Guts and Grease: The Diet of Native Americans

Guts and Grease: The Diet of Native Americans

Lees dit in: Español

🖨️ Print post

Het diner van de jager-verzamelaar is deze dagen voorpaginanieuws. Puttend uit de geschriften van Dr. Boyd Eaton en Professor Loren Cordain, experts in het zogenaamde Paleolithische dieet, verspreiden columnisten en verslaggevers het woord over de gezondheidsvoordelen van een dieet rijk aan eiwitten en rijk aan vezels uit een verscheidenheid van plantaardig voedsel 1,2. Het is eigenlijk amusant om te zien waar de moderne voedingsdeskundigen mee op de proppen komen als voorbeelden van het “Paleolithische Voorschrift”. Jean Carper biedt een salade uit de Steentijd aan van gemengde groenten, garbanzo bonen, kipfilet zonder vel, walnoten en verse kruiden, gemengd met een dressing van sinaasappelsap, balsamico azijn en canola olie.3 Elizabeth Somer suggereert volkoren wafels met vetvrije roomkaas, koolsla met vetvrije dressing, gegrilde heilbot met spinazie, gegrilde tofu en groenten over rijst, vetvrije melk, abrikozen uit blik en mineraalwater, samen met garnalen en mosselen. Haar voedselpiramide uit het stenen tijdperk bevat veel plantaardig voedsel, extra mager vlees en vis, vetvrije melkproducten, en honing en eieren in kleine hoeveelheden.4

Voor alles, zeggen de voedingsschrijvers ons, vermijd vetten, vooral verzadigde vetten. Het dieet van de jager-verzamelaar was zeer politiek correct, zeggen ze, rijk aan meervoudig onverzadigde en enkelvoudig onverzadigde vetzuren, maar relatief laag in totaal vet en zeer laag in dat dieet schurk-verzadigd vet. Dit is die ene voedingsfactor waarvan gezondheidsfunctionarissen ons vertellen dat die verantwoordelijk is voor alle gezondheidsproblemen die ons teisteren – alles van kanker en hartziekten tot zwaarlijvigheid en MS.

Remarkable Health

Dat de jager-verzamelaar gezond was, lijdt geen twijfel. Weston Price stelde vast dat er bijna geen tandbederf en gebitsafwijkingen voorkwamen bij inheemse Amerikanen die leefden zoals hun voorouders deden.5 Zij hadden brede gezichten, rechte tanden en een fijne lichaamsbouw. Dit gold voor de nomadische stammen die in de noordelijke gebieden van Brits Columbia en de Yukon leefden, en ook voor de wantrouwige bewoners van de Everglades in Florida, die uiteindelijk werden overgehaald om hem toe te staan foto’s te maken. De skeletresten van de Indianen van Vancouver die Price bestudeerde waren vergelijkbaar en vertoonden een vrijwel volledige afwezigheid van tandbederf, artritis en elke andere vorm van misvorming van de botten. TBC kwam niet voor bij Indianen die aten zoals hun voorouders hadden gedaan, en de vrouwen baarden met gemak.

Price interviewde de geliefde Dr. Romig in Alaska die verklaarde “dat hij in zijn zesendertig jaar contact met deze mensen nog nooit een geval van kwaadaardige ziekte had gezien bij de werkelijk primitieve Eskimo’s en Indianen, hoewel die vaak voorkomt wanneer zij gemoderniseerd worden. Evenzo ontdekte hij dat acute chirurgische problemen die een operatie aan inwendige organen vereisen, zoals de galblaas, nieren, maag en blindedarm, meestal niet voorkomen bij de primitieven, maar zeer veel voorkomen bij de gemoderniseerde Eskimo’s en Indianen. Op grond van zijn ervaring, waarbij hij grote aantallen gemoderniseerde Eskimo’s en Indianen had gezien die werden getroffen door tuberculose, die een progressieve en uiteindelijk fatale neiging vertoonde zolang de patiënten onder gemoderniseerde leefomstandigheden verbleven, stuurt hij hen nu, indien mogelijk, terug naar primitieve omstandigheden en naar een primitief dieet, waaronder het sterftecijfer veel lager is dan onder gemoderniseerde omstandigheden. Sterker nog, hij rapporteerde dat een grote meerderheid van de getroffenen herstelt onder het primitieve type van leven en voeding. “6

