Guts and Grease: The Diet of Native Americans

Guts and Grease: The Diet of Native Americans

Read this in: Español

🖨️ Print post

The hunter-gatherer’s dinner is front page news these days. Czerpiąc z pism dr Boyd Eaton i prof Loren Cordain, ekspertów w tak zwanej diety paleolitycznej, felietonistów i reporterów są szerzenia słowa o korzyściach zdrowotnych diety bogatej w białko i wysokiej zawartości błonnika z różnych pokarmów roślinnych 1,2. To faktycznie zabawne, aby zobaczyć, co nowoczesne jedzenie pundits wymyślić jako przykłady „Paleolitic Recepta”. Jean Carper proponuje sałatkę z epoki kamiennej z mieszanej zieleniny, fasoli garbanzo, piersi kurczaka bez skóry, orzechów włoskich i świeżych ziół, wymieszanych z dressingiem z soku pomarańczowego, octu balsamicznego i oleju canola.3 Elizabeth Somer sugeruje pełnoziarniste gofry pszenne z beztłuszczowym serkiem śmietankowym, coleslaw z beztłuszczowym dressingiem, grillowany halibut ze szpinakiem, grillowane tofu i warzywa na ryżu, beztłuszczowe mleko, morele w puszce i wodę mineralną, wraz z krewetkami i małżami. Jej piramida żywności epoki kamiennej obejmuje mnóstwo pokarmów roślinnych, bardzo chude mięso i ryby, beztłuszczowe produkty mleczne oraz miód i jaja w małych ilościach.4

Przede wszystkim, pisarze żywności mówią nam, unikać tłuszczów, zwłaszcza tłuszczów nasyconych. Łowca-zbieracz dieta była bardzo poprawna politycznie, mówią, bogata w wielonienasycone i jednonienasycone kwasy tłuszczowe, ale stosunkowo niska w ogólnym tłuszczu i bardzo niska w tym dietetycznym czarnym charakterem – tłuszczów nasyconych. Jest to jeden dietetyczny czynnik, który urzędnicy zdrowia mówią nam, że jest odpowiedzialny za wszystkie problemy zdrowotne, które nas nękają – wszystko od raka i chorób serca do otyłości i MS.

Remarkable Health

Ten łowca-zbieracz był zdrowy tam nie ma wątpliwości. Weston Price zauważył prawie całkowity brak próchnicy zębów i deformacji dentystycznych wśród rdzennych Amerykanów, którzy żyli jak ich przodkowie zrobili.5 Mieli szerokie twarze, proste zęby i grzywny physiques. Dotyczyło to zarówno koczowniczych plemion zamieszkujących dalekie północne terytoria Kolumbii Brytyjskiej i Jukonu, jak i nieufnych mieszkańców florydzkich Everglades, których w końcu udało się przekonać, by pozwolili mu się sfotografować. Szkieletowe szczątki Indian z Vancouver, które badał Price, były podobne, wykazując praktycznie brak próchnicy zębów, artretyzmu i innych deformacji kości. Gruźlica nie istniała wśród Indian, którzy jedli tak, jak ich przodkowie, a kobiety rodziły z łatwością.

Price przeprowadził wywiad z ukochanym dr Romigiem z Alaski, który stwierdził, „że w ciągu trzydziestu sześciu lat kontaktów z tymi ludźmi nigdy nie widział przypadku złośliwej choroby wśród prawdziwie prymitywnych Eskimosów i Indian, chociaż często pojawia się ona, gdy stają się oni zmodernizowani. On stwierdził, podobnie, że ostre problemy chirurgiczne wymagające operacji na narządach wewnętrznych, takich jak woreczek żółciowy, nerki, żołądek i wyrostek robaczkowy, nie mają tendencję do występowania wśród prymitywów, ale są bardzo powszechne problemy wśród zmodernizowanych Eskimosów i Indian. Wyrastając z jego doświadczenia, w którym widział wiele zmodernizowanych Eskimosów i Indian zaatakowanych gruźlicą, która miała tendencję do postępującego i ostatecznie śmiertelne, tak długo, jak pacjenci przebywali w zmodernizowanych warunkach życia, on teraz wysyła je z powrotem, gdy jest to możliwe do prymitywnych warunków i do prymitywnej diety, w którym odsetek zgonów jest znacznie niższy niż w zmodernizowanych warunkach. Rzeczywiście, poinformował, że ogromna większość dotkniętych odzyskać w ramach prymitywnego typu życia i żywienia. „6

