Heraldyka
Elementy osiągnięciaEdit
Osiągnięcie heraldyczne składa się z tarczy herbowej, herbu lub po prostu płaszcza, wraz ze wszystkimi towarzyszącymi jej elementami, takimi jak herb, podpórki i inne ozdoby heraldyczne. Termin „herb” technicznie odnosi się do samej tarczy herbowej, ale powszechnie używa się tego zwrotu w odniesieniu do całego osiągnięcia. Jedynym nieodzownym elementem herbu jest tarcza; wiele starożytnych herbów nie składa się z niczego innego, ale żadne osiągnięcie lub łożysko herbowe nie istnieje bez herbu.
Od bardzo wczesnej daty ilustracje herbowe były często zdobione hełmami umieszczanymi nad tarczami. Te z kolei zaczęto ozdabiać wachlarzowymi lub rzeźbiarskimi herbami, często zawierającymi elementy tarczy herbowej, a także wieńcem lub torysem, a czasem koroną, od której zależał lambrekin lub płaszcz. Do tych elementów współczesna heraldyka często dodaje dewizę umieszczoną na wstędze, zwykle pod tarczą. Hełm jest noszony z mocy prawa i nie stanowi części nadania herbu; może być przyjęty bez upoważnienia przez każdego uprawnionego do noszenia broni, wraz z płaszczem i dowolną dewizą. Herb, jednakże, wraz z pochwą lub koroną, z której wyrasta, musi być przyznany lub potwierdzony przez odpowiednie władze heraldyczne.
Jeśli okazicielowi przysługuje wstęga, kołnierz lub odznaka zakonu rycerskiego, może ona otaczać tarczę lub od niej zależeć. Niektóre herby, szczególnie te szlacheckie, są dodatkowo zdobione przez zwolenników, postaci heraldyczne stojące obok lub za tarczą; często stoją one na przedziale, zwykle kopcu z ziemi i trawy, na którym mogą być wyświetlane inne odznaki, symbole lub sztandary heraldyczne. Najbardziej wyszukane osiągnięcia czasami wyświetlają cały herb pod pawilonem, zdobionym namiotem lub baldachimem typu związanego ze średniowiecznym turniejem, choć jest to bardzo rzadko spotykane w osiągnięciach Anglików i Szkotów.
TarczaEdit
Podstawowym elementem heraldycznego osiągnięcia jest tarcza, czyli eskpozycja, na której przedstawiony jest herb. Wszystkie pozostałe elementy osiągnięcia mają za zadanie ozdobić i uzupełnić ten herb, ale tylko tarcza herbowa jest wymagana. Kształt tarczy, podobnie jak wiele innych szczegółów, jest zazwyczaj pozostawiony do uznania artysty heraldycznego, a wiele różnych kształtów dominowało w różnych okresach projektowania heraldycznego, a także w różnych częściach Europy.
Jeden kształt sam jest zazwyczaj zarezerwowany dla konkretnego celu: romb, w kształcie rombu, był tradycyjnie używany do wyświetlania broni kobiet, na podstawie tego, że tarcze, jako narzędzia wojny, były nieodpowiednie do tego celu. Rozróżnienie to nie zawsze było ściśle przestrzegane, a ogólny wyjątek czyniono zazwyczaj dla władców, których broń reprezentowała cały naród. W heraldyce francuskiej, hiszpańskiej i włoskiej ten kształt był również szeroko stosowany w herbach duchownych, choć nigdy nie był zastrzeżony dla ich użytku. W ostatnich latach użycie kartusza dla broni kobiet stało się powszechne w szkockiej heraldyce, podczas gdy zarówno szkockie, jak i irlandzkie władze dopuściły tradycyjną tarczę w pewnych okolicznościach, a w kanadyjskiej heraldyce tarcza jest obecnie regularnie przyznawana.