De vroege ontdekkingsreizigers beschreven de inheemse Amerikanen consequent als groot en goed gevormd. Over de Indianen van Texas schreef de ontdekkingsreiziger Cabeza de Vaca: “De mannen konden een hele dag achter een hert aanrennen zonder te rusten en zonder duidelijke vermoeidheid. … een man van bijna twee meter lang … … loopt te voet op een buffel af en doodt hem met zijn mes of lans, terwijl hij langs hem loopt. “7 De Indianen waren moeilijk te doden. De Vaca rapporteert over een Indiaan “doorboord door een pijl . … hij sterft niet maar herstelt van zijn wond.” De Karakawas, een stam die leefde in de buurt van de Golfkust, waren lang, goed gebouwd en gespierd. “De mannen gingen poedelnaakt, de onderlip en tepels doorboord, bedekt met alligatorvet , blij en gul, met verbazingwekkende fysieke bekwaamheid . . ze gaan naakt in de meest brandende zon, in de winter gaan ze in de vroege ochtend naar buiten om een bad te nemen, het ijs brekend met hun lichaam.”

Greasy and Good

Wat voor soort voedsel bracht zulke mooie fysieke exemplaren voort? Het dieet van de Amerikaanse Indianen varieerde met de plaats en het klimaat, maar was allemaal gebaseerd op dierlijk voedsel van elke soort en beschrijving, niet alleen groot wild zoals herten, buffels, wilde schapen en geiten, antilopen, elanden, elanden, kariboes, beren en pekari’s, maar ook kleine dieren zoals bevers, konijnen, eekhoorns, stinkdieren, muskusratten en wasberen; reptielen zoals slangen, hagedissen, schildpadden en alligators; vis en schaaldieren; wilde vogels zoals eenden en ganzen; zeezoogdieren (voor Indianen die in kustgebieden leven); insecten zoals sprinkhanen, spinnen en luizen; en honden. (Wolven en coyotes werden vermeden vanwege religieuze taboes)8.

Volgens Dr. Eaton leverden deze voedingsmiddelen veel eiwitten maar slechts kleine hoeveelheden totaal vet; en dit vet was hoog in meervoudig onverzadigde vetzuren en laag in verzadigde vetten. Het vet van vrij wild, volgens Eaton, is ongeveer 38 procent verzadigd, 32 procent enkelvoudig onverzadigd en 30 procent meervoudig onverzadigd.9 Dit recept is misschien prima voor degenen die plantaardige oliën willen promoten, maar het klopt niet met het vetgehalte van wilde dieren in de echte wereld. De tabel hieronder geeft een overzicht van het vetgehalte in verschillende weefsels van een aantal wilde dieren die voorkomen in het dieet van Amerikaanse Indianen. Merk op dat alleen het vet van eekhoorns het gehalte aan meervoudig onverzadigde vetzuren bevat dat volgens Eaton typisch is voor vrij wild. Op een continent dat bekend staat om de rijkdom en verscheidenheid van zijn dierenleven, is het onwaarschijnlijk dat eekhoorns meer dan een kleine fractie van de totale calorieën zouden hebben geleverd. Het vet van zeehonden, geconsumeerd door kustindianen, varieert van 14 tot 24 procent meervoudig onverzadigd. Het vet van alle andere dieren waarop de Indianen jaagden en die zij aten bevatte minder dan 10 procent meervoudig onverzadigde vetzuren, sommige minder dan 2 procent. Het meest gewaardeerd werd het inwendige niervet van herkauwers, dat tot 65 procent verzadigd kan zijn.

Vetbronnen voor de Amerikaanse indiaan10

	Verzadigd	Onverzadigd	Poly-onverzadigd
Anteloop, niervet	65.04	21.25	3.91
Bizon, niervet	34.48	52.36	4.83
Caribou, beenmerg	22,27	56,87	3,99
Deer, niervet	48,24	38.52	6.21
Hond, vlees, spier	28.36	47.76	8.95
Hond, nier	25.54	41.85	7.69
Elk, nier	61.58	30.10	1.62
Geit, nier	65.57	28.14	0.00
Eland, nier	47.26	44.75	2.11
Peccarie, vetweefsels	38,47	46,52	9,7
Rindeer, kariboe, vetweefsels	50.75	38,94	1,25
Roeier (Harbor), blubber	11,91	61,41	13.85
Seal (Harbor), depotvet	14.51	54.23	16.84
Seal (harp), blubber	19.16	42.22	15.04
Zaad (harp), vlees	10.69	54.21	23.51
Schaap (berg), niervet	47.96	41.37	2.87
Schaap (witgezicht), niervet	51.58	39.90	1.16
Schaap, ingewanden, gebraden	47.01	40.30	7.46
Slang, vlees	26.36	44,54	0,09
Eekhoorn (bruin), vet	17,44	47,55	28.6
Eekhoorn (wit), adipose	12.27	51.48	32.3
Game vet, volgens Eaton	38	32	30