Wcześniejsze odkrywcy konsekwentnie opisał rdzennych Amerykanów jako wysokie i dobrze uformowane. O Indianach z Teksasu, odkrywca Cabeza de Vaca napisał: „Mężczyźni mogli biegać za jeleniem przez cały dzień bez odpoczynku i bez widocznego zmęczenia. … jeden człowiek o wzroście prawie siedmiu stóp. … biegnie pieszo za bizonem i zabija go nożem lub lancą, gdy biegnie obok niego. „7 Indianie byli trudni do zabicia. De Vaca donosi o Indianie „trafionym strzałą. … nie umiera, ale zdrowieje z rany”. Karakawowie, plemię, które żyło w pobliżu wybrzeża Zatoki Perskiej, byli wysocy, dobrze zbudowani i muskularni. „Mężczyźni chodzili zupełnie nadzy, z przekłutą dolną wargą i sutkiem, pokryci smarem z aligatora, szczęśliwi i hojni, z niesamowitą sprawnością fizyczną. … chodzą nago w najbardziej palącym słońcu, w zimie wychodzą wczesnym świtem, aby wziąć kąpiel, łamiąc lód swoim ciałem.”

Tłuste i dobre

Jaki rodzaj żywności produkował takie wspaniałe okazy fizyczne? Diety Indian amerykańskich różniły się w zależności od miejsca i klimatu, ale wszystkie opierały się na pokarmach zwierzęcych każdego rodzaju i opisu, nie tylko dużej zwierzyny, takiej jak jelenie, bizony, dzikie owce i kozy, antylopy, łosie, karibu, niedźwiedzie i pekari, ale także małych zwierząt, takich jak bóbr, królik, wiewiórka, skunks, piżmak i szop pracz; gady, w tym węże, jaszczurki, żółwie i aligatory; ryby i skorupiaki; dzikie ptaki, w tym kaczki i gęsi; ssaki morskie (dla Indian mieszkających na obszarach przybrzeżnych); owady, w tym szarańcza, pająki i wszy; oraz psy. (Wilki i kojoty były unikane z powodu religijnych tabu)8.

Według dr Eaton, te pokarmy dostarczane mnóstwo białka, ale tylko niewielkie ilości tłuszczu całkowitego, a tłuszcz ten był wysoki w wielonienasyconych kwasów tłuszczowych i niskie w tłuszczach nasyconych. Tłuszcz z dzikiej zwierzyny, według Eaton, jest około 38 procent nasyconych, 32 procent jednonienasyconych i 30 procent wielonienasyconych.9 Ta recepta może być w porządku dla tych, którzy chcą promować oleje roślinne, ale nie jibe z zawartości tłuszczu dzikich zwierząt w świecie rzeczywistym. Poniższa tabela zawiera listę zawartości tłuszczu w różnych tkankach wielu dzikich zwierząt, które występują w diecie Indian amerykańskich. Zauważ, że tylko tłuszcz wiewiórki zawiera poziom wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, które według Eatona są typowe dla dzikiej zwierzyny. Na kontynencie znanym z bogactwa i różnorodności życia zwierzęcego jest mało prawdopodobne, by wiewiórki dostarczały więcej niż niewielki ułamek całkowitej ilości kalorii. Tłuszcz fok, spożywany przez Indian z wybrzeża, waha się od 14 do 24 procent wielonienasyconych. Tłuszcz wszystkich innych zwierząt, na które Indianie polowali i które jedli, zawierał mniej niż 10 procent wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, niektóre mniej niż 2 procent. Najbardziej ceniony był tłuszcz wewnętrzny nerek zwierząt przeżuwających, który może być nasycony nawet w 65 procentach.

Źródła tłuszczu dla Indian amerykańskich10

	Nasycone	Mononononienasycone	Polinienasycone
Antylopa, tłuszcz nerkowy	65.04	21,25	3,91
Żubrówka, tłuszcz nerkowy	34,48	52,36	4.83
Karibu, szpik kostny	22,27	56,87	3,99
Jeleń, tłuszcz nerkowy	48,24	38.52	6.21
Pies, mięso, mięsień	28.36	47.76	8.95
Pies, nerka	25.54	41,85	7,69
Łoś, nerka	61,58	30,10	1,62
Koza, nerka	65.57	28,14	0,00
Łoś, nerka	47,26	44,75	2.11
Pekari, tkanki tłuszczowe	38.47	46.52	9.7
Reindeer, caribou, tkanki tłuszczowe	50.75	38.94	1.25
Seal (Harbor), blubber	11.91	61.41	13.85
Seal (Harbor), tłuszcz depot	14.51	54.23	16.84
Seal (Harp), blubber	19.16	42.22	15.04
Seal (harp), mięso	10.69	54.21	23.51
Owca (górska), tłuszcz nerkowy	47.96	41,37	2,87
Owca (białogrzbieta), tłuszcz nerkowy	51,58	39.90	1.16
Owca, jelito, pieczone	47.01	40.30	7.46
Wąż, mięso	26.36	44,54	0,09
Squirrel (brown), adipose	17,44	47,55	28.6
Squirrel (white), adipose	12.27	51.48	32.3
Tłuszcz zwierzęcy, wg Eatona	38	32	30