Cała powierzchnia tarczy jest określana jako pole, które może być gładkie, składające się z pojedynczej tinktury, lub podzielone na wiele sekcji o różnych tinkturach przez różne linie podziału; a każda część pola może być półprzezroczysta lub upudrowana małymi opłatami. Krawędzie i przylegające do nich części tarczy służą do identyfikacji umieszczenia różnych ładunków heraldycznych; górna krawędź i odpowiadająca jej górna jedna trzecia tarczy są określane mianem wodza; dolna część jest podstawą. Boki tarczy znane są jako lewa i prawa strona, choć ważne jest, aby zauważyć, że terminy te oparte są na punkcie widzenia posiadacza tarczy, który stałby za nią; odpowiednio strona, która znajduje się po prawej stronie posiadacza tarczy jest lewą stroną, a strona po lewej stronie jest lewą stroną, choć dla obserwatora, i we wszystkich ilustracjach heraldycznych, lewa strona jest lewa, a prawa strona jest prawa.
Umieszczenie różnych opłat może również odnosić się do liczby określonych punktów, dziewięć w liczbie według niektórych władz, ale jedenaście według innych. Trzy najważniejsze z nich to punkt fess, znajdujący się w wizualnym centrum tarczy; punkt honoru, znajdujący się w połowie drogi między punktem fess a wodzem; oraz punkt nombril, znajdujący się w połowie drogi między punktem fess a podstawą. Pozostałe punkty to dexter chief, center chief, i sinister chief, biegnące wzdłuż górnej części tarczy od lewej do prawej, powyżej punktu honorowego; dexter flank i sinister flank, po bokach w przybliżeniu na poziomie punktu fess; i dexter base, middle base, i sinister base wzdłuż dolnej części tarczy, poniżej punktu nombril.
TincturesEdit
Jedną z najbardziej charakterystycznych cech heraldyki jest użycie ograniczonej palety kolorów i wzorów, zwykle określanych jako tinctures. Są one podzielone na trzy kategorie, znane jako metale, kolory i futra.
Metale to or i argent, reprezentujące złoto i srebro, odpowiednio, choć w praktyce są one zwykle przedstawiane jako żółty i biały. Pięć kolorów jest powszechnie uznawanych: gules, czyli czerwony; sable, czyli czarny; azure, czyli niebieski; vert, czyli zielony; i purpure, czyli purpurowy; a większość władz heraldycznych przyznaje również dwa dodatkowe kolory, znane jako sanguine lub murrey, ciemnoczerwony lub morwowy kolor pomiędzy gules i purpurą, oraz tenné, pomarańczowy lub ciemnożółty do brązowego. Te dwa ostatnie są dość rzadkie i często nazywane są plamami, z przekonania, że były używane do reprezentowania jakiegoś haniebnego czynu, choć w rzeczywistości nie ma dowodów, że takie zastosowanie istniało poza wyobraźnią bardziej fantazyjnych pisarzy heraldycznych. Być może dzięki uświadomieniu sobie, że w prawdziwej heraldyce nie ma czegoś takiego jak plama, a także chęci tworzenia nowych i niepowtarzalnych wzorów, w XX i XXI wieku przyjęło się stosowanie tych kolorów do ogólnych celów. Sporadycznie spotyka się inne kolory, szczególnie w heraldyce kontynentalnej, choć nie są one powszechnie zaliczane do standardowych kolorów heraldycznych. Wśród nich są cendrée, czyli kolor popielaty; brunâtre, czyli brązowy; bleu-céleste lub bleu de ciel, błękit nieba; amarant lub columbine, jaskrawy fioletowo-czerwony lub różowy kolor; oraz goździk, powszechnie używany do przedstawiania ciała w heraldyce francuskiej. Nowszym dodatkiem jest użycie miedzi jako metalu w jednym lub dwóch herbach kanadyjskich.
Istnieją dwa podstawowe rodzaje futra heraldycznego, znane jako gronostaj i vair, ale w ciągu wieków każdy z nich rozwinął szereg odmian. Ermine reprezentuje futro stoata, rodzaj łasicy, w jego białym zimowym płaszczu, kiedy to nazywany jest gronostajem. Składa się z białego, lub czasami srebrnego pola, upudrowanego czarnymi figurami zwanymi plamami gronostaja, przedstawiającymi czarną końcówkę ogona zwierzęcia. Gronostaj był tradycyjnie używany do obszywania płaszczy i czapek szlacheckich. Kształt heraldycznej plamki gronostaja zmieniał się znacznie z upływem czasu i obecnie jest zazwyczaj rysowany jako grot strzały zwieńczony trzema małymi kropkami, ale starsze formy mogą być stosowane według uznania artysty. Gdy pole jest sobolowe, a gronostajowe plamy są w kolorze argent, ten sam wzór jest określany jako ermines; gdy pole jest w kolorze or zamiast argent, futro jest określane jako erminois; a gdy pole jest sobolowe, a gronostajowe plamy są w kolorze or, jest określane jako pean.