Politiek correcte paleo-diëters negeren ook het feit dat de Indianen selectief op dieren jaagden. De ontdekkingsreiziger Vilhjalmur Stefansson, die vele jaren bij de Indianen doorbracht, merkte op dat zij “het vlees van oudere dieren prefereerden boven dat van kalveren, jaarlingen en tweejarigen . . . Dat is ongeveer zo bij de noordelijke bosindianen met wie ik heb gejaagd, en waarschijnlijk bij alle kariboe-eters”. De Indianen gaven de voorkeur aan oudere dieren omdat die een dikke vetlaag op de rug hadden opgebouwd. Bij een dier van 1000 pond kon deze vetlaag wel 40 tot 50 pond wegen. Nog eens 20 tot 30 pond zeer verzadigd vet kon uit de holte worden verwijderd. Dit vet werd opgeslagen, soms door middel van destructie, opgeslagen in de blaas of de dikke darm, en geconsumeerd samen met gedroogd of gerookt mager vlees. Op deze manier gebruikt, leverde vet bijna 80 procent van de totale calorieën in het dieet van de noordelijke Indianen.11

Bever werd zeer gewaardeerd, vooral de staart omdat die rijk was aan vet. Maar kleine dieren zoals konijn en eekhoorn werden alleen gegeten als er niets anders voorhanden was omdat ze, volgens Stefansson, zo weinig vet bevatten. In feite vroegen kleine dieren om een speciale bereiding. Het vlees werd van de botten gehaald, geroosterd en fijngestampt. De botten werden gedroogd en tot poeder vermalen. Daarna werden de botten gemengd met het vlees en eventueel beschikbaar vet, een procedure die het percentage meervoudig onverzadigde vetzuren sterk zou verlagen, terwijl het totale gehalte aan verzadigd vet werd verhoogd.12 Wanneer een schaarste aan wild de Indianen dwong om alleen kleine dieren zoals konijnen te consumeren, leden zij aan “konijnenhonger.”

“De groepen die afhankelijk zijn van de blubberdieren zijn het meest gelukkig, in de manier van leven van de jacht, want zij lijden nooit aan vethonger. Dit probleem is, voor zover het Noord-Amerika betreft, het ergst bij die bos-indianen die soms afhankelijk zijn van konijnen, het magerste dier in het Noorden, en die de extreme vet-honger ontwikkelen die bekend staat als konijnen-sterfte. Konijneneters die geen vet uit een andere bron hebben – bever, eland, vis – krijgen na ongeveer een week diarree, met hoofdpijn, lusteloosheid en vaag ongemak. Als er genoeg konijnen zijn, eten de mensen tot hun magen gevuld zijn; maar hoeveel ze ook eten, ze voelen zich onbevredigd. Sommigen denken dat een mens eerder zal sterven als hij voortdurend vetvrij vlees eet dan wanneer hij niets eet, maar dit is een overtuiging waarover in het Noorden nog niet voldoende bewijsmateriaal voor een beslissing is verzameld. Sterfgevallen door konijnenverhongering, of door het eten van ander mager vlees, zijn zeldzaam; want iedereen begrijpt het principe, en alle mogelijke preventieve maatregelen worden natuurlijk genomen. “13

Het hele dier

Herkauwende dieren, zoals elanden, elanden, kariboes, herten, antilopen en, natuurlijk, buffels waren de steunpilaar van het Amerindiaanse dieet, net zoals rundvlees de steunpilaar is van het moderne Amerikaanse dieet. Het verschil is dat het hele dier werd gegeten, niet alleen het spiervlees.

Beverly Hungry Wolf beschrijft de bereiding en consumptie van een koe in The Ways of My Grandmothers, waarbij ze opmerkt dat haar grootmoeder de koe bereidde “zoals ze had geleerd buffels te bereiden toen ze jong was.” De grote stukken vet uit de rug en de holte werden verwijderd en uitgesmolten. Het magere vlees werd in reepjes gesneden en gedroogd of geroosterd, fijngestampt met bessen en gemengd met vet om pemmican te maken. Het grootste deel van de ribben werd gerookt en opgeslagen voor later gebruik14.

Al het overtollige vet in het lichaam werd opgehangen zodat het vocht eruit zou opdrogen, herinnert Beverly Hungry Wolf zich. Het werd later opgediend met gedroogd vlees. Sommige vetten in het dier werden gesmolten tot “reuzel” in plaats van gedroogd.