Politycznie poprawni paleo-dieci pomijają również fakt, że Indianie polowali na zwierzęta selektywnie. Odkrywca Vilhjalmur Stefansson, który spędził wiele lat z Indianami, zauważył, że woleli oni „mięso starszych zwierząt od mięsa cieląt, roczniaków i dwulatków. . . Tak mniej więcej jest z tymi północnymi Indianami leśnymi, z którymi polowałem, i prawdopodobnie z wszystkimi zjadaczami karibu.” Indianie woleli starsze zwierzęta, ponieważ zbudowały one grubą płytę tłuszczu wzdłuż grzbietu. U zwierzęcia ważącego 1000 funtów, ta płyta mogła ważyć 40 do 50 funtów. Kolejne 20-30 funtów wysoko nasyconego tłuszczu może być usunięte z jamy. Tłuszcz ten był oszczędzany, czasem przez wytapianie, przechowywany w pęcherzu moczowym lub jelicie grubym i spożywany z suszonym lub wędzonym chudym mięsem. Używany w ten sposób, tłuszcz przyczynił się do prawie 80 procent całkowitej kalorii w diecie północnych Indian.11

Beaver był bardzo ceniony, zwłaszcza ogon, ponieważ był bogaty w tłuszcz. Ale małe zwierzęta, takie jak królik i wiewiórka były jedzone tylko wtedy, gdy nic innego nie było dostępne, ponieważ, według Stefanssona, były one tak mało tłuste. W rzeczywistości małe zwierzęta wymagały specjalnego przygotowania. Mięso odrywano od kości, pieczono i tłuczono. Kości suszono i mielono na proszek. Następnie kości mieszano z mięsem i wszelkim dostępnym tłuszczem, procedurą, która znacznie obniżała procent wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, podnosząc jednocześnie całkowitą zawartość tłuszczów nasyconych.12 Kiedy niedostatek zwierzyny zmuszał Indian do spożywania tylko małych zwierząt, takich jak króliki, cierpieli oni na „głód króliczy”.”

„Grupy, które zależą od zwierząt z pęcherzem, mają największe szczęście w myśliwskim trybie życia, gdyż nigdy nie cierpią z powodu głodu tłuszczowego. Ten kłopot jest najgorszy, tak dalece jak Ameryka Północna jest zaniepokojona, wśród tych leśnych Indian, którzy zależą czasami od królików, najchudszego zwierzęcia na Północy, i którzy rozwijają ekstremalny głód tłuszczu znany jako głód królika. Królik zjadacze, jeśli nie mają tłuszczu z innego źródła – bóbr, łoś, ryby – będzie rozwijać biegunkę w około tydzień, z bólem głowy, znużenie i niewyraźne dyskomfort. Jeśli jest wystarczająco dużo królików, ludzie jedzą aż ich żołądki są rozdęte, ale bez względu na to, ile jedzą, czują niedosyt. Niektórzy uważają, że człowiek umrze wcześniej, jeśli będzie jadł ciągle beztłuszczowe mięso, niż jeśli nie będzie jadł nic, ale jest to przekonanie, na które nie zebrano wystarczających dowodów do podjęcia decyzji na Północy. Zgony z głodu królika, lub z jedzenia innego chudego mięsa, są rzadkie; dla każdego rozumie zasadę, i wszelkie możliwe kroki zapobiegawcze są naturalnie podjęte. „13

Całe zwierzę

Zwierzęta przeżuwające, takie jak łoś, łoś, karibu, jeleń, antylopa i, oczywiście, bawół były podstawą diety Amerindian, tak jak wołowina jest podstawą współczesnej amerykańskiej diety. Różnica polega na tym, że całe zwierzę zostało zjedzone, a nie tylko mięso mięśni.

Beverly Hungry Wolf opisuje przygotowanie i konsumpcję krowy w The Ways of My Grandmothers, zauważając, że jej babcia przygotowała krowę „jak nauczyła się przygotowywać bawoła, kiedy była młoda.” Duże kawałki tłuszczu z grzbietu i jamy brzusznej były usuwane i wytapiane. Chude mięso było krojone w paski i suszone lub pieczone, rozbijane z jagodami i mieszane z tłuszczem, aby zrobić pemmican. Większość żeber wędzono i przechowywano do późniejszego wykorzystania14.

Cały nadmiar tłuszczu wewnątrz ciała wieszano, aby wilgoć z niego wyschła, wspomina Beverly Hungry Wolf. Podawano go później z suszonym mięsem. Niektóre tłuszcze zwierzęcia były przerabiane na „smalec”, a nie suszone.