Vair reprezentuje zimową sierść rudej wiewiórki, która jest niebiesko-szara na wierzchu i biała pod spodem. Aby uformować podszewki peleryn, skóry były zszywane razem, tworząc falisty, dzwonkowaty wzór, z przeplatającymi się jasnymi i ciemnymi rzędami. Futro heraldyczne przedstawiane jest ze splecionymi rzędami w kolorach argent i azure, chociaż kształt skór, określanych zwykle jako „dzwonki vair”, pozostawiony jest zwykle do uznania artysty. W nowoczesnej formie, dzwonki są przedstawiane w liniach prostych i ostrych kątach, i spotykają się tylko w punktach; w starszym, falistym wzorze, znanym obecnie jako vair ondé lub vair ancien, dzwonki każdej barwy są zakrzywione i łączą się u podstawy. Nie ma ustalonej reguły, czy dzwonki argentowe powinny znajdować się na górze czy na dole każdego rzędu. W pewnym okresie vair powszechnie występował w trzech rozmiarach, i to rozróżnienie jest czasami spotykane w heraldyce kontynentalnej; jeśli pole zawiera mniej niż cztery rzędy, futro jest określane jako gros vair lub beffroi; jeśli sześć lub więcej, jest to menu-vair lub miniver.
Powszechną odmianą jest counter-vair, w którym naprzemienne rzędy są odwrócone, tak, że podstawy dzwonów vair każdej nalewki są połączone z tymi z tej samej nalewki w rzędzie powyżej lub poniżej. Gdy rzędy są ułożone tak, że dzwony każdej nalewki tworzą pionowe kolumny, jest to określane jako vair in pale; w heraldyce kontynentalnej można spotkać vair in bend, który jest podobny do vair in pale, ale ukośny. Gdy naprzemienne rzędy są odwrócone, jak w kontrvair, a następnie przesunięte o połowę szerokości jednego dzwonu, nazywa się to vair in point lub wave-vair. Osobliwą dla niemieckiej heraldyki formą jest vair naprzemienny, w którym każdy dzwon vair jest podzielony pionowo na pół, na pół argent i pół azure. Wszystkie te odmiany mogą być również przedstawione w formie znanej jako potent, w której kształt dzwonu vair jest zastąpiony przez figurę w kształcie litery T, zwaną potent od jej podobieństwa do kuli. Chociaż tak naprawdę jest to tylko odmiana vair, często traktowana jest jako oddzielne futro.
Gdy te same wzory składają się z tinktur innych niż argent i azure, określane są jako vairé lub vairy tych tinktur, a nie vair; potenté innych kolorów również można znaleźć. Zazwyczaj vairé składa się z jednego metalu i jednego koloru, ale gronostaj lub jedna z jego odmian może być również użyta, a vairé z czterech tinctures, zazwyczaj dwóch metali i dwóch kolorów, jest czasami spotykane.
Trzy dodatkowe futra są czasami spotykane w heraldyce kontynentalnej; w heraldyce francuskiej i włoskiej spotyka się plumeté lub plumetty, w których pole wydaje się być pokryte piórami, oraz papelonné, w których jest ono ozdobione łuskami. W heraldyce niemieckiej można spotkać kursch, lub vair bellies, przedstawiane jako brązowe i futrzane; wszystkie one prawdopodobnie powstały jako odmiany vair.
Duża swoboda jest dana artyście heraldycznemu w przedstawianiu naleciałości heraldycznych; nie ma stałego odcienia lub barwy dla żadnego z nich.