Al het binnenste, zoals hart, nieren en lever, werd bereid en gegeten, geroosterd of gebakken of in de zon te drogen gelegd. De longen werden niet gekookt, alleen in plakken gesneden en opgehangen om te drogen. Darmen werden ook gedroogd. Sapotsis of kraaiendarm is een lekkernij van de Blackfoot, gemaakt van de hoofddarm die met vlees wordt gevuld en boven kolen wordt geroosterd. Pens werd bereid en rauw, gekookt of geroosterd gegeten. De hersenen werden rauw gegeten. Als het dier een vrouwtje was, bereidden zij de spenen of uiers door ze te koken of te barbecuen – deze werden nooit rauw gegeten. Als het dier een ongeboren jong droeg, werd dit aan de ouderen gevoerd omdat het zo mals was. De ingewanden van het ongeboren jong werden eruit gehaald en gevlochten en dan ook gekookt. De tong werd altijd gekookt als hij niet gedroogd was. “Zelfs oude dieren hebben zachte tongen,” herinnert zij zich.

De hoeven werden gekookt tot al het kraakbeen erin zacht was. Ook het bloed werd bewaard, vaak vermengd met meel of gebruikt om worst van te maken.

De tweede maag werd goed gewassen en rauw gegeten, maar bepaalde delen werden meestal gekookt of geroosterd en de rest gedroogd. “Een andere delicatesse zit helemaal aan het eind van de darmen – het laatste deel van de dikke darm. Je wast dit heel goed en bindt een uiteinde dicht. Dan vul je het stuk met gedroogde bessen en een beetje water en bind je het andere eind dicht. Je kookt dit de hele dag, tot het echt zacht is en je hebt een Blackfoot Pudding.”

Volgens John (Fire) Lame Deer was het eten van ingewanden geëvolueerd tot een wedstrijd. “Vroeger aten we de ingewanden van de buffel en maakten er een wedstrijd van, twee kerels die een lang stuk ingewanden aan tegenovergestelde uiteinden vastpakten en begonnen te kauwen in de richting van het midden, om te zien wie daar het eerst kon komen; dat is eten. Die buffeldarmen, vol halfgistend, halfverteerd gras en kruiden, daar had je geen pillen en vitaminen voor nodig als je die slikte. “15

Het merg zat vol vet en werd gewoonlijk rauw gegeten. De Indianen wisten hoe zij op het dijbeen moesten slaan, zodat het open zou splijten en het delicate binnenste vlees zou onthullen. Eaton en anderen melden dat het merg rijk is aan meervoudig onverzadigde vetzuren, maar Stefansson beschrijft twee soorten merg, een type uit het onderbeen dat zacht is “meer als een bijzonder lekkere room in smaak” en een ander type uit de humerus en het femur dat “hard en talkachtig is bij kamertemperatuur.”16 Volgens Beverly Hungry Wolf werd het vet in de botten “eruit geschept en bewaard of de botten werden gekookt en het vet werd afgeroomd en bewaard. Het werd zoiets als harde reuzel.” Nog meer verzadigd vet dat de professoren over het hoofd hebben gezien!

Samuel Hearne, een ontdekkingsreiziger die in 1768 schreef, beschrijft de bereiding van kariboe: “Van alle gerechten die door de Indianen worden bereid, is een beeatee, zoals het in hun taal wordt genoemd, zeker het lekkerste dat kan worden bereid van kariboe alleen, zonder enig ander ingrediënt. Het is een soort haggis, gemaakt van het bloed, een goede hoeveelheid klein gesneden vet, wat van het zachtste van het vlees, samen met het hart en de longen gesneden, of meer gebruikelijk gescheurd in kleine splinters; dit alles wordt in de maag gedaan en geroosterd door het voor het vuur te hangen aan een touwtje. … het is zeker een heerlijk hapje, zelfs zonder peper, zout of enige andere smaakmaker. “17

Soms selecteerden de Indianen alleen de vette delen van het dier en gooiden de rest weg. “Op de tweeëntwintigste juli,” schrijft Samuel Hearne, “ontmoetten wij verscheidene vreemdelingen, met wie wij de kariboes achtervolgden, die er in deze tijd zo overvloedig waren dat wij er dagelijks een voldoende aantal kregen voor ons levensonderhoud, en er inderdaad maar al te vaak enkele doodden louter voor de tongen, het merg en het vet.”