Wszystkie wnętrzności, takie jak serce, nerki i wątroba, były przygotowywane i zjadane, pieczone lub kładzione na słońcu do wyschnięcia. Płuca nie były gotowane, tylko pokrojone w plastry i powieszone do wyschnięcia. Suszono również jelita. Sapotsis lub Wronie Jelita to przysmak Czarnych Stóp przyrządzany z głównego jelita, które jest nadziewane mięsem i pieczone na węglach. Podroby były przygotowywane i jedzone na surowo, gotowane lub pieczone. Mózgi jedzono na surowo. Jeśli zwierzę było samicą, przygotowywano strzyki lub wymiona, gotując je lub piekąc na grillu – nigdy nie jedzono ich na surowo. Jeśli zwierzę nosiło nienarodzone młode, karmiono nim starszych ludzi, ponieważ było tak delikatne. Jelita nienarodzonego dziecka wyjmowano i zaplatano, a następnie gotowano. Język był zawsze gotowany, jeśli nie był wysuszony. „Nawet stare zwierzęta mają delikatne języki” – wspomina.

Kopyta gotowano tak długo, aż cała chrząstka w nich była miękka. Oszczędzano też krew, często mieszano ją z mąką lub używano do robienia kiełbasek we wnętrznościach.

Drugi żołądek dobrze myto i jedzono na surowo, ale pewne części zwykle gotowano lub pieczono, a resztę suszono. „Inny przysmak jest na samym końcu jelit – ostatnia część okrężnicy. Myje się ją bardzo dobrze i zawiązuje jeden koniec. Następnie nadziewa się ją suszonymi jagodami i odrobiną wody, po czym zawiązuje się drugi koniec. Gotujesz to przez cały dzień, aż będzie naprawdę miękkie i masz Pudding Czarnych Stóp.”

Według Johna (Ognia) Kulawego Jelenia, jedzenie wnętrzności przekształciło się w zawody. „W dawnych czasach jedliśmy wnętrzności bizona, robiąc z tego zawody, dwaj koledzy chwytają długi kawałek jelit z przeciwległych końców, zaczynają żuć w kierunku środka, widząc, kto pierwszy tam dotrze; to jest jedzenie. Te bawole wnętrzności, pełne na wpół sfermentowanej, na wpół strawionej trawy i ziół, nie potrzebowałeś żadnych pigułek i witamin, kiedy je połykałeś. „15

Szpiku był pełen tłuszczu i zazwyczaj jedzono go na surowo. Indianie wiedzieli, jak uderzyć w kość udową tak, by się rozwarstwiła i odsłoniła delikatne, wewnętrzne mięso. Eaton i inni donoszą, że szpik jest bogaty w wielonienasycone kwasy tłuszczowe, ale Stefansson opisuje dwa rodzaje szpiku, jeden rodzaj z dolnej części nogi, który jest miękki „bardziej jak szczególnie pyszny krem w smaku” i inny z kości ramiennej i udowej, który jest „twardy i łojowy w temperaturze pokojowej.”16 Według Beverly Hungry Wolf, tłuszcz znajdujący się wewnątrz kości „był wyskrobywany i zachowywany lub kości były gotowane, a tłuszcz odtłuszczany i zachowywany. Zamieniał się w coś w rodzaju twardego smalcu”. Więcej tłuszczów nasyconych profesorowie przeoczyli!

Samuel Hearne, odkrywca piszący w 1768 roku, opisuje przygotowanie karibu: „Ze wszystkich potraw gotowanych przez Indian, beeatee, jak to się nazywa w ich języku, jest z pewnością najsmaczniejsze, które można przygotować tylko z karibu, bez żadnych innych składników. Jest to rodzaj haggis, przyrządzony z krwi, sporej ilości drobno pokrojonego tłuszczu, trochę najdelikatniejszego mięsa, razem z sercem i płucami pokrojonymi, lub bardziej pospolicie rozerwanymi na małe strzępy; wszystko to wkłada się do żołądka i opieka, zawieszając na sznurku przed ogniem. … jest to z pewnością najsmaczniejszy kąsek, nawet bez pieprzu, soli czy innych przypraw. „17

Niekiedy Indianie wybierali tylko tłuste części zwierzęcia, wyrzucając resztę. „Dwudziestego drugiego lipca”, pisze Samuel Hearne, „spotkaliśmy kilku obcych, do których przyłączyliśmy się w pogoni za karibu, które były w tym czasie tak obfite, że codziennie zdobywaliśmy wystarczającą ich liczbę dla naszego utrzymania, i rzeczywiście zbyt często zabijaliśmy kilka sztuk tylko dla języków, szpiku i tłuszczu. „17