Gdy przedmiot jest przedstawiony tak, jak pojawia się w naturze, a nie w jednym lub więcej odcieniach heraldycznych, jest on określany jako właściwy, lub kolor natury. Nie wydaje się, aby było to stosowane w najwcześniejszej heraldyce, ale znane są przykłady z co najmniej XVII wieku. O ile nie można mieć zastrzeżeń do sporadycznego przedstawiania obiektów w ten sposób, o tyle nadużywanie ładunków w ich naturalnych kolorach jest często wymieniane jako przejaw złej praktyki heraldycznej. Bardzo znieważana praktyka heraldyki krajobrazowej, która rozkwitła w drugiej połowie XVIII i na początku XIX wieku, szeroko wykorzystywała takie nieheraldyczne kolory.
Jedną z najważniejszych konwencji heraldyki jest tak zwana „reguła nalewki”. Aby zapewnić kontrast i widoczność, metale nigdy nie powinny być umieszczane na metalach, a kolory nigdy nie powinny być umieszczane na kolorach. Zasada ta nie dotyczy ładunków, które przecinają podział pola, który jest częściowo metalowy, a częściowo kolorowy; nie uniemożliwia też, ściśle mówiąc, aby pole składało się z dwóch metali lub dwóch kolorów, choć jest to nietypowe. Futra są uważane za amfibie i nie są ani metalowe, ani kolorowe; ale w praktyce gronostaj i erminois są zwykle traktowane jako metale, podczas gdy gronostaj i pean są traktowane jako kolory. Zasada ta jest ściśle przestrzegana w brytyjskiej zbrojowni, z rzadkimi tylko wyjątkami; chociaż ogólnie przestrzegana w kontynentalnej heraldyce, nie jest ona przestrzegana tak ściśle. Broń, która narusza tę zasadę jest czasami znana jako „puzzle arms”, z których najbardziej znanym przykładem jest herb Królestwa Jerozolimskiego, składający się ze złotych krzyży na srebrnym polu.
Wariacje polaEdit
Pole tarczy, rzadziej szarży lub herbu, składa się czasem z wzoru barw, czyli wariacji. Na przykład, wzór poziomych pasów (kreskowych) nazywany jest kreskowym, a wzór pionowych pasów (palowych) nazywany jest palowym. Wzór ukośnych pasków może być nazywany bendy lub bendy sinister, w zależności od kierunku pasków. Inne odmiany to chevrony, gyronny i chequy. Paski w kształcie fali są określane jako undy. W celu uzyskania dalszych odmian, są one czasami łączone w celu uzyskania wzorów barry-bendy, paly-bendy, lozengy i fusilly. Semés, czyli wzory powtarzających się ładunków, są również uważane za odmiany pola. Reguła nalewki ma zastosowanie do wszystkich semesów i odmian pola.
Podziały polaEdit
Pole tarczy w heraldyce może być podzielone na więcej niż jedną tinkturę, podobnie jak różne ładunki heraldyczne. Wiele herbów składa się po prostu z podziału pola na dwie kontrastujące ze sobą barwy. Są one uważane za podziały tarczy, a więc reguła naleciałości może być pominięta. Na przykład, tarcza podzielona na błękit i gul będzie całkowicie dopuszczalna. Linia podziału może być prosta lub może być zróżnicowana. Odmiany linii podziału mogą być faliste, wcięte, zdobione, grawerowane, mgławicowe, lub tworzące niezliczone inne formy; patrz Linia (heraldyka).
OrdynacjeEdit
W początkach heraldyki na tarczach malowano bardzo proste, pogrubione kształty prostoliniowe. Można je było łatwo rozpoznać z dużej odległości i łatwo zapamiętać. Służyły one zatem głównemu celowi heraldyki: identyfikacji. W miarę jak zaczęto używać bardziej skomplikowanych tarcz, te śmiałe kształty zostały wyodrębnione w osobną klasę jako „honorowe ordery”. Pełnią one rolę ładunków i są zawsze zapisywane jako pierwsze w blazonie. Jeśli nie podano inaczej, sięgają one do krawędzi pola. Chociaż ordinaria nie są łatwo zdefiniowane, są one ogólnie opisane jako zawierające krzyż, fess, blade, bend, chevron, saltire i pall.
