoordelijk voor uw atleten, en help hen blessurevrij te blijven en progressief te verbeteren voor de komende jaren. Oom Rhabdo staat voor rhabdomyolysis, en verering voor deze griezelige oom schetst geen verantwoordelijk beeld.
Het is aan u om uw eigen smaak van Kool-Aid te kiezen. Respecteer CrossFit en zijn potentieel om van jou een allesvernietigend beest te maken – of beest je totdat je vernietigd bent. Gebruik relevante markers voor intensiteit en hard werken. Besteed aandacht aan details, en vier de elementen van CrossFit die gevierd moeten worden – de variatie, de intensiteit en het vermogen om mensen te laten bewegen op een manier die ze nooit voor mogelijk hadden gehouden.
Wees nieuwkomers welkom door hen te laten zien waar CrossFit echt over gaat, voor jou, niet wat jij denkt dat cool is omdat iedereen dat doet. Leer hen om op de juiste manier te schalen en geleidelijk op te voeren.
Denk goed na over wat je doet als je het point of no return nadert. Dit verwijst niet alleen naar het punt waar je overgeeft. Het kan ook in de vorm van aanhoudende “red-lining” in trainingen, of het raken van nog een paar reps, hoewel de vorm is afgebroken.
Negeer de stemmen van Pukie de Clown en Oom Rhabdo die u vertellen om door te gaan, ongeacht. Luister naar de stem van je toekomstige zelf, die je eraan herinnert dat vandaag over de top gaan een nadelige invloed zal hebben op wat je morgen doet.