Niektóre części zwierzęcia były uważane za odpowiednie dla mężczyzn lub kobiet. Organy męskie były dla mężczyzn, jak również żebra w kierunku przodu, które były nazywane „żebra barku, lub żebra szefa. Są one uważane za specjalny posiłek mężczyzny”. Dla kobiet część „jelita, która jest dość duża i pełna gnoju
. . ta grubsza część ma wewnątrz coś w rodzaju twardej wyściółki. Moja babcia mówiła, że ta część jest dobra do jedzenia dla ciężarnej matki; mówiła, że dzięki niej dziecko będzie miało ładną, okrągłą główkę. Ciężarnym matkom nie wolno było jeść innych części jelita, ponieważ ich twarze uległyby odbarwieniu. „18

Święte pokarmy

Wszystkie pokarmy uważane za ważne dla reprodukcji i wszystkie pokarmy uważane za święte były pokarmami zwierzęcymi, bogatymi w tłuszcz. Według Beverly Hungry Wolf, pemmican wykonany z jagód „był używany przez Horns Society dla ich świętego posiłku komunii.” Gotowany język był starożytnym przysmakiem, podawanym jako pokarm komunijny podczas Tańca Słońca. Zupa z krwi, wykonana z mieszanki krwi i mąki kukurydzianej gotowanej w bulionie, była używana jako święty posiłek podczas nocnych ceremonii Świętego Dymu.19

Niedźwiedź był kolejnym świętym pokarmem – ołtarze z kości niedźwiedzia zostały znalezione w wielu paleolitycznych miejscach. Cabeza de Vaca donosi, że Indianie z Teksasu zachowywali skórę niedźwiedzia i jedli tłuszcz, ale resztę wyrzucali. Inne grupy zjadały całe zwierzę, łącznie z głową, ale uznawały tłuszcz za najbardziej wartościową część. Według kolonisty Williama Byrda II, piszącego w 1728 roku, „Mięso niedźwiedzia ma dobry smak, jest bardzo smaczne i zbliżone do mięsa wieprzowego. Tłuszcz tego stworzenia jest najmniej podatny na wzdęcia w żołądku niż jakikolwiek inny. Mężczyźni w większości wybierali je raczej niż dziczyznę”. Uważano, że tłuszcz z niedźwiedzia daje im odporność, czyniąc ich silnymi fizycznie. „Jemy go teraz czasami i wszyscy czują się lepiej „20

Niedźwiedź był również uważany za ważny pokarm dla reprodukcji. Kiedy Byrd zapytał Indianina, dlaczego ich squaws zawsze były w stanie rodzić dzieci, Indianin odpowiedział, że „jeśli jakaś Indianka nie okaże się brzemienna w przyzwoitym czasie po ślubie, mąż, aby ocalić swoją reputację wśród kobiet, natychmiast wchodzi w niedźwiedzi dyet na sześć tygodni, co w tym czasie czyni go tak energicznym, że staje się niezwykle impertynencki wobec swojej biednej żony i 'to jest wielkie prawdopodobieństwo, ale on czyni ją matką w dziewięć miesięcy.”

Rozpuszczalne w tłuszczach składniki odżywcze

Indianie żyjący w obszarach przybrzeżnych spożywane duże ilości ryb, w tym głowy i ikry. Cena poinformował, że w obszarze Vancouver, świeca ryby zostały zebrane w dużych ilościach, olej usunięty i używany jako opatrunek dla wielu owoców morza. Ryby muszli były spożywane w dużych ilościach, gdy available.

Tłuszcze zwierzęce, organ mięsa i tłuste ryby wszystkie dostarczają rozpuszczalne w tłuszczach witaminy A i D, które Weston Price uznał za podstawę zdrowych prymitywnych diet. Te składniki odżywcze są katalizatory do asymilacji białka i minerałów. Bez nich minerały idą na marne, a ciało nie może być zbudowane wysokie i silne. Kiedy plemiona mają dostęp do obfitości witamin rozpuszczalnych w tłuszczach, potomstwo będzie dorastać z „ładne okrągłe głowy”, szerokie twarze i proste zęby.

Część gruczołów tłuszczowych zwierząt łownych również dostarczone witaminy C podczas długiego sezonu zimowego na północy. Indianie z Kanady ujawnili dr Price’owi, że gruczoły nadnerczy w łosiu zapobiegały szkorbutowi. Kiedy zwierzę zostało zabite, nadnercze i jego tłuszcz były krojone i dzielone z wszystkimi członkami plemienia. Ściany drugiego żołądka były również zjadane, aby zapobiec „chorobie białego człowieka.”