Enkele delen van het dier werden beschouwd als passend voor mannen of vrouwen. De mannelijke organen waren voor de mannen, evenals de ribben aan de voorkant, die “de schouderribben, of de baasribben” werden genoemd. Ze worden beschouwd als de speciale maaltijd van een man.” Voor vrouwen was er een deel van de “darm dat vrij groot is en vol mest
. . het dikkere deel heeft een soort harde voering aan de binnenkant. Mijn grootmoeder zei dat dit deel goed was voor een zwangere moeder om te eten; ze zei dat de baby er een mooi rond hoofd van zou krijgen. Zwangere moeders mochten geen andere delen van de darm eten omdat hun gezicht dan zou verkleuren. “18

Sacred Foods

Al het voedsel dat als belangrijk voor de voortplanting werd beschouwd en al het voedsel dat als heilig werd beschouwd was dierlijk voedsel, rijk aan vet. Volgens Beverly Hungry Wolf werd pemmican gemaakt van bessen “gebruikt door de Horns Society voor hun heilige communiemaaltijd.” Gekookte tong was een oude delicatesse, geserveerd als communie-maaltijd bij de Zonnedans. Een bloedsoep, gemaakt van een mengsel van bloed en maïsmeel gekookt in bouillon, werd gebruikt als een heilige maaltijd tijdens de nachtelijke Heilige Rook-ceremonies.19

Beer was een ander heilig voedsel-altaren van berenbotten zijn gevonden op vele Paleolithische vindplaatsen. Cabeza de Vaca meldt dat de Indianen van Texas de huid van de beer bewaarden en het vet opaten, maar de rest weggooiden. Andere groepen aten het hele dier, inclusief de kop, maar erkenden het vet als het meest waardevolle deel. Volgens de kolonist William Byrd II, die in 1728 schreef: “Het vlees van de beer heeft een goede smaak, zeer smakelijk en neigt het dichtst naar dat van varkensvlees. Het vet van dit schepsel is het minst geneigd te stijgen in de maag van enig ander. De meeste mannen verkozen het boven hertenvlees.” Men dacht dat berenvet hen weerstand zou geven door hen fysiek sterk te maken. “We eten het nu soms en iedereen voelt zich beter. “20

Beer werd ook beschouwd als een belangrijk voedsel voor de voortplanting. Toen Byrd een Indiaan vroeg waarom hun squaws altijd in staat waren kinderen te baren, antwoordde de Indiaan dat “als een Indiaanse vrouw niet op een redelijke tijd na het huwelijk zwanger bleek te zijn, de echtgenoot, om zijn reputatie bij de vrouwen te redden, onmiddellijk een Beer-dyet aanging voor zes weken, die hem in die tijd zo krachtig maakt dat hij buitengewoon impertinent wordt voor zijn arme vrouw en ’t is een grote kans dat hij haar moeder maakt in negen maanden.”

Vetoplosbare voedingsstoffen

Indianen die in kustgebieden leefden, aten grote hoeveelheden vis, waaronder de koppen en kuit. Price meldde dat in het gebied van Vancouver de kaarsvis in grote hoeveelheden werd verzameld, de olie eruit gehaald en gebruikt als dressing voor vele zeevruchten. Schelpvissen werden in grote hoeveelheden gegeten als ze beschikbaar waren.

Dierlijke vetten, orgaanvlees en vette vis leveren allemaal de in vet oplosbare vitamines A en D, die Weston Price erkende als de basis van gezonde primitieve diëten. Deze voedingsstoffen zijn katalysatoren voor de assimilatie van eiwitten en mineralen. Zonder hen gaan mineralen verloren en kan het lichaam niet groot en sterk worden gebouwd. Wanneer stammen toegang hebben tot een overvloed aan vetoplosbare vitaminen, zullen de nakomelingen opgroeien met “mooie ronde hoofden,” brede gezichten en rechte tanden.

Zekere vetklieren van wildvangdieren leverden ook vitamine C tijdens het lange winterseizoen in het Noorden. De Indianen van Canada onthulden aan Dr. Price dat de bijnieren van de eland scheurbuik voorkwamen. Wanneer een dier was gedood, werden de bijnier en het vet ervan in stukken gesneden en gedeeld met alle leden van de stam. De wanden van de tweede maag werden ook gegeten om “de ziekte van de blanke man” te voorkomen.

Plantenvoedsel

Overal in de Noord-Amerikaanse continenten werd een verscheidenheid aan plantenvoedsel gebruikt, met name maïs (in de gematigde streken) en wilde rijst (in het Grote Merengebied). Droge maïs werd eerst geweekt in kalkwater (water waarin calciumcarbonaat of calciumoxide is opgelost), een proces dat nixtamalizacion wordt genoemd en dat de maïs zacht maakt voor gebruik en vitamine B3 vrijgeeft, die anders in het graan gebonden blijft. Het resulterende deeg, dat nixtamal of masa wordt genoemd, kan op verschillende manieren worden bereid om er pap of brood van te maken. Vaak werden deze bereidingen vervolgens gebakken in berenvet of een ander vet. Veel groepen verbouwden bonen en genoten daarvan als “succotash”, een gerecht dat bestond uit bonen, maïs, hondenvlees en berenvet. Als aanvulling op het dieet zorgde maïs voor afwisseling en belangrijke calorieën. Maar wanneer het aandeel van maïs in het dieet te hoog werd, zoals in het Amerikaanse zuidwesten gebeurde, ging de gezondheid van de mensen eronder lijden. Skeletresten van groepen die grotendeels op maïs leefden, onthullen wijdverspreid tandbederf en botproblemen.21