Istnieje oddzielna klasa opłat zwanych sub-ordinariami, które mają geometryczny kształt podporządkowany zwykłym. Według Friara, są one rozróżniane przez ich kolejność w blazonie. Do sub-ordinariów należą: inescutcheon, orle, tressure, double tressure, bordure, chief, canton, label i flaunches.
Ordinaria mogą występować w seriach równoległych, w takim przypadku blazony w języku angielskim nadają im różne nazwy, takie jak palety, pręty, bendlety i szewrony. Blazon francuski nie czyni takiego rozróżnienia pomiędzy tymi zdrobnieniami a ordynariami noszonymi pojedynczo. Jeśli nie określono inaczej, zwykłe rysowane są liniami prostymi, ale każde z nich może być wcięte, zdobione, faliste, grawerowane lub w inny sposób mieć zmienione linie.
ŁadunkiEdit
A charge is any object or figure placed on a heraldic shield or on any other object of an armorial composition. Każdy obiekt znaleziony w naturze lub technologii może pojawić się jako ładunek heraldyczny w zbrojowni. Ładunkami mogą być zwierzęta, przedmioty lub figury geometryczne. Poza ordynariuszami, najczęściej spotykane są krzyż – z setkami jego odmian – oraz lew i orzeł. Inne popularne zwierzęta to jelenie, dziki, kuny i ryby. Smoki, nietoperze, jednorożce, gryfy i bardziej egzotyczne potwory pojawiają się jako opłaty i jako zwolennicy.
Zwierzęta występują w różnych stereotypowych pozycjach lub postawach. Czworonogi często można znaleźć rampant (stojąc na lewej tylnej łapie). Inną częstą pozycją jest passant, czyli chodzenie, jak lwy z herbu Anglii. Orły są prawie zawsze pokazywane z rozpostartymi skrzydłami, lub wystawione. Para połączonych skrzydeł nazywana jest vol.
W heraldyce angielskiej półksiężyc, mullet, martlet, annulet, fleur-de-lis i róża mogą być dodane do tarczy, aby odróżnić kadeckie gałęzie rodziny od starszej linii. Te znaki kadencyjne są zwykle mniejsze niż normalne znaki, ale nie oznacza to, że tarcza zawierająca taki znak należy do gałęzi kadeckiej. Wszystkie te znaki występują często w podstawowych, nie zróżnicowanych herbach.
MarshallingEdit
Marshaling dwóch lub więcej herbów polega na połączeniu ich w jednej tarczy, aby wyrazić dziedziczenie, roszczenia do majątku lub sprawowanie urzędu. Można to zrobić na kilka sposobów, z których najprostszym jest impalement: dzielenie pola na pół i umieszczanie w każdej połowie jednego całego herbu. Impalement zastąpiło wcześniejsze dimidiacja – łączenie lewej połowy jednego płaszcza z lewą połową drugiego – ponieważ dimidiacja może powodować niejednoznaczność między, na przykład, łuk i szewron. „Dexter (z łac. dextra, prawy) oznacza stronę prawą z punktu widzenia posiadacza herbu, a sinister (z łac. sinistra, lewy) oznacza stronę lewą. Dexter jest uważany za stronę największego honoru (patrz także Dexter i sinister).
Bardziej uniwersalną metodą jest ćwiartowanie, podział pola zarówno liniami pionowymi, jak i poziomymi. Praktyka ta wywodzi się z Hiszpanii (Kastylia i León) po XIII wieku. Jak sama nazwa wskazuje, zwykła liczba podziałów wynosi cztery, ale zasada ta została rozszerzona na bardzo dużą liczbę „ćwiartek”.