Pokarmy roślinne

Różne pokarmy roślinne były używane na całym kontynencie północnoamerykańskim, zwłaszcza kukurydza (w regionach umiarkowanych) i dziki ryż (w regionie Wielkich Jezior). Sucha kukurydza była najpierw moczona w wodzie wapiennej (woda, w której rozpuszcza się węglan wapnia lub tlenek wapnia), proces zwany nixtamalizacion, który zmiękcza kukurydzę do użytku i uwalnia witaminę B3, która w przeciwnym razie pozostaje związana w ziarnie. Powstałe w ten sposób ciasto, zwane nixtamal lub masa, może być przygotowane na różne sposoby do produkcji kasz i chlebów. Często przetwory te były następnie smażone w tłuszczu z niedźwiedzia lub innym tłuszczu. Wiele grup uprawiało fasolę i delektowało się nią jako „succotash”, potrawą składającą się z fasoli, kukurydzy, psiego mięsa i niedźwiedziego tłuszczu. Jako dodatek do diety, kukurydza zapewniała różnorodność i ważne kalorie. Kiedy jednak udział kukurydzy w diecie stawał się zbyt duży, jak to miało miejsce na amerykańskim południowym zachodzie, cierpiało na tym zdrowie ludzi. Szczątki szkieletowe grup utrzymujących się głównie z kukurydzy ujawniają powszechną próchnicę zębów i problemy z kośćmi.21

Tubery takie jak topinambur (korzeń pewnego rodzaju słonecznika) gotowano powoli przez długi czas w podziemnych dołach, aż twardy niestrawny korzeń przekształcił się w lekkostrawną galaretowatą masę. Dzika cebula była używana do przyprawiania potraw mięsnych i stanowiła ważny przedmiot handlu. Z orzechów, takich jak żołędzie, robiono kleik lub małe placuszki po starannym przygotowaniu w celu usunięcia garbników. Na południowym wschodzie pekany dostarczały ważnych kalorii tłuszczowych. Na obszarach południowych spożywano kaktusy, a na północnych dzikie ziemniaki.

Pierwiastki takie jak kukurydza i fasola przechowywano w podziemnych dołach, pomysłowo przykrytych kłodami i liśćmi, aby uniemożliwić dzikim zwierzętom odnalezienie lub splądrowanie magazynów. Kora brzozowa była używana do wyrobu tac, wiader i pojemników, w tym kociołków. Wodę gotowano wkładając do nich gorące kamienie. Południowi Indianie używali glinianych garnków do tego samego celu.

Ogólnie, owoce były suszone i używane do przyprawiania tłuszczu, ryb i mięsa-suszone jagody były używane do aromatyzowania tłuszczu łosia, na przykład. Beverly Hungry Wolf wspomina, że jej babcia mieszała dziką miętę z tłuszczem i suszonym mięsem, które następnie było przechowywane w pojemnikach z surowej skóry. Mięta utrzymywałaby robaki na zewnątrz, a także zapobiegała psuciu się tłuszczu.

Indianie lubili słodkie w smaku potrawy. Cukier klonowy lub cukier sosnowy był używany do słodzenia mięs i tłuszczów. Na południowym zachodzie, Indianie żuli słodkie serce rośliny agawy. W rzeczywistości Hiszpanie zauważyli, że tam, gdzie rosła agawa, Indianie mieli złe zęby.22

Żywność fermentowana

Użycie sfermentowanej żywności o kwaśnym smaku było powszechne. Cherokee „chleb” składał się z nixtamal zawiniętego w liście kukurydzy i pozostawionego do fermentacji na dwa tygodnie.23 Fermentowano również jagody manzanity i inne pokarmy roślinne.

Indianie lubili również fermentowane, dziczyznowe pokarmy zwierzęce. Coahuiltecans, żyjący w głębi lądu w południowym Teksasie, odstawiali ryby na osiem dni, „dopóki larwy i inne owady nie rozwinęły się w gnijącym mięsie.24 Następnie spożywano je jako rozkosz dla epikurejczyków, razem ze zgniłymi rybami”. Samuel Hearne opisuje sfermentowaną potrawę spożywaną przez Chippewaya i Cree: „Najbardziej niezwykłą potrawą wśród nich. . jest krew zmieszana z na wpół strawionym pokarmem, który znajduje się w żołądku karibu, i gotowana z taką ilością wody, aby miała konsystencję groszku. Trochę tłuszczu i skrawki delikatnego mięsa są również rozdrobnione i gotowane z nim. Aby uczynić to danie bardziej smakowitym, mają oni metodę mieszania krwi z zawartością żołądka w samym punchu i wieszania go w cieple i dymie ognia przez kilka dni; co wprowadza całą masę w stan fermentacji, która nadaje jej tak przyjemny kwaśny smak, że gdyby nie uprzedzenia, mogłaby być jedzona przez tych, którzy mają najmilsze podniebienia. „25