Knollen zoals de aardpeer (de wortel van een soort zonnebloem) werden lange tijd langzaam gekookt in ondergrondse kuilen totdat de harde onverteerbare wortel was veranderd in een licht verteerbare gelatineachtige massa. Wilde uien werden gebruikt om vleesgerechten op smaak te brengen en waren in feite een belangrijk handelsartikel. Noten zoals eikels werden verwerkt tot brij of kleine koeken na een zorgvuldige voorbereiding om de looistoffen te verwijderen. In het zuidoosten leverden pecannoten belangrijke calorieën. In de zuidelijke streken werd cactus gegeten; in de noordelijke wilde aardappelen.

Bonen zoals maïs en bonen werden opgeslagen in ondergrondse kuilen, ingenieus afgedekt met boomstammen en bladeren om te voorkomen dat wilde dieren de voorraden zouden vinden of plunderen. Berkenbast werd gebruikt om bakjes, emmers en containers, waaronder waterketels, te maken. Water werd gekookt door hete stenen in de potten te doen. Zuidelijke Indianen gebruikten voor hetzelfde doel potten van klei.

In het algemeen werden vruchten gedroogd en gebruikt om vet, vis en vlees mee op smaak te brengen – gedroogde bosbessen werden bijvoorbeeld gebruikt om het vet van elanden op smaak te brengen. Beverly Hungry Wolf herinnert zich dat haar grootmoeder wilde munt mengde met vet en gedroogd vlees, dat vervolgens werd opgeslagen in rawhide containers. De munt hield de insecten buiten en voorkwam ook dat het vet bederfde.

De Indianen genoten van zoet smakend voedsel. Ahornsuiker of pijnboomsuiker werd gebruikt om vlees en vet te zoeten. In het Zuidwesten kauwden de Indianen op het zoete hart van de agaveplant. De Spanjaarden merkten zelfs op dat waar agave groeide, de Indianen slechte tanden hadden.22

Gegist voedsel

Het gebruik van zuur smakend gefermenteerd voedsel was wijdverbreid. Het Cherokee “brood” bestond uit nixtamal gewikkeld in maïsbladeren en liet men twee weken gisten.23 Manzanita bessen en ander plantaardig voedsel werden ook gefermenteerd.

De Indianen genoten ook van gefermenteerd, wildachtig dierlijk voedsel. De Coahuiltecanen, die in het binnenland van Zuid-Texas woonden, legden vis acht dagen apart “totdat larven en andere insecten zich in het rottende vlees hadden ontwikkeld.24 Deze werden dan samen met de rotte vis geconsumeerd als een genot voor fijnproevers.” Samuel Hearne beschrijft een gefermenteerd gerecht dat werd gegeten door de Chippewaya en Cree: “Het meest opmerkelijke gerecht onder hen . … is bloed vermengd met het halfverteerde voedsel dat zich in de maag van de kariboe bevindt, en gekookt met een hoeveelheid water die voldoende is om het de consistentie van pindakaas te geven. Ook wat vet en restjes mals vlees worden in kleine stukjes gesneden en meegekookt. Om dit gerecht smakelijker te maken, hebben zij een methode om het bloed met de inhoud van de maag in de pens zelf te mengen, en het gedurende verscheidene dagen in de hitte en de rook van het vuur op te hangen; dit brengt de hele massa in een staat van gisting, die het zo’n aangename zure smaak geeft, dat, ware het niet voor vooroordeel, het zou kunnen worden gegeten door mensen met de fijnste smaakpapillen. “25

Een aantal verslagen geeft aan dat bouillon en kruidendranken de voorkeur kregen boven water. De Chippewa kookten water en voegden bladeren of twijgen toe alvorens het te drinken.26 Sassafras was een favoriet ingrediënt in thee en medicinale dranken.27 Bouillon werd op smaak gebracht en verdikt met maïszijde en gedroogde pompoenbloesem. Californische Indianen voegden limonadebessen toe aan water om een aangenaam zure drank te maken.28 Een andere zure drank werd gemaakt van gefermenteerde maïspap.29 In het Zuidwesten wordt een drank genaamd chichi gemaakt met kleine balletjes maïsdeeg die de vrouwen met speeksel doordrenken door erop te kauwen. Ze worden aan water toegevoegd om een heerlijke, zure, bruisende, gefermenteerde drank te produceren.30