Ćwiartki są numerowane od dexter chief (róg najbliższy prawemu ramieniu człowieka stojącego za tarczą), przechodząc przez górny rząd, a następnie przez następny rząd i tak dalej. Gdy ćwiartowane są trzy płaszcze, pierwszy powtarza się jako czwarty; gdy ćwiartowane są tylko dwa płaszcze, drugi powtarza się również jako trzeci. Kwatery herbu osobistego odpowiadają przodkom, po których okaziciel odziedziczył broń, zwykle w takiej samej kolejności, jak gdyby rodowód był ułożony z ojcem ojca ojca … ojca (do tylu pokoleń, ile to konieczne) na skraju po lewej i matką matki matki … matki na skraju po prawej. Kilka rodów zgromadziło setki ćwiartek, choć taka liczba jest zwykle wyświetlana tylko w kontekstach dokumentalnych. Szkockie i hiszpańskie tradycje opierają się pozwalając na więcej niż cztery ćwiartki, preferując podział jednej lub więcej „wielkich ćwiartek” na pod-ćwiartki w razie potrzeby.
Trzecim powszechnym sposobem marszałkowania jest inescutcheon, mała tarcza umieszczona przed główną tarczą. W Wielkiej Brytanii jest to najczęściej „escutcheon of pretence” wskazujący, w herbie pary małżeńskiej, że żona jest heraldyczną dziedziczką (tj. dziedziczy herb, ponieważ nie ma braci). W Europie kontynentalnej na tarczy herbowej (zwanej niekiedy „tarczą sercową”) umieszcza się zwykle rodowe herby monarchy lub szlachcica, którego domeny reprezentowane są przez ćwiartki tarczy głównej.
W heraldyce niemieckiej postacie ożywione w herbach kombinowanych są zwykle zwrócone ku środkowi kompozycji.
Hełm i herbEdit
W języku angielskim słowo „crest” jest powszechnie (ale błędnie) używane w odniesieniu do całego heraldycznego osiągnięcia łożysk herbowych. Techniczne użycie heraldycznego terminu „herb” odnosi się tylko do jednego elementu kompletnego osiągnięcia. Herb spoczywa na szczycie hełmu, który sam spoczywa na najważniejszej części osiągnięcia: tarczy.
Nowożytny herb wyrósł z trójwymiarowej figury umieszczanej na szczycie hełmów rycerzy konnych jako kolejny środek identyfikacji. W większości tradycji heraldycznych, kobieta nie prezentuje herbu, choć tradycja ta jest rozluźniana w niektórych jurysdykcjach heraldycznych, a tabliczka Lady Marion Fraser w kaplicy Thistle w St Giles, Edinburgh, pokazuje jej płaszcz na pastorale, ale z hełmem, herbem i dewizą.
Grzebień zwykle znajduje się na wieńcu ze skręconej tkaniny, a czasem w koronie. Korony herbowe są ogólnie prostsze niż korony rangowe, ale istnieje kilka wyspecjalizowanych form; na przykład w Kanadzie potomkowie Lojalistów Zjednoczonego Imperium są uprawnieni do używania wojskowej korony Lojalistów (dla potomków członków regimentów Lojalistów) lub cywilnej korony Lojalistów (dla innych).
Gdy hełm i herb są pokazane, zwykle towarzyszy im mantling. Pierwotnie była to tkanina zakładana na tył hełmu jako częściowa ochrona przed nagrzewaniem przez promienie słoneczne. Dziś przybiera formę stylizowanej peleryny zwisającej z hełmu. Zazwyczaj w heraldyce brytyjskiej zewnętrzna powierzchnia płaszcza jest w głównym kolorze tarczy, a wewnętrzna w głównym metalu, choć rówieśnicy w Wielkiej Brytanii używają standardowych kolorów (Gules doubled Argent – Red/White) bez względu na rangę lub kolorystykę ich broni. Płaszcz jest czasem konwencjonalnie przedstawiany z poszarpaną krawędzią, jakby uszkodzoną w walce, choć krawędzie większości z nich są po prostu zdobione według uznania hafciarza.