Liczba doniesień wskazuje, że rosół i napoje ziołowe były preferowane zamiast wody. Chippewa gotowali wodę i przed wypiciem dodawali do niej liście lub gałązki.26 Sassafras był ulubionym składnikiem herbat i napojów leczniczych.27 Rosół aromatyzowano i zagęszczano jedwabiem kukurydzianym i suszonym kwiatem dyni. Indianie kalifornijscy dodawali do wody jagody lemoniady, aby uzyskać przyjemnie kwaśny napój.28 Inny kwaśny napój produkowano ze sfermentowanej kaszki kukurydzianej.29 Na południowym zachodzie napój zwany chichi przyrządzany jest z małych kulek ciasta kukurydzianego, które kobiety nasączają śliną poprzez żucie. Dodaje się je do wody, aby uzyskać pyszny, kwaśny, gazowany napój fermentowany.30

Wnętrzności i tłuszcz w szklance

Nowocześni pisarze kulinarni, którzy zapewniają nas, że możemy cieszyć się doskonałym zdrowiem amerykańskich Indian, jedząc niskotłuszczowe potrawy i owoce w puszkach, wyświadczyli społeczeństwu wielką niedźwiedzią przysługę. Podstawą indiańskiej diety było wnętrzności i tłuszczu, a nie gofry i odtłuszczone mleko. Kiedy Indianie porzucili te tradycyjne pokarmy i zaczęli spożywać przetworzoną żywność kupowaną w sklepach, ich zdrowie gwałtownie się pogorszyło. Weston Price żywo opisał cierpienie z powodu próchnicy zębów, gruźlicy, artretyzmu i innych problemów, które nękały zmodernizowane grupy Indian, które odwiedził w całej Ameryce i Kanadzie.

Nowoczesny człowiek stracił smak na rodzaje żywności, które Indianie jedli – ile amerykańskich dzieci zje surową wątrobę, suszone płuco lub kwaśną kaszę? Jak więc możemy wrócić do rodzaju dobrego zdrowia Indianie cieszyli?

Price znalazł tylko jedną grupę zmodernizowanych Indian, które nie cierpią z powodu próchnicy. Byli to studenci w Instytucie Mohawk w pobliżu miasta Brantford. „Instytut utrzymywał dobre stado mleczne i dostarczał świeżych warzyw, pełnoziarnistego chleba i ograniczał cukier i białą mąkę. „31 Tak więc recepta na dobre zdrowie w epoce nowoczesnej zaczyna się od produktów „dobrego stada mlecznego” – pełnego, surowego, nieprzetworzonego mleka od krów, które jedzą zieloną trawę, wysoce odżywczego substytutu jelit i tłuszczu i takiego, którym może się cieszyć każde dziecko, nawet rdzenne amerykańskie dzieci, które rzekomo nie tolerują laktozy. Dodaj trochę dobrych tłuszczów (masło, łój i smalec), dążyć do wątroby lub innych mięs organów raz w tygodniu (ale nie martw się, jeśli nie można osiągnąć to z własnych dzieci), zrobić olej z wątroby dorsza część codziennej rutyny, jeść dużo mięsa i owoców morza, i rozszerzenie diety z różnych pokarmów roślinnych odpowiednio przygotowane, w tym kilka, które są fermentowane. Ogranicz cukier i białą mąkę do minimum. Jest to prosta formuła, która może włączyć naród głodnych małych wilków do szczęśliwych campers.

Meanwhile, być sceptyczny wytycznych rządowych. Indianie nauczyli się nie ufać naszemu rządowi i ty też nie powinieneś.

Autorzy są wdzięczni Donowi Coté za pomoc przy tym artykule.

Sidebar

Rdzenni Amerykanie i cukrzyca

Amerykańscy Indianie aż za dobrze znają spustoszenie, jakie cukrzyca typu II może siać w ludzkim organizmie. To, czego mogą nie wiedzieć, to fakt, że Wujek Sam jest temu winien.

Tysiące amerykańskich Indian zależy od Programu Dystrybucji Żywności na Rezerwatach Indiańskich (FDPIR). Co otrzymują uczestnicy? To nie powinno być zaskoczeniem, że towary są ładowane z węglowodanów z bardzo mało białka w menu, a nawet mniej tłuszczu. A tłuszcze Indianie nie otrzymują są ładowane z tłuszczami trans. Te pokarmy są tanie i wielonarodowe giganty, które produkują je są wyposażone w prawników i lobbystów, aby zapewnić, że ich produkty są te, które nasz rząd kupuje. Rząd federalny karmi 53 miliony ludzi dziennie. Czy to jakieś dziwne, że są one na cięcia kosztów, bez względu na konsekwencje dla naszego zdrowia?

Nawet w świetle najnowszych badań na temat złego wpływu nadmiaru węglowodanów na organizm ludzki, agencje federalne nie mają wyboru. National Nutrition Monitoring i Related Research Act z 1990 roku, znany również jako Public Law 101-445, stanowi, że wszystkie agencje federalne powinny promować bieżące zalecenia dietetyczne USA w prowadzeniu wszelkich federalnych żywności, żywienia lub programu zdrowotnego. Piramida żywieniowa USDA jest czymś więcej niż tylko zaleceniem; to federalna recepta zapisana w kamieniu. I to jest przyspieszenie śmierci większości, jeśli nie wszystkich Americans.