Guts and Grease in a Glass

Moderne voedingsschrijvers die ons verzekeren dat we kunnen genieten van de uitstekende gezondheid van de Amerikaanse Indianen door vetarm voedsel en fruit uit blik te eten, hebben het publiek een grote slechte dienst bewezen. De basis van het Indiaanse dieet was darmen en vet, niet wafels en magere melk. Toen de Indianen deze traditionele voeding opgaven en verwerkte, in de winkel gekochte voedingsmiddelen gingen consumeren, verslechterde hun gezondheid snel. Weston Price beschreef levendig het lijden aan tandbederf, tuberculose, artritis en andere problemen die de gemoderniseerde Indiaanse groepen teisterden die hij overal in Amerika en Canada bezocht.

De moderne mens heeft zijn smaak verloren voor het soort voedsel dat de Indianen aten – hoeveel Amerikaanse kinderen zullen rauwe lever, gedroogde long of zure havermoutpap eten? Hoe kunnen we dan terugkeren naar het soort goede gezondheid dat de Indianen genoten?

Price vond slechts één groep gemoderniseerde Indianen die niet aan cariës leden. Dit waren studenten van het Mohawk Instituut bij de stad Brantford. “Het instituut onderhield een goede melkveestapel en zorgde voor verse groenten, volkorenbrood en beperkte de hoeveelheid suiker en witte bloem. “31 Dus de formule voor een goede gezondheid in de moderne tijd begint met de producten van “een goede melkveestapel” -hele, rauwe, onbewerkte melk van koeien die groen gras eten, een zeer voedzaam substituut voor ingewanden en vet en één waar ieder kind van kan genieten, zelfs inheemse Amerikaanse kinderen die zogenaamd lactose-intolerant zijn. Voeg goede vetten toe (boter, talg en reuzel), streef naar één keer per week lever of ander orgaanvlees (maar maak je geen zorgen als je dit bij je eigen kinderen niet voor elkaar krijgt), maak levertraan deel van de dagelijkse routine, eet voldoende vlees en zeevruchten, en vul het dieet aan met een verscheidenheid aan plantaardig voedsel dat op de juiste manier is bereid, waaronder een paar die gefermenteerd zijn. Beperk suiker en witte bloem tot een minimum. Het is een eenvoudige formule die een natie van hongerige kleine wolven in gelukkige kampeerders kan veranderen.

Mettertijd, wees sceptisch over richtlijnen van de overheid. De Indianen hebben geleerd onze regering niet te vertrouwen en dat zou u ook niet moeten doen.

De auteurs zijn Don Coté dankbaar voor zijn hulp bij dit artikel.

Sidebar

Native Americans and Diabetes

Amerikaanse Indianen weten maar al te goed welke ravage Type II Diabetes kan aanrichten op het menselijk lichaam. Wat ze misschien niet weten is dat Uncle Sam de schuldige is.

Duizenden Amerikaanse Indianen zijn afhankelijk van het Food Distribution Program on Indian Reservations (FDPIR). Wat krijgen de deelnemers? Het mag geen verrassing zijn dat de levensmiddelen vol zitten met koolhydraten, met heel weinig eiwitten op het menu en nog minder vetten. En de vetten die de Indianen wel krijgen zitten vol met transvetten. Deze voedingsmiddelen zijn goedkoop en de multinationale reuzen die ze produceren zijn uitgerust met advocaten en lobbyisten om ervoor te zorgen dat hun producten de producten zijn die onze regering koopt. De federale overheid voedt 53 miljoen mensen per dag. Is het een wonder dat ze kosten willen besparen, ongeacht de gevolgen voor onze gezondheid?

Zelfs in het licht van het laatste onderzoek naar het slechte effect van overtollige koolhydraten op het menselijk lichaam, hebben federale agentschappen geen keus. De National Nutrition Monitoring and Related Research Act van 1990, ook bekend als Public Law 101-445, stelt dat alle federale agentschappen de huidige US Dietary Recommendations moeten bevorderen bij de uitvoering van elk federaal voedsel-, voedings- of gezondheidsprogramma. De USDA voedselpiramide is meer dan een aanbeveling; het is een federaal voorschrift in steen geschreven. En het bespoedigt de dood van de meeste, zo niet alle Amerikanen.