Klerycy często powstrzymują się od umieszczania hełmu lub herbu w swoich heraldycznych dokonaniach. Członkowie kleru mogą nosić odpowiednie nakrycie głowy. Często przybiera ono formę małego, koronowanego kapelusza z szerokim rondem, zwanego galero, z kolorami i frędzlami oznaczającymi rangę; lub, w przypadku herbów papieskich do czasu inauguracji papieża Benedykta XVI w 2005 r., wyrafinowanej potrójnej korony zwanej tiarą. Benedykt zerwał z tradycją i w swoim herbie zastąpił ją mitrą. Duchowni prawosławni i prezbiteriańscy przyjmują niekiedy inne formy nakrycia głowy dla ozdobienia swoich tarcz. W tradycji anglikańskiej, członkowie kleru mogą przekazywać herby swojemu potomstwu, ale rzadko pokazują je na własnych tarczach.
MottaEdit
An armorial motto jest frazą lub zbiorem słów mających na celu opisanie motywacji lub intencji osoby lub korporacji armigerous. Może to być kalambur na nazwisko rodowe, jak w dewizie Thomasa Nevile’a Ne vile velis. Motta są zazwyczaj zmieniane według własnego uznania i nie stanowią integralnej części osiągnięcia herbowego. Motta zazwyczaj znajdują się na zwoju pod tarczą. W heraldyce szkockiej, gdzie dewiza jest przyznawana jako część blazonu, jest ona zwykle przedstawiona na zwoju nad herbem i nie może być dowolnie zmieniana. Dewiza może być w dowolnym języku.
Podpory i inne insygniaEdit
Podpory to postacie ludzkie lub zwierzęce albo, bardzo rzadko, przedmioty nieożywione, umieszczane zwykle po obu stronach herbu, jakby go podtrzymujące. W wielu tradycjach zyskały one ścisłe wytyczne do stosowania przez określone klasy społeczne. Na kontynencie europejskim często istnieją mniejsze ograniczenia w stosowaniu podpór. W Wielkiej Brytanii, tylko równi królowi, kilku baronetom, wyższym rangą członkom zakonów rycerskich i niektórym osobom prawnym przyznawane są znaki pomocnicze. Często mogą one mieć lokalne znaczenie lub historyczny związek z armiger.
Jeśli armiger ma tytuł barona, dziedzicznego rycerza lub wyższy, może on wyświetlać koronę rangi powyżej tarczy. W Wielkiej Brytanii jest on umieszczony między tarczą a hełmem, choć w heraldyce kontynentalnej często znajduje się nad herbem.
Kolejnym dodatkiem, który może być dodany do herbu, są insygnia baroneta lub zakonu rycerskiego. Jest to zwykle reprezentowane przez kołnierz lub podobny pas otaczający tarczę. Gdy w jednym dorobku przedstawiona jest broń rycerza i jego żony, insygnia rycerskie otaczają tylko ramiona męża, a ramiona żony są zwyczajowo otoczone ozdobną girlandą z liści dla wizualnej równowagi.
Różnicowanie i kadencjaEdit
Ponieważ ramiona przechodzą z rodziców na potomstwo, a często jest więcej niż jedno dziecko na parę, konieczne jest odróżnienie ramion rodzeństwa i członków dalszej rodziny od oryginalnych ramion przekazywanych z najstarszego syna na najstarszego syna. Z czasem zaczęto stosować kilka schematów.
BlazonEdit
„Blazonować” broń oznacza opisywać ją za pomocą formalnego języka heraldyki. Język ten ma swoje własne słownictwo i składnię, czyli zasady rządzące szykiem wyrazów, które stają się niezbędne do zrozumienia podczas blazonowania złożonego herbu. Czasownik pochodzi od średnioangielskiego blasoun, który sam jest pochodną francuskiego blason oznaczającego „tarczę”. Stosowany dziś w krajach anglojęzycznych system blazonowania broni został opracowany przez heraldyków w średniowieczu. Blazon zawiera opis broni zawartej w tarczy lub eskorcie, herb, podpory, jeśli występują, motto i inne insygnia. Złożone zasady, takie jak reguła nalewek, odnoszą się do fizycznej i artystycznej formy nowo tworzonych herbów, a dokładne zrozumienie tych zasad jest niezbędne w sztuce heraldyki. Choć formy heraldyczne były początkowo podobne w całej Europie, do końca średniowiecza rozwinęło się kilka stylów narodowych, a style artystyczne i blazonowania obejmują dziś zakres od bardzo prostych do niezwykle złożonych.
.