Indianie są hit mocniej i szybciej niż reszta z nas, ponieważ są one tylko dwa pokolenia od „starego sposobu” życia, w oparciu o zwierzęta łowne i ryby. Wujek Sam nigdy nie przyzna, że Indianie byli wysocy, chude i zdrowe tylko dwa pokolenia temu. Jeśli kiedykolwiek ktoś chciałby dowodu na to, że ludzie nie zostali stworzeni do jedzenia diety opartej na ziarnach, niech spojrzy na populację Indian amerykańskich – prawie wszyscy z nich walczą z nadwagą, cukrzycą i chorobami serca. Uzależnienia są powszechne. Jednak wielu Indian ma żywe wspomnienia z życia przed federalnych handouts, czas, kiedy cukrzyca i inne choroby cywilizacyjne były niespotykane wśród Indian.

Rząd USA poniósł sromotną klęskę, jeśli chodzi o leczenie swoich rdzennych mieszkańców. Ale bez zmiany w prawie amerykańskim, Indianie będą nadal otrzymywać przepis na śmierć. Jednym z możliwych środków zaradczych jest Tribal Self-Governance Project, stworzony przez Kongres w 1988 roku, który pozwala rządom plemiennym na większą elastyczność w podejmowaniu decyzji i administracji ich zakontraktowanych programów. Indianie muszą zająć stanowisko i zażądać, aby dotacje rządowe odzwierciedlały ich rodzimą dietę. Jeszcze lepiej, Indianie, którzy mogą powinny odmówić ich „dar” od rządu i wrócić do polowań i połowów-jedyny sposób, aby odzyskać ich health.

Michael Eades, MD
Drs. Michael i Mary Dan Eades są autorami Protein Power Lifeplan (Warner, 2000)

1. S. Boyd Eaton, MD z Marjorie Shostak i Melvin Konner, MD, PhD, The Paleolithic Prescription: A Program of Diet & Exercise and a Design for Living, Harper & Row
2. Loren Cordain, PhD i Boyd Eaton, „Ewolucyjne aspekty diety: Stare geny, nowe paliwa. Zmiany żywieniowe od rolnictwa,” World Review of Nutrition and Dietetics 1997:81
3. Jean Carper, USA Weekend
4. Elizabeth Somer, MA, RD, „Stone Age Diet,” SHAPE, październik 1998
5. Weston A. Price, DDS, Nutrition and Physical Degeneration, Price-Pottenger Nutrition Foundation, (619) 574-7763, strony 73-102
6. Tamże, s 91
7. Odkrywca Cabeza de Vaca jest cytowany w WW Newcomb, The Indians of Texas, 1961, University of Texas.
8. Tamże.
9. Eaton, op cit, s 80
10. DaneUSDA, przygotowane przez Johna L. Weihrauch z pomocą techniczną Julianne Borton i Theresy Sampagna
11. Vilhjalmur Stefansson, The Fat of the Land, MacMillan Company, 1956
12. Frances Densmore, „Chippewa Customs,” Bureau of American Ethnology, Bulletin 86, str. 43
13. Stefansson, op cit
14. Beverly Hungry Wolf, The Ways of My Grandmother, strony 183-189
16. John (fire) Lame Deer and Richard Erdoes, Lame Deer Seeker of Visions, Simon and Schuster, 1972, strona 122
17. Stefansson, op cit, strona 27
18. The Journals of Samuel Hearne, 1768.
19. Hungry Wolf, op cit
20. Hungry Wolf, op cit
21. Inez Hilger, „Chippewa Child Life,” Bureau of American Ethnology, Bulletin 146, str. 96
22. William Campbell Douglass, MD, The Milk Book, Second Opinion Publishing 1994, str. 215
23. Komunikacja osobista, Florence Shipek, ekspertka od kalifornijskich Indian nadbrzeżnych.
24. Mary Ulmer i Samuel E. Beck, Cherokee Cooklore, Museum of the Cherokee Indian, 1951
25. Cabeza de Vaca, op cit
26. Samuel Hearne, op cit
27. Frances Densmore, op cit, strona 39
28. „Wildman” Steve Brill with Evelyn Dean, Identifying and Harvesting Edible and Medicinal Plants, Hearst Books, New York, 1994, strona 220
29. Personal communication, Florence Shipek, op cit
30. Mary Ulmer, op cit
31. Keith Steinkraus, ed, Handbook of Indigenous Fermented Foods, Marcel Dekker, New York, 1983
32. Weston Price, op cit, strona 31

Ten artykuł ukazał się w Wise Traditions in Food, Farming and the Healing Arts, kwartalniku Weston A. Price Foundation, Spring 2001.

🖨️ Print post

Read this in: Español

.