De Indianen worden harder en sneller getroffen dan de rest van ons omdat zij slechts twee generaties verwijderd zijn van de “oude manier” van leven, gebaseerd op wilde dieren en vis. Uncle Sam zal nooit toegeven dat de Indianen twee generaties geleden nog lang, mager en gezond waren. Als iemand ooit het bewijs wilde hebben dat de mens niet ontworpen is om een op granen gebaseerd dieet te eten, kijk dan naar de Amerikaanse Indianen-bevolking – bijna allemaal hebben ze te kampen met overgewicht, diabetes en hartziekten. Verslavingen komen veel voor. Toch hebben veel Indianen levendige herinneringen aan het leven vóór de federale aalmoezen, een tijd waarin diabetes en andere beschavingsziekten ongekend waren onder de Indianen.

De Amerikaanse regering heeft jammerlijk gefaald als het gaat om de behandeling van haar inheemse volken. Maar zonder een verandering in de Amerikaanse wet, zullen Indianen een recept voor de dood blijven ontvangen. Een mogelijke remedie is het Tribal Self-Governance Project, dat in 1988 door het Congres in het leven werd geroepen en dat inheemse regeringen meer flexibiliteit geeft in de besluitvorming en het beheer van hun gecontracteerde programma’s. Indianen moeten een standpunt innemen en eisen dat overheidssubsidies een afspiegeling zijn van hun inheemse voedingspatroon. Beter nog, Indianen die dat kunnen zouden hun “geschenk” van de overheid moeten weigeren en weer moeten gaan jagen en vissen – de enige manier om hun gezondheid terug te winnen.

Michael Eades, MD
Drs. Michael en Mary Dan Eades zijn de auteurs van Protein Power Lifeplan (Warner, 2000)

1. S. Boyd Eaton, MD met Marjorie Shostak en Melvin Konner, MD, PhD, The Paleolithic Prescription: A Program of Diet & Exercise and a Design for Living, Harper & Row
2. Loren Cordain, PhD en Boyd Eaton, “Evolutionaire aspecten van voeding: Oude genen, nieuwe brandstoffen. Voedingsveranderingen sinds de landbouw,” World Review of Nutrition and Dietetics 1997:81
3. Jean Carper, USA Weekend
4. Elizabeth Somer, MA, RD, “Stone Age Diet,” SHAPE, oktober 1998
5. Weston A. Price, DDS, Nutrition and Physical Degeneration, Price-Pottenger Nutrition Foundation, (619) 574-7763, pagina’s 73-102
6. Ibid., p 91
7. De ontdekkingsreiziger Cabeza de Vaca wordt geciteerd in WW Newcomb, The Indians of Texas, 1961, University of Texas.
8. Ibid.
9. Eaton, op cit, p 80
10. USDA-gegevens, opgesteld door John L. Weihrauch met technische bijstand van Julianne Borton en Theresa Sampagna
11. Vilhjalmur Stefansson, The Fat of the Land, MacMillan Company, 1956
12. Frances Densmore, “Chippewa Customs,” Bureau of American Ethnology, Bulletin 86, blz. 43
13. Stefansson, op cit
14. Beverly Hungry Wolf, The Ways of My Grandmother, blz. 183-189
15. John (fire) Lame Deer en Richard Erdoes, Lame Deer Seeker of Visions, Simon and Schuster, 1972, blz. 122
16. Stefansson, op cit, blz. 27
17. The Journals of Samuel Hearne, 1768.
18. Hongerige Wolf, op cit
19. Hongerige Wolf, op cit
20. Inez Hilger, “Chippewa Child Life,” Bureau of American Ethnology, Bulletin 146, blz. 96
21. William Campbell Douglass, MD, The Milk Book, Second Opinion Publishing 1994, blz. 215
22. Persoonlijke mededeling, Florence Shipek, deskundige op het gebied van de Californische kustindianen.
23. Mary Ulmer en Samuel E. Beck, Cherokee Cooklore, Museum of the Cherokee Indian, 1951
24. Cabeza de Vaca, op cit
25. Samuel Hearne, op cit
26. Frances Densmore, op cit, page 39
27. “Wildman” Steve Brill with Evelyn Dean, Identifying and Harvesting Edible and Medicinal Plants, Hearst Books, New York, 1994, page 220
28. Personal communication, Florence Shipek, op cit
29. Mary Ulmer, op cit
30. Keith Steinkraus, ed, Handbook of Indigenous Fermented Foods, Marcel Dekker, New York, 1983
31. Weston Price, op cit, page 31

Dit artikel verscheen in Wise Traditions in Food, Farming and the Healing Arts, het driemaandelijks tijdschrift van de Weston A. Price Foundation, voorjaar 2001.

🖨️ Print post

Lees dit in: Español